Jaka jest różnica między mikroekonomią a makroekonomią?

Przedrostki w mikro- i makroekonomii mają takie same konotacje, jak w powszechnym użyciu. "Micro" zajmuje się małymi rzeczami; "Makro" dotyczy wielkich rzeczy. Konkretnie, mikroekonomia bada proces podejmowania decyzji przez indywidualnych konsumentów i indywidualnych przedsiębiorstw, podczas gdy makroekonomia dotyczy całej gospodarki. Przykłady pytań mikroekonomicznych: W jaki sposób konsument decyduje się rozdzielić swój dochód między budżet oszczędnościowy i wydatkowy? W jaki sposób rozdziela swój budżet na towary i usługi (które towary i usługi kupuje i ile z nich)? W jaki sposób dana osoba decyduje, ile godzin tygodniowo ma pracować (zakładając, że ma możliwość decydowania o swoich godzinach)? W jakim wieku osoba planuje przejść na emeryturę? Jeśli chodzi o biznes, w jaki sposób firma decyduje, które towary produkować, ilu pracowników zatrudnić i jakie umiejętności? W jakich okolicznościach firma wykonywałaby pracę w godzinach nadliczbowych? Ile maszyn firma wynajmie lub kupi? Kiedy organizacja zwiększyłaby swoją fizyczną fabrykę lub wielkość (liczbę fabryk lub powierzchnię biurową) - i o ile by się powiększyła? Jaką cenę firma pobierze za każdy wyprodukowany przez siebie towar? W jaki sposób menedżerom można zapewnić odpowiednie zachęty, aby podejmowali decyzje w najlepszym interesie firmy i właścicieli firmy (akcjonariuszy, jeśli firma jest zorganizowana jako korporacja)? Ostatnie pytanie może być najważniejszą kwestią dla firmy i zostanie omówione w dalszych rozdziałach. Poszczególne rynki, czyli rynki poszczególnych towarów, również mieszczą się w sferze mikroekonomii: w jaki sposób ceny są określane na konkurencyjnym rynku (taki, który ma wielu kupujących i wielu sprzedawców, każdy z małym udziałem w rynku i jednorodnym towarem)? Na rynku monopolistycznym (jeden sprzedawca produktu bez bliskiego substytutu)? W oligopolu (czyli tylko kilku sprzedawców) z identycznym produktem (wszystkie firmy produkujące ten sam towar)? W oligopolu ze zróżnicowanym produktem (każda firma produkuje nieco inny towar, przynajmniej w świadomości konsumentów)? Makroekonomia musi agregować (łączyć wielkości), aby dać sensowne odpowiedzi na pytania dotyczące całej gospodarki. Tak więc, zamiast fizycznej ilości towaru, makroekonomia zajmuje się całą produkcją kraju (PKB) w ujęciu realnym, czyli skorygowanym w czasie o jakąkolwiek inflację, która ma miejsce. Zamiast uwzględniać liczbę pracowników w jednej firmie lub na jednym rynku, makroekonomia bierze pod uwagę całkowite zatrudnienie w gospodarce i całkowite bezrobocie. Pytania obejmują: Co powoduje, że PKB zmienia się w cyklach ("cykl koniunkturalny")? Od czego zależy, jak szybko rośnie PKB ("wzrost gospodarczy")? Od czego zależy wysokość inflacji? Co powoduje zmiany kursu wymiany (cena waluty krajowej w stosunku do waluty innego kraju lub odwrotnie)? Na wszystkie te pytania makroekonomiczne odpowiemy w dalszych częściach. Ekonomiści uwielbiają studiować politykę rządu, czy to w ramach mikroekonomii, czy makroekonomii. Zagadnienia polityki mikroekonomicznej obejmują: ochronę środowiska; ratowanie poszczególnych firm; polityka antymonopolowa (czyli działanie rządu przeciwko sile rynkowej monopoli i oligopoli); regulacja monopoli i oligopoli (czyli ograniczenia ich cen i / lub produkcji); i kontroli cen (w ramach mikro nastawienia, co oznacza dla indywidualnej branży). Kwestie polityki makroekonomicznej obejmują funkcjonowanie polityki pieniężnej i fiskalnej; zarządzanie długiem publicznym; i kontroli cen (w warunkach makro kontrole obejmują dużą część gospodarki). Niektóre kwestie nie pasują do jednej lub drugiej kategorii. Gdy działania jednego rynku wpływają na działania innego rynku, kwestia może mieć charakter mikroekonomiczny lub makroekonomiczny. Jeśli jednak rynki są zagregowane, a zatem duże (na przykład rolnictwo i przemysł), to kwestia wyraźnie leży w sferze makroekonomii. Wbrew temu, co myślisz, mikroekonomia ma znacznie solidniejsze podstawy niż makroekonomia. Dzieje się tak pomimo faktu, że kwestie makroekonomiczne bywają "dużymi" i ważnymi kwestiami w ekonomii. Ekonomiści są bardziej zgodni co do kwestii mikroekonomicznych niż makroekonomicznych. Ujawnienie: uczę zarówno mikroekonomii, jak i makroekonomii, a ja sam preferuję mikroekonomię, ponieważ uważam, że mikroekonomia zapewnia bardziej użyteczny sposób rozumienia rzeczywistości. Mikroekonomia to solidna wiedza, ponieważ opiera się na zachowaniu poszczególnych ludzi. Gospodarstwa domowe i firmy są prowadzone przez ludzi, a decyzje, które podejmują dla gospodarstw domowych i firm, które prowadzą, mają bezpośredni wpływ na ludzi. Dlatego zrozumienie, jak zachowują się ludzie, jest logicznym sposobem zrozumienia, jak zachowują się gospodarstwa domowe i firmy. Z kolei makroekonomia zajmuje się dużymi podmiotami, w których to, co robią, nie wpływa bezpośrednio na decydentów. Makroekonomia nie jest bezpośrednio oparta na racjonalnych zachowaniach jednostek ponoszących konsekwencje swoich działań. Tak więc makroekonomii brakuje solidnych podstaw mikroekonomii. Nie powinno dziwić, że specjaliści od makroekonomii wciąż się zastanawiają, czy to wyjaśniając, jak działa gospodarka (recesje, ekspansja gospodarcza, inflacja, bezrobocie), czy też oceniając politykę rządu (monetarną i fiskalną).

W jaki sposób ekonomia, będąc nauką, może być dla mnie ekscytująca?

Ekonomia nie należy do dziedziny nauk fizycznych czy biologicznych. Jest to raczej nauka społeczna. Ekonomia bada zachowania ludzi w społeczeństwie - i to właśnie sprawia, że ekonomia jest fascynująca. Istoty ludzkie są znacznie bardziej interesujące do badania niż atomy czy pierwiastki chemiczne. Jednym z powodów jest to, że studiujemy samych siebie, więc jesteśmy naprawdę zaangażowani. Drugim powodem jest to, że, jak wiemy z własnego doświadczenia, ludzkie zachowanie nie jest tak przewidywalne jak świat fizyczny. Całkowita przewidywalność może być całkowicie nudna. Trzecim powodem, dla którego ekonomia jest fascynująca, jest to, że ludzie mogą i zmieniają środowisko, w którym żyją. W rzeczywistości radykalnie zmienili to środowisko. Czwartym powodem jest to, że sama ekonomia, badając zachowania ludzi w społeczeństwie, może zmienić to zachowanie. Z kolei zmienione zachowanie wpływa na ekonomię jako dyscyplinę. Jeśli wszystko to brzmi okrężnie i przez to dziwnie, to jesteście w dobrych firmach - ekonomiści uważają, że ta sytuacja wymaga szczególnej uwagi, aby można było sobie z nią poradzić.

Czy biznesmeni odnoszący sukcesy nie kierują się intuicją? Czy więc ekonomia jest naprawdę przydatna dla biznesmenów?

Odnoszący sukcesy biznesmeni używają swojej intuicji, inteligencji i doświadczenia do podejmowania decyzji. Jednak ekonomia mogłaby dodać do repertuaru biznesmenów coś, co wykracza poza te niezwykle pożądane cechy. Oto historia, którą zawsze opowiadam, gdy występuję przed grupą biznesmenów. Dwie osoby lecą balonem przelatującym nisko nad terenami wiejskimi; dwie inne osoby są na ziemi poniżej. Ludzie w balonie pochylają się i razem krzyczą: "Gdzie jesteśmy?" Osoby poniżej odpowiadają jednomyślnie: "Jesteś w balonie". Następnie odbywają się jednocześnie dwie rozmowy. Jedna osoba w balonie mówi do drugiej: "Spójrz na tych ludzi poniżej, znam ich zawód". Druga osoba pyta: "Jaki jest ich zawód?" Pierwsza osoba odpowiada: "To ekonomiści". Druga osoba: "Dlaczego tak mówisz?" Pierwsza osoba: "Ponieważ mówią tylko o tym, co oczywiste". Tymczasem na ziemi poniżej jedna osoba mówi do drugiej : "Zobacz tych ludzi w balonie, znam ich zawód". Druga osoba pyta: "Jaki jest jej zawód?" Pierwsza osoba odpowiada: "To biznesmeni". Druga osoba: "Dlaczego tak mówisz?" Pierwsza osoba: "Ponieważ widzą wszystko, ale nie wiedzą, gdzie się znajdują". Historia ilustruje kilka różnych punktów dotyczących ekonomistów i biznesmenów. Po pierwsze, ekonomia powinna być użyteczna; powinno dać ludziom inne spojrzenie na sprawy. Gdyby ekonomia tylko potwierdzała i wspierała sposób, w jaki ludzie zwykle myślą i postępują, to nie przyniosłoby to żadnej korzyści poza uczonymi. Po drugie, biznesmeni mogą być tak zaangażowani w swoje codzienne operacje, że nie patrzą z szerszej perspektywy i nie próbują zrozumieć, co się dzieje. Ekonomia z pewnością może się przydać w tym procesie. Po trzecie, ekonomiści i biznesmeni mogą się od siebie wiele nauczyć. Szczególnie ekonomiści ze świata akademickiego nie powinni uczyć się i uczyć w kokonie. Powinni wyjść do prawdziwego świata i zobaczyć, co się dzieje. To najlepszy sposób, aby ekonomia była bardziej istotna dla nas wszystkich.

Co może mi dać nauka o ekonomii?

Powszechna linia, którą profesorowie ekonomii stosują wobec swoich studentów, brzmi:

"Ekonomia może nie trzymać cię z dala od linii bezrobocia, ale przynajmniej będziesz wiedział, dlaczego tam jesteś".

Chodzi o to, że chociaż ekonomia nie jest praktyczna, pomaga uczynić cię osobą dobrze poinformowaną. Zgadzam się, że ekonomia pomaga zrozumieć świat; ale ekonomia może dać znacznie więcej. Mocno wierzę, że ekonomia żyje! Ekonomia nie tylko pomaga zrozumieć otaczający Cię świat; ukierunkowuje również procesy myślowe, aby podejmować decyzje korzystne dla siebie. Ekonomia to zbiór praktycznej wiedzy - zarówno do myślenia, jak i do działania. Ta filozofia leży u podstaw ekonomii codziennej. Nie musisz formalnie studiować ekonomii, aby zastosować ją w swoim codziennym życiu. Ekonomia to sposób na rozumienie świata i podejmowanie rozsądnych decyzji. Co to jest? Zasadniczo ekonomia to rodzaj zdrowego rozsądku; więcej niż tylko intuicja i nieco głębsze i szersze niż zwykły zdrowy rozsądek. Jak to kiedyś ujął wielki ekonomista, "ekonomia to wyrafinowany zdrowy rozsądek". Bądźmy praktyczni i porozmawiajmy o wykorzystaniu ekonomii do podejmowania lepszych decyzji w swoim życiu. Przede wszystkim powinieneś być zorientowany na cel. Jeśli chcesz podjąć dobrą decyzję, musisz dokładnie wiedzieć, jaki jest twój cel. Co próbujesz osiągnąć? To jeden z elementów dobrej (co ekonomiści nazywają "racjonalną") decyzji. Po drugie, powinieneś martwić się ograniczonymi zasobami - na przykład ograniczonymi pieniędzmi lub ograniczonym czasem - jakimi dysponujesz. Dlatego będziesz chciał uważnie obserwować te zasoby i zużywać jak najmniej zasobów, aby osiągnąć swój cel, ponieważ będziesz potrzebować czasu i pieniędzy na wiele innych rzeczy. To drugi składnik racjonalnej decyzji. Możliwe jest podświadome przestrzeganie tych zasad, ale jest o wiele bardziej prawdopodobne, że włączysz je i zastosujesz prawidłowo przy podejmowaniu decyzji, jeśli będziesz to robić świadomie i wyraźnie. Niewielki dodatkowy wysiłek potrzebny do świadomego, racjonalnego podejmowania decyzji może dać ci ogromną przewagę w życiu.

Jakie są "narzędzia" ekonomii? Jakiekolwiek konsekwencje dla moich decyzji inwestycyjnych?

Ekonomia wykorzystuje różnorodne narzędzia, z których wiele pochodzi z innych dyscyplin. Matematyka ułatwia wyrażanie teorii ekonomicznych i wnioskowanie o implikacjach tych teorii. Matematyka nie musi być algebraiczna; zwykłe wykresy są pomocne w wielu sytuacjach. Historia dostarcza ogromnego doświadczenia, które pomaga zarówno w opracowywaniu, jak i testowaniu teorii ekonomicznych. Ekonometria (procedury statystyczne zorientowane na ekonomię) jest nieoceniona przy testowaniu teorii ekonomicznych. Ekonomia eksperymentalna, obejmująca eksperymenty laboratoryjne lub komputerowe, to kolejne podejście do opracowywania i testowania teorii. Wreszcie samo myślenie o tym, jak wyjaśnić zjawiska ekonomiczne, jest również narzędziem ekonomii. Wszyscy wiedzą o matematyce, wykresach i historii. Oto przykład ekonometrii stosowanej w decyzjach inwestycyjnych. Załóżmy, że jesteś zainteresowany kupnem akcji firmy produkującej złoto. Twój doradca inwestycyjny, jeśli jest to rodzaj ilościowy, może zebrać statystyki dotyczące ceny złota i ceny akcji firmy produkującej złoto. Może odkryć, że gdy cena złota wzrośnie o 10 procent, cena akcji wzrośnie o 40 procent. Teraz jedyne, co musi zrobić doradca inwestycyjny, to przewidzieć przyszłą cenę złota, abyś kupował z wyprzedzeniem, zanim cena złota wzrośnie i cena akcji. Ta prognoza nie jest łatwa do wykonania, ale jest o wiele łatwiejsza niż bezpośrednie przewidywanie ceny poszczególnych akcji. Jeśli chodzi o ekonomię eksperymentalną, niezależnie od tego, czy przedmiotami są ludzie, czy zwierzęta, pomińmy kwestie etyczne, które z pewnością mogli mieć rozsądni ludzie. Faktem jest, że te eksperymenty to tylko eksperymenty. Eksperyment to nie to samo, co rzeczywistość. Najlepszym laboratorium ekonomistów jest świat rzeczywisty. To jest, gdy prawdziwe rzeczy przytrafiają się prawdziwym ludziom, z prawdziwych powodów. Teorie ekonomiczne, które wynikają z zastosowania niektórych lub wszystkich różnych narzędzi ekonomii, są często przedstawiane w bardzo złożony sposób, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi matematyka. Uważam, że głupi wynik może być ukryty przez złożoność. Moje własne stanowisko jest takie, że jeśli teorii nie można objaśnić prostym i jasnym językiem i jeśli w takiej formie nie jest przekonująca jako wyjaśnienie rozważanego zjawiska ekonomicznego, to teorię należy albo od razu odrzucić, albo wstrzymać. . Jeśli chodzi o drugie pytanie, udzielam tej samej rady w odniesieniu do złożonych aktywów inwestycyjnych. Powinieneś być podejrzliwy wobec rynków zbytu dla swojej inwestycji, które są tak złożone lub przedstawione w tak skomplikowany sposób, że są poza twoim zrozumieniem. Jeśli musisz zaufać komuś innemu za zrozumienie, zwłaszcza jeśli ta osoba pośredniczy w inwestowaniu, nie daj się zwieść reklamowanej inwestycji. Uwierz mi, wiele osób zamożnych, wiele funduszy emerytalnych i wiele gmin poniosło straty finansowe z powodu nierozsądnych inwestycji, w których broker lub inny doradca obiecał wysoki oczekiwany zwrot, ale zaniedbał podkreślenie związanego z tym wysokiego ryzyka strat.

Jakie są główne "szkoły myślenia" w ekonomii?

Dwa główne nurty myślenia w ekonomii obracają się wokół zakresu, w jakim gospodarka prywatna dobrze funkcjonuje i jaka powinna być konsekwentna rola rządu. Dwie szkoły myślenia w swoich głównych formach to keynesizm i szkoła chicagowska. Keynesianism został nazwany na cześć Johna Maynarda Keynesa, brytyjskiego ekonomisty, który w 1936 r. napisał ważną książkę ekonomiczną The General Theory of Employment, Interest and Money. Miał wielu zwolenników, którzy zinterpretowali jego pracę i kontynuowali rozwój jego analizy ekonomicznej i poglądów politycznych. Keynesizm opiera się na przekonaniu, że gospodarka pozostawiona w spokoju będzie czasami doświadczać recesji (być może nawet depresji, co oznacza poważne recesje) z wysokim poziomem bezrobocia i czasami będzie miała nadmierne zatrudnienie ("gorąca gospodarka", która przekracza możliwości) i wynikająca z tego inflacja. Rząd powinien walczyć z recesją poprzez zwiększanie wydatków rządowych na towary i usługi oraz obniżanie podatków nakładanych na osoby fizyczne i przedsiębiorstwa - co nazywa się ekspansywną polityką fiskalną. Recesja powinna prowadzić do aktywnego deficytu budżetowego. Cel zbilansowania budżetu, nawet jako długoterminowa średnia w czasie, jest postrzegany jako przeszkoda dla rozsądnej polityki budżetowej i dlatego jest odrzucany. Uważa się, że polityka pieniężna stanowi pożyteczny dodatek do polityki fiskalnej. W czasie recesji lub depresji zaleca się zwiększenie podaży pieniądza. Bank centralny zwiększa tempo wzrostu podaży pieniądza, aby obniżyć stopy procentowe, a tym samym stymulować inwestycje biznesowe w przedmioty materialne (konstrukcje, maszyny, wyposażenie) oraz zakupy nowo budowanych domów przez gospodarstwa domowe. Uważa się jednak, że polityka pieniężna ma ograniczoną skuteczność z trzech powodów. Po pierwsze, istnieje ograniczenie dotyczące tego, jak daleko można obniżyć stopę procentową (nie może spaść poniżej zera). Po drugie, mimo zwiększonej zdolności kredytowej, banki nie mogą być zmuszane do udzielania kredytów przedsiębiorstwom i gospodarstwom domowym (umożliwiając im inwestycje i zakup domów). Po trzecie, może występować ogólny brak zaufania do gospodarki, tak że nie tylko banki, ale także przedsiębiorstwa i gospodarstwa domowe są pesymistycznie nastawione do przyszłości gospodarki, a tym samym przedsiębiorstwa i gospodarstwa domowe mogą nie chcieć inwestować lub kupować domy - nawet jeśli banki są skłonne pożyczać. Logicznie rzecz biorąc, w okresie inflacji polityka fiskalna i pieniężna powinna być restrykcyjna - to po prostu odwrócenie polityki ekspansywnej. Jednak inflacji w nowoczesnej gospodarce może towarzyszyć recesja; nazywa się to "stagflacją". Wraz ze stagflacją polityka pieniężna i polityka fiskalna są skierowane w przeciwnych kierunkach. Niektórzy keynesiści zalecają w tej sytuacji "politykę dochodową": rząd ograniczy wzrost płac i cen za pomocą bezpośredniej polityki. Większość ekonomistów uważa to za środek skrajny. Inne keynesowskie polityki powszechnie uważane za skrajne to "gospodarka mieszana" (własność przemysłu zarówno przez rząd, jak i przez podmioty prywatne) oraz "państwo opiekuńcze" (rząd zapewniający wszystkim mieszkańcom podstawowy pakiet dóbr i usług - żywność, odzież , schronienie, edukacja i opieka zdrowotna). Niektórzy krytycy keynesizmu uważają, że państwo opiekuńcze jest na drodze do socjalizmu. Szkoła Chicago jest związana z wydziałem ekonomii Uniwersytetu w Chicago i ewoluowała w okresie, który rozpoczął się w latach trzydziestych XX wieku. Pogląd szkoły chicagowskiej na politykę pieniężną i fiskalną jest zupełnie inny niż pogląd keynesowski. Szkoła chicagowska uważa, że konwencjonalna polityka fiskalna jest w dużej mierze nieskuteczna. Powód: ponieważ rząd pożycza pieniądze, aby sfinansować deficyt budżetowy, podwyżki stóp procentowych i zniechęcanie do prywatnych wydatków (inwestycji biznesowych i zakupów domów przez gospodarstwa domowe); wydatki rządowe "wypierają" wydatki prywatne. Chociaż polityka pieniężna jest skuteczna, moment jej wpływu na gospodarkę jest wysoce nieprzewidywalny. Tak więc zwolennicy szkoły chicagowskiej są także "monetarystami", którzy sugerują, że rząd i bank centralny rezygnują z prób dostrojenia gospodarki. Zamiast tego polityka fiskalna powinna być prowadzona z punktu widzenia długookresowej efektywności gospodarczej, a polityka pieniężna powinna kierować się prostą zasadą zwiększania podaży pieniądza w stałym tempie wzrostu niezależnie od stanu gospodarki. Ogólnie rzecz biorąc, członkowie szkoły chicagowskiej widzą, że prywatna, wolnorynkowa gospodarka dobrze funkcjonuje samodzielnie i chcą minimalnej interwencji rządu. Są zdecydowanymi zwolennikami wolnego handlu, zarówno w kraju, jak i za granicą. Niektórzy ekonomiści doprowadzają szkołę chicagowską do skrajności i przyjmują "libertarianizm", w którym rola rządu w regulowaniu zachowań prywatnych prawie nie istnieje. Libertarianie mogliby wspierać dzieci "rozwodzące się" z rodzicami, praktycznie zerowe podatki, brak publicznej edukacji i tak dalej. Uczciwie wobec szkoły chicagowskiej, można by wysunąć argument, że libertarianizm emanuje raczej z filozofii ("obiektywizmu") znalezionej w pismach Ayn Rand (autorki The Fountainhead, Atlas Shrugged i innych prac), ale ona sama tego nie uczyniła. przyjmij ten zaszczyt! Niektórzy krytycy szkoły chicagowskiej postrzegają skrajny libertarianizm jako logiczny postęp. Gospodarka taka jak Stany Zjednoczone jest "gospodarką mieszaną", wykazującą cechy zarówno keynesizmu, jak i szkoły chicagowskiej. To, która szkoła myślenia jest dominująca, zależy w dużej mierze od tego, która partia polityczna jest u władzy w Waszyngtonie. Partia Demokratyczna jest związana z keynesizmem, a Partia Republikańska ze szkołą chicagowską.

Czy ekonomiści przejmują się tym, jak się rzeczy mają, a nie tym, jak powinny? Są ludzie, którzy krytykują to, co robią ekonomiści, mówiąc, że "ekonomista zna cenę wszystkiego i wartość niczego ". To stwierdzenie jest nawiązaniem do cytatu z XIX-wiecznego dramaturga i autora Oscara Wilde′a, który napisał: "Co to jest cynik? Człowieka, który zna cenę wszystkiego i wartość niczego ".

Jednym ze sposobów interpretacji krytyki jest to, że ekonomiści są cynikami. Ale to fałszywe uogólnienie. Wśród ekonomistów istnieje zróżnicowanie, podobnie jak w przypadku każdej grupy ludzi. Niektórzy ekonomiści są cynikami, inni idealistami. Ekonomiści zwykle interpretują krytykę w inny sposób. Uważają, że krytyka dotyczy tego, że ekonomiści są amoralni; że ekonomista zajmuje się tylko tym, jak się rzeczy mają, a nie tym, jak powinny. Nie jest tak, że ekonomiści są złymi ludźmi; po prostu nie obchodzi ich, czy gospodarka (lub jakakolwiek część gospodarki) jest dobra czy zła. Z punktu widzenia ekonomii jako nauki w tym stwierdzeniu jest prawda. Ekonomia jako nauka przygląda się rzeczywistości i próbuje wyjaśniać rzeczy bez dokonywania sądów moralnych. Jednak ekonomiści to więcej niż naukowcy. Ekonomiści z pewnością dokonują wielu moralnych sądów na temat gospodarki, a zwłaszcza oferują wiele zaleceń politycznych. Ekonomiści nie ograniczają się do ekonomii jako nauki. Zatem krytyka jest nieścisła.

Dlaczego ekonomiści nie mogą uzgodnić między sobą, co zrobić z ekonomią?

Powiedzenie czasami skierowane do ekonomistów brzmi następująco: "Gdybyś postawił wszystkich ekonomistów świata od końca do końca, nie doszliby do wniosku". Ten cytat krytykuje ekonomistów za posiadanie tak wielu różnych poglądów i przedstawianie tak wielu różnych zaleceń politycznych dotyczących tej samej kwestii. Oferta jest w dużej mierze nieuczciwa. Jest tak wiele rzeczy, co do których ekonomiści są praktycznie całkowicie zgodni. Przykłady: kontrola czynszu jest praktycznie całkowicie zgodna. Przykłady: kontrola czynszu jest ekonomicznie nieefektywna; postęp technologiczny jest ważny dla wzrostu gospodarczego; taryfy zwykle chronią nieefektywne branże; podatki od sprzedaży są szkodliwe dla biednych w porównaniu z podatkami dochodowymi; i tak dalej. To prawda, że ekonomiści czasami się z tym nie zgadzają. Kiedy ekonomiści się z tym nie zgadzają, to albo dlatego, że nie do końca postrzegają świat w ten sam sposób i nie są pewni, która teoria pasuje, albo dlatego, że mają różne sądy wartościujące (stwierdzenia o potrzebie). Na przykład niektórzy chcą więcej opodatkować bogatych, aby redystrybuować dochody wśród biednych; inni chcą mniej opodatkować bogatych, aby skłonić ich do cięższej pracy i większych inwestycji, stymulując w ten sposób wzrost gospodarczy. Pierwsza recepta opiera się na ocenie wartościującej, że pomoc biednym jest ważniejsza niż wzrost gospodarczy; druga recepta ma odwrotny wyrok wartościujący. Problem, który ma wielu ekonomistów polega na tym, że nie formułują jednoznacznych ocen wartościujących, dlatego często nie jest jasne, które z ich twierdzeń są zorientowane obiektywnie ("naukowe"), a które opierają się na osądzie wartościującym.

Z zagranicznym outsourcingiem i rosnącą zagraniczną konkurencją o pracę, jak mogę pomóc moim dzieciom w znalezieniu pracy i kariery, która będzie się dobrze rozwijać w kraju?

Twoje dzieci będą musiały być bardziej elastyczne niż ty. Może Twoje dzieci mogą mieć wielką satysfakcję z pracy, zarabiać wysokie dochody i mieszkać blisko Ciebie. Wraz z globalizacją gospodarki jest nawet możliwe, że twoje dzieci będą musiały mieszkać poza granicami kraju, przynajmniej przez część swojej kariery, jeśli dana praca i wysokie wynagrodzenie mają dla nich ogromne znaczenie. Ogólnie rzecz biorąc, outsourcing i utrata pracy za granicą oznacza, że Twoje dzieci będą miały mniejszą stabilność w pracy, a nawet w karierze. W odpowiedzi na to środowisko pracy kluczem jest elastyczność. Wasze dzieci postąpiłyby mądrze, gdyby były przygotowane do zmiany miejsca zamieszkania i, jeśli to konieczne, do reedukacji lub przekwalifikowania - ze względu na ich sukces ekonomiczny. Z pewnością chcesz, aby Twoje dzieci miały pewien poziom szczęścia, zarówno w pracy, jak iw życiu osobistym. Bez wątpienia chcą też szczęścia. Oznacza to, że przynajmniej Twoje dzieci powinny wybierać zawody, w których nie są nieszczęśliwe. Większość ludzi wydaje jedną trzecią wydatków w dni powszednie w ich środowisku pracy. Bycie nieszczęśliwym w pracy może uprzykrzyć całe życie. Ale cel nie może być największym możliwym szczęściem. Twoje dzieci prawdopodobnie będą chciały mieć zajęcie dające siłę zarobkową, co jest kolejnym ważnym celem. Byłoby miło, gdyby satysfakcja z pracy i siła zarabiania zawsze szły w parze. Czasami tak. Jak to się mówi, "szczęśliwa jest osoba, której powołanie jest jednocześnie jej zamiłowaniem". Niestety, czasami istnieje kompromis między karierą zapewniającą satysfakcję z pracy a karierą zapewniającą wysokie zarobki. Często podejmując decyzje gospodarcze, musimy iść na kompromis między kilkoma celami. W tym przypadku cele to satysfakcja z pracy, dochód i lokalizacja. Sztuczka polega na tym, aby osiągnąć minimum każdego celu: pewną satysfakcję z pracy, pewien poziom dochodów i akceptowalną lokalizację. Następnie, po spełnieniu minimum dla każdego celu, możesz spróbować osiągnąć więcej niż minimum dla jednego lub więcej z tych celów. Z ekonomicznego punktu widzenia najważniejsze dla osiągnięcia wszystkich trzech celów zawodowych są edukacja, szkolenie i doświadczenie zawodowe. To właśnie ekonomiści nazywają "inwestowaniem w kapitał ludzki". Twoje dziecko dodaje do swojej wrodzonej zdolności do pracy umiejętności zbywalne. W przypadku małego dziecka najlepszym sposobem na to jest pielęgnowanie jego zainteresowań i motywowanie do nauki. Oczywiście edukacja formalna odgrywa ważną rolę. Wielu rodziców uważa, że przyjęcie do najlepszego systemu szkolnego jest rozsądną strategią dalszego sukcesu edukacyjnego, a ostatecznie zawodowego. W rzeczywistości ważniejsze niż to, gdzie dziecko uczęszcza do szkoły średniej, są jego nawyki związane z nauką i pragnienie wiedzy. Na czym powinno skupiać się nauka, gdy Twoje dziecko idzie na studia? Warto, aby Twoje dziecko znało różnicę między "ogólnym kapitałem ludzkim" a "określonym kapitałem ludzkim" - nawet jeśli nie zna tego ekonomicznego żargonu. "Ogólny kapitał ludzki" oznacza kształcenie lub szkolenie mające zastosowanie do wielu zawodów; "Określony kapitał ludzki" dotyczy tylko jednego lub bardzo ograniczonej liczby zawodów. Przykłady przedmiotów, które zapewniają "ogólny kapitał ludzki", to filozofia, literatura i prawo. Przykłady przedmiotów, które zapewniają określony kapitał ludzki, obejmują medycynę (lub pre-med), pielęgniarstwo i inżynierię. Podstawowy wybór dla kierunku studiów to dziedzina, która zapewnia ogólny kapitał ludzki, a dziedzina, która oferuje określony kapitał ludzki. Co do zasady (choć nie zawsze jest to prawdą), zaletą kierunku studiów z udziałem ogólnego kapitału ludzkiego jest elastyczność zawodów, podczas gdy zaletą specjalizacji specjalizującej się w określonym kapitale ludzkim jest większa siła zarobkowa w tym jednym zawodzie (lub grupie zawody). Twoje dzieci nie muszą iść na uniwersytet, aby zdobyć kapitał ludzki. Szkolenie to dobry sposób na zdobycie określonego kapitału. Stolarstwo, hydraulika, mechanika i prace elektryczne to przykłady konkretnych umiejętności w zakresie kapitału ludzkiego zdobytych w szkole zawodowej. Zawody te mogą być zarówno dobrze płatne, jak i dające satysfakcję z pracy. W mojej poprzedniej lokalizacji mój hydraulik ukończył studia magisterskie z języka angielskiego i zaczął uczyć. Później porzucił zawód nauczyciela, aby kształcić się jako hydraulik i odniósł tak sukces w swoim nowym zawodzie, że założył własną firmę. Sukces mojego hydraulika jest przykładem do naśladowania przez osoby z odpowiednimi umiejętnościami. "Przedsiębiorczość" obejmuje tworzenie nowych firm, tworzenie nowych produktów lub nowych technologii i wykorzystywanie ich w praktyce, opracowywanie nowych zastosowań dla istniejących produktów, znajdowanie nowych rynków i tak dalej. Niektórzy ludzie porzucają studia, aby dać upust swojej przedsiębiorczości - uważa Bill Gates z Microsoftu. Wyobraź sobie, jak zareagowali rodzice Gatesa, gdy powiedział im, że opuszcza Harvard bez dyplomu! Jeśli Twoje dziecko jest przedsiębiorcze, nie martw się, jeśli formalna edukacja nie jest ścieżką, którą wybiera. Może odnieść duży sukces w skakaniu do świata biznesu bez pełnego tradycyjnego wykształcenia. Jednak większości z nas brakuje umiejętności przedsiębiorczych (które moim zdaniem są wrodzone i dlatego nie można ich nabyć). Z punktu widzenia dochodów, chcemy, aby nasze dzieci wybierały zawody, w których będzie wiele dobrze płatnych i satysfakcjonujących zawodów. Co wybrać Nikt nie jest w stanie przewidzieć przyszłości dla określonych zawodów, ale oto kilka pomysłów. Ludzie żyją dłużej, więc z biegiem czasu będzie coraz więcej osób starszych. W związku z tym będzie większe zapotrzebowanie na towary i usługi przeznaczone dla osób starszych. Te towary obejmują opiekę medyczną, emeryturę , społeczności, zajęcia i specjalne zajęcia dla seniorów, dostawa towarów do domu i tak dalej. Wniosek jest taki, że dziedzina zdrowia geriatrycznego będzie rosła w najbliższej przyszłości, a zatem przygotowanie do kariery w tej dziedzinie ma sens ekonomiczny. Ponieważ w Stanach Zjednoczonych będzie coraz więcej osób starszych, istnieje duże prawdopodobieństwo, że zapotrzebowanie na umiejętności w zakresie opieki zdrowotnej w wieku podeszłym będzie duże, a tym samym oferują dobrze płatną i prawdopodobnie bardzo satysfakcjonującą opcję kariery. I odwrotnie, jeśli populacja stanie się młodsza (ponieważ współczynnik urodzeń rośnie, a imigracja młodych rodzin rośnie), wówczas nastąpi wyższa produkcja produktów, które są atrakcyjne dla młodszego pokolenia i stworzą więcej możliwości zatrudnienia w tym obszarze. Produkty te obejmują urządzenia elektroniczne, modną odzież, usługi rekreacyjne i tak dalej. Możliwa jest również eksplozja populacji zarówno w dolnej, jak i górnej części przedziału wiekowego. W tym przypadku wybór kariery w dziedzinie zorientowanej na młodzież może być również wysoko płatny i satysfakcjonujący. Jest bardzo prawdopodobne, że kwestie środowiskowe będą stawały się coraz ważniejsze. Nastąpi większa produkcja towarów przyjaznych dla środowiska ("zielonych"): samochodów elektrycznych, słonecznych urządzeń grzewczych, sprzętu przeciwdziałającego zanieczyszczeniom, bezgłośnych lub cichych kosiarek, nietoksycznych środków czyszczących, energii wiatru, żywności organicznej, energooszczędnych przestrzeni biurowych itp. na. Nie tylko zawody pokrewne, ale także przedsiębiorczość będą miały ogromne możliwości. Niewykluczone, że z przedsiębiorczości zorientowanej na zielone technologie wyłoni się kolejna grupa miliarderów. Kraje, które jako pierwsze dążą do "zielonych" gałęzi przemysłu, będą źródłem miejsc pracy naukowej, inżynierskiej, prawniczej, księgowej i pokrewnych. Jeśli Stany Zjednoczone nie należą do tych krajów, Twoje dziecko zorientowane na środowisko może być zmuszone do podjęcia pracy w innym miejscu, aby uzyskać satysfakcję z pracy i wysokie dochody. Ostatnia rada: szczególnie dla młodych ludzi ważnym sposobem na rozwinięcie podstawowego "ogólnego kapitału ludzkiego" jest doświadczenie zawodowe. Dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych praca wakacyjna i niestacjonarna oraz staże (pod warunkiem, że poświęcenie czasu nie koliduje z czasem nauki i nauki) to świetne sposoby na uzyskanie "ogólnego kapitału ludzkiego" w postaci dobrych nawyków pracy: punktualność, współpraca, poszanowanie współpracowników i klientów oraz motywację do tego, by dawać z siebie wszystko, zarówno w miejscu pracy, jak iw życiu codziennym.

Dlaczego zarobki są tak nieproporcjonalne do wkładu w społeczeństwo? Na przykład nauczyciele i pracownicy socjalni zarabiają znacznie mniej niż zawodowi sportowcy i gwiazdy filmowe.

Musimy oddzielić powody, dla których płace są różne, od kwestii, czy jest to sprawiedliwe, aby były różne. Różnica w płacach wynika z popytu i podaży. Zawodowi sportowcy i gwiazdy filmowe mają specjalne umiejętności, które są rzadkie w populacji i są poszukiwane na rynku. Ci genetycznie szczęśliwi ludzie mają precyzyjną koordynację ręka w rękę, potrafią szybko biegać lub mają ogromną masę mięśniową, są piękni lub surowo przystojni lub potrafią udawać zachowanie, aby ich gra wydawała się realistyczna. Chodzi o to, że ogromnej większości ludzi brakuje tych rzadkich umiejętności. Bez względu na to, jak dużo ćwiczymy lub uczymy się, nie możemy odnieść sukcesu jako zawodowi sportowcy lub gwiazdy filmowe. Tak więc podaż ludzi mogących być zawodowymi sportowcami i gwiazdami filmowymi jest dość niska. Trudno jest zastąpić tych pracowników ludźmi o równych umiejętnościach, ponieważ dostępna jest tylko ograniczona liczba tych osób. Nic dziwnego, że czołowi sportowcy i gwiazdy filmowe nalegają na wysokie zarobki i uszło im to na sucho. Z kolei prawie każdy, kto chce "zainwestować" czas i pieniądze w wymaganą edukację, może zostać nauczycielem lub pracownikiem socjalnym. Ta inwestycja w nauczanie i pracę socjalną, umiejętności są godne pochwały z punktu widzenia społeczeństwa, ale oznacza to, że podaż nauczycieli i pracowników socjalnych może być dość wysoka. Wynika z tego, że nauczyciela lub pracownika socjalnego, który nalega na płacę wyższą niż rynkowa, można łatwo zastąpić. Gdy potrzeba więcej nauczycieli lub pracowników socjalnych, istnieje dość duża pula do wyboru. Posiadanie rzadkiej zdolności jest bezużyteczne, chyba że jest na to zapotrzebowanie. A popyt na zawodowych sportowców, aktorów i aktorki - przynajmniej popyt na najlepszych ludzi w tych zawodach - jest bardzo wysoki. Czemu? Powodem jest to, że ci, którzy zatrudniają tych ludzi, mogą zarobić dużo pieniędzy, stawiając się do pracy. Zarabiają te pieniądze, ponieważ duża liczba przeciętnych ludzi, takich jak ty i ja, jest gotowych zapłacić pieniądze za oglądanie profesjonalnych wydarzeń sportowych (osobiście lub w telewizji) i filmów z gwiazdami filmowymi, płacenie za telewizję kablową, aby zobaczyć te wydarzenia, i tolerować wiele reklam, aby oglądać te rzeczy w telewizji. Chodzi o to, że czołowi sportowcy i gwiazdy filmowe generują dużo pieniędzy dla profesjonalnych właścicieli drużyn i studiów filmowych. Sytuacja nauczycieli i pracowników socjalnych jest inna. Popyt na ich usługi nie jest tak wysoki, ponieważ nie przynoszą one nawet takiej ilości pieniędzy tym, którzy ich zatrudniają. Ponadto pracodawcami nauczycieli i pracowników socjalnych jest na ogół sektor publiczny - systemy szkolne i rządy - a sektor publiczny tradycyjnie płaci niższe wynagrodzenia niż sektor prywatny. Ale to drobna uwaga. Najważniejsze jest to, że istnieje wysoki popyt i niska podaż na najlepszych sportowców, aktorów i aktorki, ale niski popyt i wysoka podaż na nauczycieli i pracowników socjalnych. Ekonomia mówi nam, że wynikająca z tego płaca dla pierwszej grupy będzie znacznie wyższa niż dla drugiej grupy. Efektywność ekonomiczna polega na tym, że zawody o dużym popycie i małej podaży otrzymują wysokie wynagrodzenie, podczas gdy zawody o niskim popycie i dużej podaży otrzymują wynagrodzenie niskie. Gdyby rząd zdecydował się wyrównać płace obu grup, a nawet zbliżyć je do siebie, w gospodarce byłoby za mało sportowców, aktorów i aktorek oraz zbyt wielu nauczycieli i pracowników socjalnych. (Mam na myśli "za mało" i "za dużo" z punktu widzenia efektywności ekonomicznej). A co z kwestią sprawiedliwości? Wydaje się, że coś jest nie tak z sytuacją, w której sportowcy, aktorzy i aktorki, którzy przecież świadczą jedynie usługi rekreacyjne, zarabiają o wiele więcej niż nauczyciele i pracownicy socjalni, którzy są niezbędni w edukacji naszej młodzieży i pomaganiu ludziom poważne problemy. Ale taki jest system rynkowy. Jeśli chcesz, możesz winić system rynkowy za niesprawiedliwość. Podążanie za dyktatem popytu i podaży skutkuje generalnie efektywnością ekonomiczną, tak jak w tym przypadku. Ale wynik niekoniecznie jest "sprawiedliwy". Społeczeństwo mogłoby zdecydować, że sprawiedliwość jest ważniejsza niż efektywność. Na przykład rząd mógłby ustalić "dolną granicę płac" (najniższe dopuszczalne wynagrodzenie) dla nauczycieli i pracowników socjalnych, a także ustalić "górną granicę płac" (najwyższe dopuszczalne wynagrodzenie) dla sportowców, aktorów i aktorek. Albo rząd mógłby opodatkować zarobki sportowców, aktorów i aktorek i przekazać te wpływy nauczycielom i pracownikom socjalnym. Każda opcja sprawiłaby, że płace byłyby "bardziej sprawiedliwe" na całym świecie, ale doprowadziłoby do tego, że zbyt wielu ludzi chciałoby zostać nauczycielami i pracownikami socjalnymi zamiast przygotowywać się do innych zawodów o większym znaczeniu dla gospodarki (z punktu widzenia wydajności). Możliwe jest również, że dość unikalnych zdolności zawodowych sportowców, aktorów i aktorek nie da się przenieść na inne zawody i nawet gdyby ich zarobki zostały zmniejszone, poświęciliby tyle godzin i pracowaliby tak samo ciężko w swoich zawodach, jak oni. Zrób teraz. Wówczas podaż osób w tych zawodach byłaby taka sama, jak bez górnego pułapu płac. Gdyby tak było, to obniżenie efektywności ekonomicznej nie nastąpiłoby na górnym końcu skali płac (dla zawodowych sportowców i gwiazd filmowych), ale nadal byłoby ważne w dolnym końcu (dla nauczycieli i pracowników socjalnych).

Czy nadal istnieje dyskryminacja kobiet i mniejszości pod względem znalezienia pracy, uzyskania awansu i osiągnięcia takiego samego poziomu wynagrodzenia jak w przypadku białych mężczyzn na danym stanowisku? W jaki sposób możemy zapewnić równe traktowanie pracowników równie wydajnych na rynku pracy, niezależnie od płci czy grupy rasowej, do której pracownik należy?

Bardzo widoczne kobiety i mniejszości na najwyższych stanowiskach w rządzie, biznesie i na uniwersytetach zdają się sugerować, że w Stanach Zjednoczonych nie ma już dyskryminacji. Niestety, dyskryminacja nadal istnieje i do jej wykorzenienia konieczna będzie aktywna polityka zarówno ze strony rządu, jak i prywatnego biznesu. Aby odpowiednio odpowiedzieć na twoje pytanie, powinniśmy najpierw zrozumieć znaczenie dyskryminacji na rynku pracy. Dyskryminacja to jawne działanie lub bezczynność. Jesteś ofiarą dyskryminacji, jeśli ze względu na grupę, do której należysz: (1) Twoje wynagrodzenie jest niższe od wynagrodzenia równie wydajnego pracownika na tym samym stanowisku; (2) nie jesteś zatrudniony do określonej pracy, mimo że masz co najmniej takie same kwalifikacje, jak osoba, która otrzymała tę pracę; lub (3) nie otrzymasz awansu, do którego masz równe lub lepsze kwalifikacje niż osoba, która otrzymała awans. Dyskryminacja może dotyczyć grup określonych na podstawie rasy, religii, wieku, wzrostu, wagi, płci, preferencji płci, statusu imigracyjnego itd. Istnieją dwie możliwe przyczyny dyskryminacji: uprzedzenia i statystyki. Dyskryminacja może wynikać z uprzedzeń. Uprzedzenie oznacza, że nie lubisz kogoś z powodu grupy, do której należy. Uprzedzenie to może dotyczyć pracowników (zwane "dyskryminacją pracowników"; na przykład pracownicy płci męskiej mogą odmówić pracy ze współpracownicami lub mieć kobiety na stanowiskach kierowniczych) lub firm poprzez swoich menedżerów (zwane "stanowczą dyskryminacją"; np. na przykład firmy mogą odmówić zatrudniania członków mniejszości rasowych na określone stanowiska). Dyskryminacja może również wystąpić, nawet jeśli nie dotyczy uprzedzeń. Nazywa się to "dyskryminacją statystyczną". Dzieje się tak, gdy firma (działając za pośrednictwem swoich menedżerów) przypisuje pracownikowi lub potencjalnemu pracownikowi poziom produktywności równy średniej produktywności grupy, do której pracownik należy. Na przykład można oczekiwać, że osoba, która porzuciła naukę w szkole średniej, będzie miała średnią historię nieobecności wśród wszystkich uczniów, którzy porzucili naukę, a zatem nie zostanie zatrudniona, chociaż ona jako jednostka w rzeczywistości byłaby świadoma ,że przychodzi do pracy. Co ciekawe, uprzedzenia mogą również występować bez dyskryminacji. Na przykład menedżer nie lubi Cię ze względu na grupę, do której należysz, ale mimo to zatrudnia Cię lub awansuje, ponieważ jesteś tak produktywny, że wie, że znacznie zmniejszyłbyś koszty firmy lub wie, że znacznie byś zmniejszył koszty firmy lub zwiększyć przychody firmy. Moim ulubionym przykładem tego zjawiska jest Jack Johnson, pierwszy czarny mistrz boksu wagi ciężkiej. (Musisz cofnąć się ponad sto lat wstecz do czasu, gdy został mistrzem). Było ogromne uprzedzenie do Jacka Johnsona i był głęboko nielubiany, nie tylko dlatego, że ośmielił się odebrać to, co było wtedy postrzegane przez wielu jako uosobienie białego. męskiej dominacji (mistrzostwa boksu wagi ciężkiej), ale także z powodu jego ekstrawaganckiego stylu życia i jego zwyczaju uśmiechania się za każdym razem, gdy znokautuje przeciwnika. Jednak uprzedzenie, jakkolwiek okropne, nie zostało wykorzystane do powstrzymania Jacka Johnsona z ringu. Johnson nie był ofiarą dyskryminacji, przynajmniej przez część swojej kariery bokserskiej. Miał pozwolenie na prowadzenie handlu i zarabiał (i wydał) fortunę, podobnie jak wielu bokserów, niezależnie od rasy. Ekonomia mówi nam, że istnieje "rynkowe rozwiązanie" dyskryminacji opartej na uprzedzeniach. Takie dyskryminujące firmy robią to kosztem: nieefektywna produkcja, wyższe koszty produkcji i niższy zysk. Firmy, które nie zatrudniają bardziej produktywnych osób, które są kobietami lub mniejszościami, na rzecz mniej produktywnych osób, które są mężczyznami lub osobami białymi, będą ponosić wyższe koszty niż firmy niedyskryminujące i, w konkurencyjnym środowisku, ostatecznie zbankrutują, chyba że przestaną dyskryminować. Rynek działa! Niestety, argument ten nie dotyczy firm posiadających siłę rynkową lub takich, które nie mają skutecznej konkurencji. Firma monopolistyczna to skrajny przykład firmy, która jest w stanie dyskryminować bez bankructwa. Jednak firmy te płacą cenę za dyskryminację: ponoszą koszty wyższe, a zyski niższe, niż gdyby nie dyskryminowali. Tam, gdzie firmy są prowadzone przez właścicieli, szkodliwe konsekwencje dyskryminacji dla zysków właścicieli są oczywiste, a dyskryminacja często nawet nie miałaby miejsca. Jeśli menedżerowie korporacji (którzy nie są właścicielami) angażują się w dyskryminację, wówczas akcjonariusze (działający za pośrednictwem rady dyrektorów) logicznie powinni sprzeciwić się wynikającym z tego niższym zyskom i jest duża nadzieja, że po tym dyskryminacja ustanie. Akcjonariusze są właścicielami firmy (korporacji), a menedżerowie, którzy dyskryminują, zmniejszają zyski korporacji, dywidendy i wzrost cen akcji. Jest więc dobry powód, by sądzić, że dyskryminacja oparta na uprzedzeniach zostałaby w dużej mierze wyeliminowana tylko dzięki siłom rynkowym. Dyskryminacja statystyczna to inna sprawa. Firma może racjonalnie dyskryminować w takich okolicznościach. Czasami trafna ocena wydajności potencjalnego pracownika jest kosztowna lub wręcz niemożliwa. Dyskryminacja statystyczna jest opłacalnym sposobem szybkiej oceny produktywności. Menedżerowie mogą nie bez powodu sądzić, że osoby starsze są bardziej skłonne do korzystania ze zwolnień lekarskich, co byłoby szkodliwe dla firmy. Określona osoba starsza może być w doskonałym stanie zdrowia; niemniej jednak firma nie może tego wiedzieć. Dlatego przeciętny stan zdrowia grupy (wszystkie osoby starsze) przypisuje się tej jednej starszej osobie. Należy pamiętać, że dyskryminacja nie obejmuje uprzedzeń. Inny przykład dotyczy kobiet w wieku rozrodczym. Pracownicy ci mogliby zdecydować o posiadaniu dzieci i odpowiednim czasie wolnym od pracy, również ze szkodą dla firmy. Istnieje możliwość, że dana osoba będzie miała minimalny czas wolny od pracy podczas ciąży i po jej zakończeniu; możliwe jest również, że nie wybierze zajścia w ciążę, gdy jest w firmie - ale firma nie wie o żadnej z tych rzeczy. Tak więc, jeśli jest dwóch pracowników o równych kwalifikacjach, a jedna jest kobietą w wieku rozrodczym, racjonalne (ale niesprawiedliwe) jest, aby firma powierzyła pracę drugiej osobie. Istnieją dwie zasady, które skutecznie zapobiegają dyskryminacji. Polityka antymonopolowa przełamująca monopole i ograniczająca siłę rynkową firm w celu wspierania działań konkurencyjnych w celu położenia kresu dyskryminacji opartej na uprzedzeniach (nawet jeśli jest to tylko incydentalny skutek). Zasady dotyczące urlopów rodzinnych, takie jak urlop rodzicielski (zarówno macierzyński, jak i ojcowski), są przeciwne najbardziej rozpowszechnionemu rodzajowi dyskryminacji statystycznej, czyli dyskryminacji kobiet w wieku rozrodczym. Niestety, polityka dotycząca urlopów rodzinnych nie jest powszechnie stosowana. Na szczęście istnieje polityka, która ma znacznie większy wpływ na dyskryminację niż polityka antymonopolowa i prawo rodzinne. Ta polityka to "inwestowanie w kapitał ludzki". Kapitał ludzki oznacza kształcenie i szkolenie zawarte w ludzkiej pracy. Bardzo widoczny sukces dobrze wykształconych kobiet i mniejszości jest tego dowodem. Eksperci wzywają - i wierzę im - aby edukacja zaczęła się w bardzo młodym wieku, a to oznacza przedszkole, a nawet przedszkole. Problemy do przezwyciężenia to ubóstwo i struktura rodziny, znacznie bardziej niż rasa czy płeć. Dobra wiadomość jest taka, że kobiety zmniejszają "lukę płacową" w porównaniu z mężczyznami, przynajmniej w grupie wiekowej 20-30 lat. Dzieje się tak, ponieważ kobiety stają się średnio coraz bardziej wykształceni w porównaniu do mężczyzn. Więcej kobiet niż mężczyzn uczy się w college′u, a zmiana obyczajów sprawiła, że kobiety mogą pracować w praktycznie każdym zawodzie w gospodarce. Kiedyś zdecydowana większość pracujących kobiet wybierała tylko kilka zawodów - pielęgniarskich, nauczycielskich i sekretarskich - ponieważ uważano je za jedyne "normalne" (społecznie akceptowalne) zawody dla kobiet. (Oczywiście, niektóre kobiety przekroczyły konwencje społeczne i zostały lekarzami, prawnikami, a nawet policjantkami - ale nie było ich wiele). Kolejna zmiana obyczajów sprawiła, że praca zamężnych kobiet ze średniej klasy jest w ogóle akceptowalna. Kiedyś kontynuowanie pracy po ślubie przez kobiety z klasy średniej nie było uważane za "normalne" lub "godne szacunku". Stwierdzenie, że coś się zmieniło, jest niedopowiedzeniem stulecia! Obecnie kobiety są obecne praktycznie w każdym zawodzie w gospodarce, a wysoki odsetek kobiet zamężnych jest zatrudniony. Istnieją dwa ekonomiczne powody, dla których zamężne kobiety mogą łatwo pracować poza domem. Powszechne stosowanie oszczędzającego czas sprzętu do prac domowych (lodówki, pralki i suszarki itp.) Sprawia, że prace domowe są zarówno łatwiejsze, jak i mniej czasochłonne. Istnienie supermarketów i supermarketów w ogólnie, gdzie osoba może kupić wszystkie artykuły spożywcze (i wiele innych artykułów) w jednym miejscu, miał ten sam efekt. Te czynniki ekonomiczne połączyły się ze zmieniającą się kulturą społeczną, która wymaga od żonatych mężczyzn coraz większego udziału pracy w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Ale fakt, że kobiety stały się bardziej wykształcone, jest podstawowym powodem, dla którego podjęły się prawie każdego zawodu w gospodarce. Wracając do dyskryminacji mniejszości, to smutny fakt, że jeśli zarówno biały, jak i mniejszościowy kandydat do pracy nie ukończyli szkoły średniej lub obaj są po prostu absolwentami liceum, jest znacznie bardziej prawdopodobne, że osoba biała zostanie zatrudniona. To jest dyskryminacja - czy to statystyczna, czy oparta na uprzedzeniach. Ponieważ obaj wnioskodawcy mają coraz więcej "kapitału ludzkiego" w postaci edukacji i szkoleń, dyskryminacja maleje, a następnie zanika. Dlatego w gospodarce przetrwały mniejszości posiadające kwalifikacje zawodowe. Przepisy antydyskryminacyjne i programy akcji afirmatywnej są niepewne co do ich skuteczności, a w każdym razie w dużej mierze osiągnęły swój cel. Pracownicy, rodzice i rządy powinni skoncentrować się na edukacji i szkoleniu. Wcielanie kapitału ludzkiego w pracowników i przyszłych pracowników jest najpewniejszym sposobem na zakończenie dyskryminacji, a jednocześnie poprawę wydajności gospodarczej i przyspieszenie wzrostu gospodarczego.

Czy ekonomia ma coś do powiedzenia na temat wynagrodzeń kadry kierowniczej? W szczególności, czy płacenie prezesom mniej pieniędzy i oferowanie mniejszych korzyści spowoduje, że amerykańskie firmy staną się niekonkurencyjne?

Tak, na pierwszą część pytania: ekonomia ma coś do powiedzenia na ten temat. Ekonomiści uważają, że generalnie dyrektor generalny (CEO) korporacji powinien otrzymywać wynagrodzenie w sposób motywacyjny, tak aby jego decyzje były w najlepszym interesie korporacji. Idealnie byłoby, gdyby celem CEO była maksymalizacja długoterminowych zysków firmy. Jeśli dyrektor generalny otrzymuje tylko stałą pensję, nie ma motywacji (poza etyką) do zachowania przedsiębiorczości, co oznacza wprowadzanie innowacji w produktach, produkcji i rynkach - co oznacza bycie pomysłowym w praktyczny sposób dla dobra firmy . Raczej może po prostu zachować ostrożność, działać jako codzienny menedżer, po prostu robić to samo i z satysfakcją zbierać pensję. Aby osiągnąć przedsiębiorcze zachowanie, wynagrodzenie dyrektora generalnego powinno mieć wbudowane "klauzule motywacyjne" i na ogół ma takie wbudowane. Przykładami są premie oparte na wynikach (na przykład premie związane z zyskami firmy lub ceną akcji). W tym samym duchu opcje na akcje są również częścią pakietu motywacyjnego i mogą być niezwykle dochodowe, jeśli cena akcji firmy gwałtownie wzrośnie. Problem polega na tym, że dyrektorzy generalni mogą zbytnio koncentrować się na krótkoterminowych zyskach w tym lub w przyszłym roku, kursach akcji obecnie lub w najbliższej przyszłości - ze szkodą dla długoterminowych zysków firm i długoterminowych cen akcji . Aby być uczciwym wobec dyrektorów generalnych, akcjonariusze firm (a także inwestorzy w ogóle i doradcy inwestycyjni) zwykle są nadmiernie zaniepokojeni bieżącymi zyskami lub dochodami i natychmiastowymi cenami akcji. Gdyby prezesi znajdowali się pod presją z tych źródeł, musieliby być niezwykle zdeterminowani i odważni, aby przyjąć perspektywę długoterminową. Dyrektorzy generalni są powoływani, a ich pakiety wynagrodzeń są ustalane przez radę dyrektorów korporacji, która jest wybierana przez akcjonariuszy. W wielu korporacjach CEO jest także prezesem zarządu. To daje jej dodatkową władzę w korporacji. Konwencjonalna mądrość, która prawdopodobnie jest prawidłowa, jest taka, że rada dyrektorów czasami nie nadzoruje w wystarczającym stopniu dyrektora generalnego, ze szkodą dla akcjonariuszy, którym służy. Przechodząc do drugiej części pytania, zarówno ekonomia, jak i zdrowy rozsądek sugerują, że "dostajesz to, za co płacisz". Najwyższej klasy kierownictwo wymagałoby wyższego wynagrodzenia niż dyrektorzy z mniejszym doświadczeniem, mniejszą wiedzą i mniej sprawdzonymi wynikami. Jeśli korporacja próbuje natychmiast zaoszczędzić pieniądze, płacąc mniej i uzyskując mniej produktywnego dyrektora generalnego, zyski firmy, cena akcji, a być może nawet jej dalsze istnienie jako niezależnego podmiotu mogą być zagrożone. Firma stałaby się mniej konkurencyjna. Gdyby taka praktyka miała miejsce na dużą skalę, amerykański biznes jako całość mógłby stracić konkurencyjność. Zdarzają się jednak sytuacje, w których dyrektor generalny ma przepłacane normy prawne lub ekonomiczne. Zarząd może zostać oszukany przez przekonującego kandydata na dyrektora generalnego, który okazuje się mieć mało treści. Dyrektor generalny może nielegalnie pozbawić firmę majątku lub zaangażować się w osobiste zachowanie, które szkodzi reputacji firmy. Rada powinna przeprowadzić badania przed zatrudnieniem dyrektora generalnego, powinna uważać, aby umowa o pracę zawierała tylko odpowiednie zachęty i powinna nadzorować zachowanie dyrektora generalnego.

Rząd mówi nam, że stopa bezrobocia wynosi tylko 6 procent siły roboczej. Ale wydaje się, że wielu moich przyjaciół jest bez pracy. Czy oficjalne dane nie uwzględniają rzeczywistego bezrobocia? A skąd pochodzi oficjalna liczba?

Najpierw zajmijmy się ostatnią częścią pytania. Oficjalna liczba bezrobotnych w USA jest obliczana i publikowana co miesiąc przez Bureau of Labor Statistics (BLS), które jest częścią Departamentu Pracy. Idealnie byłoby, gdyby każda osoba w kraju w wieku produkcyjnym została przebadana, aby sprawdzić, czy jest bezrobotna; ale byłoby to kosztowne i niepraktyczne. W rzeczywistości nie jest to nawet konieczne. BLS co miesiąc pobiera próbki z około sześćdziesięciu tysięcy gospodarstw domowych. Z reprezentacją z każdej części kraju i wyrafinowaną techniką statystyczną, uzyskany wynik bezrobocia jest bardzo zbliżony do tego, co można by zmierzyć w pełnym spisie przy użyciu definicji bezrobocia BLS. Pytania zadawane gospodarstwom domowym dotyczą ich sytuacji w "tygodniu referencyjnym" miesiąca, czyli w tygodniu obejmującym dwunasty dzień miesiąca. Najlepszym sposobem zrozumienia definicji BLS jest uświadomienie sobie, że każda osoba jest umieszczona w jednej (i tylko jednej) z czterech kategorii, w zależności od jej sytuacji w tygodniu odniesienia: 1. Nie dotyczy cywilnej populacji pozainstytucjonalnej w wieku co najmniej 16 lat: ta kategoria obejmuje osoby w wieku poniżej 16 lat, osoby pełniące czynną służbę wojskową oraz osoby zinstytucjonalizowane (np. W więzieniach lub szpitalach psychiatrycznych). Jeśli należysz do jednej z tych grup, BLS nie jest tobą zainteresowany, przynajmniej do obliczania bezrobocia. 2. Zatrudniony: ta kategoria obejmuje osoby z pracą w tygodniu referencyjnym. Uwzględniono osoby, które pracowały za wynagrodzeniem, nawet przez jedną godzinę, oraz "nieopłacani pracownicy rodzinni" (krewni pracujący bezpłatnie w firmie rodzinnej lub firmie rodzinnej), którzy przepracowali co najmniej 15 godzin. Uwzględniono również osoby, które mają pracę, ale nie pracują w okresie tygodnia odniesienia z różnych powodów, w tym wakacji, chorób, sporów o pracę w pracy, zła pogoda i tym podobne. 3. Bezrobotni: Ta kategoria obejmuje osoby bez pracy, które aktywnie szukały pracy w ciągu czterech tygodni poprzedzających tydzień odniesienia i które są obecnie dostępne do pracy. Do tej kategorii zaliczają się również pracownicy, którzy zostali czasowo zwolnieni z pracy, nawet jeśli nie szukają alternatywnego zatrudnienia. Jeśli nie szukałeś aktywnie pracy w ciągu ostatnich czterech tygodni, nie zostaniesz zaliczony do tej kategorii. Czytanie ogłoszeń o pracę w gazetach lub wyszukiwanie ofert pracy w Google nie jest wystarczającym dowodem na aktywne poszukiwanie pracy, które musi obejmować takie działania, jak wypełnianie aplikacji, wysyłanie CV, przeprowadzanie rozmów kwalifikacyjnych, kontaktowanie się z przyjaciółmi lub centrami pracy i tak dalej. 4. Brak siły roboczej: Ta kategoria obejmuje osoby bez pracy i jej nie szukające. Obejmuje osoby, które chodzą do szkoły w pełnym wymiarze godzin, osoby na emeryturze lub osoby z obowiązkami rodzinnymi, osoby z niepełnosprawnością uniemożliwiającą im zatrudnienie oraz osoby, które po prostu zrezygnowały z poszukiwania pracy. "Siła robocza" to suma liczby pracujących (kategoria 2) i liczby bezrobotnych (kategoria 3). Bezrobocie (technicznie rzecz biorąc, "stopa bezrobocia") to procent siły roboczej, która jest bezrobotna - kategoria 3, jako procent sumy kategorii 2 i 3. Należy zauważyć, że osoby spoza cywilnej populacji pozainstytucjonalnej (kategoria 1) i osoby nie siły roboczej (kategoria 4) są pomijane przy obliczaniu stopy bezrobocia. A teraz rozważ główne pytanie, czy oficjalna stopa bezrobocia nie docenia rzeczywistego bezrobocia. Większość ekonomistów zgodziłaby się z tym. Głównym powodem, dla którego ekonomiści uważają, że wskaźnik bezrobocia BLS jest zbyt niski, jest to, że "zniechęceni pracownicy", którzy chcą pracować, ale z frustracji zrezygnowali z poszukiwania pracy, są umieszczani w kategorii 4, a nie w sile roboczej. To nie ma większego sensu. Innym powodem jest to, że pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy są liczeni jako zatrudnieni i należą do tej samej kategorii co pracownicy zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy. To tak, jakby pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy byli w pełni zatrudnieni, pomijając fakt, że niektórzy pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin woleliby pracę w pełnym wymiarze, ale nie są w stanie jej zdobyć, więc muszą zamiast tego zdecydować się na pracę w niepełnym wymiarze godzin. Moim zdaniem to również nie ma sensu. Trzeci powód jest taki, że niektórzy ludzie mogą być zatrudnieni tylko tymczasowo, być może tylko na tydzień odniesienia lub do pracy sezonowej; mimo to są uważani za zatrudnionych i należą do tej samej kategorii co osoby posiadające stałą pracę. Z drugiej strony istnieje "szara strefa", w której z natury rzeczy nielegalne działania (takie jak handel narkotykami) lub nielegalne działania legalne (takie jak usługi sprzątania lub dostawcy opieki nad dziećmi pracujący za gotówkę niezadeklarowany jako dochód w zeznaniu podatkowym) miejsce. Osoby zaangażowane w te czynności są zatrudnione ekonomicznie, ale (z oczywistych powodów) mogą zostać zgłoszone jako bezrobotne samodzielnie lub w gospodarstwie domowym. Gdyby zaangażowanych pracowników policzyć jako zatrudnionych, wskaźnik bezrobocia byłby niższy - przynajmniej z tego powodu. Najbardziej oczywistą zmianą oficjalnego wskaźnika bezrobocia, która uczyniłby go wyższym i bardziej realistycznym, byłoby zaliczenie do bezrobotnych zniechęconych pracowników, którzy zrezygnowali z poszukiwania pracy, ponieważ próbowali bezskutecznie przez tak długi czas. Rząd z pewnością mógłby dokonać tej zmiany, gdyby zdecydował się to zrobić. Oczywiście gwałtowny wzrost bezrobocia byłby politycznie trudny tylko z powodu bardziej logicznych statystyk. Ale BLS ma być bezpartyjną gałęzią rządu. Nie jest więc dla mnie jasne, dlaczego odmawia dokonania tej logicznej zmiany w liczbie bezrobotnych. Może problem polityczny można by ominąć, dokonując zmiany w okresie między administracjami Waszyngtonu.

Jaki jest ekonomicznie zdrowy i akceptowalny procent bezrobocia?

Jeśli stopa bezrobocia jest stale poniżej zdrowego ekonomicznie poziomu, skutkiem byłaby gwałtowna inflacja lub coraz wyższe ceny. Pracownicy zdaliby sobie sprawę, że miejsc pracy jest pod dostatkiem, a firmy będą płacić coraz wyższe pensje, aby je obsadzić. Jeśli stopa bezrobocia stale utrzymuje się powyżej zdrowego ekonomicznie poziomu, nastąpiłaby gwałtowna deflacja. Wobec braku miejsc pracy pracownicy akceptowaliby coraz niższe płace, aby utrzymać swoje miejsca pracy. Spowodowałoby to coraz niższe ceny. Więc ekonomicznie zdrowa stopa bezrobocia nie jest związana ani z gwałtowną inflacją, ani z gwałtowną deflacją. Ekonomiści nazywają tę hipotetyczną stopę bezrobocia (lub coś podobnego) "naturalną stopą bezrobocia". Jaka jest naturalna stopa bezrobocia? Niektórzy ekonomiści uważają, że naturalna stopa bezrobocia w gospodarce USA wynosi około 5 procent, ale zmienia się ona w czasie. Jedyną rzeczą, która może to zmienić, są dane demograficzne. Na przykład młodsi pracownicy zmieniają pracę częściej niż starsi pracownicy i są oczywiście bezrobotni w międzyczasie. Więc jeśli ludność pracująca staje się młodsza, naturalna stopa bezrobocia rośnie. Inny wpływ na stopę naturalną ma polityka rządu. Jeśli rząd ustali wysoką płacę minimalną, więcej pracowników będzie próbowało znaleźć pracę, ale bezskutecznie, ponieważ firmy będą zatrudniać mniej pracowników za wyższą płacę - i znowu naturalna stopa bezrobocia wzrośnie. Jednym ze sposobów oszacowania naturalnej stopy bezrobocia jest wykorzystanie faktu, że zatrudnieni pracownicy są potrzebni do produkcji towarów i usług (zwanych "produkcją"). Rozważmy całkowitą produkcję gospodarki. Produkt krajowy brutto (PKB) to całkowita produkcja gospodarki mierzona w dolarach. Zróbmy dwie rzeczy, jeśli chodzi o wzrost PKB - rok po roku. Najpierw skorygujmy PKB dla inflacji, aby otrzymać "realny PKB". (Na przykład, jeśli PKB wzrośnie o 5 procent w ciągu jednego roku w porównaniu z rokiem poprzednim, a inflacja wyniesie 3 procent, to realny PKB wzrósł tylko o około 2 procent). Po drugie, weźmy trend wzrostu realnego PKB ("trend realny PKB "). Oznacza to, że wzrosty i spadki realnego PKB w cyklu koniunkturalnym są uśredniane w czasie, co skutkuje stabilnym wzrostem realnego PKB. Stopa bezrobocia związana z trendem realnego PKB jest szacunkiem naturalnej stopy bezrobocia.

Czy mogę przechytrzyć rynek?

Bez wątpienia masz na myśli giełdę lub dowolny rynek finansowy. Niestety odpowiedź brzmi "prawdopodobnie nie". Fakt, że nie można przechytrzyć rynku, ilustruje poniższa humorystyczna anegdota, często opowiadana ekonomistom przez ekonomistów. Jest taki stary dowcip, szeroko opowiadany przez ekonomistów, o ekonomistce spacerującej ulicą z towarzyszem. Spotykają banknot 100 dolarowy leżący na ziemi, a gdy towarzysz schyla się, by go podnieść, ekonomista mówi: "Nie przejmuj się - gdyby to był prawdziwy banknot 100 dolarowy, ktoś już by go podniósł". To [jest] humorystyczny przykład logiki ekonomicznej, która zawiodła. Popularna lekcja ekonomiczna, która jest tutaj oszukiwana, jest taka, że nie ma sensu kupować akcji firmy, o której słyszysz w telewizji lub widzisz w Internecie jako mającą duże perspektywy zarobków - na przykład kupowanie akcji firmy, która ma odkrył nową technologię - ponieważ zanim zdążysz kupić akcje, jest już za późno. Inni go kupili, a cena akcji już poszybowała w górę, odzwierciedlając to odkrycie. Mówiąc bardziej ogólnie, cena akcji firmy zawsze odzwierciedla wszystkie dostępne informacje o spodziewanych dochodach firmy. Narrator sugeruje problem z tą lekcją. Błędem, jeśli można to tak nazwać, jest to, że jakaś osoba lub instytucja finansowa musiała już skorzystać z nowych informacji. Ktokolwiek zrobi to pierwszy - niezależnie od tego, czy chodzi o informacje wewnętrzne (choć może to być nielegalne), lepsze przetwarzanie informacji publicznych, szybkość reakcji lub po prostu szczęście - może rzeczywiście osiągnąć zysk (zysk kapitałowy), kupując akcje po wcześniej niskiej cenie i sprzedając go po nowej wysokiej cenie. Każdy, kto później kupi akcje, nie ma szczęścia. Jeśli chodzi o anegdotę, ten, kto pierwszy podniesie banknot 100 $, osiągnie zysk w wysokości 100 $; ale nie ma już żadnych prawdziwych banknotów 100 dolarów do odebrania.

Jak mogę się upewnić, że emerytura jest mi wygodna?

Jedną z kwestii jest to, co oznacza wygodna emerytura. Wygodna emerytura dla osoby z klasy średniej byłaby zbyt niska, aby odpowiadała zamożnej osobie. Możemy myśleć o wygodnej emeryturze jako o wystarczających cyklicznych (powiedzmy, rocznych) funduszach, abyś mógł utrzymać standard życia, do którego jesteś przyzwyczajony. Jaki to procent twojego dochodu? Musi wynosić mniej niż 100 procent, ponieważ masz teraz określone wydatki związane z pracą, których nie poniósłbyś na emeryturze - na przykład specjalną odzież, transport i składki emerytalne. Ponadto przy niższym poziomie dochodów podatki dochodowe będą prawdopodobnie niższe. Być może 80 procent poprzedniego dochodu brutto (przed opodatkowaniem, przed innymi potrąceniami) jest dobrym celem. Tak więc, aby przejść na wygodną emeryturę, będziesz potrzebować wystarczająco wysokiego dochodu emerytalnego. Niektóre decyzje, które możesz podjąć, aby zapewnić, że są następujące:

1. Pracuj tak długo, jak możesz, o ile nie wpłynie to negatywnie na twoje zdrowie i szczęście. Im dłużej pracujesz, tym wyższy będzie Twój dochód emerytalny z dwóch powodów. Po pierwsze, będziesz wnosić większy wkład w fundusze emerytalne (poprzez plany emerytalne i oszczędności). Po drugie, będziesz mieć mniej lat emerytalnych do sfinansowania.

2. Doradcy emerytalni opowiadają się za trójstopniowym podejściem do finansowania emerytury: planem emerytalnym pracodawcy, ubezpieczeniem społecznym i własnymi oszczędnościami. a. Spróbuj znaleźć i pracować dla firmy, która ma dobry plan emerytalny (chociaż jest to coraz trudniejsze do znalezienia, ponieważ firmy przechodzą z tradycyjnych programów emerytalnych na pracownicze programy oszczędnościowe). Istnieją dwa główne rodzaje programów emerytalnych: określone świadczenia i określone składki. W ramach określonych świadczeń wysokość Twojej emerytury jest określana według wzoru na podstawie wynagrodzenia i stażu pracy. Ryzyko finansowania ponosi firma, a firma jest odpowiedzialna za inwestowanie składek emerytalnych wniesionych przez pracownika i firmę. W ramach zdefiniowanej składki zarówno pracodawca, jak i pracownik wpłacają składki do funduszu wybranego przez pracownika (spośród różnych alternatyw ustalonych przez pracodawcę). Ryzyko złej inwestycji iw konsekwencji niewystarczających środków planowanych na emeryturę ponosi pracownik (pracownik), a nie firma (pracodawca). Firma wpłaca składki do funduszu emerytalnego i to wszystko. Ponieważ będziesz mieć własne oszczędności i w związku z tym ponosisz ryzyko inwestycyjne związane z tymi funduszami, logiczne jest, że (jeśli wszystko inne jest równe) wolisz program o zdefiniowanej wysokości niż program o zdefiniowanej składce. Innym powodem jest to, że rząd federalny, za pośrednictwem swojej Korporacji Gwarancji Świadczeń Emerytalnych, gwarantuje świadczenia emerytalne (choć tylko do maksymalnej kwoty) w ramach programu określonych świadczeń, ale nie w ramach planu określonych składek. Zazwyczaj nie masz wyboru w tej sprawie; ale z pewnością dobrym pomysłem jest zapoznanie się z planem emerytalnym potencjalnego pracodawcy (i innymi świadczeniami, zwłaszcza ubezpieczeniem zdrowotnym), zanim przyjmiesz ofertę pracy. Młoda osoba nie może nigdy pytać o plany emerytalne pracodawców. (Ujawnienie: zachowywałem się tak głupio, gdy byłem młody). Ale to jest krótkowzroczne. Świadczenia powinny wpływać na Twoją decyzję o zatrudnieniu w takim samym stopniu, jak wynagrodzenie, prowizje i premie.

b. Poznaj swoje świadczenia emerytalne w ramach zabezpieczenia społecznego. Prawie wszyscy amerykańscy pracownicy są uprawnieni do świadczeń emerytalnych z zabezpieczenia społecznego. Ważną decyzją jest to, kiedy zacząć otrzymywać świadczenia. Niektórzy ludzie nie rozumieją, że masz prawo do świadczeń emerytalnych z zabezpieczenia społecznego, nawet jeśli nadal pracujesz. Jednak im dłużej czekasz (do 70 roku życia), tym wyższe są Twoje świadczenia emerytalne. Jeśli spodziewasz się długiego życia, zaczekanie do 70. roku życia z otrzymaniem świadczeń może się opłacać. Komplikacje pojawiają się, gdy otrzymujesz emeryturę z określonego zawodu nieobjętego ubezpieczeniem społecznym, a także gdy zaangażowani są inni członkowie rodziny (małżonkowie i dzieci). W szczególności emerytury (ale nie płace), które ludzie otrzymują od niektórych pracodawców, są obniżane w świetle świadczeń emerytalnych z zabezpieczenia społecznego. Jest to jeden z powodów, dla których racjonalne może być podjęcie przez te osoby decyzji o rozpoczęciu otrzymywania świadczeń emerytalnych z zabezpieczenia społecznego podczas pracy. Na koniec Urząd Ubezpieczeń Społecznych informuje, że rozpoczęcie pobierania świadczeń w styczniu może być korzystne. Ogólnie uważam, że warto odwiedzić witrynę internetową Social Security i porozmawiać z przedstawicielami Ubezpieczeń Społecznych.

c. Twoje własne oszczędności powinny być co najmniej wystarczające, aby zapewnić Ci wystarczający dochód emerytalny, biorąc pod uwagę oczekiwaną emeryturę z planu emerytalnego pracodawcy i zabezpieczenia społecznego. Ponadto, im więcej zaoszczędzisz, tym większe prawdopodobieństwo, że będziesz w stanie sfinansować wygodną emeryturę wcześniej, niż zakładałeś. Jak zainwestować swoje oszczędności, aby osiągnąć cel emerytalny? Ogólna zasada jest taka, że im jesteś młodszy, tym większa część Twoich oszczędności powinna być przeznaczona na akcje. Wraz z wiekiem część przeznaczona na obligacje powinna rosnąć kosztem akcji. Niektórzy ludzie nie przestrzegają tej zasady; raczej utrzymują stałą część swojego portfela w akcjach - i mogą postępować właściwie, jeśli ich troską jest majątek dla przyszłych pokoleń (dzieci i wnuki lub stała organizacja charytatywna). Niektórzy doradcy finansowi mają następującą zasadę: procent Twojej inwestycji (skumulowanej inwestycji, a nie tylko oszczędności na bieżący rok) przeznaczony na obligacje powinien być równy Twojemu wiekowi. Na przykład 45-latek miałby 45 procent swoich inwestycji emerytalnych w obligacje. Moją alternatywną zasadą jest to, że jeśli inwestujesz stale w czasie w ciągu lat pracy i stale wypłacasz w okresie emerytalnym, możesz skorzystać z wyższego zwrotu z akcji niż z obligacji, jednocześnie kompensując większe ryzyko związane z akcjami.

3. Odpowiednie ubezpieczenie medyczne jest niezbędne w każdym wieku, a zwłaszcza na emeryturze. Poznaj koszt i zakres planu medycznego swojego pracodawcy zarówno w czasie pracy, jak i na emeryturze. Zawsze wybieraj Medicare Część A (ubezpieczenie szpitalne) - jest ono bezpłatne po ukończeniu 65 lat. Jednak będziesz musiał ubiegać się o Medicare Część A - nie otrzymasz go automatycznie. Inne składniki Medicare - Część B (ubezpieczenie medyczne obejmujące usługi lekarskie, opiekę ambulatoryjną i inne elementy); D (refundacja leków na receptę); i C (plany zdrowotne firmy prywatnej zatwierdzone przez Medicare, obejmujące zarówno część A, jak i B) - nie są bezpłatne, ale mogą być dla Ciebie ważne, w zależności od Twojej sytuacji. Zastanów się dokładnie, kiedy i czy zapisać się do Medicare Część B i Medicare Część D. Decyzje te powinny być skoordynowane z zasadami planu zdrowotnego Twojego pracodawcy. Zalecam bardzo ostrożne badanie przed wyborem Medicare Część C. Oferty prywatnych firm mogą nie mieć trwałości samego Medicare, co może być dla Ciebie niewygodne.

Jeśli rynek akcji wykazuje tendencje wzrostowe od samego początku, dlaczego jego niepowodzenia wydają się tak dramatycznie rujnować ludzi? Poza tym, czy kupowanie wielu różnych akcji zmniejszy ten zły efekt?

Tak, rynek akcji ma tendencję wzrostową; ale jest też niezwykle lotny. Jeśli inwestor zarabia na akcjach w nieodpowiednim czasie, to znaczy, gdy rynek naprawdę spada ("bessy" lub, w najgorszym przypadku, na dnie bessy), może rzeczywiście zostać zrujnowany w tym sensie że znaczna część jego kapitału (wartość jego akcji) może pójść na marne. Dobra wiadomość jest taka, że jeśli akcje są sprzedawane, gdy rynek jest naprawdę wysoki ("hossa" lub, w najlepszym przypadku, na szczycie hossy), wówczas majątek osoby może znacznie wzrosnąć, a być może nawet podwoić się lub potroić. Średnio rynek idzie w górę: to właśnie oznacza trend wzrostowy. Ale średnia nic nie znaczy dla kogoś, kto musi sprzedać swoje akcje w pewnym okresie życia, co niestety może zbiegać się z bessą. Odłóżmy na razie na półkę porady, jak przeciwdziałać dylematowi bessy zachodzącej w złym czasie i rozważmy kolejne niebezpieczeństwo, o którym mowa w drugiej części pytania. Jeśli posiadasz tylko jedną lub kilka akcji, te akcje mogą spaść, nawet jeśli ogólny rynek wzrośnie! Aby uniknąć tego problemu, należy zdywersyfikować swoje zasoby akcji. Posiadaj w portfelu wiele różnych akcji z różnych sektorów gospodarki. W rzeczywistości możesz nawet kupić zagraniczne akcje. Podczas gdy zagraniczne akcje niosą ze sobą ryzyko kursowe (z drugiej strony mogą zostać spieniężone, gdy wartość dolara jest niezwykle wysoka, co oznacza, że wartość waluty obcej jest bardzo niska), istnieje również oczywista korzyść w tym. mogą zapewnić znaczną dywersyfikację. Jaki jest najlepszy sposób na dywersyfikację? Najlepszym sposobem jest bycie tak bogatym, że możesz samodzielnie dywersyfikować. Czemu? Bo wtedy można by było trzymać zapasy, dopóki nie potrzebowałeś gotówki na zakup domu, opłacenie edukacji dziecka w college&primelu lub inne wydatki wymagające dużych pieniędzy. Niestety niewielu z nas jest tak zamożnych, że możemy to zrobić. Drugim najlepszym sposobem dywersyfikacji jest zakup udziałów w funduszu inwestycyjnym. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że fundusze inwestycyjne osiągają cel w taki sam sposób, jak osoby zamożne inwestują samodzielnie. Ale nie - fundusz inwestycyjny jest tylko "drugim w kolejności". Istnieją cztery powody, dla których tak jest. Po pierwsze, fundusz inwestycyjny ma wydatki - przestrzeń biurową, personel i tak dalej - i ty, inwestor funduszu, za to płacisz. Po drugie, fundusz inwestycyjny osiąga zysk, za który również płacisz (nawet jeśli zysk ten może być uwzględniony w "wydatkach" lub "opłatach"). Po trzecie i najważniejsze, fundusz inwestycyjny jest zazwyczaj "zarządzany". Co to znaczy? Oznacza to, że zamiast przestrzegać zasady po prostu kupowania i trzymania akcji, dopóki inwestorzy nie będą potrzebowali gotówki, fundusz kupuje i sprzedaje akcje, próbując "osiągnąć lepsze wyniki niż rynek". Średnio rynek nie może być lepszy. Tak więc, jeśli fundusz nie ma szczęścia lub jego zarządzający nie mają niezwykłych umiejętności (co prawdopodobnie może mieć miejsce tylko w krótkich okresach), zarządzanie funduszem wzajemnym z akcjami po prostu zwiększa wydatki, które inwestor musi ponieść. Po czwarte, fundusz może generować dla Ciebie zyski kapitałowe podlegające opodatkowaniu, nawet jeśli sam nie spieniężyłeś akcji. Wynika to z dużych, nieoczekiwanych wypłat z funduszu, które zwykle mają miejsce podczas bessy. Fundusz musi generować gotówkę i spieniężyć niektóre akcje po cenach wyższych niż je kupił - taki jest zysk kapitałowy. Konkluzja: Jeśli nie jesteś bogaty, jedynym sposobem na dywersyfikację jest zakup udziałów w funduszu inwestycyjnym. Spróbuj wybrać taki, który jest zarządzany tak mało, jak tylko możesz. Rozważ swoją inwestycję w fundusz inwestycyjny, jak płacenie podatków: nie podoba ci się to, ale musisz to zrobić. Kupowanie funduszy inwestycyjnych to najgorszy sposób inwestowania w akcje, z wyjątkiem wszystkich innych! Staraj się też oszczędzać jak najwięcej, jak najwcześniej. Możesz być mile zaskoczony, jak bardzo Twoje pieniądze mogą wzrosnąć przez wiele lat - pod warunkiem, że mądrze inwestujesz i (co prawda) masz w tym względzie trochę szczęścia. Wróćmy do bessy. Jak uniknąć złego zbiegu okoliczności na takim rynku, kiedy potrzebujesz pieniędzy z akcji (czyli udziałów w funduszu inwestycyjnym)? Jednym ze sposobów uniknięcia tego jest zaplanowanie decyzji o spieniężeniu akcji w taki sposób, aby znaleźć się w fazie hossy lub przynajmniej trochę do bessy. Jeśli celem gotówki jest sfinansowanie czegoś, co nie jest szczególnie czasochłonne, na przykład emerytury lub zaliczki na dom, może być to możliwe przy niewielkich niedogodnościach. Jeśli jednak celem jest sfinansowanie czegoś takiego jak edukacja dziecka, która jest niezwykle wrażliwa na czas, może to nie być możliwe. Być może będziesz musiał ugryźć kulę. Istnieje jeden ogólny sposób, aby upewnić się, że bessy nie dadzą Ci spokoju: uśrednij swoje inwestycje (kupowanie akcji) i dezinwestycje (spieniężanie akcji) w czasie. Najlepszym sposobem inwestowania na giełdzie (za pośrednictwem funduszu wspólnego inwestowania) jest inwestowanie z miesiąca na miesiąc tej samej kwoty po uwzględnieniu inflacji - tak abyś zaczął inwestować więcej, gdy rosną twoje zarobki i gdy inflacja rośnie. Pamiętaj, aby wypłacić środki (sprzedać swoje udziały w funduszach inwestycyjnych) w ten sam sposób: w równych kwotach skorygowanych o inflację miesiąc po miesiącu. Jeśli okresy Twojej inwestycji i dezinwestycji są wystarczająco długie, wtedy Twoje kupowanie i sprzedawanie na rynkach byków i niedźwiedzi osiągnie średnią. Większość ludzi tego nie robi. Chcą "pokonać rynek". Chcą kupować tanio i sprzedawać drogo. Masz prawo podjąć taką próbę. Ale wtedy rynek może cię pokonać.

Czy obligacje są bezpieczniejszym sposobem inwestowania w okresie spowolnienia gospodarczego?

Podczas spowolnienia gospodarczego zwykle spada również giełda. To dobry czas na kupowanie akcji - zgodnie z nakazem, kupowanie po niskich cenach - ale wielu inwestorów panikuje i zamiast tego sprzedaje akcje. Stopy procentowe najbezpieczniejszych obligacji są zazwyczaj niskie w okresie spowolnienia gospodarczego, ponieważ inwestorzy szukają bezpiecznej przystani, kupując takie obligacje, a tym samym podbijając ich cenę. Najbezpieczniejsze obligacje, z punktu widzenia zerowego ryzyka niewypłacalności (nie ma szans, aby emitent obligacji nie spłacił odsetek i kapitału), a także niskiego ryzyka rynkowego (cena rynkowa nie ulegałaby dużym wahaniom do terminu wykupu, przy niewielkich stratach zostały wyprzedane na rynku przed terminem zapadalności) są krótkoterminowymi rządowymi papierami wartościowymi. Dlatego, ponieważ wielu inwestorów obawia się dalszych spadków na giełdzie, kupują te papiery po wysokiej cenie i niskiej rentowności, z niewielkimi szansami na dalsze zyski. Ale akcje, które są tanie, mają duże prawdopodobieństwo wzrostu, pod warunkiem, że ktoś jest wystarczająco cierpliwy, aby je zatrzymać. W okresie spowolnienia lepiej kupować akcje niż obligacje, ale dla większości ludzi strach wygrywa z racjonalnością. Wielu przyjaciół i znajomych prosi o moją radę inwestycyjną w czasie recesji i / lub gdy giełda spada. Zawsze sugeruję, aby na pewno nie sprzedawali swoich akcji - i faktycznie kupowali akcje, pod warunkiem, że mają dodatkową gotówkę. Czasami nawet postępują zgodnie z moją radą.

Jak najlepiej spróbować odbudować portfel inwestycyjny po dużym spadku na rynku? Poza tym, czy powinienem sprzedawać w okresie zwyżkowym, a jeśli tak, to co zrobić z funduszami?

Rynek akcji najlepiej traktować jako główną część długoterminowej inwestycji. Próba osiągnięcia krótkoterminowych zysków kapitałowych (sprzedaż po wyższych cenach niż kupowane) może równie dobrze skutkować krótkoterminowymi stratami kapitałowymi. Zwykle opowiadam się za strategią "kup i trzymaj" w przypadku inwestycji na giełdzie - wycofywanie się tylko wtedy, gdy potrzebny jest znaczny wydatek, a najlepiej przez długi okres, a nie wszystko na raz. Twoje pierwsze pytanie ma oczywistą odpowiedź: nic nie rób. Jeśli trzymałeś swój portfel akcji, nadal masz te same akcje i te same kwoty, co przed spadkiem na rynku. Masz dokładnie taki sam udział we własności korporacji stojących za akcjami, co przed spadkiem na rynku. Jedyne, co się stało, to to, że każda z Twoich akcji ma niższą wycenę niż wcześniej. W końcu rynek pójdzie w górę i - jeśli nie ma nic konkretnego w twoich akcjach, które dają im trwale niską wycenę rynkową - tak samo będzie z twoimi akcjami. Oznacza to, że wycena twoich akcji powróci, a nawet przekroczy poziom, w jakim były wcześniej. Cierpliwość i odwaga są wymagane, gdy rynek się załamuje. Niektórzy doradcy finansowi mogą powiedzieć, że spadek rynku to dobry moment na ocenę portfela inwestycyjnego i sprawdzenie, czy istnieje jakikolwiek powód do ponownego przydziału jego składników. Na przykład mogą rekomendować więcej lub mniej akcji w stosunku do obligacji. Osobiście uważam, że w miarę upływu życia należy regularnie przeglądać swoje portfolio. Wraz ze zmianą wieku, statusu rodzinnego i siły zarobkowej zmieniają się również składniki portfela inwestycyjnego. Poważne zmiany na rynkach finansowych i w realnej gospodarce również mogą cię do tego doprowadzić; ale martwię się, że zrobisz to podczas spadków, ponieważ możesz być skłonny do sprzedaży swoich akcji ze strachu, zamiast patrzeć w dłuższą metę. Moja odpowiedź na drugie pytanie jest związana z pierwszym. Sprzedaż akcji w okresie wzrostu może być bardzo opłacalna, pod warunkiem, że sprzedajesz je po wystarczająco wysokiej cenie w porównaniu z ceną, po której kupiłeś akcje. Ale czy kupiłeś po wystarczająco niskiej cenie? Czy możesz zaplanować sprzedaż po odpowiednio wysokiej cenie? Najlepiej byłoby, gdybyś kupował na dole rynku i sprzedawał na górze. Czy możesz zbliżyć się do tego, kiedy wszyscy inni próbują zrobić to samo? Oczywiście, jeśli zamierzasz sprzedawać w krótkim terminie, powinieneś sprzedawać, gdy rynek jest w górę. Ale jeśli rynek będzie dalej rosnąć, będziesz żałować (zarówno emocjonalnie, jak i finansowo), że sprzedałeś zbyt wcześnie. Jeśli spodziewasz się, że rynek będzie nadal rósł, to fundusze powinny zostać ponownie umieszczone na rynku! W tym momencie oczywiście nie powinieneś był sprzedawać w pierwszej kolejności. I na tym polega problem z podejściem do rynku jako źródła krótkoterminowych zysków: możesz kupować z zamiarem sprzedaży, gdy rynek rośnie lub rośnie bardziej w porównaniu z momentem zakupu, ale rynek może nie wzrósł lub wzrósł wystarczająco, kiedy zamierzasz sprzedać. Gdybyś był jasnowidzem, gdybyś mógł przewidzieć przyszłość giełdy, potraktowałbyś giełdę jako źródło krótkoterminowych zysków kapitałowych. Sprzedawałbyś na szczycie rynku i zatrzymywał wpływy w całkowicie bezpiecznym aktyw: Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) - ubezpieczone depozyty w instytucji finansowej. Oczekiwany zwrot (odsetki) byłby niski w porównaniu z innymi aktywami, ale nie mogłoby dojść do utraty kapitału. Następnie, gdy rynek osiągnie dno, spieniężasz swoje depozyty i ponownie kupujesz akcje. Kupuj tanio i sprzedawaj drogo, kupuj tanio i sprzedawaj drogo - świetna strategia, gdybyś wiedział, kiedy kupować, a kiedy sprzedawać. Są tacy, którzy twierdzą, że wiedzą, kiedy kupić, a kiedy sprzedać, aby zapewnić sobie zyski kapitałowe. Ci ludzie - którzy mogą być twoimi przyjaciółmi lub menedżerami funduszy inwestycyjnych - mogą wskazać na swoje doświadczenie w zarabianiu pieniędzy na giełdzie. Jak zarabiali pieniądze, jeśli nie wiedzieli, kiedy kupować, a kiedy sprzedawać? Kiedy rynek kwitnie, każdy może zarabiać, kupując wcześniej i sprzedając później. Ale czasami "później" jest za późno; dzieje się to po upadku rynku. Wyobraź sobie, że rynek nieco się obniża, a Ty nadal trzymasz, myśląc, że to tylko tymczasowy ruch. Wyobraź sobie, że to początek katastrofy. Planujesz sprzedać "następnego dnia", ale spóźniłeś się i sprzedajesz ze stratą. Jeśli potrzebujesz "technicznych" porad, jak grać na rynku, mając na celu krótkoterminowe zyski kapitałowe, musisz zasięgnąć porady kogoś innego. Zachęcam jednak do bardzo ostrożnego przyjmowania jakiejkolwiek strategii inwestycyjnej zalecanej przez kogoś, kto twierdzi, że wie, jak "pokonać rynek". Zastrzeżenie: Ogólnie rzecz biorąc, ta rada niesie ze sobą moje własne poglądy na temat dokonywania inwestycji. Rozsądni ludzie mogą mieć inne poglądy. Ponadto, jeśli masz szczęście być zamożnym, każda zmiana w portfelu inwestycyjnym może mieć poważne konsekwencje podatkowe. Wszelkie porady, których udzielam, należy złagodzić, aw razie potrzeby zmienić lub nawet odrzucić, jeśli ma to wpływ na twoją sytuację podatkową. Ponieważ ludzie znajdują się w różnych przedziałach podatkowych i mają różne portfele, każda sytuacja może być inna. Każde ważne wydarzenie mające wpływ na duży portfel inwestycyjny mogłoby skorzystać z profesjonalnego doradztwa podatkowego, którego nie posiadam. Więc moja rada może być tylko ogólna i bez odniesienia do podatków.

Dlaczego nie miałbym po prostu trzymać pieniędzy na koncie oszczędnościowym?

Powód, dla którego tego nie robią, podają praktycznie wszyscy doradcy finansowi. Chociaż miałbyś najwyższe bezpieczeństwo (zakładając, że Twoje konto jest w pełni ubezpieczone), uzyskasz niski zwrot. Byłoby bardzo nierozsądne trzymać cały portfel na rachunkach bankowych. Chcesz więcej możliwości zarabiania, zwłaszcza jeśli oszczędzasz na długoterminowy cel, taki jak emerytura. Fundusze akcyjne (inwestycyjne) i fundusze obligacyjne mają znacznie wyższe oczekiwane zwroty niż depozyty bankowe, aczkolwiek obarczone większym ryzykiem, iz pewnością te pierwsze powinny stanowić ważną część Twojego portfela (chyba że jesteś już na emeryturze). Istnieją cztery klucze do rozsądnej strategii inwestycyjnej. Po pierwsze, zajmij się konkretnymi celami: funduszami na emeryturę, na dom lub na studia dla swoich dzieci. Po drugie, cele powinny być jak najdłuższe - oznacza to, że oszczędzasz wcześnie i jak najwięcej, zanim spieniężysz jakąkolwiek część swoich inwestycji. Po trzecie, dywersyfikuj. Nie lokuj wszystkich swoich środków w akcjach, obligacjach lub w całości w banku. I dywersyfikuj w ramach samych akcji lub obligacji, mając wiele różnych akcji i obligacji. Prawdopodobnie będziesz musiał zainwestować w fundusze inwestycyjne, aby osiągnąć trzeci cel. Po czwarte, zmieniaj swoją strategię dywersyfikacji wraz ze zmianą własnej sytuacji osobistej, co oznacza zmiany wieku, statusu rodzinnego, siły zarobkowej i innych źródeł funduszy (takich jak spadki).

Jeśli mam standardowe konto oszczędnościowe w danym banku, jakie zabezpieczenia prawne mają moje pieniądze? Jaka kwota jest absolutnie gwarantowana w przypadku ogłoszenia upadłości banku?

Pierwszą rzeczą do zrobienia jest upewnienie się, że Twój bank jest członkiem Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów (FDIC). Jest to niezwykle ważne, ponieważ FDIC ubezpiecza Twoje depozyty. Jeżeli Twój bank nie jest członkiem, jedyną możliwością jest zastosowanie prawa upadłościowego. Jako deponent w banku jesteś wierzycielem banku i masz prawo do odzyskania swoich środków - ale prawdopodobnie tylko częściowo i na pewno po pewnym czasie - w przypadku likwidacji banku i sprzedaży jego aktywów w celu spłaty długi. Generalnie nierozsądne jest posiadanie depozytów czekowych i oszczędnościowych w banku, który nie jest członkiem FDIC. Najprostszym sposobem sprawdzenia, czy Twój bank jest faktycznie członkiem, jest zobaczenie widocznego znaku informującego o tym w swoim banku lub zlokalizowanie broszur FDIC na ladzie w swoim banku. Jeśli nie jest jasne, czy Twój bank jest członkiem FDIC, poproś kierownika banku o dowód. Najpewniejszym sposobem jest wejście na stronę internetową FDIC i wyszukanie banku według nazwy, aby upewnić się, że jest to instytucja członkowska. Członkami FDIC są nie tylko banki komercyjne, ale także inne "instytucje oszczędnościowe" (czyli przyjmują depozyty). Członkami FDIC muszą być tylko banki czarterowane przez rząd federalny ("banki licencjonowane na szczeblu krajowym"). Inni mogą ubiegać się o członkostwo. Oczywiście wiele banków i podobnych instytucji dobrowolnie przystępuje do FDIC, ponieważ w ten sposób stają się bardziej atrakcyjne dla klientów, którzy chcą, aby ich depozyty były ubezpieczone. FDIC ubezpiecza depozyty do określonej kwoty, z zastrzeżeniem określonych zasad. Kwota ubezpieczenia według kategorii depozytów w danym banku (lub instytucji oszczędnościowej) zmienia się w czasie. W 2008 r. Został zwiększony ze 100 000 do 250 000 USD, ale wzrost miał być tylko tymczasowy i zakończyć się po 31 grudnia 2009 r. Limit kwotowy (powiedzmy 250 000 USD) dotyczy każdego typu kont w każdym banku. Jednym ze sposobów na zwiększenie sumy ubezpieczenia jest utworzenie różnych typów rachunków lub różnych właścicieli rachunków w tym samym banku (jedno konto, konto wspólne, dopuszczalne konto emerytalne). Innym sposobem jest posiadanie tego samego typu konta w różnych bankach. Należy pamiętać, że ten sam rodzaj konta w różnych oddziałach tego samego banku liczy się jako tylko jedno ubezpieczone konto. Piękno ubezpieczenia FDIC polega na tym, że jest ono automatyczne, bez konieczności składania wniosku przez deponenta. Ponadto FDIC szybko się opłaca w przypadku upadku banku. Ubezpieczenie FDIC dla Twoich kont jest absolutnie gwarantowane przez rząd USA, pod warunkiem, że bank jest instytucją członkowską i pod warunkiem, że przestrzegasz zasad, aby upewnić się, że wszystkie Twoje konta są w sumie ubezpieczone. Należy jednak pamiętać, że ubezpieczenie FDIC dotyczy tylko niektórych aktywów: rachunków czekowych, rachunków oszczędnościowych, rachunków depozytowych rynku pieniężnego i certyfikatów depozytowych (CD). Ubezpieczenie nie obejmuje innych rodzajów inwestycji (obligacji, akcji, funduszy inwestycyjnych itp.), Nawet jeśli są organizowane przez bank. Jeśli chodzi o to, co jest w twojej skrytce depozytowej, jesteś sam; Ubezpieczenie FDIC nie dotyczy.

Ile można mieć długu?

Wysokość długu, który możesz bezpiecznie mieć, zależy od trzech rzeczy. Po pierwsze, jeśli dokonujesz ważnej i rozsądnej inwestycji z długiem, dług może być w porządku. Dom jest najważniejszą inwestycją, jaką mają rodziny z klasy średniej. Zatem zaciągnięcie kredytu hipotecznego w celu wygenerowania środków poza zaliczką na zakup domu jest w porządku. To, co nie jest w porządku, to zaciągnięcie "pożyczki pod zastaw domu" pod zastaw domu. To fantazyjne określenie na drugi kredyt hipoteczny. Wiele rodzin straciło domy, zaciągając "pożyczki kapitałowe", których nie można spłacić. Twój kredyt hipoteczny - przez który mam na myśli twój pierwszy i jedyny kredyt hipoteczny - powinien być tak niski, jak pozwalają na to twoje warunki finansowe. Nie chcesz ryzykować utraty domu lub dobrej zdolności kredytowej. Jestem bardzo zwolennikiem kredytu hipotecznego o stałym oprocentowaniu, a nie o zmiennym oprocentowaniu. Niska stopa początkowa, po której następuje późniejsza formuła, która zależy od rynkowej stopy procentowej, oznacza, że pożyczkobiorca ponosi ryzyko tego, co stanie się ze stopami procentowymi w przyszłości. Chcesz, aby pożyczkodawca, posiadacz twojego kredytu hipotecznego, ponosił to ryzyko, które zapewnia kredyt hipoteczny o stałym oprocentowaniu. Twoim obowiązkiem jest przeczytanie drobnego druku hipoteki (lub dowolnego dokumentu prawnego) przed podpisaniem czegokolwiek. Ponadto zdecydowanie radzę, aby podczas formalnego zakupu lub sprzedaży domu był obecny prawnik reprezentujący Twoje interesy. Drugim czynnikiem, który określa wysokość długu, który możesz bezpiecznie unieść, jest Twoja przyszła zdolność zarobkowa. Jeśli Twoje przyszłe dochody będą prawdopodobnie niskie i nie oczekuje się ich wzrostu lub są niepewne, bardzo wahaj się przed zaciągnięciem jakiegokolwiek długu. Trzeci czynnik to to, jak ważne jest, aby postrzegać przyszłość swoją (lub swojej rodziny) w porównaniu z obecnym standardem życia. Im więcej masz teraz długu, tym niższy będzie twój standard życia w przyszłości, ponieważ będziesz spłacać dług. Wielkim wyjątkiem jest edukacja twoich dzieci. Ogólnie rzecz biorąc, rozsądnie jest pożyczać, a same dzieci pożyczać na naukę w college′u lub szkolenie zawodowe, ponieważ ich przyszłe możliwości zarobkowe ulegną zwiększeniu.

Czy powinienem w całości spłacać swoje karty kredytowe, czy można mieć przy sobie saldo?

W prawie wszystkich okolicznościach nie zalecam zadłużania się w jakikolwiek sposób na karcie kredytowej. Aby nabrać zwyczaju braku takiego zadłużenia, sugeruję, aby dzieci w wieku college′u mogły mieć tylko kartę debetową, a nie kredytową. Karty debetowe nie powodują zadłużenia; wydane pieniądze są pobierane bezpośrednio z konta bankowego. Przyczyną tej ścisłej porady są wysokie odsetki i związane z nimi opłaty, które wystawcy kart kredytowych oceniają od niespłaconych sald. Lepiej jest uzyskać konwencjonalną pożyczkę konsumencką w lokalnym banku. Ponadto, o ile nie jesteś osobą zdyscyplinowaną, zadłużenie na karcie kredytowej daje możliwość pobierania opłat za zakupy w celu podniesienia standardu życia. Niektórzy ludzie otrzymują karty od innych firm obsługujących karty kredytowe i coraz bardziej się zadłużają. W końcu ich "domek z kart" upada i wpadają w straszny bałagan finansowy i osobisty. Łatwo jest wpaść w ten bałagan dzięki niezdyscyplinowanym wydatkom na kartach kredytowych, ale trudno jest wyjść z bałaganu w akceptowalny sposób.

Jak mogę sprawdzić, czy mój broker wykonuje dobrą robotę?

Mój pierwszy komentarz brzmi: po co broker? Nie ma on żadnej specjalnej wiedzy na temat konkretnych inwestycji ani żadnych informacji wewnętrznych, które mogłyby Cię poprowadzić (a działanie na podstawie informacji poufnych może w każdym przypadku spowodować trudności prawne). Po co płacić komuś, kto udzieli Ci rady, która w najlepszym przypadku jest zdrowym rozsądkiem, a w najgorszym przynosi efekt przeciwny do zamierzonego? Ale jeśli musisz mieć brokera, oto znaki ostrzegawcze:

1. Uważaj na porady, które obejmują zbyt wiele transakcji. Nie ufaj brokerowi, który jest zwolennikiem kupowania i sprzedawania pojedynczych akcji. Rynek ocenia akcje lepiej niż twój broker.

2. W szczególności akcje i obligacje powinny być utrzymywane w celach długoterminowych. Jeśli twój broker informuje, że masz krótkoterminowy cel "pokonania rynku", jest to zły znak dotyczący jego kompetencji do udzielania rzetelnych porad inwestycyjnych.

3. Dokładnie przeanalizuj opłaty lub prowizje, które Twój broker pobiera za swoje własne usługi lub od osób trzecich, które są źródłem jego rekomendowanych przez niego inwestycji. Jeśli te opłaty nie są niskie, powinieneś być podejrzliwy.

4. Na koniec i najważniejsze: jeśli Twój broker doradzi Ci kupno lub sprzedaż czegokolwiek w krótkim czasie, nie rób tego - i natychmiast zostaw brokera. Każda inwestycja obejmująca znaczną sumę pieniędzy (z twojego punktu widzenia) powinna być dokonana z przemyśleniem i przewidywaniem.

Wszyscy mówią mi, że muszę wiedzieć, gdzie zainwestowano moje 401 (k), a nie mam najmniejszej wskazówki ani czasu na przeprowadzenie badań. W jaki sposób oczekuje się od przeciętnej osoby bez przeszkolenia finansowego dokonania tych trudnych wyborów, które wpłyną na jego fundusz emerytalny?

401 (k) to plan oszczędności emerytalnych z określonymi korzyściami podatkowymi. Oferta tego planu zależy od decyzji pracodawcy. Masz szczęście, że Twój pracodawca ma taki plan i mądrze jest zainwestować w niego nie tylko ze względu na korzyści podatkowe, ale także w celu uzyskania odpowiednich funduszy, które typowa firma zapewnia na uzupełnienie własnego wkładu. Zwykle to pracownik (Ty) ma za zadanie wybrać, w jaki sposób zainwestować środki spośród alternatyw inwestycyjnych oferowanych przez plan. Większość planów obejmuje jeden lub więcej rodzajów funduszy inwestycyjnych: rynek pieniężny, akcje, obligacje i fundusze składające się z kombinacji tych trzech podstawowych inwestycji. Niektóre plany obejmują inne opcje, w tym zakup własnych akcji firmy. Jeśli nie podejmiesz własnej decyzji, jak alokować oszczędności i dopasowanie wkładu Twojego pracodawcy do tych alternatywnych inwestycji, to prawdopodobnie zostanie zrobione za Ciebie według określonych reguł lub formuł. Ta domyślna alokacja może wydawać się dla Ciebie całkowicie korzystna, ale porównanie jej z alokacją, którą sam zdecydujesz, może okazać się korzystne. Oto kilka podstawowych zasad, które należy uwzględnić przy podejmowaniu decyzji o alokacji.

1. Wpłać maksimum dozwolone w planie 401 (k), pod warunkiem, że możesz sobie na to pozwolić. W przeciwnym razie ofiaruj tyle, ile możesz. Takie plany ulg podatkowych powinny być pierwszym wezwaniem do oszczędności na emeryturę. Za każdy zainwestowany dolar wygenerujesz więcej dolarów na emeryturę w postaci inwestycji korzystającej z ulgi podatkowej niż w przypadku alternatyw bez tej cechy.

2. Im jesteś młodszy, tym większy powinien być przydział akcji. Chociaż akcje są bardziej ryzykowne niż obligacje, w dłuższej perspektywie dają wyższy zwrot. Zbliżając się do wieku emerytalnego, należy przeznaczyć więcej na obligacje.

3. Fundusz rynku pieniężnego zwykle przynosi najmniej ryzykowny zwrot, ponieważ inwestycje są bardzo krótkoterminowe (bony skarbowe, papiery komercyjne), ale mają również najniższy zwrot. Zwykle fundusz ten powinien być używany tylko jako miejsce parkingowe dla twoich oszczędności, zanim podejmiesz decyzję o alokacji. Ponadto fundusz rynku pieniężnego byłby dobrym miejscem na kwoty, które zamierzasz wycofać w najbliższej przyszłości. Ale powinieneś być bardzo ostrożny w przypadku jakiejkolwiek wypłaty, zarówno dlatego, że tracisz część korzyści z inwestycji 401 (k), jak i ponieważ możesz ponieść dodatkowe wady (takie jak podatki). Jeśli rozpaczliwie potrzebujesz pieniędzy, możesz pożyczyć od 401 (k); ale znowu istnieją zasady i mogą być złożone. Powinieneś otrzymać kompetentną poradę przed jakimkolwiek wycofaniem się z 401 (k) - nawet w przypadku samej emerytury. Pamiętaj też o zasadach przymusowego odstąpienia od umowy, które obowiązują po osiągnięciu 701?2 roku życia.

4. Zasady 2 i 3 powinny odnosić się do wszystkich Twoich oszczędności, a raczej do wszystkich Twoich oszczędności emerytalnych. Jeśli masz wystarczająco dużo szczęścia, aby mieć wystarczające fundusze, aby zaoszczędzić poza planem emerytalnym pracodawcy, powinieneś rozważyć wszystkie swoje oszczędności łącznie dla zasad 2 i 3. Zasady te nie muszą mieć zastosowania do każdej placówki oszczędnościowej oddzielnie, a raczej tylko łącznie. Jeśli masz jeszcze większe szczęście, że jesteś niezależnym zamożnym lub oczekujesz znacznego spadku, powinieneś skonsultować się z prawnikiem podatkowym lub innym ekspertem.

Jeśli moja składka 401 (k) jest opodatkowana przy wypłacie w ciągu kilku lat lub, zgodnie z Roth 401 (k), opodatkowana z góry, ale nie przy wypłacie, to jak jest lepsza niż jakikolwiek inny rachunek oszczędnościowy? Ponadto na czym powinienem oprzeć swoją decyzję w odniesieniu do tego, czy zainwestować w Roth (podatek z góry) 401 (k), czy standardowe 401 (k)?

Jak słusznie stwierdzisz, norma (zwana również "tradycyjną") 401 (k) nie obejmuje podatku dochodowego od składek pracownika. Oznacza to, że bez względu na sposób zainwestowania (w ramach planu) wszystkie dochody (odsetki, dywidendy, zyski kapitałowe) są wolne od podatku do momentu wypłaty. Jednak całość wypłaconych kwot wpływa na Twój dochód brutto i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Roth 401 (k) obejmuje składki z dolarów po opodatkowaniu. Wydaje się, że daje to wszelkie korzyści tradycyjnemu 401 (k). Jednakże, jeśli przestrzegane są specjalne zasady dotyczące "kwalifikowanej wypłaty" (czyli kwalifikowanej wypłaty), kwoty wycofane nie uwzględniają Twojego dochodu brutto i dlatego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zasady "kwalifikowanej dystrybucji" są sztywne: musisz być objęty programem przez co najmniej pięć lat i mieć co najmniej 59 1?2 lat lub być niepełnosprawnym. Wymóg 59 1?2 roku dotyczy również tradycyjnych planów 401 (k), z możliwymi wyjątkami; w przeciwnym razie obowiązuje kara podatkowa. Każdy, kto chce wycofać się z planu 401 (k) w jakichkolwiek okolicznościach (czy to na emeryturze, w trudnej sytuacji, czy w innej potrzebie funduszy), powinien dokładnie zapoznać się z zasadami danego planu i rozważyć, czy alternatywne źródło funduszy byłoby bardziej korzystne. Jedną z możliwości może być pożyczenie z własnego planu 401 (k); ponownie, powinieneś podjąć świadomą decyzję dopiero po rozważeniu zalet i wad (w porównaniu z alternatywami) wycofania się z planu 401 (k). W większości sytuacji generujesz więcej środków na emeryturę, wybierając plan tradycyjny, w przeciwieństwie do Roth 401 (k). Powodem tego jest to, że Twoje składki są większe, ponieważ nie musisz odliczać podatku dochodowego przed ich dokonaniem, jak wymaga Roth 401 (k). Więc twój 401 (k) ma większą podstawę do wzrostu w czasie. Fakt, że musisz płacić podatki przy wypłacie, generalnie nie jest wystarczającą kompensacją, aby przezwyciężyć korzyści wynikające ze składek przed opodatkowaniem. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy spodziewasz się wysokiego dochodu (ze wszystkich źródeł, a nie tylko z planu 401 (k)) w latach emerytalnych. Wtedy wypłaty z tradycyjnego 401 (k) mogą umieścić cię w wyższym przedziale podatku dochodowego, podczas gdy wypłaty z planu Roth tego nie zrobią. Nawet w takim przypadku możesz chcieć przeznaczyć swoje fundusze częściowo na tradycyjny, a częściowo na plan Roth. Należy zauważyć, że pracownicy mogą oferować tradycyjne 401 (k) bez Roth 401 (k), ale nie na odwrót. Jeśli więc Twój pracownik ma tylko jeden plan 401 (k), możesz być pewien, że jest to plan tradycyjny.

Co mam zrobić, gdy mój kredyt hipoteczny jest przenoszony z jednego banku do drugiego?

Powinieneś nadal dokonywać płatności tak, jak są one naliczane na pokrycie odsetek od kredytu hipotecznego, kapitału hipotecznego i podatku od nieruchomości. Twoim obowiązkiem jako pożyczkobiorcy jest spełnienie zobowiązań spłaty zadłużenia. Na Twoją odpowiedzialność za to nie wpływa fakt, że posiadacz kredytu hipotecznego jest teraz inną instytucją. Z drugiej strony nowy bank nie ma żadnych dodatkowych praw w stosunku do poprzedniego banku. W szczególności nowy bank nie może jednostronnie zmieniać warunków kredytu hipotecznego, chyba że zezwala na to dokument hipoteczny. Tak więc przeniesienie kredytu hipotecznego nie powinno wpłynąć na Ciebie w żaden istotny sposób.

Skoro w życiu jest tyle niepewności, czy nie powinienem cieszyć się moimi pieniędzmi, gdy jestem młody?

Wiele osób właśnie to robi, zwłaszcza gdy są młodzi. Rodzaj zachowanie oznacza, że konsumpcja dóbr i usług teraz oznacza dla ciebie o wiele więcej niż konsumpcja dóbr i usług w przyszłości. Ekonomiści powiedzieliby, że masz "wysoki wskaźnik preferencji czasowej" - chcesz mieć rzeczy teraz, a nie w przyszłości. Nie oznacza to, że jesteś samolubny; możesz teraz chcieć wydać swoje pieniądze na rodzinę i przyjaciół lub na organizacje charytatywne. W miarę jak dorastają i nabierają obowiązków rodzinnych, wiele osób przechodzi na "mniejszą preferencję czasową". Zaczynają dbać o dobro całej rodziny, nie tylko w teraźniejszości, ale także w przyszłości. Na przykład mogą zacząć oszczędzać na edukację swoich dzieci lub na zaliczkę na dom. Nawet młoda osoba może stać się odpowiedzialna finansowo za rodzica lub innego krewnego. Może to oznaczać bezpośrednie wspieranie krewnego lub zarządzanie oszczędnościami krewnego. Zatem albo wysoki, albo niski wskaźnik preferencji czasowych może być racjonalny. Ogólnie rzecz biorąc, stopień chęci zabezpieczenia przyszłości zależy od takich czynników, jak wiek, zakres obowiązków rodzinnych i środowisko kulturowe.

Czy kupowanie aspiryny firmy Bayer zamiast znacznie tańszej generycznej lub sprzedawanej w sklepie aspiryny jest irracjonalne? W końcu skład chemiczny aspiryny jest taki sam, niezależnie od producenta. Poza tym, czy kupowanie Coca-Coli lub Pepsi-Coli po wyższej cenie zamiast niekonwencjonalnego napoju typu cola, który jest zasadniczo tym samym produktem, ale po niższej cenie, jest nieracjonalne?

Te dwa przypadki nie są takie same. Najpierw rozważ napoje typu cola. Cola i Pepsi nie są tym samym napojem, a każdy z nich różni się nieco od innych napojów typu cola. Istnieją różnice w składnikach lub przynajmniej w mieszance składników w różnych produktach typu cola. Tak więc różne napoje cola mają różne gusta. Ponadto, bardzo ważny dla lojalności wobec marki, jest fakt, że najlepsze marki, w tym Coke i Pepsi, intensywnie reklamują swoje własne cole. Ta reklama predysponuje niektórych ludzi do polubienia napojów, czy to ze względu na smak, czy przez stymulowanie ich chęci naśladowania pięknych ludzi, którzy pojawiają się, pijąc colę lub pepsi w reklamach, reklamach i na billboardach. Aspiryna to inny, bardziej skomplikowany przypadek. Prawdą jest, że aspiryna to aspiryna - jest tylko jeden sposób, aby to zrobić. Dlaczego więc ludzie kupują firmę Bayer, płacąc więcej za ten sam produkt? Odpowiedź jest taka, że ludzie oceniają jakość po cenie. Bayer żąda wyższej ceny, więc ludzie zakładają, że musi to być lepszy produkt. Znowu mamy wpływ reklamy. Bayer reklamuje, podczas gdy marka generyczna nie; jakakolwiek reklama wykonana przez markę sklepu jest znacznie mniejsza niż Bayer. Niektórych klientów porusza myśl o kontroli jakości: aspiryna jest lekiem i chcą mieć pewność, że otrzymują odpowiednią mieszankę składników i dokładną dawkę podaną na opakowaniu. Bayer jest dobrze znaną firmą i dlatego jest postrzegany jako najmniej prawdopodobny producent, który popełni błąd w swoim produkcie. Prawdopodobnie prawdą jest, że kontrola jakości w przypadku aspiryny generycznej lub sprzedawanej w sklepach jest tak samo dobra jak Bayer - ale klient nie ma sposobu, aby się tego dowiedzieć. Dlatego niektórzy kupują Bayer, najlepiej reklamowaną i najpopularniejszą markę. Konkluzja: racjonalne jest podejmowanie decyzji ekonomicznych nie tylko w odniesieniu do ceny, ale także innych czynników, które są dla Ciebie ważne. Racjonalne jest również postępowanie odwrotne i podjęcie decyzji, że kupisz tylko najtańszą markę. Ekonomia nie mówi, że tylko jedna możliwa decyzja jest racjonalna.

Czy powinienem wykupić przedłużoną gwarancję przy zakupie trwałego towaru, takiego jak lodówka, telewizor, komputer osobisty lub inne urządzenia?

Typowa odpowiedź udzielana przez doradców konsumenckich brzmi, że co do zasady nie należy kupować przedłużonej gwarancji. Powodem jest to, że producenci nie oferowaliby przedłużonej gwarancji, chyba że byłoby to dla nich opłacalne, a zatem zakup gwarancji jest niekorzystny dla konsumenta. Czasami zmienia się ogólną zasadę, stwierdzając, że jeśli podobnie jak wielu konsumentów masz "awersję do ryzyka" i obawiasz się konsekwencji awarii produktu, powinieneś rozważyć zakup przedłużonej gwarancji. Ekonomia mówi nam, że niezależnie od tego, czy ogólna zasada jest ważna, czy też nie, jej powód jest błędny! Prywatne transakcje gospodarcze - takie jak te między konsumentem a producentem (ze sprzedawcą jako pośrednikiem) - są dobrowolne, a tego rodzaju transakcje powinny przynosić korzyści obu stronom. Załóżmy na przykład, że kupię od ciebie rower. Normalnym rezultatem jest zarówno to, że płacę mniej pieniędzy, niż jest wart rower, a Ty otrzymujesz więcej pieniędzy, niż rower jest dla Ciebie wart. Ta sama logika dotyczy przedłużonej gwarancji. Co prawda producent nie udzieliłby tej gwarancji, chyba że spodziewa się zysku. Jednak Ty, nabywca produktu, możesz mimo wszystko skorzystać na wykupieniu gwarancji. Ekonomia może pomóc konsumentom w dobrym (co ekonomiści nazywają "racjonalnym") podejmowaniem decyzji. W omawianej sytuacji elementami wchodzącymi w skład decyzji są: (1) prawdopodobieństwo awarii produktu (lub, bardziej ogólnie, konieczności naprawy w celu prawidłowego funkcjonowania); (2) koszt wymiany produktu (w przypadku gdy produkt jest uszkodzony i nie można go naprawić lub zdecydujesz, że nie będzie on naprawiany); (3) koszt gwarancji; oraz (4) stopień chęci zaakceptowania niedogodności związanych z wynajęciem strony trzeciej do naprawy produktu, jak również niepewny koszt naprawy strony trzeciej. Rozważ te elementy po kolei:

1. Im większe prawdopodobieństwo usterki produktu, tym bardziej racjonalny jest zakup rozszerzonej gwarancji. Zwykle wysokie prawdopodobieństwo niepowodzenia przypisuje się produktom nowym na rynku, a w mniejszym stopniu radykalnie nowym wersjom produktów już istniejących. Telewizory z płaskim ekranem należą do jednej lub drugiej z tych kategorii. Niedawno zdecydowałem się na zakup rozszerzonej gwarancji na mój nowy model płaskiego telewizora. Ale czasami nawet istniejące produkty mogą mieć wysoki współczynnik awaryjności. Na przykład ponownie jako konsument rozmawiałem z osobami zajmującymi się naprawami lodówek (zdecydowanie stary produkt). Rozmowy te sugerują, że niektóre kluczowe elementy nowych lodówek mają tendencję do wysokiego wskaźnika awaryjności po kilku latach. Ufam fachowcom, więc oczywiście kupiłem przedłużoną gwarancję na nową lodówkę i skorzystałem na bezpłatnej wymianie dwóch komponentów w ramach gwarancji. Zrobiono to przy dwóch różnych okazjach. Więc to do Ciebie należy przeprowadzenie badań: porozmawiaj z obiektywnymi osobami (przyjaciółmi, osobami zajmującymi się naprawami) zaangażowanymi w produkt. (Oczywiście opinie sprzedawców i producentów mogą być mniej godne zaufania, ponieważ są oni zainteresowani sprzedażą produktu i gwarancji). Ponadto magazyny konsumenckie mogą pomóc w dostarczaniu informacji o określonych produktach. Jeśli Twoje badania stwierdzą, że nowy lub nawet istniejący produkt, który chcesz kupić, wydaje się mieć problemy i nie chcesz czekać na kolejną generację produktów, warto kupić gwarancję.

2. Im wyższy koszt wymiany produktu, tym bardziej racjonalny jest zakup przedłużonej gwarancji. Zwróć uwagę, że istotny jest koszt wymiany, a nie koszt pierwotnego zakupu. Ten ostatni koszt jest "kosztem utopionym" i jest to podstawowa zasada racjonalnego podejmowania decyzji koszty utopione są nieistotne. Jeśli więc spodziewasz się, że cena produktu z czasem spadnie (nie to, ile zapłaciłeś pierwotnie), nie ma sensu kupowanie gwarancji. Jedną z kategorii produktów, której cena wyraźnie spada, są komputery.

3. Oczywiście, jeśli przedłużona gwarancja kosztuje bardzo niewiele w porównaniu z kosztem odkupienia produktu lub w porównaniu z kosztem naprawy strony trzeciej, to jest to mocny argument za gwarancją.

4. Jeśli obawiasz się konsekwencji korzystania z produktu bez produktu przez niepewny okres, nie chcesz doświadczać kłopotów związanych z przygotowaniem naprawy przez stronę trzecią lub jesteś niezadowolony z niepewnych kosztów naprawy przez stronę trzecią, te obawy mogą prowadzić kupisz rozszerzoną gwarancję - i byłaby to racjonalna decyzja.

Moi znajomi guru komputerowi mówią mi, że nowo zakupione komputery osobiste zwykle zawodzą w ciągu pierwszego roku (niektórzy mówią, że nawet pierwszego miesiąca) lub wcale, i radzą mi nie kupować przedłużonej gwarancji. Ale dla mnie konsekwencje pracy bez komputera dłużej niż jeden dzień byłyby katastrofalne. Dlatego guru rozumieją moją decyzję o zakupie jednodniowej usługi przedłużonej gwarancji na nowy komputer i odnowieniu gwarancji tak długo, jak pozwala na to producent. Uzyskanie gwarancji to dla mnie racjonalna decyzja - czasami motywacją jest tylko osobiste bezpieczeństwo!

Ponadto w Twojej decyzji wpłynie oczywiście czas trwania i drobny druk gwarancji. Zanim jeszcze zaczniesz rozważać powyższe cztery punkty, musisz zrozumieć, które części produktu są objęte i na jak długo, jak umówić się na naprawę, jak długo potrwa naprawa i czy będzie produkt zastępczy w przypadku naprawy. nie jest możliwe. Jeśli te punkty nie są jasne na piśmie, zapomnij o gwarancji i być może zapomnij o zakupie samego produktu.

Jakich rad ekonomia może udzielić w kwestii kupna nowego samochodu?

Najważniejszym faktem związanym z zakupem nowego samochodu jest to, że jest to proces negocjacji. Kupowanie samochodu to nie to samo, co zakupy w sklepie spożywczym. Cena danego modelu samochodu różni się w zależności od kupującego. Oczywiście chcesz zapłacić najniższą możliwą cenę za samochód, który kupujesz. Problem w tym, że sprzedawca i kierownik slonu są znacznie lepszymi negocjatorami niż ty i ja. Mają przeszkolenie w zakresie umiejętności negocjacyjnych, których my nie mamy i mają dużo większe doświadczenie negocjacyjne niż my. Poza tym pracują razem jako zespół, dzięki czemu ich przewaga przetargowa jest zwielokrotniona. Musisz wzmocnić swoją siłę negocjacyjną, aby nie znaleźć się w poważnej niekorzystnej sytuacji. Oto kilka ważnych informacji. Po pierwsze, nie martw się o zdobyciu "cytryny" przy zakupie nowego samochodu. Kontrola jakości w produkcji samochodów uległa znacznej poprawie w ostatnich latach, zarówno w przypadku produkcji w USA, jak i za granicą. Chociaż wciąż istnieją przerażające historie o konsumentach, którzy utknęli w cytrynach, szansa, że jesteś jednym z nich, jest tak niska, że nie powinieneś poświęcać żadnej energii psychicznej temu problemowi. Zamiast tego naucz się skutecznie targować. Po drugie, zrozum, że jedna cecha funkcjonowania rynku samochodowego jest korzystna w negocjacjach. Dealerzy kupują i przedpłacają za samochody od producenta. Czasami dealerzy używają własnej gotówki; czasami pożyczają pieniądze, aby dokonać tej płatności. Tak czy inaczej, samochody znajdujące się na partiach dealerów są drogie lub kosztują, i nie przyniosą żadnych dochodów, dopóki nie zostaną sprzedane. Dlatego dealer chce jak najszybciej sprzedawać samochody. Jeśli jesteś postrzegany jako poważny klient, czyli ktoś, kto chce kupić samochód tego dnia, jesteś pożądaną osobą, którą możesz mieć w salonie dealera. Nie bądź więc dumny z nieśmiałości. Po trzecie, istnieje paradoks negocjacji, który fascynuje ekonomistów i który trzeba docenić, aby uzyskać dobrą ofertę. Bardzo ważne jest, aby ukryć swoje prawdziwe uczucia wobec konkretnego pojazdu. Jeśli sprzedawca uzna, że naprawdę chcesz mieć konkretny samochód, cena rośnie. W sytuacji przetargowej czasami ważne jest, aby blefować w przeciwieństwie do tego, w co wierzysz. Po czwarte, być może słyszałeś o dziedzinie badań zwanej "neuronauką" lub "neuroekonomią", która traktuje decyzje konsumentów (takie jak zakup samochodu) jako zjawisko neurologiczne. Nie martw się o to. Jest bardzo mało prawdopodobne, aby sprzedawca i menedżer posiadali wiedzę w tej dziedzinie. W każdym razie neuronauka czy neuroekonomia nie są kontrolą myśli. Zachowaj pewność, stosując przedstawione tutaj wskazówki dotyczące negocjacji. Po piąte, zamiast przygotowywać się do wyprawy na zakupy, decydując się na jeden konkretny model, spróbuj spojrzeć na samochód tak, jak ekonomiści patrzą na samochód. "Samochód to nie samochód. To zbiór cech ". Spójrz na każdy samochód jako połączenie stylu, bezpieczeństwa, wydajności na paliwo, przestronności i tak dalej. Gdy to zrobisz, możesz sklasyfikować atrybuty według ważności i być przygotowanym na wymianę między nimi. Dlaczego to mentalne przejście od określonego modelu do zestawu cech jest ważne? Ponieważ aby uzyskać najniższą cenę na samochód, nie można "zakochać się" w jakimś konkretnym modelu. Twoja filozofia powinna raczej być taka, że każdy samochód to nic innego jak zbiór atrybutów. Następnie proponuję następującą procedurę krok po kroku:

1. Znajdź kilka (co najmniej trzy) różne modele samochodów w swoim przedziale cenowym, które mają akceptowalną kombinację cech, które lubisz. Aby uzyskać te informacje, przejdź do witryn internetowych przeznaczonych dla konsumentów lub wydrukuj czasopisma konsumenckie. Na razie zaakceptuj przedział cenowy podany w konsultowanych źródłach. Ważne jest, aby wybrać kilka samochodów - najlepiej co najmniej trzy - które odpowiadają Twoim potrzebom pod względem właściwości i ceny. Samochody na Twojej liście powinny pochodzić od więcej niż jednego producenta i jest absolutnie niezbędne, aby były sprzedawane przez więcej niż jednego dealera. Powinieneś wybrać co najmniej trzech różnych dealerów.

2. Dodawaj opcjonalne wyposażenie tylko wtedy, gdy jest to konieczne, aby spełnić Twoje preferencje dotyczące charakterystyki - i nie wychodź poza te preferencje. Ogólnie rzecz biorąc, gdy funkcja jest standardowa, to znaczy zawarta w modelu podstawowym, zapłacisz za nią mniej, niż gdy jest to dodatek. Jednak czasami przejście do tańszego modelu i dodanie części wyposażenia jest bardziej opłacalne niż pozostanie przy droższym modelu, który zawiera niepotrzebne dodatkowe wyposażenie w celu zaspokojenia preferencji dotyczących cech. (Czasami opcje są oferowane tylko w określonej kombinacji, a nie pojedynczo). Możesz więc wypróbować wycenę w obie strony przed przejściem do następnego kroku.

3. Dla każdego z wybranych modeli uzyskaj cenę na fakturze dealera, która jest zasadniczo ceną hurtową sprzedawcy. Zrób to dla modelu podstawowego plus dla każdej z wybranych opcji. Uzyskaj również "wstrzymanie" producenta dla pojazdu. Wstrzymanie to rabat, który producent udziela dealerowi po sprzedaży samochodu. Jest to określony procent ceny faktury. Na koniec uzyskaj zachęty dla dealerów, jeśli takie istnieją. Jest to kwota, oprócz kwoty wstrzymanej, którą producent zapewnia dealerowi za sprzedaż niektórych modeli. Za te informacje może być konieczne opłacenie usługi zorientowanej na klienta. Zrób tak. Nie myśl nawet o zakupie nowego samochodu bez posiadania wszystkich tych informacji dla wszystkich alternatywnych modeli. Oczywiście informacje muszą być aktualne. To może się zmienić; więc uzyskaj informacje na krótko przed podjęciem decyzji o odwiedzeniu dealerów.

4. Będziesz odwiedzać kilka salonów, ponieważ masz do rozważenia kilka alternatywnych modeli. Dobrym pomysłem jest zabranie ze sobą do salonu innej osoby, najlepiej krewnego lub bliskiego przyjaciela, któremu dobrze leży na sercu Twój interes. Wtedy sprzedawca i menedżer psychologicznie wiedzą, że muszą zadowolić dwie osoby, a nie jedną.

5. Pierwszą czynnością powinno być odwiedzenie każdego dealera i poproszenie o jazdę próbną pojazdu, najlepiej bez sprzedawcy lub innego pracownika dealera, ale na pewno z krewnym lub przyjacielem w samochodzie. Jeśli podczas jazdy próbnej okaże się, że samochód nie jest dla Ciebie satysfakcjonujący, wyjdź bez względu na to, co powie Ci sprzedawca. Więc teraz przetestowałeś wszystkie modele, które spełniają Twoje preferencje. Następnie ponownie odwiedź każdy salon i rozpocznij proces negocjacji.

6. Negocjuj raczej w górę niż w dół. Znasz pełny i prawdziwy koszt pojazdu dla dealera. Rozpocznij od oferty, która daje dealerowi skromny zysk (w tym wstrzymanie i zachęty dla dealerów) - być może nie więcej niż 800 USD - i zmusić sprzedawcę i / lub menedżera do ciężkiej pracy, aby przekonać Cię do zapłacenia więcej. Jeśli cena stanie się zbyt wysoka, zacznij powoli wstawać z miejsca. Jeśli jesteś oczywiście poważnym kupującym, sprzedawca oddzwoni. Jeśli nie, wyjdź i nie wracaj. Zawsze pamiętaj, że masz alternatywy.

7. Twoim celem jest uzyskanie pisemnej oferty od sprzedawcy, obowiązującej przez krótki, ale rozsądny okres, na przykład 24 godziny. Musisz upewnić się, że oferta jest "ceną odstąpienia". Użyj tego terminu w rozmowie ze sprzedawcą. "Cena bez wyjścia" oznacza, że oferta powinna obejmować wszystko, nawet podatki. Jest to kwota czeku, którą wypiszesz aby zapłacić za samochód. (Nawiasem mówiąc, wraz z niektórymi usługami doradczymi konsumenckimi, nie polecam kupowania przedłużonej gwarancji na zakup nowego samochodu).

8. Nigdy nie wypisz czeku ani nie uzyskaj finansowania tego samego dnia. Impuls zakupowy i finansowanie impulsowe są niewskazane w przypadku pozycji bigticket. a dla większości z nas samochód to kosztowna rzecz. Idź do domu i rozważ wszelkie oferty i omów je ze swoim współmałżonkiem, innym krewnym lub bliskim przyjacielem. Porównaj oferty i wybierz tę, która jest najtańsza lub ma najwyższy stosunek pożądanych cech do ceny.

9. Unikaj handlu używanym samochodem. Znacznie lepiej zrobisz, sprzedając go prywatnie lub osobno innemu dealerowi. Unikaj także finansowania samochodu za pośrednictwem dealera. Prawdopodobnie lepiej będzie, jeśli uzyskasz finansowanie oddzielnie. Zezwolenie sprzedawcy i menedżerowi na połączenie samochodu, handlu i finansowania utrudnia negocjacje dla Ciebie, ale nie dla nich. Nie dawaj im żadnej przewagi. Zachowaj prostotę; postępuj zgodnie z planem. Jeśli to możliwe, kup samochód za gotówkę. (Osobiście nigdy nie kupuję samochodu, którego nie mogę kupić za gotówkę). Kiedy masz możliwość otrzymania kredytu, sprzedawca i kierownik wiedzą, że masz środki na zapłacenie wyższej ceny niż w innym przypadku. To zwiększa ich siłę negocjacyjną; uwierz mi, ich umiejętności negocjacyjne są wystarczająco wysokie.

Jak mam zabrać się do kupna używanego samochodu lub sprzedaży używanego samochodu?

Wiele porad dotyczących kupna i sprzedaży używanych samochodów jest udzielanych przez organizacje zorientowane na konsumentów i wiele z nich jest wartych zachodu. Jednak organizacje te nie podkreślają najważniejszego ekonomicznego faktu dotyczącego transakcji w używanym samochodzie - i ten fakt ma zastosowanie niezależnie od tego, czy kupujesz, czy sprzedajesz: Informacje o konkretnym samochodzie będącym przedmiotem transakcji są jednostronne. Sprzedawca zawsze ma szczegółowe informacje o stanie samochodu; kupujący tego nie robi. Sprzedawca zawsze wie, czy samochód jest "cytryną", ale kupujący nie wie, czy jest to cytryna. Można by pomyśleć, że jednostronność informacji daje przewagę sprzedawcy samochodu. Ale w rzeczywistości tak nie jest. Dlaczego nie? Ponieważ brak informacji o sprzedawcy przez kupującego budzi u kupującego ostrożność. Aby uniknąć przepłacania za zły pojazd, który będzie działał znacznie gorzej niż sugeruje jego wygląd, kupujący przyjmie, że pojazd jest cytryną i nie zapłaci więcej, niż by to wiązało - nawet jeśli samochód jest rzeczywiście dobrze utrzymany i pod każdym względem świetny pojazd. Jak możesz obejść ten problem? Organizacje konsumenckie sugerują zdobycie informacji. Zrób badania. Wejdź na internet. Sprawdź "wartość księgową" danego pojazdu, sprawdź cenę, za jaką dealerzy używanych samochodów kupują lub sprzedają pojazd. Organizacje zalecają również, aby Twój samochód wyglądał dobrze i dokonywał napraw. I że masz mechanika sprawdzającego używany samochód, który zamierzasz kupić. Nie wszystkie te rady mają sens, zwłaszcza jeśli sprzedajesz samochód. Ulepszanie oczywiście starego samochodu, aby wyglądał na nowy, może być błędem. Czemu? Ponieważ jednostronność informacji na początku denerwuje potencjalnego nabywcę. Jeśli samochód wygląda zbyt dobrze, potencjalny nabywca może stać się jeszcze bardziej podejrzliwy, że Twój samochód to "zamaskowana cytryna". Możesz obejść ten problem poprzez pełne ujawnienie. W jaki sposób kupujący może mieć absolutną pewność, że Twój samochód nie jest cytryną? Kiedy kupującym jest miejsce, w którym masz serwisowany samochód. Wówczas kupujący ma zapis całej historii przeglądów i napraw Twojego samochodu. W końcu kupujący - zwykle dealer, od którego kupiłeś nowy samochód - jest tym samym podmiotem, który utrzymał Twój samochód w dobrym stanie. Kilka lat temu, kierując się własnymi radami, sprzedałem swój używany samochód dealerowi, od którego pierwotnie kupiłem. Zacząłem od zaproszenia do kierownika ds. Używanych samochodów. Poprosił o pozwolenie na obejrzenie samochodu przez kilka godzin, a ja powiedziałem: "Oczywiście; trwa tak długo, jak chcesz ". Cena, którą otrzymałem, była prawie dwukrotnie wyższa niż się spodziewałem, a kierownik faktycznie przeprosił, że nie może zaoferować więcej, ponieważ samochód był w tak dobrym stanie! To doświadczenie sugeruje, że jeśli zdecydujesz się nie sprzedawać swojego samochodu w miejscu, w którym był konserwowany i naprawiany (lub jeśli to miejsce nie kupuje samochodów używanych), to przynajmniej uzyskaj wszystkie zapisy z miejsca, w którym samochód był konserwowany i naprawiany. Zrób kopie zapisów dla potencjalnych nabywców twojego samochodu. Kiedy jesteś po drugiej stronie transakcji (kupujący), powinieneś postarać się uzyskać te same informacje: dokumentację konserwacji i napraw samochodu. Oczywiście otrzymany rekord może nie być kompletny. Ale przynajmniej to coś. Ponadto, w przeciwieństwie do zakupu nowego samochodu, kupując używany samochód, należy poważnie rozważyć zakup jakiejkolwiek gwarancji.

Czy serwis eBay jest przykładem uczciwej ceny rynkowej? Czy wszystkie produkty być sprzedawane w modelu aukcyjnym?

Słowo "sprawiedliwe" jest trudne do zinterpretowania, ponieważ Twoja koncepcja tego, co jest "sprawiedliwe", może różnić się od mojej. Logiczna interpretacja "uczciwej ceny rynkowej" jest taka, że masz na myśli cenę, która została ustalona przez popyt i podaż w konkurencyjnych warunkach. Wymagałoby to dużej liczby kupujących, dużej liczby sprzedawców, jednorodnego produktu i doskonałych informacji znanych wszystkim. Wynikowa cena nazywana jest "ceną konkurencyjną". Model aukcji eBay nie spełnia tych warunków. Nie ma dużej liczby sprzedawców określonego przedmiotu i niekoniecznie wielu kupujących ten przedmiot. Jeśli różne przedmioty z tej samej kategorii są wystawiane na aukcję, jest bardzo mało prawdopodobne, aby były identyczne - choćby ze względu na różną jakość, zarówno z natury (nowy, nieużywany przedmiot), jak i pod względem użytkowania i starzenia (jeśli przedmiot jest używany). Podejście aukcyjne nadaje się również do strategii "hazardowych" i możliwej zmowy między potencjalnymi kupującymi, chociaż eBay twierdzi, że posiada zabezpieczenia zapobiegające tego typu zachowaniom. Istnieje rodzaj aukcji, który pasowałby do wyobrażenia ekonomisty o konkurencyjnym rynku i skutkowałby konkurencyjną ceną. Byłoby to wtedy, gdy licytator zaczyna ogłaszać określoną cenę. Każdy uczestnik rynku deklaruje następnie, ile (w ujęciu fizycznym, a nie w dolarach) produktu kupiłby po tej cenie lub sprzedałby po tej cenie. Jeśli kwota, która miałaby zostać zakupiona, przekracza kwotę, która zostałaby sprzedana, licytator podnosi cenę i powtarza proces. Jeśli kwota, która miałaby zostać sprzedana, przekracza kwotę, która zostałaby kupiona, licytator obniża cenę i powtarza proces. Ostatecznie istnieje cena, po której kwota, która zostanie sprzedana, dokładnie równa się kwocie, która zostałaby kupiona. To jest konkurencyjna cena. Należy pamiętać, że żadne transakcje nie miałyby miejsca do czasu ustalenia ceny konkurencyjnej. Aukcja w serwisie eBay może być różnego rodzaju i mieć określone zasady, ale zdecydowanie różni się ona od opisanej powyżej. Jest więc mało prawdopodobne, aby aukcje eBay skutkowały konkurencyjną ceną dowolnego przedmiotu. Rzeczywiście, gdy sprzedawany przedmiot jest wyjątkowy, konkurencyjny model ekonomisty nie ma zastosowania. Gdy tylko jeden sprzedawca nie jest dostępny w innym miejscu, siła rynkowa sprzedawcy staje się nadrzędna ("kup ode mnie albo w ogóle nie możesz dostać produktu"). W połączeniu z tylko kilkoma potencjalnymi nabywcami element targowania się - zdecydowanie nie charakterystyczny dla modelu konkurencyjnego - wychodzi do przodu. W ramach aukcji negocjacje przyjmują formę minimalnej oferty ustalonej przez sprzedającego i decyzji kupujących w sprawie licytacji. Ponadto informacje ujawniane przez model aukcji eBay w miarę postępów z aukcji są niekompletne i częściowo wprowadzają w błąd. Model aukcji eBay to nie to samo, co aukcja otwarta, w której oferty są publicznie i dokładnie znane wszystkim uczestnikom aukcji. Więc nie, ekonomiści nie opowiadaliby się za sprzedażą wszystkich produktów w modelu aukcyjnym - a nie wtedy, gdy normą jest model konkurencyjny. To powiedziawszy, należy również docenić dobro firm handlu elektronicznego, takich jak eBay. Transakcje gospodarcze przez Internet to jedna z niezwykłych innowacji epoki komputerów. Nie tylko transakcje konsumenckie i biznesowe, ale także transakcje biznesowe w coraz większym stopniu odbywają się przez Internet. Internet "udoskonala rynek"; to znaczy pod wieloma względami zbliża wyniki rynkowe do ideału konkurencyjnego. Koszt, jaki konsumenci ponoszą w celu znalezienia najlepszej ceny danego produktu, jest bardzo niski i jest to koszt czasu i wysiłku; w porównaniu do czasu, wysiłku i kosztów podróży ze sklepu do sklepu lub nawet telefonowania do sklepów w celu uzyskania informacji o produkcie. To samo dotyczy poszukiwania produktu najwyższej jakości za podaną cenę. Ponadto Internet ułatwia konsumentom przechodzenie od jednego sprzedawcy do drugiego, a firmom ułatwia reklamowanie i zmianę cen oraz przedmiotów oferowanych do sprzedaży. Płatności można dokonać przez Internet, bezpośrednio za pomocą kart kredytowych lub debetowych lub za pośrednictwem systemu PayPal (będącego własnością serwisu eBay). Firmom łatwo jest gromadzić dane dotyczące sprzedaży, a konsumentom łatwo jest dzielić się opiniami na temat produktów, czasami za pośrednictwem samych firm, a czasem za pośrednictwem pośredników, takich jak eBay. Gdy produkt sam w sobie jest czysto cyfrowy (muzyka, wideo, komputerowe programy, informacje, dostęp do e-booków itp.), jest nawet dostarczany przez Internet. Można uczciwie stwierdzić, że rola Internetu w obniżaniu kosztów zakupów, transportu i ogólnie kosztów transakcji przyczynia się znacznie bardziej do efektywności ekonomicznej niż jakikolwiek internetowy model aukcyjny.

W jaki sposób linie lotnicze mogą pobierać tak różne taryfy za tę samą podróż w obie strony? Czy to nie jest nieuczciwa praktyka cenowa?

Tak, z pewnością wydaje się niesprawiedliwe, że ta sama podróż samolotem może kosztować różnych ludzi bardzo różne kwoty. Jeśli bilet podlega zwrotowi, a nie jest bezzwrotny, kosztuje więcej. Jeśli kupisz bilet z wyprzedzeniem lub masz szczęście znaleźć tanie miejsce w ostatniej chwili, Twój bilet kosztuje mniej. Jeśli zostaniesz na sobotnią noc, może to również kosztować mniej. Cena biletu między tymi samymi dwoma lotniskami może się różnić w zależności od dnia podróży, czasu podróży (w ciągu doby), daty podróży (dzień powszedni lub weekend, wakacje itd.) Oraz długości pobytu. Ekonomiści używają terminu "dyskryminacja cenowa" w odniesieniu do praktyki nakładania na dwie osoby różnych cen za ten sam produkt (w tym przypadku za usługę transportową). Nie jest to dyskryminacja cenowa, gdy różnica w cenie biletu jest związana z innym produktem. Na przykład pobieranie wyższych opłat za miejsce pierwszej klasy, które obejmuje świetny posiłek i więcej miejsca na nogi, w porównaniu z miejscem ekonomicznym, nie byłoby dyskryminacją cenową. Pobieranie różnych cen za ten sam rodzaj miejsca (w pierwszej klasie lub ekonomicznej) byłoby dyskryminacją cenową. Nie jest to również dyskryminacja cenowa, gdy wyższa cena po prostu pokrywa wyższy koszt dostarczenia produktu. To może być kolejne uzasadnienie wyższej ceny za miejsca w pierwszej klasie. Podobnie nie jest dyskryminacją cenową, gdy pasażerowie są obciążani dodatkowymi opłatami za dodatki lub usługi dodatkowe, takie jak torby rejestrowane, przekąski lub filmy. Prawo USA jasno określa, że dyskryminacja cenowa jest niedozwolona. Jednak, prawo partykularne (ustawa Claytona uchwalona w 1914 r.) stanowi ważny wyjątek. Jeżeli dyskryminacja nie zmniejsza znacząco konkurencji i nie tworzy monopolu, wówczas dyskryminacja jest dopuszczalna. Wydaje się, że dyskryminacja cenowa w przewozach pasażerskich linii lotniczych jest interpretowana jako objęta tym wyjątkiem, chociaż nie wiem, czy praktyka ta była kwestionowana w jakimkolwiek sądzie. Dyskryminacja cenowa w transporcie lotniczym rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych XX wieku, kiedy kilka linii lotniczych ustanowiło połowę ceny dla młodzieży chcącej latać w trybie gotowości. Praktyka ta została później zarzucona i jeszcze później zastąpiona szczegółowym rodzajem dyskryminacji cenowej, której doświadczamy dzisiaj podczas naszych podróży lotniczych. Linie lotnicze stosują dyskryminację cenową, ponieważ zwiększa to ich zyski. Latanie samolotem z pustymi miejscami jest nieefektywne. Jeśli jest pięć pustych miejsc, zapełnienie ich nawet po 100 USD, pasażer dodaje łącznie 500 USD do przychodów - nawet jeśli inni pasażerowie mogą płacić 300 USD za każdy lot. Ile jest dodawane do kosztów? Dodatkowa waga jest bardzo niewielka, więc koszty paliwa mogą wzrosnąć o 10 USD. Pilot, drugi pilot i stewardessy otrzymują takie same wynagrodzenie, niezależnie od tego, czy miejsca są zajęte. Linia lotnicza zyskuje 490 USD dzięki dyskryminacji cenowej. Pięciu szczęśliwych pasażerów zyskuje, ponieważ podróżują tanio. Ogólna efektywność ekonomiczna również ulega poprawie, ponieważ więcej osób jest transportowanych - i to przy bardzo niewielkich dodatkowych kosztach. Kto traci na tego rodzaju dyskryminacji cenowej? Nie dotyczy to linii lotniczych. Nie pozostali pasażerowie samolotu, z wyjątkiem dodatkowej drobnej niedogodności związanej z załadunkiem i rozładunkiem większej liczby pasażerów. Przegranymi są inne linie lotnicze, które w przeciwnym razie mogłyby zażądać ceny wyższej niż 100 dolarów za lot do tego samego miejsca docelowego. To kwestia opinii, czy tego rodzaju dyskryminacja cenowa jest w jakikolwiek sposób "niesprawiedliwa". Moim zdaniem nie jest to niesprawiedliwe w stosunku do konsumentów, ponieważ nie płacisz więcej tylko dlatego, że niektórzy szczęśliwi pasażerowie płacą mniej i jest tak samo prawdopodobne, jak kolejna osoba, która przy następnej podróży otrzyma niską cenę.

Mogę ufać swoim aktywom materialnym, ale dlaczego mam ufać abstrakcyjnemu pojęciu "Rynek"?

Uwierz w to: bez względu na to, co myślisz, twoje zachowanie dowodzi, że ufasz rynkowi tak samo, jak ufasz swoim materialnym aktywom! Załóżmy, że chcesz bochenek chleba. Zasadniczo można uprawiać pszenicę, rozdrabniać ją, mielić, mielić, piec, kroić, pakować i przechowywać. Nawet dzisiaj możliwe jest zdobycie chleba poprzez ten długi i skomplikowany proces - a kiedyś w przeszłości chleb zawsze otrzymywano w ten sposób. Ale pomyśl o ogromnym wysiłku, wydatkach i niedogodnościach związanych z produkcją własnego chleba od początku do końca. Na szczęście nie musisz tego robić. Wystarczy udać się do lokalnej piekarni lub supermarketu i kupić chleb. Czy to nie niesamowite, że chleb jest zawsze do Twojej dyspozycji? Kontynuując, załóżmy, że chcesz kupić benzynę do swojego samochodu, kupić sam samochód, dom lub wynajmowane mieszkanie albo telefon komórkowy. Nie musisz samodzielnie produkować tych przedmiotów; możesz je kupić. Co daje Ci pewność, że te produkty są zawsze dostępne do zakupu? Odpowiedź: rynek. Ufasz, że istnieją rynki, na których możesz dokonywać transakcji w zakresie towarów i usług - w twoim przypadku i jako konsument, na których możesz kupić te towary. I lepiej miej takie zaufanie. W przeciwnym razie, jako osoba racjonalna, powinieneś uwzględnić w swoich "umiejętnościach przetrwania", jak samodzielnie wytwarzać towary lub usługi, które chcesz konsumować. Konsekwencją byłoby to, że produkowalibyście bardzo mało różnorodnych dóbr i usług, a poziom życia gwałtownie spadłby. W jakiś sposób firmy razem produkują wystarczającą ilość każdego towaru, którego konsumenci chcą kupić. Dlaczego oni to robią? Robią to, ponieważ umożliwia im to osiąganie zysków. To interes własny firm (a raczej interes ich właścicieli) skłania je do wprowadzania na rynek towarów, których konsumenci chcą, są w stanie i są skłonni zapłacić, co jest znaczeniem termin "popyt konsumencki". Niesamowite jest to, że firmy dbają tylko o własne zyski, a nie o dobro konsumentów czy efektywność gospodarki. Niemniej jednak, w wyniku działań firm, popyt konsumencki jest zaspokojony, a cała gospodarka zyskuje! Prywatne, egoistyczne zachowanie przynosi korzyści społeczne. Jak to się dzieje? Cena rynkowa jest sygnałem dla producentów i konsumentów. Jeśli popyt konsumentów na towar wzrośnie (być może dlatego, że na przykład ogłaszane są korzyści zdrowotne wynikające z chleba), cena rynkowa rośnie. Widząc wyższą cenę, producenci (czyli firmy) produkują więcej towaru, ponieważ zwiększa to ich zyski. Firmy, które wcześniej nie produkowały tego towaru, zaczynają to robić - aby osiągnąć zyski. A te działania firm obniżają cenę z wyższego poziomu, być może nawet do ceny pierwotnej. Konsumenci otrzymują więcej towaru, na który rośnie ich popyt, i prawdopodobnie po tej samej cenie, co wcześniej. Zgodnie z terminologią Adama Smitha, który napisał w roku 1776, firmy są "prowadzone przez niewidzialną rękę", aby czynić dobro dla konsumentów i zapewniać efektywność całej gospodarce - nawet jeśli nie mają takiego zamiaru. Wszystko, na czym im zależy, to zyski. Jednak dobrze sobie radząc, firmy robią również dobro dla społeczeństwa. Tak, w ramach konkurencji wolnego rynku firmy zazwyczaj "robią dobrze (dla społeczeństwa) i dobrze (sobie)" w tym samym czasie! Podobny proces zachodzi poprzez zachowanie konsumentów. Jeśli (być może z powodu ulepszonej technologii) produkcja towaru staje się tańsza, cena rynkowa spada. Dlatego konsumenci mają motywację do kupowania większej ilości tego towaru. Mimo że konsumenci interesują się tylko własnym dobrem, zwiększają zakupy, czyli sprzedaż firm, tańszego teraz towaru. A to pomaga producentom towarów, a także zwiększa efektywność ekonomiczną. "Niewidzialna ręka" oznacza, że interes własny producentów jest korzystny również dla konsumentów, a interes własny konsumentów jest również korzystny dla producentów. Ponadto w obu przypadkach poprawia się funkcjonowanie całej gospodarki. Aby niewidzialna ręka zadziałała, rynek musi zapewnić prawidłowe ceny. Zwykle rynek wyświetla prawidłowe ceny i dlatego możesz mu ufać - a nawet ufać - rynkowi.

Dlaczego wzrost cen czasami zwiększa popyt, a nie go zmniejsza?

Mogłoby się tak zdarzyć, gdyby nabywcy towaru spodziewali się, że po wzroście ceny nastąpi dalszy wzrost cen. Na przykład wyższe ceny akcji mogą wzbudzić oczekiwanie dalszych wzrostów. Wraz ze wzrostem popytu na akcje rosną również ceny akcji. Jest to przykład "samouzasadniających się oczekiwań" i ten sam proces można zastosować do wzrostu ceny towaru lub towarów w ogóle. Jeśli konsumenci obserwują inflację, mogą spodziewać się dalszej inflacji. Kupują towary konsumpcyjne po wyższej cenie, ponieważ spodziewają się, że ceny wzrosną jeszcze bardziej. Wyższy popyt podnosi ceny. W innych przypadkach wydaje się, że wzrost cen powoduje większy popyt, podczas gdy w rzeczywistości jest odwrotnie. Załóżmy, że konsumenci decydują się na zakup większej ilości czekolady, ponieważ badania naukowe wskazują na korzyści zdrowotne tego towaru. Następnie cena czekolady rośnie; ale zwiększony popyt na czekoladę wynika z korzyści zdrowotnych, które spowodowały wzrost popytu, a tym samym ceny, a nie z powodu wzrostu ceny. Pomysł, że wyższa cena sama w sobie zwiększa popyt, jest teoretycznie możliwy, ale niezwykle mało prawdopodobny. W rzeczywistości ekonomiści są tak pewni, że wyższa cena sama w sobie zmniejsza popyt, że nazywają tę teorię "prawem popytu".

Co to jest "indeks cen konsumpcyjnych"?

"Wskaźnik cen konsumpcyjnych" (CPI) mierzy zmianę kosztu "koszyka" dóbr i usług kupowanych przez typowego konsumenta. W obliczeniach stosuje się ceny rynkowe, więc CPI odzwierciedla rzeczywisty koszt zakupu "rynkowego koszyka" towarów. Nie jest logiczne po prostu uśrednianie cen towarów, tak jakby każdy towar miał takie samo znaczenie; raczej każda cena towaru musi być ważona ilością zakupionego artykułu. Kto kupuje? Wagi odzwierciedlają zakupy typowego konsumenta miejskiego. Dwa różne wskaźniki CPI obliczone przez rząd USA (w szczególności Bureau of Labor Statistics, BLS) to "CPI dla wszystkich miejskich konsumentów" (CPI-U) oraz "CPI dla miejskich pracowników najemnych i urzędników" (CPI-W) . Dane CPI są tworzone co miesiąc. Należy zauważyć, że oba wskaźniki CPI odnoszą się tylko do konsumentów miejskich; konsumenci wiejscy są wykluczeni. (To wykluczenie jest prawdopodobnie spowodowane przyczynami historycznymi; w dawnych czasach mieszkańcy wsi uprawiali więcej własnej żywności i robili więcej własnej odzieży niż mieszkańcy miast, więc mieszkańcy wsi w mniejszym stopniu korzystali z rynku dla swoich dóbr konsumpcyjnych i usług). Różnica w obu CPI wynika wyłącznie z faktu, że pracownicy najemni i pracownicy biurowi mają różne wzorce wydatków, a zatem różne wagi przypisywane cenom artykułów, niż inni mieszkańcy miast (na przykład emeryci i pracownicy, którzy zarabiać wynagrodzenie lub prowizję). Dlaczego CPI jest ważny? Każdy wskaźnik CPI odgrywa ważną rolę w polityce rządu, która wpływa na nas wszystkich w taki czy inny sposób. CPIW jest miarą inflacji stosowaną do zwiększania świadczeń z zabezpieczenia społecznego w celu uwzględnienia zmian w kosztach utrzymania. CPI-U służy do korygowania reguł systemu incometax, takich jak górna i dolna granica przedziałów podatkowych. Przemysł prywatny i związki również używają wskaźnika CPI do obliczania korekt kosztów życia w negocjacjach płacowych. Oczywiście CPI jako miara inflacji wpływa na dochody i podatki ludzi w bardzo oczywisty sposób, więc dokładne dane CPI budzą kontrowersje i wiele krytyki wobec BLS - zarówno ze strony zainteresowanych stron (takich jak emeryci, pracownicy i podatnicy ) i bezinteresownych naukowców (takich jak ekonomiści). Powodem, dla którego metoda obliczania wskaźnika CPI jest niejednoznaczna i kontrowersyjna, jest skomplikowana sytuacja gospodarcza. Ceny konsumpcyjne zmieniają się o różne wartości procentowe, konsumenci zmieniają kupowaną ilość każdego towaru, zmieniają się cechy istniejących towarów (zwykle poprzez poprawę, ale czasami pogarszają się) i wprowadzane są nowe towary. Zmienia się również sposób kupowania towarów (np. Dyskontowe sklepy detaliczne i Internet). Te komplikacje występują często i sprawiają, że obliczenia CPI są bardzo złożone. BLS podejmuje kroki w celu rozwiązania każdego z tych problemów i robi to w sposób obiektywny. Chociaż BLS dba o obiektywizm w swoich statystykach - zarówno CPI, jak i wielu innych pozycjach - jego procedury statystyczne jako takie są rutynowo krytykowane przez ekonomistów i innych obserwatorów, jak wskazano powyżej. Oficjalne dane CPI, które produkuje BLS, są również energicznie analizowane i krytykowane. Należy zauważyć, że o ile CPI mierzy inflację, niedoskonałości wskaźnika CPI nie są jedynym ograniczeniem w tym zakresie. Wskaźnik CPI obejmuje tylko zmiany cen towarów i usług kupowanych przez konsumentów, a nie towarów i usług kupowanych przez przedsiębiorstwa i rządy. Na przykład ceny fabryk, maszyn, sprzętu, sprzętu wojskowego i tak dalej są ignorowane; podobnie jak płace pracowników rządowych i wojskowych.

Dlaczego w niektórych stanach obowiązują podatki od sprzedaży, a w innych nie?

Właściwie prawie wszystkie stany mają podatek od sprzedaży. Ostatecznie tylko cztery stany (Alaska, Delaware, New Hampshire i Oregon) tego nie robią. Niektóre stany w większym stopniu opierają się na podatku dochodowym lub podatku dochodowym od działalności gospodarczej w celu uzyskania przychodów. Siedem stanów nie ma podatku dochodowego, a dwa kolejne opodatkowują tylko dochody z odsetek i dywidend. Osiem stanów ma podatek od wpływów brutto. Państwa muszą uzyskiwać dochody z jakiegoś źródła i zwykle korzysta się z więcej niż jednego źródła. Jest tylko jeden stan bez żadnego z tych trzech podatków, a jest nim Alaska. To szczęśliwe państwo uzyskuje większość swoich dochodów z podatków od wydobycia ropy i gazu ziemnego. Alaska ma podatek od benzyny, ale stawka podatku za galon jest najniższy spośród 50 stanów. Alaska ma podatek akcyzowy na alkohol i papierosy. Podatek od sprzedaży jest pobierany na poziomie detalicznym, podczas gdy podatek od przychodów brutto jest na poziomie firmy. Oba podatki obliczają procent podstawy opodatkowania, czyli dolarową wartość zakupów konsumenckich lub dolarową wartość przychodów przedsiębiorstw. Oba są podatkami regresywnymi; to znaczy osoby o niższych dochodach płacą wyższy procent swojego dochodu na poczet podatku niż osoby o wyższych dochodach. Powodem jest to, że osoby o niższych dochodach oszczędzają mniejszy procent swoich dochodów niż ludzie o wyższych dochodach, a zatem wydają większy procent swoich dochodów na towary i usługi konsumpcyjne. Pod tym względem podatek od sprzedaży jest ogólnie uważany za "nieuczciwy". Podatek dochodowy jest zwykle ustalany jako progresywne - wyższe stawki podatkowe dla wyższych przedziałów dochodów. Tak więc osoby o wyższych dochodach płacą więcej jako procent dochodu. Rzadko kiedy podatek dochodowy jest "podatkiem liniowym", czyli taką samą stawką podatkową dla wszystkich poziomów dochodów. Ta struktura podatkowa jest również uważana za "niesprawiedliwą", ponieważ bogaci płacą taki sam procent swojego dochodu, jak biedni. Problemem z jakimkolwiek podatkiem ustalanym na poziomie stanu są zróżnicowane stawki podatkowe. Stany z wysokimi podatkami dochodowymi (czyli stawkami podatkowymi) mogą stracić mieszkańców (i do pewnego stopnia przedsiębiorstwa) na rzecz stanów z niższymi podatkami dochodowymi. Stany z podatkami od dochodów brutto mogą stracić przedsiębiorstwa na rzecz stanów bez podatków od przychodów brutto. W stanach z wysoką stawką podatku od sprzedaży lokalne firmy mogą tracić sprzedaż na rzecz firm w stanach o niskiej (nawet zerowej) stawce podatku od sprzedaży. Ponieważ niektóre firmy podejmują decyzje dotyczące lokalizacji w oparciu o wszystkie podatki, możliwe jest, że państwo o wysokiej stawce podatku od sprzedaży może to zrekompensować niskimi stawkami podatku dochodowego. Jeśli jednak chodzi o unikanie podatku od sprzedaży, istnienie innych rodzajów podatku nie ma znaczenia. Konsumenci mogą podróżować do sąsiedniego stanu z niższym podatkiem od sprzedaży i kupować tam towary. Sprytni ludzie mogą "arbitraż", co oznacza, że osiągają pewny zysk, kupując towary w stanach z niskim podatkiem od sprzedaży i sprzedając je w stanach z wysokim podatkiem od sprzedaży. Występują problemy z transportem i kosztami transakcji, a także kwestie prawne. Ale z pewnością istnieje zachęta do unikania podatków od sprzedaży w stanach z wysokim podatkiem od sprzedaży. Spośród trzech podatków najbardziej podatny na unikanie opodatkowania jest podatek od sprzedaży, ponieważ jest łatwiej, taniej i wygodniej przewozić towary przez granice stanów niż migracja między granicami dla gospodarstw domowych lub firm. Wynika z tego, że mądrze byłoby, gdyby państwa zharmonizowały swoje stawki podatku od sprzedaży, co oznacza, że mają je na tym samym lub prawie takim samym poziomie. Każdy podatek jest ekonomicznie nieefektywny, ponieważ zmusza ludzi i firmy do robienia tego, czego nie chcieliby robić, gdyby nie było podatku. Dwie cechy podatku od sprzedaży sprawiają, że jest on preferowany w stosunku do podatku akcyzowego, który jest podatkiem jednostkowym nakładanym na określone towary. Po pierwsze, podatek od sprzedaży jest jednolity dla wszystkich towarów, chociaż mogą obowiązywać zwolnienia (usługi, środki medyczne, żywność), które różnią się w zależności od stanu. Z wyjątkiem zwolnień jednolity podatek wpływa jednakowo na wszystkie towary. Oznacza to mniejszą nieefektywność, ponieważ żaden konkretny towar nie jest obciążony wyjątkowo wysokim podatkiem, a tym samym wyjątkowa redukcja sprzedaży po wynikającej z tego wysokiej cenie. Po drugie, podatek od sprzedaży jest obliczany jako procent wartości zakupów lub sprzedaży w dolarach (zakupy są z punktu widzenia konsumenta, a sprzedaż z punktu widzenia sprzedawcy; kwota jest taka sama). Oznacza to, że podatek, a tym samym dochody podatkowe skorygowane o inflację, nie są zmniejszane przez inflację. Z kolei podatek od jednostki towaru (na przykład od galona benzyny lub paczki papierosów) zamienia się na mniejszy podatek procentowy w miarę postępu inflacji. Na przykład podatek w wysokości 1 dolara za galon benzyny jest równy 50-procentowemu podatkowi procentowemu, gdy cena benzyny wynosi 2 dolary za galon, ale tylko 25-procentowemu podatkowi, gdy cena wynosi 4 dolary. Ta zaleta podatku od sprzedaży jest ważna dla wpływów podatkowych, ponieważ budżet państwa może popadać w deficyt, jeśli wydatki wzrosną wraz z inflacją (jak to się dzieje naturalnie), podczas gdy dochody nie wzrosną.

Dlaczego stany tak wysoko opodatkowują alkohol i tytoń? Czy to dlatego, że są "podatkami za grzech"?

Bez wątpienia masz rację, że alkohol i tytoń są dobrymi kandydatami do podatku akcyzowego, przynajmniej częściowo dlatego, że są postrzegane jako towary "grzeszne". Akcyza to podatek od sprzedanej jednostki: od paczki papierosów lub od jednostki objętości alkoholu. (Oczywiście sprzedaż alkoholu lub tytoniu nieletnim jest nielegalna). Jednym z powodów opodatkowania alkoholu i tytoniu jest to, że z politycznego punktu widzenia jest to bezpieczne, a nawet popularne, obciążanie tych towarów wysokimi podatkami. Ostatecznym tego powodem jest to, że alkohol i tytoń są towarami niepopularnymi, przynajmniej dla tych, którzy ich nie spożywają. Nie jest to jedyny powód, dla którego te produkty są tak wysokie, aby ich nie spożywać. Nie jest to jedyny powód, dla którego te produkty są tak wysoko opodatkowane. Wysokie podatki podnoszą ceny detaliczne, a tym samym zniechęcają do zakupów i konsumpcji. Dotyczy to zwłaszcza osób o niskich dochodach, prawdopodobnie młodych ludzi. Jeśli celem społecznym jest ograniczenie picia alkoholu i palenia papierosów, zwłaszcza przez młodych ludzi, to wysokie podatki próbują osiągnąć ten cel. Innym celem opodatkowania alkoholu i tytoniu jest zwiększenie dochodów. Produkty te są dobrymi kandydatami do tego celu, ponieważ mają właściwości uzależniające. Nikotyna uzależnia praktycznie każdego, a alkohol uzależnia niektórych ludzi. Jeśli mamy do czynienia z nałogiem, to wzrost ceny z podatków obniża zakupy tylko nieznacznie. Tak więc dochód z podatku od papierosów, który jest iloczynem podatku jednostkowego (podatku od paczki papierosów) i liczby sprzedanych sztuk (paczek papierosów), zwykle rośnie wraz ze wzrostem podatku. Znacznie wyższy podatek jednostkowy pomnożony tylko nieznacznie mniejszą liczbę sprzedanych paczek skutkuje wyższymi przychodami. Podobny argument dotyczy alkoholu, chociaż prawdopodobnie redukcja zakupów byłaby bardziej znacząca. Aby uzyskać większe dochody z podatku akcyzowego, rząd nie chce ograniczać zakupów. Innymi słowy, dwa cele opodatkowania alkoholu i tytoniu - zmniejszenie konsumpcji i zwiększenie dochodów - są sprzeczne. Można argumentować, że osoby o niskich dochodach dbają o swoje zdrowie mniej niż osoby o wysokich dochodach, być może dlatego, że mają mniej opieki medycznej lub mniejszy dostęp do informacji na temat opieki zdrowotnej. Zatem osoby o niskich dochodach byłyby bardziej skłonne do nadmiernego picia alkoholu i palenia papierosów. Można również argumentować, że biedniejsi ludzie mają mniej możliwości spędzania wolnego czasu niż ludzie bogatsi, a zatem mogą być bardziej skłonni do kupowania alkoholu lub tytoniu zamiast kupowania biletów na spektakle, występy muzyczne i imprezy sportowe. Dlatego akcyza na alkohol i papierosy ma charakter "regresywny", co oznacza, że pobierają wyższy procent dochodu osób o niskich dochodach niż osób o wysokich dochodach. Powszechnie uważa się, że tego rodzaju podatek - jako procent dochodu, uderzający biednych mocniej niż bogaczy niesprawiedliwe.

Nowy Jork ma kontrolę czynszu. Czy to dobra zasada?

Absolutnie nie. Kontrola czynszu jest przykładem dobrego zamiaru rządu prowadzącego do złego wyniku. To niesamowite, że kontrola czynszu nadal istnieje w Nowym Jorku, nawet po tym, jak została porzucona przez wiele innych gmin. Kontrola czynszu ma na celu pomóc biednym najemcom. Ale to, co się dzieje, jest odwrotne. Przyjrzyj się najpierw stronie popytu: ludziom, którzy mieszkają lub chcą mieszkać w mieszkaniach. Oprócz grupy najemców, którzy mają szczęście mieć lokale mieszkalne w dobrze zarządzanych budynkach pod kontrolą czynszu, cierpi na tym prawie każdy. W przypadku kontroli czynszu cena niektórych jednostek mieszkalnych jest niższa od ceny na wolnym rynku. Tak więc o wiele więcej osób chce mieszkań, a dostępnych jest niewiele. Kto dostaje mieszkania? Ci, którzy mają szczęście lub którzy już są w mieszkaniach, lub którzy mają "powiązania" (polityczne lub nieruchomościowe), lub którzy są skłonni złamać prawo (dokonywać płatności dodatkowych na rzecz wynajmujących lub właścicieli). Ponadto ci, którzy już są w lokalach z regulowanym czynszem, niechętnie się przeprowadzają, ponieważ oznaczałoby to konieczność płacenia czynszu rynkowego. Ale jeśli zmieni się ich sytuacja rodzinna, mogą chcieć się przeprowadzić - z tym wyjątkiem, że nie byłoby to w ich interesie finansowym. Jest to frustrujące zarówno dla tych, którzy utknęli w lokalach z regulowanym czynszem, które stały się dla nich niepożądane, jak i dla tych, którzy chcą się do nich wprowadzić. Gorzej jest z tym, co dzieje się po stronie podaży: zachowanie właścicieli budynków mieszkalnych. Jeśli dopuszczalny czynsz jest tak niski, że nie pozwala właścicielowi budynku na osiągnięcie zysku, budynek nie zostanie utrzymany, konieczne naprawy zostaną zignorowane i - w najgorszym przypadku - budynek może zostać opuszczony, a zaległe podatki straszne skutki dla sąsiedztwa. Jednak pewna grupa najemców zyskuje na kontroli czynszu: najemcy i potencjalni najemcy luksusowych lokali. Kontrola czynszu nie dotyczy luksusowych apartamentów. Tak więc praktycznie każde nowe budownictwo mieszkaniowe w Nowym Jorku dotyczy luksusowych apartamentów lub kondominiów (oczywiście nie objętych kontrolą czynszu) lub mieszkań publicznych (dla których kontrola czynszu nie ma znaczenia). W przypadku bardziej luksusowych apartamentowców czynsze za lokale luksusowe są niższe niż w innych przypadkach. Konkluzja: Kontrola czynszów, która została stworzona, aby pomóc najemcom biednym i ze średniej klasy, w końcu pomaga najemcom powiązanym politycznie i zamożnym.

Jak działają dotacje?

Dopłaty są przeciwieństwem podatków. Rząd przekazuje pieniądze osobom fizycznym lub firmom, zamiast zbierać pieniądze od osób lub firm. Dotacje mogą przybierać różne formy. Firma może otrzymać stałą kwotę w dolarach, jeśli zachowuje się w określony sposób; na przykład przejście od zanieczyszczającego do niezanieczyszczającego procesu produkcyjnego. Podobnie, osoba może otrzymać zasiłek socjalny (który jest formą dotacji), jeśli podejmie program przekwalifikowania zawodowego. (Oczywiście można mieć zasiłek bez programu przekwalifikowania). Dotacja może być stałą kwotą w dolarach, zwaną "dotacją ryczałtową", ponieważ odbiorca otrzymuje zryczałtowaną płatność, której nie można zwiększyć bez względu co on robi. Bank może otrzymać 2 miliardy dolarów do wykorzystania według własnego uznania. Biedna rodzina mogłaby otrzymać 10 000 dolarów rocznie na wydawanie jej według własnego uznania. Lub dotacja może być ustaloną liczbą dolarów na jednostkę działania, zwaną "dotacją na jednostkę". Firmy motoryzacyjne mogą otrzymać dotację w wysokości 1000 dolarów na każdy samochód elektryczny lub hybrydowy, który wyprodukują. System szkolny mógłby otrzymać od państwa 100 dolarów za każdego ucznia zarejestrowanego w pierwszym dniu szkoły. Gospodarstwo domowe mogło otrzymywać od rządu 100 dolarów miesięcznie na każde dziecko fizyczne lub adoptowane. Jak pokazują przykłady, dotacje mogą trafiać zarówno do firm, jak i do osób fizycznych. W rzeczywistości "bailouty" dla firm często przybierają formę dotacji. Dotacje mają dwa różne cele. Po pierwsze, celem może być podtrzymanie działania odbiorcy, niezależnie od tego, czy jest to osoba fizyczna, czy firma. Bez dotacji (zasiłku socjalnego) osoba fizyczna lub osoby pozostające na jej utrzymaniu mogą nie być w stanie opłacić czynszu lub uzyskać wystarczającej ilości jedzenia. Bez dotacji wykupiona firma może zbankrutować, a tym samym przestać istnieć jako samodzielny podmiot. Drugim możliwym celem dotacji jest zmiana zachowania. Rząd chce, aby dzieci były kształcone, dlatego zachęca system szkolny do przyjmowania dzieci do szkoły od pierwszego dnia. Rząd chce bardziej energooszczędnych samochodów na drogach, więc przyznaje producentom samochodów kwotę w dolarach za każdy wyprodukowany samochód elektryczny lub hybrydowy. Należy zauważyć, że dotacja jednostkowa oznacza, że dla każdej wyprodukowanej jednostki (w tym przypadku samochodu elektrycznego lub hybrydowego) koszt wytworzenia jednostki jest obniżony. Dlatego firma uzyskuje większy zysk, przychód pomniejszony o koszt, za każdą wyprodukowaną jednostkę. Firma może zwiększyć swoje ogólne zyski, zwiększając produkcję - i zwykle to właśnie robi. Dotacja działa! Czy dotacje są dobre czy złe? Oczywiście są dobre dla każdego, kto je przyjmuje. Mogą mieć jakąś wartość społeczną lub osiągnąć jakąś efektywność ekonomiczną. Ale za dotacje trzeba płacić. Zatem podatnicy na ogół płacą za dotacje, które otrzymują poszczególne osoby i firmy. Załóżmy, że rząd pożycza fundusze na dotacje. Nie ma to znaczenia - znowu podatnicy są uderzani w odsetki od pożyczek (lub wyemitowanych obligacji) i muszą również spłacić kapitał. Można argumentować, że tylko niewielka ilość pieniędzy jest pobierana od wielu ludzi i firm - a następnie wiele pieniędzy jest udostępnianych tylko kilku osobom i kilku firmom (co oznacza kilka w porównaniu z liczbą opodatkowane osoby i firmy). Przecież niewielka ilość zabranych pieniędzy prawie nie zmieniłaby życia podatników, a duża ilość pieniędzy, którą każdy z nich otrzymuje, miałaby duże znaczenie dla odbiorców dotacji. To dobry argument, ale niesie ze sobą sugestię, że liczba odbiorców dotacji powinna być niewielka. Jeśli wszyscy otrzymają dotację, znikają wszelkie dobre efekty. Gdyby każdy otrzymał dużo zasiłków socjalnych, nie byłoby prawie żadnej pracy, a tym samym znacznie mniej produkcji w gospodarce. Gdyby każda firma otrzymała dotację jednostkową w celu zwiększenia produkcji, płace pracy i ceny materiałów wzrosłyby, a dotacja nie byłaby skuteczna. Jest tylko tyle pracy, surowców, budynków i ziemi do obejrzenia.

Co to jest bailout?

Dlaczego bailouty są zawsze dla dużych firm, a nie dla małych firm? A czy bailouty to dobry pomysł? "Bailout" to uratowanie firmy przed upadłością z powodu trudności finansowych. Firma nie może spłacać swoich długów ani wypełniać zobowiązań umownych. Z prawnego punktu widzenia firma jest lub wkrótce stanie się "niewypłacalna", co oznacza, że nie będzie w stanie spłacić swoich długów. Rząd udziela pomocy, aby firma mogła funkcjonować. Najbardziej powszechną polityką ratunkową jest udzielanie przez rząd pożyczki firmie, gwarantowanie pożyczek udzielanych firmie przez banki, a nawet zapewnianie firmie środków, których nie trzeba spłacać. Czasami wydaje się, że firma nie może przetrwać - nawet przy takiej pomocy. W takim przypadku rząd może zamiast tego udzielić pożyczki innej firmie, z zastrzeżeniem, że firma ta przejmie firmę w trudnej sytuacji finansowej. Chwiejna firma to zwykle bank, inna instytucja finansowa lub firma produkcyjna. Niektóre polityki ratunkowe są dostosowane do potrzeb banków i podobnych instytucji finansowych. Kontrowersyjną polityką jest kupowanie przez rząd "złych kredytów" lub "złych (kwaśnych) papierów wartościowych" od banków znajdujących się w trudnej sytuacji. Jeśli rząd płaci cenę rynkową za pożyczki lub papiery wartościowe - co oznacza cenę, za którą pożyczki lub papiery wartościowe byłyby sprzedawane na rynku - to jest to łagodny rodzaj pomocy. Ale jeśli rząd zaoferuje cenę wyższą od tego, co pożyczki lub papiery wartościowe zażądałyby na rynku, to pomoc jest poważna. Inną polityką jest gwarantowanie depozytów klientów banku lub podwyższanie limitów pieniężnych istniejących gwarancji. Istnieją trzy powody, dla których pomoc ratunkowa może być dobrym pomysłem. Jedną z sytuacji jest utrzymanie firmy w sytuacji, gdy tylko chwilowo znajduje się ona w trudnej sytuacji finansowej. Na przykład, gdyby miała czas na odzyskanie sił po wzroście popytu konsumentów na jego produkt, mogłaby przetrwać i spłacić każdą pożyczkę rządową. Druga sytuacja ma miejsce, gdy firma jest "zbyt duża, by upaść". Dlatego tylko duże firmy otrzymują pomoc. Kiedy firma może być "zbyt duża, by upaść"? Może zatrudniać wielu pracowników lub być kluczowym dostawcą dla innych dużych firm, lub może to być bank tak powiązany z innymi bankami poprzez zaciąganie i udzielanie pożyczek, że upadek banku może mieć druzgocący wpływ na system bankowy - a przynajmniej rząd lub zdaniem banku centralnego. Trzecia sytuacja ma miejsce, gdy istnieje powszechna obawa przed niewypłacalnością w całym systemie finansowym. W takim przypadku odbiorcą pomocy mógłby być cały sektor finansowy - na przykład rząd lub bank centralny wykupujący złe papiery wartościowe będące w posiadaniu banków. Istnieją ważne argumenty przeciwko ratowaniu. Jeżeli przewiduje się, że podobne ratowania będą miały nadal miejsce, to w przyszłości firmy mogą podejmować ryzyko sprzeczne z dobrą praktyką biznesową. Zrobiliby to, wiedząc, że jeśli ich ryzykowne decyzje okażą się złe, rząd ich uratuje. Zachętę, jaką programy ratunkowe stanowią dla niewłaściwego podejmowania ryzyka, nazywamy "pokusą nadużycia". Kolejnym argumentem, równie ważnym, jest fakt, że pomoc finansowa utrzymuje nieefektywne, źle zarządzane firmy. Oznacza to, że wydajne, dobrze zarządzane firmy nie wchodzą do branży lub, jeśli już w niej działają, nie rozwijają się tak bardzo, jak gdyby pozwolono słabym firmom upaść. W rezultacie produktywność w branży jest niższa, a ceny dla konsumentów wyższe. Ten niepożądany skutek nie nastąpiłby, gdyby niewypłacalnym firmom pozwolono upaść. Jeśli firmy nie mogą dalej samodzielnie funkcjonować na rynku, to w ramach ratowania rząd zakłada, że wie więcej niż rynek (w efekcie rząd mówi, że "rynek nie ma racji, pozwalając firmom upaść"). Wreszcie, każdy ratunek musi być sfinansowany - i zgadnij, kto za to zapłaci? Masz rację; to jest podatnik. Wielu ludziom wydaje się niesprawiedliwe, że ogólne dochody z podatków są wykorzystywane do ratowania konkretnych firm, które prawdopodobnie mają kłopoty z powodu własnych złych decyzji biznesowych.

W jaki sposób korporacja faktycznie bankrutuje?

W Stanach Zjednoczonych prawo upadłościowe przewiduje dwa zasadniczo różne sposoby bankructwa korporacji: likwidację i reorganizację. Korporacja przestaje istnieć. Wszystkie jej aktywa są sprzedawane, a wpływy są rozdzielane ściśle zgodnie z prawem. Najważniejszą zasadą jest to, że wierzyciele (posiadacze obligacji wyemitowanych przez firmę, banki, które udzieliły firmie pożyczki oraz dostawcy materiałów do firmy) muszą zostać w pełni spłaceni, zanim właściciele korporacji otrzymają jakikolwiek zwrot z kapitału. Ponadto każda "grupa" wierzycieli (posiadacz obligacji, dostawca itd.) Otrzymuje pełny zwrot kosztów (w kolejności określonej przez prawo), zanim następna grupa otrzyma jakiekolwiek fundusze. Jedyną jasną stroną właścicieli firmy - akcjonariuszy - jest to, że nie ponoszą oni żadnej odpowiedzialności prawnej poza inwestycją w kapitał firmy. Tak więc, w przeciwieństwie do indywidualnego wniosku o ogłoszenie upadłości, akcjonariusze zachowują swoje inne udziały finansowe i cały majątek fizyczny. Ponadto ich obecny i przyszły dochód nie może zostać wykorzystany na spłatę długów korporacji. Korporacja kontynuuje działalność, zwykle pod swoim obecnym zarządem. Wierzyciele są spłacani z przyszłych dochodów firmy, a nie ze sprzedaży aktywów firmy. Większość wierzycieli ma zaspokojone roszczenia tylko częściowo, a nawet akcjonariusze mogą uzyskać zwrot z kapitału własnego. Problem polega na tym, że aby reorganizacja miała miejsce, musi istnieć porozumienie między klasami wierzycieli, chociaż w ramach każdej grupy jednomyślność nie jest wymagana. Obejmuje to proces negocjacji, który wymaga czasu; czasami długo. W tym okresie firma może obserwować malejące przychody i rosnące straty. Powód: firma traci zarówno klientów, jak i pracowników, a dostawcy firm nalegają na ostrzejsze warunki. Wszystkie te strony obawiają się, że negocjacje mogą się nie udać, a firma może zostać zlikwidowana. Dlaczego firma bankrutuje, to ciekawe pytanie. Czasami firma traci pozycję konkurencyjną w swojej branży. Technologia firmy jest przestarzała lub jej pracownicy zarabiają więcej niż w innych firmach. Czasami sam przemysł stał się przestarzały - myślenie o maszynach do pisania kontra procesory tekstu, procesory tekstu w porównaniu z komputerami osobistymi - a konkurencyjność firmy w branży nie ma znaczenia. Czasami kierownictwo podejmuje decyzje, które leżą w jego własnym interesie, ale nie w interesie właścicieli. Na przykład menedżerowie mogą chcieć odrzutowców korporacyjnych i dużych sztabów lub są zainteresowani tylko bieżącymi zyskami, a nie zyskami długoterminowymi. Oddzielenie własności (akcjonariuszy) od kontroli (zarządzania) jest jedną z cech korporacji, która może prowadzić do złych decyzji z punktu widzenia właścicieli. Czasami menedżerowie angażują się w nielegalną działalność, taką jak pobieranie pieniędzy z kasy firmy - pieniędzy, które słusznie należą do akcjonariuszy. Dlaczego na całym świecie brakuje żywności, skoro amerykańskim rolnikom płaci się za to, by nie produkowali plonów, a my jako naród regularnie wyrzucamy żywność? Jednym z największych osiągnięć wzrostu gospodarczego była poprawa wydajności rolnictwa. Odsetek ludności zajmującej się rolnictwem spadł z czasem ogromnie, podczas gdy produkcja rolna również znacznie wzrosła. Z pewnością dotyczy to krajów uprzemysłowionych (główne kraje rozwinięte, w tym, a może przede wszystkim, Stany Zjednoczone). Coraz częściej odnosi się to również do krajów rozwijających się. Rządy nie pozostawiają rynków rolnych samych; nie chcą polegać na wolnym rynku. Ale sposób interwencji rządów różni się w krajach rozwiniętych i rozwijających się. W Stanach Zjednoczonych i innych krajach uprzemysłowionych rolnictwo jest silnie dotowane. Zazwyczaj metoda polega na ustaleniu ceny minimalnej (najniższej dopuszczalnej ceny) dla danego produktu, połączonej z dopłatami dla rolników, aby zapewnić, że ich przychody są zgodne z tą ceną minimalną, nawet jeśli cena rynkowa (światowa) jest niższa od tej ceny. Wysoka cena minimalna (powyżej ceny rynkowej) ma dwie ważne konsekwencje. Po pierwsze, obszary miejskie subsydiują obszary wiejskie - albo nierolnictwo dotuje rolnictwo. Prawdą jest, że na ogół podatnicy płacą za dopłaty, ale dotację otrzymuje tylko rolnictwo. W skrajnych przypadkach biedni mieszkańcy miast gwarantują dochód bogatym rolnikom (agrobiznes). Jeśli to nie wydaje się sprawiedliwe, to dlatego, że nie jest to sprawiedliwe z jakiejkolwiek rozsądnej definicji sprawiedliwości. Prawdą jest również, że wtrącanie się z wolnym rynkiem w rolnictwie zmniejsza efektywność ekonomiczną. Gospodarstwa nieefektywne mają motywację do kontynuowania działalności, pobierania dopłat. Po drugie, rolnicy mają motywację do nadprodukcji, co oznacza, że produkują więcej, niż by byli, gdyby nie istniała cena minimalna (a raczej gdyby cena minimalna nie była wyższa od ceny wolnorynkowej produktu). Występuje nadprodukcja: przy wysokiej cenie konsumenci kupują mniej produktu niż po niższej, wolnorynkowej cenie. Tak więc rząd ustalił cenę minimalną, a rolnicy produkują więcej, niż mogą sprzedać. Aby nadrobić zaległości w ich pro-rolnej polityce, rząd skupuje nadwyżkę produkcji. Teraz "cena minimalna" staje się czymś więcej; staje się "wsparciem cenowym". Co rząd robi ze wszystkimi nagromadzonymi produktami rolnymi? Jedzenie może być przekazywane ubogim w domu lub w ramach programów obiadowych w szkole. Żywność może być również rozdawana jako pomoc zagraniczna biednym krajom rozwijającym się, ale ten rodzaj pomocy zagranicznej jest krytykowany jako szkodliwy dla rolnictwa w krajach otrzymujących pomoc. Ich rolnicy nie mogą konkurować ze sztucznie niską ceną związaną z zagraniczną pomocą Stanów Zjednoczonych w postaci rzeczywistej żywności. Żywność jest zazwyczaj sprzedawana konsumentom po cenie pokrywającej koszty transportu i transakcji. Aby uniknąć gromadzenia tak wielu nadwyżek produktów rolnych, rząd czasami płaci rolnikom, aby nie produkowali pewnych upraw; masz rację. Jeśli wydaje się to głupią polityką, wynika to z wcześniejszej polityki gwarantowanej obsługi ceny minimalnej. Taniej może być płacenie rolnikom za mniejszą produkcję niż wykupywanie nadwyżek. Polityka rolna w krajach rozwijających się jest zazwyczaj zupełnie inna. Rolnictwo jest dalekie od subsydiowania, jest opodatkowane i / lub narażone na niskie ceny maksymalne. Celem jest przyniesienie korzyści mieszkańcom miast, zarówno poprzez wydatki rządowe z wpływów z podatków na obszarach miejskich, jak i tanią żywność. Jednak rolnicy mają motywację do produkowania mniej upraw, a nie dokładniej odwrotną motywację w Stanach Zjednoczonych i innych krajach rozwiniętych. (Istnieje ruch zmierzający do zmiany tej polityki w niektórych, ale daleko od wszystkich, krajach rozwijających się.) Tak więc podstawową przyczyną niedoboru żywności w krajach rozwijających się jest polityka fiskalna rolnictwa na korzyść przemysłu, opodatkowania obszarów wiejskich z korzyścią. obszarów miejskich - przeciwieństwo tego, co dzieje się w krajach uprzemysłowionych. Rząd kraju rozwijającego się uważa, że w ten sposób sprzyja rozwojowi przemysłowemu, ale nie dzieje się to w żadnym wymiernym stopniu. Zamiast tego pracownicy przemysłowi i ogólnie konsumenci cierpią z powodu powtarzających się niedoborów żywności. W rzeczywistości przepisy ograniczające ceny żywności są zwykle nieprzestrzegane na obszarach miejskich, a ceny żywności faktycznie rosną powyżej poziomu, jaki byłby na wolnym rynku. Jeśli chodzi o marnowanie żywności przez Amerykanów, dzieje się tak, ponieważ jesteśmy bogatym krajem. Mając wystarczające dochody na nasze podstawowe potrzeby, jesteśmy gotowi zmarnować kraj. Mając wystarczające dochody na nasze podstawowe potrzeby, jesteśmy skłonni marnować żywność, jeśli oszczędza to czas lub wysiłek. Jednak nasz sektor rolniczy jest niezwykle wydajny i zazwyczaj nie marnuje żywności ani składników do produkcji żywności. Jakiekolwiek marnotrawstwo w Stanach Zjednoczonych występuje raczej na poziomie konsumenta niż producenta. Z kolei w krajach rozwijających się nieefektywność transportu i przepisy, które przypisują produkcję żywności do określonych regionów, mogą powodować znaczne marnotrawstwo żywności, zanim jeszcze dotrze ona do miejskiego konsumenta. Z punktu widzenia wydajności miałoby to duży sens ekonomiczny, gdyby kraje rozwinięte, takie jak Stany Zjednoczone, zrezygnowały ze wspierania cen rolnych, a kraje rozwijające się zakończyły eksploatację sektora rolnego.

Jaki jest ekonomiczny wpływ pogarszającego się stanu środowiska? Jakie są ekonomiczne konsekwencje odwrócenia tego?

Zanieczyszczenie jest tym, co ekonomiści nazywają "negatywnym efektem zewnętrznym" lub "szkodliwym efektem zewnętrznym". Zanieczyszczenie jest zwykle generowane przez firmę biznesową w ramach jej działalności produkcyjnej, ale winowajcą mogą być osoby fizyczne lub rząd. Zanieczyszczenie jest efektem zewnętrznym, ponieważ zanieczyszczenie wpływa przypadkowo na inne podmioty (osoby fizyczne, przedsiębiorstwa). Nie jest to intencją zanieczyszczającej firmy; zanieczyszczenie występuje jako produkt uboczny normalnej działalności gospodarczej przedsiębiorstwa. Zanieczyszczenie jest działaniem negatywnym lub szkodliwym, ponieważ ma złe konsekwencje dla osób dotkniętych incydentem. Z ekonomicznego punktu widzenia zanieczyszczenie zmniejsza koszty, a tym samym zwiększa zyski zanieczyszczającej firmy. Firma korzysta z czystego powietrza, czystej wody, czystej gleby - i zużywa część czystości bez żadnych opłat. Gdyby firma musiała zapłacić za usunięcie szkód w środowisku lub za sprzęt do usuwania zanieczyszczeń, który w pierwszej kolejności zapobiegałby zanieczyszczeniu, koszty firmy wzrosłyby, a jej zyski spadłyby. Można sobie wyobrazić, że firma nie mogłaby nawet przetrwać ekonomicznie, gdyby nie miała swobodnego korzystania ze środowiska; może zbankrutować. Zanieczyszczenie środowiska szkodzi innym firmom (np. Rolnictwu lub rybołówstwu), a także szkodzi jednostkom (poprzez obniżenie jakości życia i zagrożenia zdrowia poprzez skażone powietrze, wodę lub ziemię). Niektóre szkody w środowisku, takie jak "emisje gazów cieplarnianych", mają poważne konsekwencje dla zmian klimatycznych. Długoterminowe skutki gospodarcze są niepewne, ale prawdopodobnie głębokie. Skutkiem ekonomicznym odwrócenia zanieczyszczenia byłaby mniejsza produkcja dóbr związanych z zanieczyszczeniem, większa produkcja sprzętu do redukcji zanieczyszczeń i większa produkcja towarów, które nie powodują zanieczyszczenia. Oznaczałoby to wyższą jakość życia mieszkańców kraju i świata. Jak to odwrócić? Jedną z zasad jest bezpośrednia kontrola emisji. Na przykład samochody muszą mieć konwerter katalityczny, aby zmniejszyć zanieczyszczenie związane z silnikiem spalinowym. Inną polityką jest zachęcanie do nowych, "zielonych" (przyjaznych dla środowiska) produktów. Na przykład samochód elektryczny nie zanieczyszczałby bezpośrednio środowiska, chociaż energia elektryczna do tego samochodu musiałaby być wytwarzana w sposób, który mógłby powodować szkody dla środowiska (np. Budowa tam dla hydroelektrowni). Opodatkowanie firm za emisje zanieczyszczeń lub opodatkowanie działalności związanej z emisjami to kolejna metoda. Kolejną techniką jest wydawanie, czasami w drodze licytacji, zbywalnych pozwoleń na emisje ("zezwolenia na zanieczyszczanie"). Są to skuteczniejsze sposoby kontrolowania zanieczyszczenia. Nie chcesz zerowego zanieczyszczenia, ponieważ oczyszczenie całego zanieczyszczenia wymagałoby ogromnej ilości siły roboczej i kapitału w kraju. Nie byłoby wystarczającej liczby pracowników i kapitału, aby produkować inne rzeczy, których chcemy. W rzeczywistości niemożliwe jest osiągnięcie celu zerowego zanieczyszczenia, ponieważ zanieczyszczenie jest zmniejszane w ramach jakiejkolwiek polityki, coraz trudniej jest zmniejszyć pozostałe zanieczyszczenia. Opodatkowanie emisji i posiadanie zbywalnych pozwoleń na emisje umożliwia firmom, które mogą najtaniej ograniczyć zanieczyszczenie. Inne firmy mogą przestrzegać prawa, płacąc podatek lub kupując pozwolenia. Jak wskazano powyżej, zmniejszenie zanieczyszczenia wiąże się z kosztami w postaci zasobów (kapitał fizyczny, praca, kapitał ludzki [wyszkolona i wykształcona siła robocza] itd.). Efektywność ekonomiczna wymaga, aby w celu zmniejszenia zanieczyszczenia o określoną wielkość lub sprowadzenia zanieczyszczenia do określonego poziomu, koszt był jak najmniejszy. Więc wszystko jest w porządku, pod warunkiem, że rząd ustali "prawidłową" kwotę podatku lub "prawidłową" wielkość emisji dozwoloną na podstawie pozwolenia. Ekonomiści opracowali "analizę kosztów i korzyści", aby określić prawidłową kwotę, ale w praktyce bardzo trudno jest określić prawidłową wysokość podatku lub pozwoleń na zanieczyszczenie. Korzyści płynące z zapobiegania lub łagodzenia szkód w środowisku są generalnie powszechne i nie jest jasne, w jakim stopniu korzyści są w dużej mierze w przyszłości, a na ile "przyszłość jest teraz". Aby określić prawidłową kwotę podatku lub zezwolenia, należy przyjąć założenia, które nie zawsze są realistyczne lub możliwe do obrony. Sytuacja jest jeszcze bardziej złożona, gdy zaangażowane jest międzynarodowe porozumienie, tak jak w przypadku protokołu z Kioto, którego celem jest redukcja emisji gazów cieplarnianych, a tym samym "ochrona środowiska atmosferycznego". Każdy kraj chce lepszego środowiska, ale każdy kraj woli, aby inne kraje ograniczyły własne emisje gazów cieplarnianych, aby to osiągnąć. Powód: Kraje chcą zachować swoją ekonomiczną produkcję bez ponoszenia kosztów redukcji zanieczyszczeń. Nie jest więc zaskakujące, że kraje rozwijające się nalegają na zwolnienie ich z aktywnego udziału w redukcji emisji, a niektóre kraje rozwinięte (w tym Stany Zjednoczone) opierają się własnemu udziałowi.

Czy bieda kiedykolwiek zniknie?

To zależy od tego, jak zdefiniowano ubóstwo. Stany Zjednoczone mają oficjalną granicę ubóstwa, zwaną także "progiem ubóstwa". Granica ubóstwa została pierwotnie obliczona w latach 1963-1964 jako trzykrotność kosztów żywności w ramach "ekonomicznego planu żywnościowego". Od tamtej pory co roku ta pierwotna granica ubóstwa jest aktualizowana przy użyciu wskaźnika cen konsumpcyjnych w celu dostosowania do inflacji. W określonym roku granica ubóstwa rośnie wraz z wielkością rodziny i maleje, jeśli głowa gospodarstwa domowego (zwana "osobą prowadzącą gospodarstwo domowe") ma 65 lat i więcej. Dlatego "granica ubóstwa" jest dokładniejszym terminem, nawet dla danego roku, ale tradycyjnie używa się pojedynczej "granicy ubóstwa". Następnie, w zasadzie, każda amerykańska rodzina ma swój dochód w porównaniu z granicą ubóstwa właściwą dla wielkości i składu rodziny; to znaczy liczba spokrewnionych dzieci w wieku poniżej 18 lat oraz to, czy właściciel gospodarstwa domowego ma 65 lat i więcej. W praktyce pobierana jest próba rodzin. Jeśli dochód rodziny spadnie poniżej progu ubóstwa, wówczas każdy członek rodziny jest oficjalnie uznany za "w biedzie". Oczywiście każda rodzina może znaleźć się powyżej granicy ubóstwa. Powodem jest to, że granica ubóstwa jest "pojęciem absolutnym", skonstruowanym bez odniesienia do podziału dochodów rodziny w danym roku. Więc tak, oficjalne ubóstwo w USA może zniknąć. Istnieją kontrowersje dotyczące obliczania dochodu rodziny, gdy porównuje się go z granicą ubóstwa. Uwzględniono tylko dochód pieniężny, zarówno dochód uzyskany, jak i zasiłki socjalne. Świadczenia niepieniężne (takie jak kartki żywnościowe i dodatki mieszkaniowe) nie są wliczane. Może to mieć znaczenie dla wielu rodzin, które oficjalnie są w biedzie. Istnieje inny sposób obliczania liczby osób żyjących w ubóstwie, chociaż nigdy nie został on przyjęty w Stanach Zjednoczonych. Można uznać, że rodzina żyje w ubóstwie, jeśli jej dochód jest niższy od określonego procentu średniego dochodu. Mediana dochodu to poziom dochodu, przy którym 50 procent rodzin znajduje się na tym samym lub wyższym poziomie i przy którym 50 procent rodzin plasuje się poniżej lub poniżej. Powiedzmy, że rząd wybiera procent jako 75. Zatem dochód Twojej rodziny musi wynosić co najmniej 75% średniego dochodu rodziny; w przeciwnym razie twoja rodzina jest uważana za biedną. Teraz wyeliminowanie ubóstwa może być bardzo trudne, ponieważ oznaczałoby to znaczne wyrównanie dochodów rodzin. Jednak trzeci sposób obliczania ubóstwa jest subiektywny. Każdego domownika można zapytać, jaki poziom dochodów jest wystarczający, aby uchronić jego rodzinę przed ubóstwem. Innymi słowy, granicę ubóstwa określałyby same rodziny. W ramach tego systemu, który również nigdy nie był używany do generowania oficjalnych danych liczbowych dotyczących ubóstwa w USA, wyeliminowanie ubóstwa byłoby prawie niemożliwe. Czemu? Ponieważ ludzie mieliby tendencję do dostosowywania własnego "poziomu ubóstwa" do swojej sytuacji. Przypuśćmy, że ludzie chcieli oficjalnie być w biedzie, aby kwalifikować się do otrzymywania świadczeń socjalnych. Szukać pracy? Samodzielnie zdefiniowany poziom ubóstwa będzie prawdopodobnie wystarczająco wysoki, aby Twój obecny dochód był poniżej tego poziomu. Masz problemy ze spłatą kredytu hipotecznego? Ponownie, można by określić wysoką granicę ubóstwa w celu utrzymania prawa do zasiłku. Te przykłady odzwierciedlają zachowania determinujące własny interes, co jest dobrą częścią ekonomii. Bez względu na to, jak zdefiniowano ubóstwo, zmniejszenie ubóstwa jest ustalonym celem rządu. Jednym ze sposobów na ograniczenie - a w zasadzie nawet wyeliminowanie - ubóstwa jest dotowanie rodzin żyjących w ubóstwie w stopniu wystarczającym do pokonania granicy ubóstwa. Należy pamiętać, że oficjalne amerykańskie pomiary dochodu rodziny, które są używane do porównania z obowiązującą granicą ubóstwa, obejmują już zasiłki socjalne i ogólnie wszystkie dotacje pieniężne dla ludzi. Liczba osób żyjących w ubóstwie pozostaje znaczna; w związku z tym istniejąca polityka była zbyt słaba, aby skutecznie usunąć wszystkie rodziny z ubóstwa. Inną sugerowaną polityką jest wprowadzenie surowych przepisów antydyskryminacyjnych w celu ochrony mniejszości. Oficjalne dane liczbowe dotyczące ubóstwa w USA pokazują, że odsetek rodzin afroamerykańskich i latynoskich znajdujących się w ubóstwie - czyli poniżej granicy ubóstwa - jest konsekwentnie i znacznie większy niż liczba innych grup (białych nielatynosów i Amerykanów pochodzenia azjatyckiego). W zakresie, w jakim wynik ten wynika z dyskryminacji Afroamerykanów i Latynosów, pomocne mogą być silniejsze przepisy antydyskryminacyjne. przepisy dotyczące dyskryminacji mogą być pomocne. Wielu ekonomistów uważa, że ostateczną przyczyną ubóstwa - nawet mniejszości, przynajmniej w XXI wieku - jest brak "kapitału ludzkiego", co oznacza nieodpowiednie wykształcenie, szkolenie i doświadczenie zawodowe. Dowodem na to jest to, że dobrze wykształcone lub dobrze wyszkolone mniejszości, zwłaszcza w zawodach i wojsku, mają prawie taki sam poziom dochodów jak równie wykształceni lub równie wyszkoleni biali nielatynoscy. Eksperci ds. Edukacji są zgodni co do tego, że jeśli edukacja jest kluczem do skutecznego zwalczania ubóstwa, to edukacja musi się rozpocząć, gdy dziecko jest bardzo małe - najlepiej w przedszkolu. Inni obserwatorzy społeczni uważają, że problem ubóstwa ostatecznie wynika ze struktury rodziny. Zauważają, że samotne gospodynie domowe wszystkich ras mają wysokie wskaźniki ubóstwa. Ich rozwiązaniem jest przywrócenie powszechnej rodziny z dwojgiem rodziców i oboje rodziców zaangażowanych w wychowanie, zwłaszcza edukację dzieci. Krytycy tego poglądu zwracają uwagę, że chociaż rodzina może mieć samotną kobietę, to inni krewni mogą zastąpić nieobecnego ojca. Wśród tych krewnych są dziadkowie, ciotki, wujkowie i starsze rodzeństwo. Inna diagnoza mówi, że ubóstwo jest w dużej mierze spowodowane sztywnością rynku pracy, taką jak płaca minimalna i związki zawodowe. Płaca minimalna prowadzi do bezrobocia najmniej produktywnych, najmniej doświadczonych pracowników. Oznacza to, że porzucili szkołę średnią. Płaca minimalna umożliwia również przedsiębiorstwom praktykowanie dyskryminacji mniejszości rasowych, ponieważ jest mniej osób do zatrudnienia i więcej osób poszukujących pracy (ludzie, tacy jak osoby porzucające szkołę średnią, są przyciągane z powodu wysokiej płacy minimalnej). Związki mogą mieć zasady (lub umowy z firmami), które utrudniają zatrudnianie nowych pracowników, chyba że przystąpią do związku i otrzymują wysokie wynagrodzenie związkowe. Dlatego związki zawodowe mają tendencję do ograniczania dostępności pracy. Wynika z tego, że wyeliminowanie płacy minimalnej i utrzymująca się tendencja do zmniejszania się liczby pracowników w związkach sektora prywatnego może być przydatne w zmniejszaniu poziomu ubóstwa. Wreszcie są ekonomiści, którzy w szybko rozwijającej się gospodarce postrzegają najlepszą broń do walki z ubóstwem i dyskryminacją. Kiedy gospodarka się rozwija, firmy muszą zatrudniać więcej pracowników, a gra w dyskryminację staje się w oczywisty sposób szkodliwa dla zysków. Zwykle zatrudnia się nawet niedoświadczonych pracowników, ponieważ staje się to logiczne, gdy brakuje doświadczonych pracowników. Wynika z tego, że unikanie spadków koniunktury gospodarczej lub przynajmniej próba uzyskania ekspansji gospodarczej, która trwa znacznie dłużej niż recesje, jest skuteczną polityką przeciwdziałania ubóstwu i dyskryminacji. Niestety nie zawsze jest to łatwe. Podsumowując, teoretycznie wyeliminowanie ubóstwa jest możliwe, ale jest to bardzo, bardzo mało prawdopodobne. Jednak jest mało prawdopodobne, aby ubóstwo można złagodzić, a nawet zmniejszyć. Jednak biedę można złagodzić, a nawet zmniejszyć, dzięki polityce rządu i przy odrobinie szczęścia w postaci stale rozwijającej się gospodarki, która unika recesji.

Jak inne kraje płacą za powszechną opiekę zdrowotną - czy to zadziała w Stanach Zjednoczonych?

Stany Zjednoczone są wyjątkowe wśród krajów rozwiniętych o wysokich dochodach, ponieważ brakuje im powszechnej opieki zdrowotnej. Istnieją programy rządowe, takie jak Medicare i Medicaid, które zapewniają ubezpieczenie (niektóre bezpłatne, inne po subsydiowanych stawkach) wszystkim osobom w określonej grupie (np. Osobom starszym lub ubogim wykwalifikowanym). Istnieje kilka bezpośrednich rządowych świadczeń opieki medycznej (głównie dla weteranów). Istnieją również przepisy nakładające na szpitale obowiązek zapewnienia wszystkim opieki w nagłych wypadkach. Ale nie ma powszechnie gwarantowanej opieki medycznej. Inne kraje finansują swoją powszechną opiekę na różne sposoby: podatki, obowiązkowe ubezpieczenie publiczne, obowiązkowe ubezpieczenie prywatne, opcjonalne prywatne ubezpieczenie "dodatkowe" oraz bezpośrednie publiczne świadczenie opieki. Często stosuje się kombinację tych technik. Doświadczenia innych krajów rozwiniętych sugerują, że powszechna opieka zdrowotna może "działać" w Stanach Zjednoczonych w ramach różnych metod finansowania. Przejście od powszechnej opieki zdrowotnej w USA do systemu uniwersalnego wiąże się z pewnymi podstawowymi kwestiami. Jednym z problemów jest możliwy kompromis między jakością a ilością. Więcej osób będzie objętych opieką powszechną, ale czy wpłynie to negatywnie na jakość opieki? Prosta logika mówi, że przy zwiększonym zapotrzebowaniu na opiekę medyczną i stałej podaży opieki medycznej jest mniej dostępnych usług na osobę. W rezultacie wpływa to niekorzystnie na jakość opieki lub jej terminowość. W debacie publicznej pytanie jest często zadawane w następujący sposób: "Czy rozszerzenie ochrony ubezpieczeniowej na jedną trzecią Amerykanów bez zapewnionej opieki zdrowotnej zrujnowałoby jakość opieki nad dwiema trzecimi Amerykanów, którzy już korzystają z ubezpieczenia zdrowotnego lub bezpośredniego dostępu do opieki medycznej?" Istnieją dwa oczywiste rozwiązania tego dylematu. Podaż lekarzy, pielęgniarek, przychodni, szpitali i tak dalej - może wzrosnąć. Popyt per capita na opiekę medyczną może się zmniejszyć. To drugie mogłoby się zdarzyć poprzez zakaz "niepotrzebnej" opieki medycznej. Wzrost podaży wiązałby się ze spadkiem podaży innych towarów i usług w gospodarce. Spadek popytu może mieć głęboki wpływ na psychikę obecnie ubezpieczonych Amerykanów. Weźmy jako przykład usługi ortopedyczne w Stanach Zjednoczonych. Dobre ubezpieczenie oznacza, że możesz z łatwością otrzymać rezonans magnetyczny w ciągu 24 godzin. Poza sytuacją awaryjną, tak szybka usługa jest praktycznie niemożliwa w Kanadzie. W rzeczywistości Kanada czasami zaspokaja swój "nadmierny popyt" (popyt wykraczający poza dostępną podaż) na opiekę medyczną wysyłając pacjentów do Stanów Zjednoczonych w celu leczenia! Jak to zadziała, jeśli i kiedy same Stany Zjednoczone przyjmą powszechną opiekę zdrowotną, co spowoduje zwiększony popyt na usługi zdrowotne? Inną kwestią jest sposób finansowania powszechnej opieki zdrowotnej. Tak, o to chodzi w twoim pytaniu; ale ilość opieki zdrowotnej prawdopodobnie będzie jeszcze większa niż obecnie. Jest mało prawdopodobne, aby Amerykanie z obecnym ubezpieczeniem zdrowotnym tolerowali ograniczenie opieki, nawet jeśli są zadowoleni z rozszerzenia opieki zdrowotnej na resztę populacji. Zatem koszt finansowania powszechnego systemu opieki zdrowotnej będzie prawdopodobnie większy niż finansowanie opieki zdrowotnej w obecnym, nieuniwersalnym systemie. Kwestia ewentualnej zmiany sposobu finansowania łączy się z kwestią podwyższenia całkowitej kwoty finansowania. Jedynym sposobem na ustanowienie powszechnej opieki zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych jest konsensus polityczny. Jeżeli program jest finansowany z podatków, a zwłaszcza z wyższych stawek opodatkowania grup o wysokich dochodach lub przedsiębiorstw, to efektywność ekonomiczna, a co za tym idzie, całkowita produkcja (PKB, produkt krajowy brutto) może się pogorszyć. Nie jest wykluczone, że rozszerzenie opieki zdrowotnej na wszystkich mieszkańców kraju wiązałoby się z ograniczeniem możliwości finansowania aktualnej kwoty opieki na osobę objętą ubezpieczeniem. Przyjęcie powszechnej opieki zdrowotnej mogłoby nadal być racjonalną polityką, ale politycy i rząd powinni mieć świadomość konsekwencji finansowych i ogólnych ekonomicznych. Z drugiej strony powszechna opieka zdrowotna może ograniczyć nagłe sytuacje medyczne i ogólnie poprawić stan zdrowia osób, które obecnie nie posiadają odpowiedniego lub żadnego ubezpieczenia medycznego. Z czasem mogłoby to wpłynąć na zmniejszenie kwoty finansowania opieki zdrowotnej. Poprawiłaby się również jakość, a tym samym produktywność siły roboczej.

Jakie są argumenty przemawiające za zachętami w porównaniu do czynników zniechęcających?

Możesz skłonić osobę (lub firmę) do zmiany zachowania za pomocą obietnicy nagrody, jeżeli dokona określonej zmiany w zachowaniu lub groźba kary, jeżeli nie dokona określonej zmiany zachowania. Obietnica nagrody nazywana jest zachętą lub pozytywną zachętą; groźba kary jest zniechęcająca lub negatywna. Istnieje wiele przykładów. Aby skłonić firmy do zmniejszenia zanieczyszczenia, rząd mógłby je dotować, jeśli to zrobią; opodatkować je, jeśli tego nie zrobią. Aby skłonić ludzi do rzucenia palenia, rząd mógłby opodatkować papierosy lub dotować zajęcia "rzucania palenia". Aby zmniejszyć absencję w szkole, uczniowie mogą zostać zatrzymani, jeśli są nieobecni, lub otrzymać pizzę i lody, jeśli są obecni. Aby zapobiec wypadkom samochodowym, obowiązują wysokie składki na ubezpieczenie komunikacyjne dla kierowców, którzy w przeszłości powodowali wypadki; niskie składki dla kierowców bez takich historii. (Ten przykład obejmuje symetryczne pozytywne i negatywne bodźce). Aby zwiększyć krajową produkcję towaru, rząd mógłby nałożyć cło na import tego towaru lub zapewnić subsydia do produkcji krajowej. Istnieje pewna zdroworozsądkowa logika, że preferowana jest polityka bezpośrednia, czy to zachęcająca, czy zniechęcająca. Jeśli celem jest zmniejszenie ilości czegoś (palenie, zanieczyszczenie, absencja itp.), To zniechęcenie ma więcej sensu. Jeśli celem jest zwiększenie ilości czegoś, potrzebna jest zachęta. Nie płać ludziom za rzucenie palenia; ukarać ich, jeśli nadal będą palić. Nie opodatkuj ludzi, jeśli nie zapinają pasów bezpieczeństwa; wynagrodzić im, jeśli to zrobią. Ale ten argument jest uproszczony. Zmniejszenie ilości czegoś jest często innym sposobem na zwiększenie ilości czegoś innego i odwrotnie. Zmniejszenie absencji oznacza zwiększenie frekwencji. Zmniejszenie zanieczyszczenia oznacza zwiększenie czystości powietrza. Zatem argument bezpośredni kontra pośredni nie jest produktywnym sposobem decydowania o zachętach lub zniechęceniach. Zasadniczo w każdym przypadku zachęta lub środek zniechęcający mogą osiągnąć ten sam cel, pod warunkiem, że zachęta i środek zniechęcający są odpowiednio skalibrowane. Jednym z problemów jest to, że kalibracja - kwota zachęty lub środka zniechęcającego - nie musi być taka sama. Uzyskanie tego samego wyniku może wymagać mniej lub więcej zachęty niż zniechęcającej. Przyczyna: w każdej sytuacji ludzie i firmy mogą w większym lub mniejszym stopniu reagować na bodziec niż na bodziec zniechęcający. Tutaj może wystąpić problem z pomiarem; zachęta i czynnik zniechęcający mogą nie być porównywalne. Mimo to można je porównać pod względem kosztów pieniężnych. Na przykład, aby zmniejszyć absencję w szkole o 20 uczniów każdego dnia, zapłacenie członkowi personelu szkoły za nadzorowanie zatrzymania (kara za nieobecność) może kosztować 100 USD lub 8 USD na ucznia dla 500 uczniów na pizzę i lody (nagroda za obecność). W tym przykładzie polityka zniechęcająca - zatrzymania - jest mniej kosztowna, a zatem bardziej efektywna ekonomicznie. Kontynuując koszty, dotacja rządowa ma tę wadę, że zwiększa wydatki rządowe, podczas gdy podatek zwiększa dochody rządu. Jest jeszcze jeden problem. W przypadku zanieczyszczenia istnieje niebezpieczeństwo, że dotacje na redukcję zanieczyszczeń mogą skłonić firmy do zwiększenia zanieczyszczenia - w celu uzyskania dotacji na zmniejszenie zanieczyszczenia! Ponadto więcej firm mogłoby produkować towary powodujące zanieczyszczenie, aby otrzymać dotację. Te niezamierzone i przewrotne zachęty zarówno zwiększyłyby zanieczyszczenie (przynajmniej przed redukcją poprzez dotacje), jak i zwiększyłyby wydatki rządowe.

Co to jest "ekonomia po stronie podaży"? Czy to naprawdę działa?

"Ekonomia po stronie podaży" to polityka rządu zorientowana na zmianę motywacji osób fizycznych i przedsiębiorstw dotyczących tego, ile trzeba pracować, ile zaoszczędzić i ile zainwestować. Na przykład, jeśli stawka podatku od dodatkowego dochodu z pracy zostanie obniżona, możesz zdecydować się na więcej pracy. Weź pod uwagę nauczyciela, który ma możliwość uczestniczenia w letnim nauczaniu za dodatkową opłatą. Przy podejmowaniu decyzji istotna jest stawka podatku dochodowego (federalnego, stanowego i lokalnego łącznie) od dodatkowego dochodu uzyskanego z nauczania letniego. Nawet jeśli średnia stawka podatkowa nauczyciela (stawka podatku od wszystkich dochodów łącznie) wynosi tylko 20% dochodu, podatek od dodatkowego zarobionego dochodu (zwany "krańcową stawką podatkową") jest wyższy i może wynosić 30%. Oznacza to, że nauczyciel może zatrzymać tylko 70% dodatkowego dochodu i może w związku z tym zrezygnować z nauczania w okresie letnim. Gdyby nauczyciel mógł zatrzymać 80 lub 90 procent (krańcowa stawka podatkowa to 20 lub 10 procent), mógłby z powodzeniem zdecydować się na dodatkowe nauczanie. Oczywiście, niektórzy uczą, bo to lubią. Uczyliby w szkole letniej bez względu na podatek od ich dodatkowego dochodu. Ale tam są też osoby, które reagują na zachęty, jeśli chodzi o mniej lub bardziej pracę. Nie każdy musi przejmować się zachętami i zachętami - tylko niektórzy ludzie - aby ekonomia działała. Chodzi o to, że jakiekolwiek opodatkowanie zarobków lub oszczędności wpływa na decyzje dotyczące pracy, oszczędzania lub inwestowania - i zawsze istotna jest krańcowa stawka podatku od dodatkowego dochodu, a nie średnia stawka podatku od wszystkich dochodów. Według ekonomistów po stronie podaży obniżenie krańcowych stawek podatkowych powinno być najważniejszym narzędziem polityki fiskalnej. Zasada ta jest sprzeczna ze zwykłą zasadą polityki fiskalnej: ogólnie obniżaj stawki podatkowe w czasie recesji, podnoś ogólnie podatki w przegrzanej (inflacyjnej) gospodarce. Ekonomiści po stronie podaży podkreślają również, że najwyższe krańcowe stawki podatkowe powinny zostać obniżone przede wszystkim, ponieważ są to stawki, które mają wpływ na najbardziej produktywne (mierzone według najwyższych lub najwyższych dochodów) osoby i przedsiębiorstwa w gospodarce. Zasada ta jest sprzeczna ze zwyczajową doktryną uczciwości: bogaci ludzie i wysoce dochodowe firmy powinni płacić więcej podatków, ponieważ (a) są w lepszej sytuacji i (b) mają większą zdolność płacenia podatków niż biedni ludzie i mniej dochodowe biznesy. To, czy ekonomia po stronie podaży faktycznie działa, jest kontrowersyjne. Niektórzy ekonomiści twierdzą, że obniżenie podatków dochodowych w najwyższych przedziałach podatkowych (to znaczy obniżenie najwyższych krańcowych stawek podatkowych) okazało się nie tylko zwiększyć produkcję dóbr i usług w gospodarce, ale także poprawić budżet rządowy poprzez zwiększenie dochodów publicznych. Wzrost pracy (a tym samym wzrost dochodów) jest tak duży, że ludzie zarabiają więcej i tym samym płacą więcej podatków rządowi; dochody z podatków rosną, mimo że stawki podatkowe są niższe. Inni ekonomiści zaprzeczają korzystnym wpływom podażowym na wyniki gospodarcze i dochody rządowe. Twierdzą, że rzekome dobre wyniki są wynikiem innych wydarzeń w gospodarce. Niektórzy ekonomiści przyznają, że ekonomia podaży może działać, ale i tak ją odrzucają, argumentując, że niesprawiedliwe jest obniżanie wysokich stawek podatkowych (które dotykają bogatych) zamiast niskich stawek podatkowych (które dotykają biednych). Jak to czasem bywa w ekonomii, nie ma prostej odpowiedzi.

Co należy rozumieć pod pojęciem "ekonomii płynącej w dół"?

"Ekonomia okruchowa" oznacza, że obniżenie podatków od przedsiębiorstw i osób o wysokich dochodach będzie pośrednio korzystne również dla osób o niższych dochodach i ogólnie dla wszystkich. Ludzie, w tym ekonomiści, często kojarzą ekonomię płynącą z ekonomią zaopatrzenia. Ale te dwie teorie są różne. Ekonomia po stronie podaży mówi, że efektywność ekonomiczna i cała gospodarka zyskują na obniżeniu wysokich stawek podatkowych od przedsiębiorstw i osób o wysokich dochodach - i to wszystko. Poprawa całej gospodarki może, ale nie musi, przynosić korzyści osobom o niskich dochodach; ekonomistów od strony podaży nawet to nie obchodzi. Ich celem jest poprawa całej gospodarki. Ci, którzy wierzą w ekonomię spływu, twierdzą, że poprawa w całej gospodarce poprawi również standard życia wszystkich, w tym osób o niskich dochodach. Poprawa przybrałaby formę większej liczby miejsc pracy, niższych cen towarów i produktów lepszej jakości. Szybki sposób na zrozumienie tej różnicy jest następujący: Polityka po stronie podaży zwiększa rozmiar tortu gospodarczego, ale nie jest jasne, kto otrzyma dodatkowe ciasto. Ekonomia okruchowa twierdzi, że część dodatkowego tortu trafia do ludzi, którzy nie byli odbiorcami obniżki podatków; to znaczy dla osób o niskich dochodach. To, czy ekonomia płynna działa, jest kontrowersyjne. Większość ekonomistów, jako ekonomistów, nie przejmuje się tym. Ważnym celem jest usprawnienie funkcjonowania gospodarki: zwiększenie rozmiaru tortu gospodarczego, a może zmniejszenie nakładu pracy (pracy), który jest potrzebny, aby utrzymać obecny rozmiar tortu na miejscu. Tak czy inaczej, standard życia każdego mógłby ulec poprawie. W rzeczywistości może nie być ulepszony dla wszystkich. To nie brzmi sprawiedliwie, ale sprawiedliwość i efektywność ekonomiczna to dwie różne rzeczy. Mogą iść razem lub nie. Ekonomia okruchowa stwierdza, że tak jest; niektórzy ekonomiści nie są tego tacy pewni. Niektórzy obserwatorzy stawiają na głowie ekonomię płynącą w dół. Twierdzą, że jest odwrotnie: istnieje "ekonomia płynąca". Chodzi im o to, że dzięki bezpośredniej poprawie poziomu życia ubogich - za pomocą środków takich jak dostępność pracy, opieka zdrowotna, mieszkalnictwo, edukacja i ogólnie dobrobyt - poprawia się efektywność ekonomiczna, a wydajność gospodarcza rośnie. Następnie, pośrednio, rosną również zyski biznesu i poziom życia nawet bogatych ludzi. Jest jakaś logika, aby podciągnąć ekonomię, ale rozbudowa systemu opieki społecznej ma swoje koszty. Jeśli większa produkcja gospodarcza przybierze formę powszechnej opieki zdrowotnej, lepszych warunków mieszkaniowych dla biednych ludzi i lepszej edukacji, to mniejszy będzie dostępny na inne cele, takie jak samochody, wydatki na wojsko i gry wideo. Podstępni zwolennicy sprzeciwiają się temu, że argument dotyczący "kosztu okazji", jeśli jest prawdziwy, ma zastosowanie tylko w krótkim okresie. W dłuższym okresie poprawa stanu zdrowia, edukacji i etyki pracy uboższej części populacji (beneficjentów podwyższonego dobrobytu) poprawiłaby dostępność i produktywność tych osób. W konsekwencji ekonomiczny tort znacznie się zwiększy. Należy zauważyć, że ekonomia płynąca wiąże się z mniejszymi podatkami, a zatem mniejszą rolą rządu w gospodarce, podczas gdy ekonomia płynąca wymaga wyższych podatków (aby opłacić zwiększony dobrobyt), a zatem rozszerza sektor rządowy. Kontrargument, że ekonomia płynna może przybrać formę obniżonych podatków dla biednych (tak jak ekonomia spływowa zmniejsza podatki dla bogatych) jest nieważny, ponieważ wiele osób o niskich dochodach (prawdopodobnie już na zasiłku) płaci niewiele, jeśli w ogóle. podatki, nawet bez ekonomii podlewania.

Co to jest "ekonomia voodoo"?

Termin "ekonomia voodoo" został po raz pierwszy użyty przez George′a H. W. Busha (pierwszego z rodziny Bushów, który był prezydentem Stanów Zjednoczonych) w 1980 roku, kiedy prowadził kampanię na rzecz republikańskiej nominacji na prezydenta. Przeciwnikiem Busha był Ronald Reagan, który ostatecznie wygrał nominację. Bush wymyślił "ekonomię voodoo" jako obraźliwe określenie, aby ośmieszyć ekonomiczne propozycje Reagana. Pomimo tej nieprzyjemności, Reagan wybrał Busha na swojego wiceprezydenta i razem pełnili funkcję prezydenta i wiceprezydenta przez dwie kadencje. W następnych wyborach prezydenckich Bush zapewnił sobie republikańską nominację i był prezydentem przez jedną kadencję. Jedną z interpretacji ekonomii voodoo jest to, że konotuje każdą niewłaściwą lub nierozsądną politykę gospodarczą. Szczególnym przypadkiem jest sytuacja, w której polityka jest wewnętrznie sprzeczna. Wydawało się, że Bush zinterpretował politykę Reagana jako jednoczesne obniżenie podatków i zwiększenie wydatków rządowych, bez zwiększania deficytu budżetowego. To nie był rzetelny opis tego, za czym opowiadał się Reagan. Opowiadał się za ekonomią strony podaży, którą kojarzono z terminem "Reaganomika". Ekonomia po stronie podaży polega na obniżaniu wysokich krańcowych stawek podatkowych (co oznacza stawki podatkowe w wyższych przedziałach), aby zachęcić do dodatkowej pracy wysoce produktywnej siły roboczej. Zatem gospodarka wytworzyłaby więcej produkcji, ogólny dochód wzrósłby, a rządowe dochody podatkowe mogłyby faktycznie wzrosnąć. Nieco inne podejście do Reaganomiki jest takie, że nie wpłynęło to bezpośrednio na poziom wydatków rządowych: wyższe wydatki na wojsko zostałyby zrekompensowane niższymi wydatkami na sektor cywilny. Ekonomia voodoo ma teraz jedynie znaczenie historyczne. Termin ten nie jest już używany rutynowo, jeśli w ogóle.

Jak działają deficyty budżetowe? Skąd przychodzą pieniądze i komu jesteśmy winni?

Oczywiście masz na myśli deficyt budżetu rządu federalnego. Istnieją różne sposoby obliczenia deficytu, ale zasadniczo jest to dochód rządu z podatków i innych źródeł pomniejszony o wydatki rządowe na towary, usługi i dotacje. Deficyt trzeba sfinansować, bo inaczej nie mógłby się wydarzyć. Rząd musi pożyczyć kwotę będącą wynikiem deficytu. Zwykle odbywa się to poprzez emisję obligacji. Obligacje są tworzone i sprzedawane przez Departament Skarbu USA i są kupowane początkowo lub ostatecznie (istnieje ogromny rynek wtórny rządowych papierów wartościowych) przez różne strony: instytucje finansowe, inne korporacje, osoby fizyczne, fundusze emerytalne, osoby fizyczne, rządy zagraniczne , zagraniczne banki centralne i Rezerwa Federalna (Fed). Kiedy prywatne krajowe podmioty finansują deficyt, to zadłużenie jesteśmy winni sobie, biorąc pod uwagę Stany Zjednoczone jako całość. Rozważmy teraz skup obligacji przez Fed - operację otwartego rynku. Odbywa się to zwykle na rynku wtórnym. W rzeczywistości Fed nie musi kupować właśnie wyemitowanych obligacji; może kupować inne obligacje rządowe za taką samą kwotę jak wyemitowane obligacje - efekt jest taki sam. Fed zasadniczo "drukuje pieniądze", zwiększając w ten sposób rezerwy bankowe, co może mieć wieloraki wpływ na zasoby pieniądza. Efekt jest taki sam, jak gdyby Fed po prostu drukował walutę, aby sfinansować deficyt budżetowy. Więc Fed naprawdę finansuje deficyt. To jest połączona ekspansywna polityka fiskalna i ekspansywna polityka pieniężna. Polityka fiskalna to rząd zwiększający bezpośrednie wydatki na towary i usługi i / lub obniżający podatki, stymulując tym samym prywatne wydatki na towary i usługi. Polityka pieniężna polega na zwiększaniu rezerw bankowych przez Fed. Wreszcie, jeśli obcokrajowcy kupują obligacje rządowe, jest to napływ środków do kraju; ale obcokrajowcy musieliby w przyszłości otrzymać odsetki i spłacony kapitał. To, czy deficyty budżetowe sprzyjają rozwojowi gospodarki (na przykład w walce z recesją), jest kontrowersyjne. Ekonomiści podają dwa powody, dla których mogą nie działać. Po pierwsze, jeśli podatnicy patrzą w przyszłość, zdają sobie sprawę, że ostatecznie oni lub ich potomkowie będą musieli zapłacić podwyższone podatki w celu spłaty odsetek od zadłużenia i spłaty zadłużenia. Dlatego wydawaliby mniej, a więcej oszczędzali. To rekompensuje zwiększone wydatki rządowe. Po drugie, finansowanie deficytu wiąże się z wyższym popytem na fundusze, co podnosi stopy procentowe i ogranicza zaciąganie pożyczek przez osoby fizyczne (na zakup takich przedmiotów, jak domy i dobra trwałe) i przedsiębiorstw (na inwestycje w kapitał fizyczny). Ponownie, zwiększone wydatki rządowe są równoważone. W tym przypadku ekonomiści twierdzą, że wyższe wydatki rządowe "wypierają" wydatki prywatne. Deficyt budżetowy najprawdopodobniej rozszerzyłby gospodarkę, gdyby był finansowany przez Rezerwę Federalną. Ale wtedy deficyt budżetowy może w ogóle nie być potrzebny. Jedyne, czego potrzeba, mogą być zakupy na wolnym rynku przez Fed. Nawet oprócz walki z recesją, deficyty rządowe mają inny deficyt. Nawet oprócz walki z recesją, deficyty rządowe mają inny efekt. Deficyty budżetowe zwiększają rozmiar sektora rządowego w stosunku do sektora prywatnego gospodarki. To samo dotyczy zwiększonych wydatków rządowych bez względu na sposób ich finansowania - w tym w całości z podatków, w którym to przypadku nie ma deficytu. Deficyty lub zwiększone wydatki rządowe oznaczają większy rząd. Zwróć uwagę, że efekt ten istnieje nawet wtedy, gdy wydatki prywatne nie są "wypierane", ale wypieranie tylko go pogarsza.

Co można zrobić, aby powstrzymać kolejny krach na giełdzie?

Często krach na giełdzie to pęknięcie "bańki". Bańka to sytuacja, w której prawie wszystkich na rynku uderza fakt, że ceny akcji stale rosną, co powoduje, że wiele osób aktywnie kupuje akcje, co jeszcze bardziej podnosi cenę, oczekując, że ceny będą kontynuowane zwiększyć, aby więcej ludzi kupowało akcje - i krąg się kręci. Zauważ, że udział w bańce może być całkiem racjonalny. Nie ma znaczenia, że bańka prowadzi do cen akcji, które nie mogą przetrwać. Podczas gdy bańka trwa, na rynku można osiągnąć zyski. (W rzeczywistości zyski są "zyskiem kapitałowym" - co oznacza nadwyżkę ceny, po której sprzedajesz akcje, w stosunku do ceny, po której je kupiłeś). Zyskujesz zyski, kupując akcje i odsprzedając je po wyższej cenie; inni wchodzą na rynek i kupują z zamiarem odsprzedaży po jeszcze wyższej cenie (i możesz kupić ponownie, gdy widzisz, że cena nadal rośnie, pewny, że odsprzeda się po jeszcze wyższej cenie) - i krąg się kręci. Jednak doświadczenie pokazuje, że w końcu bańki pękają, a rynek się załamuje lub wpada w spiralę spadkową. Pomyśl o tym jak o odwróconej bańce. Teraz prawie wszyscy uważają, że ceny akcji będą nadal spadać; dlatego wielu uczestników rynku próbuje rozładować swoje akcje, zanim ceny zbytnio spadną. Aktywnie sprzedają swoje akcje, co powoduje spadek cen akcji, uzasadniając ich oczekiwanie, że ceny spadną, co jeszcze bardziej aktywnie motywuje uczestników do sprzedaży akcji - a spadkowy ruch cen trwa. Jak można zapobiec krachowi rynkowemu i pęknięciu bańki? Możesz pomyśleć, że jednym ze sposobów jest utrzymanie bańki w nieskończoność. Ale ceny akcji rosłyby i rosły, aż do momentu, w którym znajdowałyby się daleko powyżej tego, co "fundamenty" rynku (czyli spodziewane zyski firm, których akcje są przedmiotem obrotu) nakazują pęknięcie bańki. Tak więc utrzymanie tej bańki jest nierealne. Innym sposobem zapobiegania krachowi na rynku jest przede wszystkim powstrzymanie bańki. Jest to bardzo trudne, ponieważ wielu inwestorów na giełdzie cieszy się z szansy na ogromne zyski (zyski kapitałowe). Widzą, jak rynek rośnie dzień po dniu i chcą wsiąść do pociągu przeznaczonego dla zysku. Trudno oprzeć się tej pokusie, nie tylko jeśli jesteś inwestorem indywidualnym, ale także jeśli jesteś inwestorem instytucjonalnym (takim jak fundusz inwestycyjny lub fundusz emerytalny), ponieważ inwestor instytucjonalny jest pod ogromną presją ze strony właścicieli lub klientów, przewaga sytuacji rynkowych, które praktycznie gwarantują zyski kapitałowe. A co by było, gdyby giełda miała regułę, że ceny muszą mieć bezwzględny dolny poziom? Giełda mogłaby przypisać najniższą dopuszczalną cenę do każdej akcji i nie dopuścić do żadnej transakcji rynkowej, która byłaby niższa od tej ceny. Czy to mogłoby zapobiec katastrofie? Nie w prawdziwym sensie, ponieważ inwestorzy nie chcieliby trzymać akcji w takich okolicznościach. Akcje, które osiągnęły najniższą cenę, nadal spadałyby na wolnym rynku. Inwestorzy próbowaliby rozładować akcje, ale nikt nie kupowałby, chyba że po cenie niższej niż dolna. Sfrustrowani inwestorzy mieliby akcje, które mają wyższą wartość nominalną niż wartość rzeczywista (rynkowa). Akcje nie byłyby wtedy dobre, ponieważ nie można ich sprzedać! Nawet gdybyś był podatny na sprzedaż po niższej cenie, byłoby to niemożliwe, ponieważ zostałyby naruszone zasady giełdy. Ponadto korporacje miałyby problemy z emitowaniem nowych akcji - a tym samym gromadzeniem funduszy na rozwój działalności - z powodu podejrzenia, że akcje mogą osiągnąć dno i zostać zasadniczo zamrożone. Giełda straciłaby swoją rolę pośrednika między korporacjami, które chcą pozyskać fundusze, a inwestorami, którzy są gotowi je zapewnić (inwestując w korporacje). Ponadto akcje straciłyby możliwość łatwej sprzedaży za gotówkę. Nikt nie lubi, gdy jej akcje są zamrożone, niezbywalne i nieprzenoszalne innym. Zatem akcje trwale straciłyby swoją atrakcyjność jako aktywa do inwestowania. Różni się to i znacznie poważniejsze od akcji, które chwilowo tracą atrakcyjność z powodu spadku ceny rynkowej. Możesz pomyśleć, że Rezerwa Federalna (Fed) lub Skarb Państwa mogą zapobiec krachowi rynkowemu, kupując lub sprzedając akcje, aby utrzymać rynek na stabilnej ścieżce - a nie bańka lub boom, nie pęknięcie lub krach bańki, po prostu utrzymanie rynku na stałym wzroście. Ale rynek nie zachowuje się w sposób naturalny. Fed czy skarb państwa byłyby wbrew rynkowi (albo po co w ogóle miałby dokonywać transakcji na giełdzie?), A to pociąga za sobą kilka problemów. Przede wszystkim określenie "stabilnej ceny" dla każdej akcji wiązałoby się z presją polityczną i lobbowaniem. Oczywiście firma byłaby faworyzowana wysoką ceną. Po drugie, nawet gdyby zignorowano tę presję i lobbing, nie jest jasne, jak można "obiektywnie" obliczyć cenę przy ustalonej ścieżce. Czy Fed lub Skarb Państwa wiedzą więcej o oczekiwanych przyszłych zyskach spółki niż rynek? Albo jak spodziewane przyszłe zyski wejdą w "podstawową" cenę akcji? Albo nawet czy ta podstawowa cena powinna określać cenę ze ścieżką stabilną? Po trzecie, operacje na giełdzie papierów wartościowych Fed miałyby duży wpływ na zdolność kredytową banków, a tym samym podaż pieniądza. W konsekwencji cała gospodarka również ucierpiałaby - i całkiem możliwe, że w sposób odwrotny od pożądanego. FED handlowałby akcjami, który zaburzyłby politykę pieniężną. Gdyby Skarb Państwa miał to zrobić, musiałby pozyskiwać środki z podatków lub z emisji obligacji, a to zaburzyłoby jego politykę fiskalną. Konkluzja: Dopóki uczestnicy rynku chcą osiągnąć szybki zysk, a nie zadowalać się "kupowaniem i utrzymywaniem" akcji na dłuższą metę, boomy na giełdzie i wynikające z nich krach są nieuniknione. Wszelkie poprawki mające na celu zapobieganie krachom na giełdzie są praktycznie niemożliwe lub niezwykle niebezpieczne dla całej gospodarki.

Ile wynosi wartość akcji oparta na rzeczywistych aktywach danej firmy w porównaniu z postrzeganiem tej firmy?

Jeśli przez "aktywa rzeczywiste" masz na myśli fizyczny zakład (fabryki, budynki biurowe, maszyny, wyposażenie), odpowiedź dla wielu firm brzmi "niewiele". Na przykład Google i Microsoft mają niewielki kapitał fizyczny, poza komputerami i przestrzenią biurową, ale jako odnoszące sukcesy firmy, ich ceny akcji są generalnie wysokie. Ważnym atutem tych firm jest ich mózg, co ekonomiści nazywają "kapitałem ludzkim". Z drugiej strony, firma może mieć duży kapitał fizyczny - na przykład firmy samochodowe - a jednak cena akcji może być niezwykle niska, ponieważ firma nie odnosi sukcesu w sprzedaży swoich produktów. Pytanie jest bardziej znaczące - ale niestety trudniejsze do udzielenia odpowiedzi - jeśli zostanie przeformułowane: Ile wynosi cena akcji oparta na podstawowej wartości akcji, a ile na percepcji tej podstawowej wartości? Ceny akcji poszczególnych spółek - i złożone indeksy akcji wielu firm (takie jak miary Dow Jones Industrial Average [DJIA] i Standard and Poor's [S&P]) - są niezwykle zmienne. W ciągu zaledwie kilku lat ceny akcji mogą podwoić się lub potroić podczas hossy i stracić połowę swojej wartości podczas bessy. Aż trudno uwierzyć, że faktyczna "podstawowa wartość" może być tak zmienna w krótkim czasie. Możesz chcieć wywnioskować, że nagłe i energiczne zmiany w postrzeganiu fundamentalnej wartości są odpowiedzialne za ogromną zmienność. Czasami jest to prawda. Na przykład może wyjaśnić, w jaki sposób hossa na rynkach akcji technologicznych zapoczątkowała rozwój Doliny Krzemowej. Jednak bardziej powszechnym powodem zmian cen akcji jest to, co ekonomiści nazywają "bańką", a następnie "pęknięciem" bańki. (Jeśli widzisz analogię do gumy balonowej, masz rację.) Bańka to ruch w górę cen akcji napędzany przekonaniem, że ceny akcji będą nadal rosły, niezależnie od fundamentalnej wartości firmy lub spółek. Innymi słowy, nabywcy akcji kierują się wyłącznie spekulacją: są przekonani, że będą w stanie później sprzedać akcje po wyższej cenie (znacznie wyższej) niż cena, jaką zapłacili za akcje. Przekonanie to mogłoby być uzasadnione, przynajmniej przez chwilę, ponieważ praktycznie wszyscy uczestnicy rynku myślą w ten sposób; więc nie oceniamy, że spekulanci są zaangażowani w irracjonalne zachowanie. Nieuchronnie cena akcji staje się tak wysoka w stosunku do jej wartości fundamentalnej, że "bańka pęka" i ceny akcji popadają w spiralę spadkową. Obecnie oczekiwania praktycznie wszystkich uczestników rynku są takie, że cena akcji będzie nadal spadać. Racjonalne jest, przynajmniej przez jakiś czas, sprzedaż akcji. Najprawdopodobniej przyjmie to formę kontraktacji na sprzedaż akcji w przyszłości, gdy oczekuje się, że cena będzie niższa od ceny zakontraktowanej; akcje można następnie kupić po niższej cenie za zakontraktowaną sprzedaż, co przyniesie zysk. (Zwykle akcje są pożyczane na początku, więc w zasadzie można je sprzedać niezależnie od przyszłej ceny.) Ostatecznie cena akcji staje się tak niska w stosunku do jej wartości podstawowej, że spadek cen zatrzymuje się i odwraca się. Bańki i pękające bańki mogą wystąpić dla ceny akcji jednej firmy, dla cen akcji wszystkich spółek z określonej branży oraz dla praktycznie wszystkich spółek we wszystkich sektorach gospodarki. Jednak nie wszystkie zmiany cen akcji są spowodowane bańkami i ich pęknięciami. Są okresy stabilizacji, a raczej stałego wzrostu cen akcji. Więc ile z ceny akcji opiera się na fundamentalnej wartości akcji, ile na postrzeganiu wartości, a ile na bańkach i pękających bańkach? Nikt nie wie. Niektórzy doradcy finansowi opowiadają się za "inwestowaniem wartości": jeśli faktyczna cena akcji jest niższa od jej wartości podstawowej, kup ją; jeśli cena jest powyżej wartości fundamentalnej, sprzedaj akcje. Problem w tym, że nie wiemy, jak uzyskać podstawową wartość akcji. Ten brak wiedzy nie powstrzymuje ekspertów finansowych przed przedstawieniem szacunków o fundamentalnej wartości. Jednym standardowym podejściem jest obliczenie "stosunku ceny do zysków (P / E)". Można to zrobić dla jednej firmy, dla wszystkich firm z branży lub dla wszystkich spółek w złożonym indeksie giełdowym (takim jak Dow lub S&P). Wskaźnik P / E to stosunek ceny akcji spółki do jej zysków. Współczynnik jest zwykle większy niż jeden, ale może być znacznie większy, nawet przekraczający 100. Jednak, podobnie jak same ceny akcji, wskaźnik P / E jest bardzo zmienny i należy zachować dużą ostrożność przy stosowaniu wskaźnika ceny do zysku, aby uzyskać obsługiwać podstawową wartość. Czemu? Jednym z powodów jest to, że zarobki to albo przeszłe zarobki (zwykle z ostatnich czterech kwartałów roku), albo szacowane przyszłe zarobki. Przychody z przeszłości mogą nie mieć znaczenia dla wartości fundamentalnej, a przyszłe zarobki są nieznane i można je tylko odgadnąć. Ponadto przyszłe zarobki muszą zostać "zdyskontowane" (pomniejszone o wartość), aby przeliczyć przyszłe zarobki na wartość bieżącą (dolar za rok lub lata od teraz jest wart mniej niż dolar dzisiaj) - i nie jest jasne, jaką stopę procentową należy zastosować za rabat. Innym powodem jest to, że cena akcji sama w sobie podlega zmienności, o której właśnie mówiliśmy. Musisz znać cenę na podstawie wartości fundamentalnej, aby skonstruować wskaźnik P / E, aby uzyskać wartość podstawową! Rozsądny może być wniosek, że w okresach stabilności rynku - co oznacza stały ruch w górę - ceny akcji są zbliżone do ich wartości fundamentalnych, podczas gdy w okresie bańki ceny mogą znacznie wzrosnąć powyżej wartości fundamentalnych, a podczas pęknięcia bańki ceny mogą znacznie spaść poniżej wartości podstawowych. Implikacja dla racjonalnych długoterminowych inwestycji jest taka, że akcje powinny być sprzedawane (a nie kupowane) w czasie bańki, a kupowane (nie sprzedawane) podczas pękania bańki. W rzeczywistości kilka (bardzo nielicznych) firm finansowych stosuje tę "przekorną strategię"; ale strategia wymaga dużej odwagi i dyscypliny, ponieważ jest sprzeczna z instynktami większości inwestorów, prawdopodobnie włączając samych inwestorów tych firm finansowych.

Jaka jest różnica między akcjami a obligacjami?

Po pierwsze, istnieją pewne podobieństwa. Akcja i obligacja są papierem wartościowym, czyli dokumentem utworzonym przez jedną stronę (emitenta), który zapewnia pewne prawa drugiej stronie (posiadaczowi). Oba są zwykle sprzedawane na rynku; obie wartości mogą rosnąć lub spadać na tym rynku. Oba znajdują się zazwyczaj w portfelach inwestorów. Ale na tym podobieństwo się kończy. Istnieją różnice między akcjami i obligacjami, a te różnice mogą być głębokie. Akcja, zwana także "akcją zwykłą" lub "akcją korporacyjną", to świadectwo własności firmy. Każda akcja (zwana również "udziałem") reprezentuje udział posiadacza w kapitale przedsiębiorstwa (wartość firmy po spłacie długów i innych zobowiązań). Nie wszystkie firmy emitują akcje; robią to tylko korporacje. Oczywiście rządy nie mogą emitować akcji, ponieważ ich posiadanie przez inne strony naruszyłoby suwerenność. Akcje oznaczają własność i dlatego nie mają terminu zapadalności. Akcje przestałyby istnieć tylko wtedy, gdyby firma zakończyła działalność. Jeśli firma została przejęta przez inną firmę lub połączona z inną firmą, akcje mogą zostać wymienione na akcje innej firmy lub nowoutworzone. Obligacja to świadectwo długu. Posiadacz pożycza środki emitentowi. Rządy, agencje rządowe i korporacje mogą emitować obligacje i robią to; ale większość istniejących obligacji to obligacje rządu centralnego (w Stanach Zjednoczonych rząd federalny). Obligacje mają zdecydowanie określony termin zapadalności, w którym kapitał (wartość nominalna) obligacji zostaje spłacony przez emitenta i obligacja przestaje istnieć. Obligacja 30-letnia, a nawet 20-letnia byłaby uważana za długoterminową. Istnieją również obligacje krótkoterminowe, nawet jednoroczne. Obligacja niesie ze sobą obietnicę spłaty odsetek okresowo (na przykład co pół roku), do momentu zapadalności obligacji. Kwota odsetek (zwana "odsetkami kuponowymi") jest określona w obligacji i obliczana jako "stopa kuponu" (czyli stopa procentowa kuponu) pomnożona przez wartość nominalną obligacji. Właściciel obligacji otrzymuje tylko tyle odsetek - ani więcej, ani mniej. Natomiast akcje nie mają gwarantowanego zwrotu. Chociaż mogą istnieć dywidendy, są one w gestii korporacji. Ponieważ jednak akcjonariusze (właściciele akcji) są prawnymi właścicielami korporacji, zazwyczaj istnieje rada dyrektorów wybierana przez akcjonariuszy, która ma reprezentować ich interesy. Ważną funkcją zarządu jest zatrudnianie menedżerów do obsługi korporacji. Chociaż są spotkania akcjonariuszy, są to sprawy pobieżne i formalistyczne. W praktyce poszczególni akcjonariusze mają niewielką siłę wpływania na zachowanie firmy, mimo że z prawnego punktu widzenia mają taką władzę. Jedynym wyjątkiem jest sytuacja, gdy indywidualny akcjonariusz ma duży udział we własności (10 procent z pewnością zostałoby uznane za duży). Jeśli firma zbankrutuje, obligatariusze zostaną spłaceni, zanim akcjonariusze odzyskają część ich kapitału własnego. Po co trzymać akcje? Dywersyfikacja jest satysfakcjonująca, gdy inwestor posiada zarówno akcje, jak i obligacje. Akcje mają tę zaletę, że mają wysoki potencjalny zwrot, generalnie poprzez zysk kapitałowy - jeśli jesteś w stanie sprzedać akcje po cenie wyższej niż ta, po której je kupiłeś, lub jeśli możesz uzyskać akcje o wyższej wartości lub więcej, gdy istnieje połączenie. Większość korporacji wypłaca niewielkie lub żadne dywidendy. Jeśli akcje faktycznie wypłacają regularne i znaczne dywidendy, jest to również źródło zwrotu. Pamiętaj jednak, że korporacja nie ma żadnego obowiązku kontynuowania wypłaty dywidendy. Po co trzymać obligacje? Obligacje są pożyteczną przeciwwagą dla akcji, ponieważ spłata odsetek jest gwarantowana umową. Ponadto, jeżeli obligacja jest utrzymywana do terminu zapadalności, to gwarantowana jest również spłata jej kwoty głównej. Pamiętaj jednak, że obligacja korporacyjna wiąże się z wyższym ryzykiem niewypłacalności niż obligacja rządowa. Rządy (przynajmniej rządy centralne) nie zbankrutują! Zarówno obligacje, jak i akcje wiążą się z "ryzykiem rynkowym": jeśli inwestor je sprzeda, cena może wiązać się ze stratą kapitału lub mniejszym zyskiem kapitałowym niż oczekiwano. Ale ryzyko rynkowe obligacji jest mniejsze niż w przypadku akcji. W miarę zbliżania się terminu zapadalności wartość obligacji zwykle zbliża się do kwoty głównej. Aby to zrekompensować, mamy do czynienia z dużym zyskiem kapitałowym z akcji. Ogólnie rzecz biorąc, ceny akcji wahają się - zarówno w górę, jak iw dół - znacznie bardziej niż obligacje. Omówiono tylko podstawowe rodzaje obligacji i akcji. Istnieje wiele odmian każdego zabezpieczenia. Oto przykłady. "Akcje uprzywilejowane" generalnie mają gwarancję dywidendy i inne korzyści, a także wady w porównaniu z akcjami zwykłymi. Obligacje mogą być zerokuponowe (odsetki zawarte w cenie zakupu niższej od wartości nominalnej). Obligacje mogą być również na żądanie, przy czym emitent ma prawo do wykupu obligacji przed terminem wykupu. Może to być niekorzystne dla inwestora, jeśli stopy procentowe spadną - oczywiście, to jest zwykle powód wykupu obligacji.

Co to jest "rynek"?

"Rynek" ma kilka znaczeń. Wiele osób, w tym ekonomiści, używa tego terminu w znaczeniu "giełda". Czasami termin "rynek" jest używany w jeszcze węższym znaczeniu, w odniesieniu do Dow Jones Industrial Average (DJIA), który jest najsłynniejszym złożonym indeksem cen akcji. Mówimy, że "rynek wzrósł o 250 punktów" lub rynek spadł o 3 procent "- po prostu zastępując" DJIA "słowem" rynek ". Innym znaczeniem jest "system rynkowy", oznaczający fakt, że indywidualni konsumenci (gospodarstwa domowe) i indywidualni producenci (firmy) podejmują własne decyzje gospodarcze, kierując się cenami towarów, które kupują lub sprzedają, a ceny te są określane przez kupno i sprzedaż decyzje wszystkich konsumentów i producentów łącznie. "Rynek" w tym sensie różni się od "gospodarki nakazowej", w której rząd ustala ceny towarów, nakazuje producentom, jakie towary mają wyprodukować i ile każdego z nich, oraz ingeruje w wolny wybór konsumentów. Trzecie znaczenie "rynku" to dowolny konkretny rynek w gospodarce. Na przykład ludzie mówią o "rynku" samochodów lub "rynku" obligacji rządowych. Czwartym znaczeniem "rynku" jest cena rynkowa, cokolwiek to jest. Jeśli ktoś narzeka, że cena przedmiotu, który chce kupić, jest zbyt wysoka lub jej pensja jest zbyt niska, możesz powiedzieć: "To jest rynek!" Ekonomiści używają tego wyrażenia w ten sam sposób.

Jaka jest różnica między różnymi rynkami - na przykład NASDAQ, Dow Jones i New York Stock Exchange - i gdzie mieszczą się rynki towarowe?

Rynki to miejsca, w których odbywają się transakcje. Innym sposobem patrzenia na rynki jest to, że są kupującymi i sprzedającymi w swojej roli faktycznych lub potencjalnych podmiotów dokonujących transakcji. Giełda handluje akcjami (oczywiście wielu różnych firm); na rynku towarowym handluje się towarami fizycznymi (produkty jednorodne, takie jak pszenica, ropa i złoto - jednorodne, prawdopodobnie według specyfikacji określonego gatunku jakości). Wiele transakcji obejmuje kontrakty terminowe po cenie ustalonej teraz, ale która ma zostać przeprowadzona w przyszłości. Ponadto wiele takich transakcji nie kończy się dostawą zapasów lub towarów, ale raczej rozliczeniem gotówkowym poprzez porównanie nowej (rzeczywistej przyszłej) ceny z ceną kontraktową (przewidywaną przyszłą). Rynek nie musi być fizycznym miejscem; pojawienie się handlu elektronicznego wiąże się z rynkami "wirtualnymi" lub przynajmniej handlem elektronicznym na rynkach tradycyjnych. Rynek "pit", obszar na konkretnym piętrze w budynku giełdy lub giełdy towarowej, gdzie potencjalni kupujący i sprzedający (lub ich przedstawiciele) oferują handel i przeprowadzanie transakcji, został w dużej mierze zastąpiony przez "wirtualny dół" - handel elektroniczny. Istnieje wiele rynków akcji (giełdy) i towarów (giełdy towarowe). Przykładami ważnych rynków są NASDAQ (National Association of Securities Dealers Automated Quotations), nowojorska giełda papierów wartościowych i nowojorska giełda merantile. Rynków nie należy mylić z indeksami cen rynkowych. Istnieją indeksy cen towarów, które reprezentują ceny grupy towarów (na przykład ceny produktów rolnych) na giełdzie towarowej. Indeksy giełdowe reprezentują ceny grupy akcji i rzekomo reprezentują cały rynek. "Rynek" ma szerokie konotacje: akcje nie muszą być wszystkie na tej samej giełdzie, a termin ten może odnosić się do wszystkich akcji razem na wszystkich giełdach (przynajmniej w kraju). Najbardziej znane indeksy to DJIA (Dow Jones Industrial Average, znany również jako Dow 30, ponieważ indeks składa się z akcji 30 spółek), S&P 500 (Standard & Poor's 500) oraz kompozyt NASDAQ. Wiele akcji w DJIA nie jest "przemysłowych" lub przynajmniej takich już nie jest. DJIA i S&P 500 obejmują tylko podzbiór akcji na giełdzie nowojorskiej. DJIA jest bardziej znany, ale S&P 500 to szerszy indeks. Kompozyt NASDAQ jest rzadkim rodzajem indeksu, ponieważ jego składowymi są wszystkie akcje notowane na giełdzie NASDAQ. NASDAQ jest uważany za wskaźnik ruchu cen akcji firm zorientowanych technologicznie. To, co może wywołać zamieszanie, to fakt, że istnieją "fundusze indeksowe", w których indeks giełdowy jest "aktywem" będącym przedmiotem obrotu. Może należałoby nazwać fundusz indeksowy "aktywem faksymilowym". Podobnie jak w przypadku zwykłych akcji, wiele transakcji odbywa się na podstawie kontraktów terminowych ("indeksowe kontrakty futures"). Oczywiście transakcje dotyczące funduszy indeksowych są zawsze rozliczane gotówką; absurdem byłoby rozliczanie się z dużą liczbą papierów wartościowych wchodzących w skład indeksu. Ceny funduszy indeksowych, które powielają dobrze znane indeksy cen akcji, takie jak S&P 500, są interesujące i popularne ze względu na identyfikację ogólnego ruchu na rynku z indeksem.

Co to jest "mark to market"?

"Mark to market", zwane także "Mark to market", przypisuje bieżącą cenę rynkową do wartości aktywów. Jeżeli cena rynkowa nie jest znana, stosuje się dane szacunkowe lub przybliżone. Mark to market to zasada rachunkowości, która ma znaczenie głównie dla banków i innych instytucji finansowych. Słowo "znak" w tej konotacji oznacza pieczęć ("znak") wyceny lub ceny aktywa. "Wycena według wartości rynkowej" nie jest jedynym sposobem wyceny aktywów w bilansie firmy. Istnieją dwa inne sposoby: "wartość księgowa" i "wycena według modelu". Wartość księgowa, czyli cena, po jakiej aktywa zostały nabyte, jest alternatywnym schematem wyceny. Z ekonomicznego punktu widzenia wartość księgowa jest myląca. W końcu, jeśli chcesz sprzedać coś, co wcześniej kupiłeś, otrzymasz za to aktualną cenę rynkową. Nie możesz liczyć na oryginalną cenę. Jeśli zapłaciłeś za coś 100 USD, a jego cena rynkowa spadła do 60 USD, oznacza to, że możesz to sprzedać za jedyne 60 USD. Udawanie, że jest warte 100 dolarów, jest sprzeczne zarówno z ekonomią, jak i zdrowym rozsądkiem. Wycena według wartości rynkowej daje cenę 60 USD, wycena książki przypisuje cenę 100 USD. Oczywiście, wartość księgowa jako wycena aktywów wprowadza w błąd. Wartość księgowa bierze udział w obliczaniu zysku lub straty kapitałowej, co jest ważne przy obliczaniu dochodu z pracy i opodatkowania. W powyższym przykładzie strata kapitałowa wynosi 40 USD. Inną alternatywą dla wyceny według wartości rynkowej jest stosowanie skomplikowanych modeli do obliczania "prawdziwej" wartości składnika aktywów lub kontraktu na podstawie tego, że wartość rynkowa jest nieodpowiednia lub że nie ma rynku na dany przedmiot. Technika ta jest czasami nazywana "mark-to-model", czyli początkiem rynkowym. Instytucje, które inwestują w złożone pozycje, takie jak papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką i swapy ryzyka kredytowego, narażone są na ryzyko gwałtownych spadków ceny rynkowej lub nawet braku rynku - to znaczy, że nikt nie chce ich kupować. Bank mógłby narzekać, że obecna cena rynkowa nie uwzględnia "ostatecznej" wartości towaru, która byłaby znacznie wyższa. Jednak ekonomia mówi nam, że ceny aktywów finansowych zawierają w sobie wszystkie informacje o przyszłej wartości. Aktualna cena rynkowa składnika aktywów uwzględnia jego przyszłą wartość. Na przykład, jeśli oczekuje się, że cena składnika aktywów wzrośnie w przyszłym roku, to oczekiwanie zostanie odzwierciedlone w bieżącej cenie rynkowej, a jego cena natychmiast wzrośnie. Jest to niefortunne dla firmy, która podjęła złą decyzję, ale rynek podaje obiektywną cenę, która może być bardzo niska lub nawet zerowa (brak rynku na przedmiot). Banki, które dokonały tych nierozsądnych inwestycji, są skłonne twierdzić, że wartość rynkowa jest nieodpowiednia i dlatego nie należy stosować tej wyceny według wartości rynkowej. To usprawiedliwia fikcyjną wycenę - punkt odniesienia - która sprawia, że bilans banku wydaje się silniejszy niż w rzeczywistości. Wniosek: wycena według wartości rynkowej daje realistyczną wycenę aktywów, co jest ważne dla racjonalnego podejmowania decyzji i efektywności ekonomicznej.

Kto zarządza infrastrukturą bankowości elektronicznej i udostępnianiem informacji, która pozwala mi np. Wypłacać pieniądze z konta bankowego w prawie każdym miejscu na świecie? Czy jest zdecentralizowany jak Internet? Jak bardzo jest to podatne na zranienie - czy teoretycznie byłoby możliwe, aby jakiś złośliwy podmiot usunął elektroniczne zapisy zasobów, w cyfrowym odpowiedniku podpalenia wielkiego stosu gotówki?

Od czasu wynalezienia pieniądza nowe rodzaje pieniądza i innowacje w sposobie jego przekazywania budzą obawy. Początkowo pieniądze były tylko monetą. Nie było rachunków walutowych, banków, a więc depozytów i czeków. W czasach kolonialnych główną monetą był dolar hiszpański (poprzednik dolara amerykańskiego) i jego części ułamkowe. Hiszpański dolar nie był banknotem; była to srebrna moneta. Za niewielką zmianę dolar hiszpański został dosłownie pocięty aż na osiem części, zwanych przez kolonistów "bitami". Kiedy byłem dużo młodszy, moi przyjaciele i ja używaliśmy wyrażenia "dwa bity" na oznaczenie jednej czwartej. Wtedy tego nie wiedziałem, ale teraz wiem - i ty też - że "dwa bity" to dwie ósme lub jedna czwarta hiszpańskiego dolara. To niesamowite, że slang przetrwał przez kilka stuleci. Przecinając hiszpańskiego dolara na "kawałki", a nawet bez rozbijania monety, pozbawieni skrupułów koloniści angażowali się w praktyki "przycinania" i "pocenia się", które były technikami uzyskiwania z monety cennego srebra. Następnie wprowadzali monetę z powrotem do obiegu po wartości nominalnej, kupując coś za nią. Gdyby moneta stała się zbyt lekka, mogła zostać przyjęta tylko za cenę niższą od wartości nominalnej. Więc ryzykowałeś zdobyciem monety, nie wiedząc, czy jest lżejsza od pełnej wagi. Ten sam problem dotyczył innych monet w obiegu. Zwróć uwagę, że niebezpieczeństwem nie było fałszowanie monet, co było trudne i kosztowne, ale raczej nienaturalna lekkość monet. Następnie wynaleziono pieniądz papierowy, również w czasach kolonialnych, poczynając od kolonii Massachusetts. W przypadku pieniądza papierowego (banknotów walutowych) fałszerstwo stało się opłacalne i było powszechne. Ludzie byli podejrzliwi w stosunku do rachunków, ponieważ nigdy nie mogli być pewni, czy są sfałszowane i dlatego mogą zostać odrzucone jako płatność na rzecz innej strony. Oczywiście nie istniały wówczas nowoczesne techniki wystawiania rachunków na "fałszywe dowody"; ale nawet dzisiaj sfałszowane rachunki zdarzają się w obiegu. Kiedy pojawiły się banki, wprowadzono depozyty i czeki, które służyły do przekazywania depozytów. Czeki to nie pieniądze; służą raczej do przesyłania pieniędzy z konta jednej osoby na konto innej osoby. Ludzie obawiali się, że ich czeki mogą zostać skradzione, ich podpis podrobiony lub pierwotna kwota na czeku została zmieniona na znacznie wyższą. Inną obawą było to, że bank mógł popełnić błąd na ich rachunku depozytowym na ich niekorzyść - mógł to być niezamierzony, nawet zwykły błąd pisarski. W przypadku bankowości elektronicznej pojawiają się nowe obawy. Przynajmniej na razie bankowość elektroniczna nie wiąże się z tworzeniem nowego pieniądza. Jest to raczej sposób na błyskawiczne przemieszczanie pieniędzy, nawet na całym świecie, jak słusznie stwierdziłeś. Tak, bankowość elektroniczna jest zasadniczo zdecentralizowana i działa głównie przez Internet. Nikt nie zarządza ogólnie Internetem. Gdyby istniał taki menedżer, nie cierpielibyśmy z powodu zalewu spamu! Największym zagrożeniem jest to, że sam popełnisz błąd, wprowadzając niewłaściwą kwotę na klawiaturze. (Odnosi się to również do bankomatów, bankomatów, które nie działają przez Internet). Ale tego rodzaju błędy są znacznie mniej prawdopodobne, gdy używane są czeki, ponieważ proces wypisanie czeku wymaga czasu. A teraz zastanów się nad obawą, że złośliwy podmiot mógłby wejść do twojego banku przez Internet i przelać pieniądze z twojego konta depozytowego na własne konto w innym miejscu, nawet na drugim końcu świata. Instytucje finansowe wykorzystują technologię komputerową do ochrony przed taką sytuacją. W rzeczywistości banki bardzo się starają, aby obawy takie jak Twój nie spełniły się. Czemu? Ponieważ wtedy banki ucierpiałyby z powodu złego rozgłosu i straciłyby swoich klientów. Tak, to, o co się martwisz, jest teoretycznie możliwe; ale jako realistyczne wydarzenie jest bardzo mało prawdopodobne.

Denerwuje mnie widok banków tak często reklamujących. Oznacza to, że nie płacą wystarczających odsetek od pieniędzy - moich pieniędzy - które trzymają. Dlaczego rząd nie uchwala przepisów, które zmusiłyby banki do płacenia wyższych zysków?

Banki reklamują się z tego samego powodu, dla którego reklamują się inne firmy: aby zdobyć więcej klientów. Ogólnie rzecz biorąc, gdyby reklama nie była dozwolona, wiele nowych produktów i usług nie pojawiłoby się na rynku. Reklama przyciąga więcej klientów (kredytobiorców i deponentów) do Twojego banku. Dysponując dużą bazą klientów, bank może osiągnąć "korzyści skali" (rozłożenie kosztów na większą liczbę klientów), a tym samym tańsze świadczenie usług. To prawda, że niektóre reklamy są negatywne i wprowadzające w błąd; ale jest to mało prawdopodobne że dotyczy bankowości, która jest konkurencyjną branżą. Gdyby Twój bank wprowadzał ludzi w błąd, szybko straciłby wiarygodność, straciłby dotychczasowych klientów i nie pozyskałby nowych. Gdyby banki mogły zwiększyć swoje zyski, mniej reklamując się, a zamiast tego płacąc wyższe stopy procentowe, zrobiłyby to - a niektórzy mogą już to robić! Istnieje jednak szansa, że budżet reklamowy typowego banku nie jest wystarczająco duży, aby dokonać wymiernej różnicy w oprocentowaniu depozytów, jakie oferuje bank. Twój pomysł, że rząd powinien uchwalić prawa zmuszające banki do płacenia wyższych stóp procentowych, byłby przeciwny prawie wszystkim ekonomistom. Banki nie byłyby w stanie tego zrobić, gdyby nie otrzymały wyższego oprocentowania kredytów i portfeli papierów wartościowych. Stopy procentowe są ustalane na wysoce konkurencyjnych rynkach. Zmuszenie banków do przeciwstawienia się rynkowym stopom procentowym zmusiłoby niektórych do zaprzestania działalności, a innych do zmniejszenia zysków, co skutkowałoby mniejszą ekspansją i ograniczeniem usług lub wyższymi opłatami za usługi. A względy kapitałowe rozszerzyłyby rządową kontrolę stóp procentowych na inne instytucje finansowe. Skutkiem byłaby znaczna nieefektywność ekonomiczna.

Dlaczego banki komercyjne są klasyfikowane inaczej niż banki inwestycyjne?

Powód jest historyczny. Banki komercyjne przyjmują depozyty, udzielają pożyczek i kupują papiery wartościowe. Banki inwestycyjne udzielają gwarancji na papiery wartościowe (co oznacza, że kupują i odsprzedają nowe emisje akcji i obligacji) oraz udzielają ogólnych porad finansowych (w tym porad dotyczących fuzji lub przejęć innych firm) oraz usług finansowych korporacjom i rządom. Banki inwestycyjne tworzą również papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS, zwane "sekurytyzującymi hipotekami"). Banki komercyjne miały możliwość pożyczenia środków z banku centralnego (Rezerwy Federalnej), podczas gdy do 2008 r. Banki inwestycyjne nie miały na to zezwolenia. Do 1999 r. Prawo Stanów Zjednoczonych uniemożliwiało bankom komercyjnym i bankom inwestycyjnym posiadanie tego samego właściciela. Nie jest to już prawdą, a pojedyncza organizacja może teraz mieć oddzielne komponenty bankowości komercyjnej i bankowości inwestycyjnej.

Jakie korzyści przynosi bankom przejmowanie domów, których nie mogą sprzedać?

Każda nieruchomość może zostać sprzedana, jeśli cena jest wystarczająco niska. Więc bank może zawsze zwrócić część swojej inwestycji. Być może bank spodziewał się, że dom zostanie sprzedany na aukcji po cenie co najmniej równej pozostałej części kredytu hipotecznego, ale rynek mieszkaniowy w międzyczasie pogorszył się. Czasami może minąć dużo czasu, zanim proces egzekucji zostanie zakończony, co zwiększa ryzyko dla banku, który dokonał egzekucji. Inną możliwością jest to, że bank chce dawać przykład. Jeśli pozwoli to jednemu kredytobiorcy naruszyć warunki kredytu hipotecznego, inni kredytobiorcy mogą spodziewać się takiego samego traktowania. Banki (w tym przypadku działające jako pożyczkodawcy hipoteczni, zwani hipotekami) chcą, aby pożyczkobiorcy (w tym przypadku zwani hipotekami, czyli ci, którzy zaciągnęli hipoteki) skupili się w pierwszej kolejności na spłacie odsetek i spłaty kapitału. Chcą, aby pożyczkobiorcy ograniczyli wszystkie wydatki i spłatę zadłużenia oraz spłacili kredyt zgodnie z umową. Złagodzenie warunków kredytu hipotecznego zwalnia kredytobiorców z haczyka przy pierwszej spłacie Złagodzenie warunków kredytu hipotecznego zwalnia kredytobiorców z haczyka przy pierwszej spłacie zobowiązań hipotecznych. Prawdą jest również, że banki mogłyby skorzystać na udzieleniu pożyczkobiorcy tymczasowej ulgi, zwłaszcza jeśli istnieją mocne dowody na to, że pożyczkobiorca poprawi swoją sytuację finansową w najbliższej przyszłości i będzie w stanie w pełni spełnić warunki kredytu hipotecznego, nawet rekompensując bankowi ulga. Istnieją również koszty związane z egzekucją (zarówno koszty pieniężne, jak i niedogodności), których banki mogłyby uniknąć, szukając alternatyw, które pozwolą kredytobiorcom pozostać w ich domach i poprawić ich sytuację finansową. Z punktu widzenia zarówno racjonalnego podejmowania decyzji, jak i efektywności ekonomicznej, bank powinien samodzielnie zdecydować, czy grać w "hardball" (wykluczenie), czy "softball" (przerwy do właścicieli domów w pobliżu lub w trakcie przejęcia). Jeśli rząd użyje perswazji lub ustawodawstwa, aby skłonić bank do gry w softball, bank mógłby robić to, czego w przeciwnym razie by nie robił; wynik może być nieefektywny. Jeśli wypłaty dla właścicieli domów są finansowane przez rząd, banki mogą się zgodzić, a nawet być zadowolone, ale teraz podatnicy płacą za długi właścicieli domów. Występuje nie tylko nieefektywność ekonomiczna, ale także niesprawiedliwość. Dlaczego podatnicy powinni płacić za konsekwencje decyzji pożyczkodawców i pożyczkobiorców?

Co to są fundusze hedgingowe i dlaczego są tak tajemnicze? Czy mogę zostać zraniony, jeśli fundusz hedgingowy upadnie, nawet jeśli nie uczestniczę w inwestowaniu w fundusze hedgingowe?

Fundusze hedgingowe to rodzaj funduszu inwestycyjnego; to znaczy pozyskują pieniądze od inwestorów (osób fizycznych i instytucji) i starają się czerpać zyski z inwestycji. Są to fundusze nietypowe (w szczególności w przeciwieństwie do funduszy inwestycyjnych) z kilku powodów. Po pierwsze, fundusze hedgingowe nie muszą rejestrować się w Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), agencji rządowej regulującej branżę papierów wartościowych, a także nie są zobowiązane do składania okresowych raportów do tego organu. Brak wymaganych ujawnień sprawia, że fundusze hedgingowe są tajne lub przynajmniej mniej przejrzyste niż fundusze inwestycyjne. Po drugie, i głównym powodem braku wymogów, fundusze hedgingowe mają niewielką liczbę inwestorów i / lub są ograniczone do bogatych inwestorów, w ramach ograniczeń określonych przez prawo USA. Zakłada się, że tylko zamożni i dobrze poinformowani ludzie inwestują w fundusze hedgingowe, a tacy nie potrzebują ochrony SEC. Ponownie, małe liczby i zamożni inwestorzy powiększają tajemnicę funduszy hedgingowych. Po trzecie, fundusze hedgingowe mogą podejmować różnorodne działania inwestycyjne, zarówno w placówkach, jak i metodami. Mogą (1) zaangażować się w silną dźwignię finansową (inwestowanie dużej wielokrotności pożyczonych środków), tak że nawet niski zwrot z zainwestowanego dolara skutkuje wysokim całkowitym zwrotem; oraz (2) inwestować w bardzo ryzykowne aktywa w nadziei na wysoki zwrot z każdego dolara. Po czwarte, powodem tych praktyk jest to, że opłaty za zarządzanie są znacznie wyższe w funduszach hedgingowych niż w funduszach inwestycyjnych. Zwykle obowiązuje nie tylko "opłata za zarządzanie aktywami" w wysokości 1 lub 2 procent aktywów (sama w sobie w szerokim zakresie podobnych opłat dla funduszy inwestycyjnych), ale także "opłata za wyniki" wynosząca około 20 procent, chociaż opłata za wyniki może być niższa lub nawet wyżej. Jest oczywiste, że kierownictwo ma ogromną potencjalną nagrodę w postaci podejmowania ryzyka. Kierownictwo zyskuje ogromne korzyści, jeśli ryzykowna inwestycja się opłaca, ale nic nie traci (poza mniejszą liczbą aktywów, od których szacowana jest opłata za zarządzanie aktywami), jeśli ryzykowna inwestycja się nie powiedzie. Po piąte, fundusze hedgingowe generalnie mają ograniczenia dotyczące wykupu tytułów uczestnictwa (spieniężenia całości lub części inwestycji w fundusz). Umorzenie może być ograniczone tylko do kilku razy w roku, a inwestycja w fundusz może stać się niedostępna ("zamrożona") przez długi czas (nawet rok lub dłużej). Podsumowując, fundusze hedgingowe są najbardziej nierozsądnym rynkiem zbytu dla prawie wszystkich ludzi i instytucji. Wyjątkiem mogą być osoby zamożne, które cieszą się z szansy na duży zysk, nawet z związaną z tym niedogodnością związaną z dużym ryzykiem utraty inwestycji. Innym wyjątkiem mogą być instytucje, które postrzegają inwestycję "wysokiego zysku i wysokiego ryzyka" jako część ogólnej dywersyfikacji strategii inwestycyjnej, w której większość innych inwestycji jest "nisko opłacalna i obarczona niskim ryzykiem". Nie rozumiem, jak możesz zostać bezpośrednio skrzywdzony, jeśli fundusz hedgingowy upadnie, oczywiście pod warunkiem, że Ty i osoby, na których Ci zależy, oraz instytucje, w których jesteś zainteresowany, takie jak Twój fundusz emerytalny, nie znajdują się wśród inwestorów w funduszu. Pośrednio możesz zostać skrzywdzony, jeśli inwestorami funduszu są Twoi klienci lub klienci firmy, w której pracujesz. Możliwe jest również, że upadek funduszu hedgingowego jest częścią serii niepowodzeń instytucji finansowych (co ekonomiści nazywają niepowodzeniem "systemowym"), ale sytuacja ta nie różniłaby się od upadku banku, a nawet funduszu wspólnego inwestowania .

Co to jest papier wartościowy zabezpieczony hipoteką?

Pomyśl o papierze wartościowym zabezpieczonym hipotecznie (MBS) jak o funduszu inwestycyjnym obligacji. Podobnie jak obligacja, MBS jest zobowiązaniem dłużnym, które uprawnia posiadacza do zysków (kwota główna i odsetki od hipotek bazowych) proporcjonalnie do jego udziałów w MBS. Zarówno agencje rządowe (Ginnie Mae), jak i instytucje sponsorowane przez rząd (Fannie Mae i Freddie Mac) oraz prywatne instytucje finansowe (takie jak banki inwestycyjne) tworzą MBS, kupując kredyty hipoteczne od podmiotów inicjujących (pożyczkodawców, zwanych "hipotekami") i łącząc je w pulę. Stąd termin "sekurytyzacja" (hipoteki). Odeszły dni, kiedy kredyt hipoteczny był prostą sprawą: Ty i Twoja instytucja pożyczkowa (zrzeszenie oszczędnościowo-pożyczkowe lub bank komercyjny). Sprawy są jeszcze bardziej skomplikowane, ponieważ istnieje kilka rodzajów MBS, w zależności od nieruchomości (mieszkalnej lub komercyjnej) obciążonej hipoteką, rodzaj zarobków (kapitał i odsetki łącznie, sam kapitał, same odsetki) oraz pierwszeństwo płatności (równe dla wszystkich posiadaczy MBS, oddzielone według terminu zapadalności lub innej jakości). Każdy z różnych rodzajów MBS ma swoją własną nazwę specjalną. Nazwy, które lubię najbardziej, zawierają przymiotnik "pozbawiony", ponieważ odsetki lub kapitał są "pozbawiane" i oddzielnie sekurytyzowane. Kiedy sprawy stają się bardziej skomplikowane, mogą stać się bardziej niebezpieczne. Kiedy powstawały MBS, sądzono, że mają one zaletę dywersyfikacji, tak że jeśli jeden pożyczkodawca (pożyczkobiorca) nie spłaci w terminie lub nawet nie spłaci zobowiązań, włączenie tylko bitów setek lub tysięcy kredytów hipotecznych do jednego zabezpieczenia zapewni ochrona inwestorów w MBS. Za korzystny uznano również rozwój rynku wtórnego, tak aby inwestorzy MBS mogli je sprzedawać innym - tym samym rozkładając ryzyko na więcej instytucji. Podobnie było z tworzeniem umów ubezpieczeniowych (swapy ryzyka kredytowego, CDS), w których (w tym przypadku) inwestor mógłby nabyć prawo do zapłaty, gdyby MBS stał się niewypłacalny. Żeby było jeszcze bardziej nierealnie, sprzedawca i nabywca CDS nie może mieć nic wspólnego z MBS ani nawet z hipotekami bazowymi; mogłyby być trzecie (nawet czwarta i piąta) strony. Mamy więc sytuację, w której masa papierów wartościowych i kontraktów nakłada się na znacznie niższą wartość kredytów hipotecznych i nieruchomości bazowych (nieruchomości). Dywersyfikacja jest mało przydatna, jeśli znaczna liczba kredytobiorców hipotecznych nie wywiązuje się ze zobowiązań. A jeśli w konsekwencji wystawcy MBS nie mogą dokonać płatności, umowy ubezpieczeniowe muszą zostać spłacone. Jeśli sprzedawcy CDS-ów są lewarowani (mają gotowe środki na spłatę tylko niewielkiej części ubezpieczonych MBS), wówczas istnieje możliwość "krachu finansowego". Może się to zdarzyć, nawet jeśli intencje były dobre: Rozłóż ryzyko. Można argumentować, że problem zaczyna się na samym dole: pierwotne kredyty hipoteczne, kiedy właściciele domów zaciągnęli na siebie zobowiązania, których z czasem nie mogli dotrzymać. Równie dobrze można by twierdzić, że problem leży na samym końcu: lewarowanie związane z CDS. Rząd nie jest w tej sytuacji bez winy. Należy zauważyć, że agencje rządowe i quasi-rządowe wymienione w pierwszym akapicie są mocno zaangażowane w tworzenie MBS (choć nie CDS). Większa przejrzystość i nadzór (i ewentualnie regulacja) byłyby oczywiście przydatne w przypadku transakcji dotyczących MBS i CDS. Podmioty na rynku tych instrumentów podejmowałyby lepsze decyzje dla siebie i dla całego sektora finansowego, gdyby wszystkie transakcje były zgłaszane do organu centralnego i do domeny publicznej, wraz z obliczonymi ogólnymi statystykami (cen transakcyjnych oraz bezpieczeństwa i charakterystyki kontraktów) i wydawane szybko i regularnie. Większe zaangażowanie Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) i innych agencji rządowych mogłoby być mechanizmem umożliwiającym to osiągnięcie.

Jakie są stopy procentowe? Jak i dlaczego się zmieniają?

Oprocentowanie to cena za wykorzystanie środków. Stawka jest wyrażona jako procent kwoty będącej przedmiotem transakcji i za okres (zwykle w ciągu roku - nawet jeśli odsetki są płacone z inną częstotliwością, na przykład co miesiąc). Pożyczkobiorca otrzymuje środki, aby móc dokonywać zakupów w chwili obecnej; pożyczkodawca zapewnia fundusze, aby w przyszłości mieć więcej środków (kapitał plus odsetki). Stopy procentowe odgrywają więc ważną rolę w gospodarce. Zapewniają one rekompensatę, aby osoby fizyczne, firmy i rządy mogły handlować obecną i przyszłą siłą nabywczą. Pożyczkodawcy to oszczędzający; rezygnują z obecnej siły nabywczej na przyszłość. Pożyczkobiorcy to wydający; uzyskują większą siłę nabywczą, niż pozwalają na to ich obecne dochody. Bez odsetek byłoby bardzo mało kredytów i pożyczek, a zatem tylko niewielkie kwoty oszczędności i inwestycji. Gospodarka rozwijałaby się wolniej, jeśli w ogóle. Chociaż ekonomiści upraszczają, mówiąc o "stopie procentowej", w rzeczywistości istnieje wiele różnych stóp procentowych w gospodarce i wiele różnych instrumentów (zwanych "instrumentami dłużnymi"), które niosą ze sobą stopę procentową. Kiedy wpłacasz pieniądze na oprocentowane konto bankowe, pożyczasz je bankowi (bank pożycza od ciebie). Kupując obligację rządową, pożyczasz fundusze rządowi (rząd pożycza od ciebie fundusze). I oczywiście, kiedy pożyczasz pieniądze w banku, bank ci pożycza. Banki również pożyczają sobie i pożyczają sobie nawzajem, a także pożyczają od banku centralnego; biznes i rządy pożyczają i pożyczają od banku centralnego; biznes i rządy pożyczają z banków; i tak dalej. Stopy procentowe różnią się w zależności od (1) zdolności kredytowej pożyczkobiorcy (im większe prawdopodobieństwo niespłacenia przez pożyczkobiorcę, tym wyższe odsetki do rekompensaty); (2) termin zapadalności (im dłużej pożyczane są środki, tym zwykle wyższe oprocentowanie); i (3) typ instrumentu dłużnego (im bardziej zbywalny - łatwiej zbywalny - dług, tym niższe oprocentowanie). Stopy procentowe w dużym stopniu zależą od oczekiwań. Jeżeli ogólnie oczekuje się, że w przyszłości inflacja będzie wyższa, to stopy procentowe wzrosną; pożyczkodawcy będą nalegać na rekompensatę za spłatę w dolarach, która będzie miała mniejszą wartość siły nabywczej niż dolary, które pożyczyli. Otrzymają to odszkodowanie, bo inaczej nie będą pożyczać. Większość stóp procentowych zmienia się razem. Podobnie jak większość innych cen, stopy procentowe są określane na rynku. Siły, które ogólnie zmieniają stopy procentowe, to popyt i podaż. Dlatego stopy procentowe zmieniają się zgodnie z siłami rynkowymi. Jeśli dostępnych jest więcej środków na pożyczkę (np. Dlatego, że obcokrajowcy inwestują w naszym kraju), to stopy procentowe spadają. Jeśli gospodarka kwitnie, gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa chcą więcej pożyczać na sfinansowanie wydatków, a stopy procentowe rosną. o powtarzam, stopy procentowe są ustalane na rynkach. Jeżeli którykolwiek pożyczkodawca nalega na oprocentowanie wyższe niż rynkowe (po uwzględnieniu szczególnych czynników, takich jak zdolność kredytowa pożyczkobiorcy), pożyczkodawca nie będzie mógł zaciągać pożyczek. Jeśli pożyczkobiorca nalega na niższą stopę procentową niż rynkowa, pożyczkobiorca nie będzie mógł uzyskać pożyczki.

Co to jest "panika finansowa"?

Słowo "panika" oznacza nadmierny stan alarmu lub strachu, który prowadzi do irracjonalnego zachowania. Panika finansowa jest generalnie paniką bankową i różni się od paniki ogólnie tym, że jest powszechna, a nie ogranicza się do jednej osoby lub podmiotu. Panika może mieć charakter płynności lub wypłacalności. Panika typu płynnościowego to run na banki. Deponenci spieszą się, by wyjąć pieniądze z banków, z obawy, że bank upadnie lub przynajmniej tymczasowo zamknie swoje drzwi, uniemożliwiając przez pewien czas wypłaty gotówki. Ta panika żywi się samą sobą. Panika związana z wypłacalnością powoduje utratę kredytów. Banki obawiają się, że ich pożyczki nie zostaną spłacone, zaciągają pożyczki i odmawiają ich udzielenia. Zagrożenie dla banków polega na tym, że ich aktywa upadną i stanie się grozą bankructwa. Znowu panika żywi się sama. Jak realistyczna jest dziś każda forma paniki? Wydaje się, że z gwarantowanym przez rząd ubezpieczeniem depozytów przejazdy na bankach należą już do przeszłości. Ale to przesada. Niektóre banki nie mają ubezpieczenia depozytów. W takiej sytuacji obawy deponentów, że ich depozyty mogą być nie do zniesienia, mogą być racjonalne i mogą wystąpić ucieczki. Nawet bank z ubezpieczeniem depozytów może ucierpieć, ponieważ deponenci mogliby obawiać się, że upłynie czas, zanim zostaną spłaceni, lub że proces otrzymywania gotówki może być niewygodny. Obawa, że bank nie ma wystarczającej ilości gotówki w swoim skarbcu, aby spłacić jednocześnie wszystkich deponentów, jest oparta na rzeczywistości. Nawet jeśli gotówka w skarbcu zostanie uzupełniona depozytami banku w Fed, gotówka byłaby niewystarczająca. Żaden bank nie mógłby być rentowny, gdyby posiadał 100 procent zobowiązań depozytowych w formie rezerw. To właśnie udzielanie pożyczek i kupowanie papierów wartościowych przynosi bankowi zyski. Aktywa banku przynoszące dochód (pożyczki i papiery wartościowe) są w dużej mierze długoterminowe, podczas gdy zobowiązania banków (depozyty) są w większości krótkoterminowe. Dlatego nawet najlepiej zarządzane banki nie są w stanie szybko zgromadzić gotówki na spłatę całości lub dużej części swoich depozytów. Tak więc bez ubezpieczenia depozytów panika typu płynności doprowadziłaby do upadku nawet wypłacalnych banków (banków, którym nie grozi bankructwo). Panika związana z wypłacalnością jest dwojakiego rodzaju. Po pierwsze, banki obawiają się, że ich biznesowi i konsumenci nie będą w stanie spłacić swoich kredytów. Może to mieć druzgocący wpływ na bilans banku i spowodować niewypłacalność instytucji. Nawet po spłacie części kredytów banki mogą odmówić udzielenia nowych kredytów. Po drugie, banki (lub ogólnie instytucje finansowe) obawiają się, że pożyczki, które udzielają sobie nawzajem, nie zostaną spłacone lub umowy, które zawierają ze sobą, nie będą honorowane. Następnie wyczerpuje się pożyczka udzielana sobie przez instytucje finansowe. Jest całkowicie możliwe, że obie paniki związane z wypłacalnością wystąpią jednocześnie. Rządowi niełatwo jest zapobiec panice związanej z wypłacalnością, jak panice związanej z płynnością. Zgodnie z jedną polityką rząd gwarantowałby pożyczki udzielane przez banki społeczeństwu i / lub gwarantował pożyczki udzielane sobie przez banki. Taka polityka stworzyłaby problem "pokusy nadużycia", co oznacza, że zniszczyłaby motywację banków do podejmowania rozsądnych decyzji kredytowych i unikania ryzyka nieskompensowanego wyższym oczekiwanym zwrotem. Dlaczego nie pożyczać pożyczkobiorcom wysokiego ryzyka i zawrzeć umowy wysokiego ryzyka, aby uzyskać wyższy oczekiwany zwrot, jeśli jakiekolwiek straty na tych kontraktach zostaną pokryte przez rząd?

Dlaczego rząd USA tak usilnie zabiegał o deregulację branży finansowej? Czy ta deregulacja mogła być przyczyną jakiejkolwiek recesji, która po niej nastąpiła?

Rząd naciskał na Kongres do wprowadzenia ustawodawstwa deregulującego branżę finansową z powodu zwiększonej konkurencji i zwiększonej wydajności, która miałaby wyniknąć. Deregulacja pozwoliła bankom na naliczanie dowolnych stóp procentowych od depozytów, traktowała spółdzielcze kasy pożyczkowe i kasy oszczędnościowo-pożyczkowe zasadniczo tak samo jak banki i zezwalała bankom na oferowanie komercyjnych usług bankowych, usług bankowości inwestycyjnej i usług ubezpieczeniowych. W konsekwencji łatwo może dojść do fuzji banków komercyjnych i finansowych. Zniesienie ograniczeń na wolnym rynku zazwyczaj zwiększa efektywność ekonomiczną. Aż trudno uwierzyć, że sama deregulacja finansowa może być przyczyną recesji. Przy zwiększonej efektywności finansowej przepływ środków od oszczędzających (pożyczkodawców) do wydających i inwestorów (pożyczkobiorców) odbywa się po niższych kosztach i mniejszym tarciu. Można jednak argumentować, że deregulacja sprzyja udzielaniu nieuzasadnionych pożyczek pożyczkobiorcom, którzy nie mieli zdolności kredytowej. Może to zapoczątkować ekspansję gospodarczą, która zostanie zastąpiona recesją po załamaniu się boomu. Argument ten mówi, że wolny rynek, wywołany deregulacją, nie funkcjonuje prawidłowo w sektorze finansowym. Wydaje się, że wolny rynek nie działa prawidłowo, gdy złożone aktywa, takie jak papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką, są kupowane przez kupujących, którzy nie są świadomi związanego z nimi ryzyka lub uważają, że mogą odpowiednio je ubezpieczyć, a umowy dotyczące kredytobiorców, którzy nie wywiązują się ze spłaty zakłady na to, czy pożyczkobiorca nie wywiąże się ze zobowiązań. Funkcja pośrednictwa sektora finansowego między pożyczkobiorcami a pożyczkodawcami zamienia się w grę w muzyczne krzesła: kto pozostaje w posiadaniu złych aktywów i złych kontraktów? Problem polega na tym, że krzesła są ustawione w pozycji bliźniaczej, a kilka spadających krzeseł może wiele z nich powalić. Jednak przyczyną późniejszej recesji nie jest sama w sobie deregulacja, ale raczej złe zarządzanie i okropne podejmowanie decyzji. Wolny rynek nie gwarantuje zysków. Oferuje zwiększony zakres zysków lub strat, w zależności od podjętych decyzji.
Co to jest PKB na mieszkańca i dlaczego jest to ważne?

PKB, skrót od "produktu krajowego brutto", oznacza całkowitą produkcję dóbr i usług w danym kraju w danym okresie, zazwyczaj kwartał lub cały rok. Jak możemy zsumować ilości różnych wyprodukowanych towarów? (Nie można "dodać" 25 milionów komputerów osobistych i 700 milionów buszli jabłek). Technika polega na pomnożeniu ("wadze") ilości każdego towaru przez cenę towaru. (Tak więc, jeśli średnia cena komputerów osobistych wynosi 1000 dolarów, a jabłka 10 dolarów za buszel, to dodanie 25 miliardów dolarów plus 7 miliardów dolarów, czyli 32 miliardy dolarów, jest zgodne z prawem). . Aby uzyskać prawdziwą miarę produkcji w czasie, musimy skorygować PKB o inflację. Jeśli PKB nie jest w ten sposób korygowany, nazywa się go "nominalnym PKB" (lub "pieniężnym PKB"). Jeśli PKB jest w ten sposób korygowany, nazywa się go "realnym PKB" (lub "deflowanym PKB"). Realny PKB uzyskuje się poprzez podzielenie nominalnego PKB przez wskaźnik cen zwany "deflatorem PKB". Deflator PKB obejmuje zmiany cen wszystkich składników produkcji - dobra i usługi konsumpcyjne; towary zakupione przez firmę (dobra inwestycyjne); rządowa produkcja i wydatki na towary i usługi. Deflator PKB jest miarą tego, jak ogólnie lub średnio zmieniały się ceny. Jeśli PKB w pieniądzu wzrośnie o 8 procent w stosunku do poprzedniego roku, ale ceny wzrosną o 3 procent, to realny PKB wzrośnie tylko o około 5 procent. Realny PKB jest ważny, ponieważ mierzy, jak radzi sobie cała gospodarka. Wielu ekonomistów uważa, że recesja następuje wtedy, gdy następują dwa kolejne kwartały spadku realnego PKB (na przykład realny PKB spada z 14,3 do 13,8 do 13,1 bln USD w skali rocznej w ciągu trzech kwartałów). To zmniejszenie realnego PKB oznaczałoby, że więcej osób straci pracę. Z drugiej strony, jeśli realny PKB rośnie w szybkim tempie, bezrobocie znacznie spada. Nominalny PKB na mieszkańca jest mało interesujący; ale realny PKB na mieszkańca ma ważne znaczenie. Aby uzyskać realny PKB na mieszkańca, wystarczy podzielić realny PKB przez populację. Zatem rzeczywisty PKB na mieszkańca to średni udział każdej osoby w realnym PKB. Realny PKB na mieszkańca mierzy, jak szybko rośnie produkcja kraju w stosunku do liczby ludności. To najlepszy wskaźnik wzrostu gospodarczego kraju. Jeśli wzrost realnego PKB na mieszkańca wzrośnie, oznacza to, że istnieje więcej dóbr i usług potencjalnie dostępnych dla każdego konsumenta - potencjalnie tylko potencjalnie, ponieważ zwiększona produkcja może przybrać formę inwestycji biznesowych lub rządowych towarów i usług lub eksportu bez importu. Chociaż poziom życia ludności może w rzeczywistości nie wzrosnąć, z pewnością potencjał wzrósł. W dłuższej perspektywie standard życia wzrośnie wraz z realnym PKB per capita.

Jakie są cykle ekonomiczne? Dlaczego tak się dzieje? Czy jest sposób, aby ich powstrzymać?

Zwykłym terminem określającym "cykl gospodarczy" jest "cykl koniunkturalny" lub po prostu "cykl". Ale termin "cykl gospodarczy" lub "fluktuacja gospodarcza" jest bardziej opisowy, ponieważ cykl koniunkturalny definiuje się w kategoriach zachowania realnego PKB (produkt krajowy brutto - całkowita produkcja dóbr i usług gospodarki skorygowana o inflację, więc to PKB w ujęciu "realnym", tak jakby całkowita produkcja była fizyczną ilością jednego towaru). Mimo to termin "cykl koniunkturalny" jest tak powszechny, że używamy go tutaj. PKB ma pewien trend wzrostowy. To może być 3 procent rocznie. Oznacza to, że PKB ("trend PKB") rośnie średnio o 3 procent rocznie. Czemu? Ponieważ zasoby gospodarki - siła robocza, kapitał ludzki (szkolenia i edukacja zawarte w sile roboczej) oraz kapitał fizyczny (fabryki, budynki biurowe, maszyny i sprzęt) - rosną średnio z roku na rok, a poziom technologii (sposoby tworzenie istniejących produktów i tworzenie nowych produktów) również poprawia się w czasie. Zwiększenie zasobów i udoskonalenie technologii wygenerowałoby realny wzrost PKB, zwiększający się średnio o wymienione 3%. Ale rzeczywisty PKB niekoniecznie jest tym samym, co trend PKB. PKB może wzrosnąć o ponad 3 procent lub mniej niż 3 procent. W rzeczywistości PKB może nawet spaść. Fluktuacja rzeczywistego PKB wokół trendu PKB to cykl koniunkturalny. Zwykle wydaje się, że cykl ma pewną regularność lub powtarzalność. Ale to nie jest prawdą w rzeczywistości, a przynajmniej nie dotyczy cyklu koniunkturalnego. Niektóre cykle są krótkie, inne długie. Niektóre pociągają za sobą duże odchylenia od trendu PKB, inne pociągają za sobą krótkie odchylenia. Gdy rzeczywisty PKB jest powyżej trendu PKB, gospodarka znajduje się w ekspansywnej fazie cyklu. Kiedy rzeczywisty PKB jest poniżej trendu PKB, gospodarka znajduje się w fazie spadku. Naprawdę wysoki rzeczywisty PKB w porównaniu do trendu PKB jest czasami nazywany gospodarką "przegrzaną". Naprawdę niski rzeczywisty PKB w porównaniu do trendu PKB nazywany jest "recesją". A krytycznie niski rzeczywisty PKB oznaczałby "depresję". (Pamiętaj, że zarówno rzeczywisty PKB, jak i trend PKB odnoszą się do realnego PKB.) Możesz zapytać, jak wpływa na Ciebie cykl koniunkturalny. Realny PKB (podkreślam tutaj "realny") niesie ze sobą zatrudnienie. Pomyśl o sytuacji tak, jak robią to ekonomiści. Zamiast zatrudnienia, rozważ jego odwrotność: bezrobocie. Jeśli PKB spada, rośnie bezrobocie; jeśli rośnie PKB, spada bezrobocie. Tak więc cykl koniunkturalny, definiowany jako zachowanie PKB, niesie ze sobą cykl bezrobocia. Ludziom trudno jest znaleźć pierwszą lub nową pracę w czasie recesji, ale łatwiej jest znaleźć pracę w okresie ekspansji. W przegrzanej gospodarce występuje znaczna inflacja, która szkodzi ludziom żyjącym ze stałych dochodów lub z dochodem, który nie rośnie tak bardzo, jak ceny. Dlaczego zachodzą cykle koniunkturalne? Ekonomiści mają wiele pomysłów na ten temat, ale nie ma konsensusu. Zapytanie, dlaczego zachodzą cykle koniunkturalne, jest jednocześnie pytaniem: dlaczego rzeczywisty PKB nie może być cały czas trendem? Innymi słowy, dlaczego rzeczywisty PKB nie może być identyczny z trendem PKB rok po roku, czego konsekwencją jest brak cyklu koniunkturalnego? Nie dzieje się tak z co najmniej trzech powodów. Po pierwsze, gospodarka napotyka "szoki", które od razu uniemożliwiają identyczność rzeczywistego PKB z trendem PKB. Szok to nieoczekiwane, nagłe, przejściowe wydarzenie, które wstrząsa gospodarką. Dobrym przykładem jest wzrost ceny ropy lub spadek ceny ropy. Innym przykładem jest nagły lub nieoczekiwany wzrost lub spadek cen giełdowych. Wreszcie może dojść do klęski żywiołowej lub innej, takiej jak poważny huragan lub inny atak terrorystyczny z 11 września. Bezpośrednią konsekwencją szoku jest wzrost lub spadek faktycznego PKB. Powstaje pytanie, dlaczego nie ma natychmiastowego lub szybkiego powrotu do trendu PKB. Odpowiedź (i drugi powód, dla którego rzeczywisty PKB nie utrzymuje się na poziomie trendu PKB) jest taki, że ludzie i firmy po prostu nie zachowują się w ten sposób. Powoli dostosowują się nawet do nagłej zmiany okoliczności. Firmy widzą, że ich koszty rosną, gdy cena energii niespodziewanie skacze. Nie podnoszą cen, żeby to zrekompensować, przynajmniej nie od razu. A jeśli zwiększą ceny, sprzedaż spada. Tak czy inaczej, firmy ograniczają produkcję i zwalniają pracowników. Inny przykład: jednostki czują się bogatsze, gdy ich ceny akcji nagle idą w górę. Ale nie zwiększają natychmiast wydatków w wysokości, w jakiej ich akcje poszły w górę, a następnie szybko ponownie zmniejszają wydatki (proporcjonalnie do spadku kursu akcji). Zamiast tego rozkładają wzrost wydatków w czasie. To "zachowanie wygładzające" jest naturą ludzką, a zatem biznesową i konsumencką. Trzecim powodem, dla którego rzeczywisty PKB pozostaje z dala od trendu PKB, jest to, że ludzie i przedsiębiorstwa w gospodarce w naturalny sposób mają "fale optymizmu i pesymizmu" Ludzie wydają więcej pieniędzy, a firmy zatrudniają więcej pracowników i rozszerzają działalność, gdy są optymistami co do przyszłości gospodarki, a odwrotnie, gdy są pesymistyczni. Zauważ, że optymizm lub pesymizm może być konsekwencją, a także przyczyną cyklu koniunkturalnego. Innymi słowy, takie nastawienie może przyspieszyć cykl i / lub wzmocnić go. Czy można zatrzymać cykle koniunkturalne? Rządy i banki centralne próbują. Jeszcze im się to nie udało i prawdopodobnie nigdy nie odniesie sukcesu. Jest kilka powodów. Po pierwsze, zwykle nie jest oczywiste, aw rzeczywistości dość kontrowersyjne, czy gospodarka znajduje się w recesji i czy znajduje się w fazie ekspansji. Jeszcze trudniej jest przewidzieć, czy gospodarka znajdzie się w jednej z tych faz. Po drugie, musi istnieć polityczne lub administracyjne porozumienie między rządowymi (lub bankiem centralnym) decydentami co do tego, jakie działania należy podjąć i ile działań. Po trzecie, podjęte działania mają wpływ na gospodarkę, którego nie można przewidzieć ani pod względem czasu, ani siły. Aby walczyć z recesją, decydenci mogą stosować politykę pieniężną (obniżanie stóp procentowych, zwiększanie rezerw i zdolności kredytowej banków) lub politykę fiskalną (obniżanie podatków lub zwiększanie wydatków rządowych). Taka polityka może faktycznie pogorszyć cykl gospodarczy. Właśnie w momencie, gdy polityka jest najbardziej skuteczna, gospodarka mogłaby się zmieniać lub już się zmieniała, od recesji do ekspansji - a wtedy gospodarka się przegrzewa. Może się też zdarzyć odwrotna sytuacja, gdy rząd będzie walczył z przegrzaną gospodarką, pogłębiając recesję. Podsumowując, w pewnym sensie rozumiemy naturę cyklu koniunkturalnego - ale nie możemy go przewidzieć i nie wiemy jeszcze, jak zatrzymać cykl, a nawet jak go moderować. Nie przeszkadza to rządowi w podejmowaniu takich prób, co czasami pogarsza cykl.

Czy rząd może odwrócić spadkowy cykl gospodarczy? W jaki sposób?

Rząd z pewnością może spróbować odwrócić recesję (skrót od "Spadkowy cykl gospodarczy"); ale czy to się powiedzie, jest problematyczne. Stosowana do tego polityka rządu to ekspansywna polityka fiskalna (celowy deficyt budżetowy) i ekspansywna polityka pieniężna (Rezerwa Federalna [Fed] kupuje obligacje rządowe na otwartym rynku, zwiększając w ten sposób rezerwy bankowe). Istnieją powody, dla których każda zasada może nie działać. Zwiększone wydatki rządowe mogą "wyprzeć" wydatki prywatne, ponieważ pożyczki rządowe w celu sfinansowania deficytu budżetowego podnoszą stopy procentowe i zniechęcają do zaciągania pożyczek przedsiębiorstw na finansowanie inwestycji i pożyczek konsumenckich na finansowanie wydatków. Akcja Fed bezpośrednio zwiększa tylko rezerwy bankowe, a banki mogą zdecydować się nie pożyczać. Ponadto, nawet jeśli zasady są skuteczne, mogą być skuteczne w niewłaściwym momencie. Zarówno polityka pieniężna, jak i fiskalna wymagają czasu. Może się zdarzyć, że zanim polityka pieniężna i fiskalna wywrą wpływ, gospodarka w naturalny sposób się odwróci i znajdzie się w ekspansywnej fazie cyklu gospodarczego. Teraz, zamiast walczyć z recesją, polityka ta powoduje przegrzanie gospodarki i powoduje inflację. Ale jest bardzo możliwe, że te polityki są nieskuteczne, przynajmniej jeśli chodzi o zwiększanie prywatnych wydatków na towary i usługi, których gospodarka i indywidualne przedsiębiorstwa potrzebują w czasie recesji. W czasach recesji zarówno jednostki, jak i zwykli ludzie mogą patrzeć pesymistycznie na temat przyszłości gospodarki. Rzeczywiście, ten pesymizm mógł spowodować recesję. Kiedy ludzie boją się utraty pracy, wydają mniej. Kiedy firmy martwią się, że ich sprzedaż się nie uda, przestają zatrudniać nowych pracowników. Kiedy instytucje finansowe obawiają się, że ich pożyczki nie zostaną spłacone, przestają udzielać nowych pożyczek. Instytucje finansowe mogą nawet bać się pożyczać sobie nawzajem. Jedną z najtrudniejszych rzeczy do zrobienia jest zakończenie ogólnego pesymistycznego spojrzenia na gospodarkę. Jeśli rząd po prostu powie, że nie ma powodu do pesymizmu, ta taktyka może przynieść odwrotny skutek, a pesymizm przeradza się w panikę: ludzie myślą, że tylko tragiczna sytuacja sprawi, że rząd wyda takie oświadczenie! W końcu gospodarka sama się poprawi. Recesja oznacza większe bezrobocie, a tym samym mniejszą presję na wzrost płac (mniejszy wzrost, a nawet spadek płac), co zmniejsza koszty dla przedsiębiorstw. Zarówno niższe koszty, jak i sama recesja obniżają ceny lub inflację oraz zwiększają siłę nabywczą pieniądza i innych aktywów, co zwiększa wydatki. Wraz ze wzrostem sprzedaży gospodarka się odwraca i kończy się recesja. Ten proces naprawczy zadziała, ale może zająć dużo czasu. Rząd może pomóc, zmniejszając sztywności w gospodarce, które zwykle powodują wzrost kosztów. Jednym z przykładów jest płaca minimalna, która zapobiega spadkowi płac poniżej ustalonej przez rząd stawki godzinowej. Innym przykładem są restrykcyjne zasady pracy (przyjęte w negocjacjach ze związkami), które uniemożliwiają firmom przyjęcie najtańszego sposobu na zwiększenie produkcji.

Co to jest "stagflacja"? Jak to się ma do recesji i inflacji?

"Stagflacja" obejmuje zarówno recesję, jak i inflację. Stagflacja to połączenie stagnacji (co oznacza przedłużającą się recesję) i znacznej inflacji. Kiedyś uważano, że znaczna inflacja nie może istnieć w czasie recesji. Pomysł polegał na tym, że w miarę jak gospodarka weszła w głębszą recesję, firmy zwolniłyby więcej pracowników i miałyby więcej zakładów bezczynnych. Ponadto gromadziliby coraz więcej nieplanowanych zapasów, ponieważ sprzedaż nie spełniała oczekiwań. W związku z tym presja na wzrost płac i cen znacznie osłabłaby, a inflacja spadłaby do niskiego poziomu. Wtedy ekonomiści zdali sobie sprawę, że należy uwzględnić zachowanie siły roboczej w czasie recesji. Pracownicy, szczególnie reprezentowani przez związki zawodowe, bardzo niechętnie akceptują obniżki wynagrodzeń w dowolnym momencie, w tym podczas recesji. Nawet jeśli ceny rosną bardzo nieznacznie, pracownicy będą próbowali osiągnąć znaczny wzrost płac, choć być może nie tak bardzo, jak przy znacznej inflacji. Rezultatem jest "inflacja płacowa". Z biegiem czasu, gdy płace rosną tak samo, jak rosną ceny w czasie wysokiej inflacji, a płace rosną bardziej niż ceny podczas niskiej inflacji, stopa inflacji przy danej stopie bezrobocia (lub na danym etapie recesji) rośnie. Nacisk płacowy jest silniejszy w wymuszaniu inflacji niż nieczynne elektrownie w wymuszaniu jej obniżenia. Jeszcze później, kontynuując do chwili obecnej, ekonomiści ponownie zmienili zdanie. Ekonomiści zauważyli, że przynajmniej w sektorze prywatnym odsetek pracowników w związkach zawodowych drastycznie spadł. Widzą również, że w dużej mierze w rezultacie firmom oferującym niskie, jeśli w ogóle, podwyżki płac w czasie recesji uchodzi na sucho; pracownicy akceptują warunki, ponieważ boją się utraty pracy. Tak więc ekonomiści w dużej mierze stracili zainteresowanie stagflacją jako interesującym zjawiskiem do zbadania. Rzeczywiście uważa się, że deflacja cen (przeciwieństwo inflacji - ceny spadające o pewien procent każdego roku) może faktycznie nastąpić podczas recesji. Byłoby to zupełnym przeciwieństwem inflacyjnego komponentu stagflacji.

Jaka jest różnica między recesją a depresją?

Standardowy dowcip ekonomii brzmi następująco: "Recesja ma miejsce, gdy inni ludzie są bezrobotni. Depresja występuje, gdy jesteś bezrobotny ". W tym stwierdzeniu jest trochę prawdy. Depresja to po prostu poważna i długotrwała recesja. Więcej ludzi jest bezrobotnych i przez dłuższy czas w depresji. Ale w tym żartie jest jakaś niefortunna złośliwość, ponieważ sugeruje się, że ekonomiści wierzą, że ludzie są zawsze i całkowicie samolubni - każda osoba troszczy się tylko o siebie, a nie o innych. Nie tak uważają ekonomiści. Tylko dlatego, że martwisz się tym, co jest dla Ciebie najlepsze (co wprawdzie jest założeniem często przyjmowanym przez ekonomistów), nie oznacza, że nie przejmujesz się innymi ludźmi ani krajem lub światem

Czy świat mógłby kiedykolwiek ponownie doświadczyć depresji, takiej jak w latach trzydziestych XX wieku?

Jest bardzo mało prawdopodobne, aby świat kiedykolwiek ponownie doświadczył depresji, jak to miało miejsce w latach trzydziestych XX wieku. "Wielki kryzys" lat trzydziestych miał miejsce z powodu wydarzeń, które nie mogły się powtórzyć. Ogromna liczba banków upadła, głównie z powodu "runów na banki", gdy ludzie rzucali się, by wypłacić swoje depozyty w gotówce. Nie istniało ubezpieczenie depozytów ubezpieczone przez rząd, jak ma to miejsce obecnie. Istniał standard złota, który ograniczał zdolność banków do zwiększania podaży pieniądza; nie ma dziś złotego standardu. Nie było wówczas jasne, w jaki sposób polityka pieniężna i fiskalna będą działać, aby zapobiec lub złagodzić kryzys; dziś mamy znacznie większą wiedzę na temat tego, jak działają te polityki. Problem polegał na braku wydatków (niewystarczającym popycie na towary i usługi), a rząd niewiele pomógł. Niemniej jednak prawdą jest dzisiaj, podobnie jak w latach 30. XX wieku, że głęboki i powszechny pesymizm dotyczący przyszłości gospodarki może wywołać lub pogłębić recesję. Nadal mało prawdopodobne jest, czy może przekształcić recesję w poważną i długotrwałą recesję, którą nazywamy depresją. Problem polega na tym, że nie można zmusić banków do pożyczania pieniędzy, nawet jeśli bank centralny zapewni im środki (większe rezerwy bankowe), aby to zrobić. Jeśli banki nie mają pewności, że zostaną spłacone, nie udzielą pożyczek. To z pewnością może spowodować recesję, a nawet poważną recesję. Poprzez zakup obligacji na wolnym rynku bank centralny mógłby nadal zwiększać rezerwy bankowe i płynność banków oraz obniżać stopy procentowe; ale nic innego się nie dzieje, jeśli banki nie pożyczają. W tej sytuacji ekspansywna polityka fiskalna mogłaby przejąć kontrolę: redukcja podatków i wzrost wydatków rządowych. Nawet jeśli początkowo ludzie mogą być zbyt pesymistyczni, aby wydawać zwiększone dochody po opodatkowaniu, w końcu to zrobią, jeśli podatki zostaną wystarczająco obniżone. Zwiększone wydatki rządowe na surowce również skłonią przedsiębiorstwa do zwiększenia produkcji. W końcu banki zobaczą zysk w udzielaniu pożyczek. Pesymizm wszystkich zainteresowanych zmieni się w optymizm, a gospodarka wyjdzie z recesji. Aby w pełni odpowiedzieć na twoje pytanie, istnieje możliwość, że depresja kalibru lat trzydziestych może się ponownie powtórzyć; ale w przeciwieństwie do lat 30. przyczyna leży po stronie podaży. Jeśli duża część mocy produkcyjnych (kapitał fizyczny, taki jak fabryki, maszyny i sprzęt oraz infrastruktura, taka jak drogi, mosty i lotniska) zostanie zniszczona przez wojnę, konflikty domowe lub klęskę żywiołową (taką jak ogromny meteor uderzenie w kraj), wtedy nastąpi depresja. Rozwiązaniem tego rodzaju depresji byłoby nie tylko finansowe, ale i fizyczne (polityka pieniężna lub fiskalna). Infrastruktura musiałaby zostać odbudowana, a kapitał fizyczny ponownie zgromadzony. Wydaje się, że jest to prawie niemożliwe zadanie, ale Niemcy i Japonia zrobiły to po drugiej wojnie światowej.

W jaki sposób zaufanie konsumentów wpływa na wynik gospodarczy?

Oceniając po liczbie wskaźników zaufania konsumentów ,regularnie publikowane, wielu obserwatorów wierzy w znaczenie zaufania konsumentów dla gospodarki. Konsumenci proszeni są o wyrażenie opinii na temat ich przyszłego zatrudnienia i sytuacji finansowej, planowanych zakupów oraz wrażeń na temat przyszłości całej gospodarki. Ciekawym pytaniem, na które nie ma znanej odpowiedzi, jest stopień, w jakim na decyzje gospodarcze przedsiębiorstw i rządu wpływają opublikowane mierniki zaufania konsumentów. Niewątpliwie zaufanie konsumentów jest ważne dla gospodarki. Jeśli ludzie boją się swojego zatrudnienia lub stabilności swoich finansów, prawdopodobnie nie wydadzą tyle. Przekłada się to na mniejsze wydatki konsumentów na towary i usługi, co oznacza mniejsze przychody i niższe zyski dla biznesu, a także mniejsze inwestycje biznesowe w fizyczne zakłady i zapasy. Naturalnie powoduje to znaczne bezrobocie. Podobnie, jeśli ludzie uważają, że giełda spadnie, to samo w sobie może spowodować spadek cen akcji - ponieważ sam brak zaufania znajduje odzwierciedlenie w panicznej sprzedaży akcji. Kiedy pojawia się kryzys finansowy, pesymistyczne nastawienie do gospodarki może być podzielane przez przedsiębiorstwa, a poważna panika finansowa zarówno wynika z pesymizmu, jak i go pogłębia. Równie dobrze mógłby pojawić się optymizm konsumentów (i przedsiębiorstw), z korzystnymi wynikami zarówno dla rynków finansowych, jak i dla gospodarki realnej. Niektórzy ekonomiści uważają, że fale optymizmu i pesymizmu są charakterystyczne dla rynku akcji, powodując cykliczne wzrosty i spadki na rynku, co ma podobne konsekwencje dla gospodarki. Jak na ironię, ogólny pesymizm może wystąpić po prostu z powodu powszechnego przekonania, że istnieje ogólny pesymizm. To samo dotyczy ogólnego optymizmu. Poglądy jednego z największych ekonomistów wszechczasów, choć napisane dawno temu, są aktualne dzisiaj: codzienne wahania zysków z istniejących inwestycji, które są oczywiście efemeryczne i nieistotny charakter, mają zwykle nadmierny, a nawet absurdalny wpływ na rynek…. Na jednym z największych rynków inwestycyjnych na świecie, jakim jest Nowy Jork, wpływ spekulacji… jest ogromny. Nawet poza dziedziną finansów Amerykanie są skłonni do nadmiernego zainteresowania odkryciem, za jaką przeciętną opinię uważa przeciętną opinię; a ta narodowa słabość znajduje swoje nemezis na giełdzie…. Nawet niezależnie od niestabilności spowodowanej spekulacjami, istnieje niestabilność wynikająca z cech natury ludzkiej polegającej na tym, że duża część naszych pozytywnych działań zależy od spontanicznego optymizmu, a nie od wyrażeń matematycznych, moralnych, hedonistycznych lub ekonomicznych… To oznacza niestety nie tylko to, że załamania i depresje są przesadzone, ale także, że dobrobyt gospodarczy jest nadmiernie uzależniony od atmosfery politycznej i społecznej, która jest odpowiednia dla przeciętnego biznesmena.

Dlaczego w normalnych warunkach ekonomicznych inflacja nieuchronnie występuje?

Inflacja to procentowy wzrost ogólnego poziomu cen - na przykład 5 procent rocznie, co oznacza, że ceny ogólnie rosną o 5 procent rocznie lub być może o 5 procent w tym roku w porównaniu z rokiem ubiegłym. Inflacja może nie być jednolita. Niektóre ceny mogą wzrosnąć o mniej niż 5 procent lub nawet spaść, podczas gdy inne ceny wzrosną o ponad 5 procent. Najbardziej zdroworozsądkowym wyjaśnieniem inflacji, jakie ekonomiści mają w odniesieniu do inflacji, jest słynne wyrażenie "inflacja to za dużo pieniędzy, za mało dóbr", co oznacza dobra i usługi ("towary"). Pieniądze dają gospodarstwom domowym, firmom i rządom natychmiastową siłę nabywczą. Im większy wzrost podaży pieniądza lub jego tempa wzrostu, tym większa siła nabywcza. Oczywiście inflacja też jest większa, z tym wyjątkiem, że w zestawieniu jest jeszcze jedna pozycja: ilość produkowanych towarów. Przy większej liczbie rzeczy do kupienia pieniądze zyskują siłę nabywczą. Im większa ilość wyprodukowanych towarów i usług lub im większe tempo wzrostu tej ilości, tym mniejsza inflacja. Wzrost podaży pieniądza jest zwykle wyrażany jako "stopa wzrostu", ponieważ produkcja dóbr i usług ma naturalnie tendencję wzrostową (powiedzmy 3 procent rocznie), ze względu na ulepszenia technologii, ekspansję siły roboczej i wzrost kapitał fizyczny (fabryki, budynki biurowe, maszyny i wyposażenie). Zatem wzrost pieniądza wpłynąłby na inflację tylko wtedy, gdyby przekroczył ten trend wzrostowy (3 proc. Rocznie). Niektórzy ekonomiści, zwani "monetarystami", uważają, że inflacja może wynikać jedynie ze zbyt dużego wzrostu podaży pieniądza lub jego tempa wzrostu. Ma to sens, gdy rząd lub bank centralny drukuje pieniądze jak szalona i "hiperinflacja" - inflacja, która przybiera coraz większe wyniki. Ale w normalnych warunkach ekonomicznych zwiększona podaż pieniądza wpłynęłaby również na zwiększenie produkcji dóbr. Efektem końcowym może być wzrost lub spadek inflacji.

Kogo boli inflacja? Czy ktoś zyskuje?

Inflacja szkodzi pożyczkodawcom, ponieważ spłacają je w dolarach, wartych mniej pod względem towarów. Pracownicy są również poszkodowani, ponieważ akceptowali płace, zakładając, że nie będzie inflacji lub będzie niższa niż faktycznie miała miejsce. Pożyczkobiorcy zyskują, ponieważ spłacają swój dług w dolarach wartych mniej niż to, co pożyczyli. Firmy zyskują, ponieważ ich ceny rosną bardziej niż płace, które płacą. Jedynym sposobem, aby nie było zyskownych ani przegranych, jest ogólne i prawidłowe przewidywanie inflacji, tak aby stopy procentowe rosły o tyle, ile inflacja, a płace rosną tak samo, jak ceny. Osoby o stałych dochodach, takich jak emerytury, są jednoznacznie dotknięte inflacją, ponieważ ich emerytury mają tę samą kwotę w dolarach, ale za tę kwotę kupują mniej towarów.

Co to jest deflacja?

Deflacja jest dokładnym przeciwieństwem inflacji. 2-procentowa deflacja oznacza spadek ogólnego poziomu cen o 2 procent rocznie lub 2 procent w tym roku w porównaniu z rokiem ubiegłym. Jesień nie musi być jednolita; niektóre ceny mogą spaść o ponad 2 procent, inne mniej. Przyczyną deflacji jest brak pieniędzy na zbyt wiele towarów. Zmniejszenie produkcji może zakończyć deflację, ale kosztem większego bezrobocia. Lepszym rozwiązaniem jest zwiększenie przez bank centralny podaży pieniądza lub jego stopy wzrostu.

Komu szkodzi deflacja, a kto zyskuje?

Pożyczkodawcy i pracownicy zyskują na deflacji, która wszystkich zaskakuje. Pożyczkodawcy są spłacani w dolarach wartych więcej w postaci towarów, a pracownicy cieszą się większą siłą nabywczą swoich zarobków. Pożyczkobiorcy tracą, ponieważ spłacają swoje pożyczki w dolarach o wartości większej niż wtedy, gdy pożyczali. Firmy tracą, ponieważ uzyskują niższe ceny, niż się spodziewały za towary, które produkują. Emeryci o stałym dochodzie zyskują, ponieważ ich stały dochód w dolarach pozwala na zakup większej ilości towarów. Jeśli spodziewana jest deflacja, przełoży się to na niższe stopy procentowe i niższe wynagrodzenia. Wtedy nikt nie zyskuje ani nie traci, z wyjątkiem tych o stałych dochodach. Od lat trzydziestych XX wieku w krajach takich jak Stany Zjednoczone odnotowano dużą inflację, ale z rzadkimi wyjątkami nie było deflacji. Jest prawdopodobne, że nowoczesne banki centralne znacznie zwiększyłyby podaż pieniądza, aby uniknąć deflacji.

Czy obniżanie stóp procentowych stymuluje wzrost? Czemu?

Niższe stopy procentowe zmniejszają koszty finansowania zewnętrznego dla firm, które chcą inwestować w budynki, nieruchomości, maszyny, sprzęt i zapasy. Nazywa się to "inwestycją fizyczną" lub po prostu "inwestycją". Inwestycja fizyczna różni się od "inwestycji finansowej", zwanej także po prostu "inwestycją". Słownictwo ekonomistów jest czasami dziwne i niejednoznaczne, ale w tym przypadku kontekst zwykle wyjaśnia, czy rozważana jest inwestycja fizyczna, czy finansowa. Inwestycja fizyczna zwiększa "kapitał fizyczny" kraju, co oznacza całkowity zapas (ilość i jakość) fabryk, budynków biurowych, maszyn, wyposażenia i zapasów. Ponadto, mając więcej kapitału do pracy, pracownicy stają się bardziej produktywni. Z obu powodów zdolności produkcyjne kraju rosną, a gospodarka rozwija się szybciej. Istnieją problemy z osiągnięciem wzrostu w ten sposób. Po pierwsze, może się zdarzyć, że większość pożyczek zaciągają konsumenci na zakup domów i dóbr trwałych, a nie firmy w celu zwiększenia kapitału fizycznego. Po drugie, przedsiębiorstwa mogą pesymistycznie oceniać przyszłą sprzedaż, a zatem nie pożyczać funduszy, a tym samym nie powiększać kapitału fizycznego. Po trzecie, banki mogą być również pesymistyczne, obawiając się, że ich pożyczki mogą nie zostać spłacone, a tym samym odmawiają udzielenia pożyczki. Po czwarte - przeciwne niebezpieczeństwo - gospodarka może znajdować się w fazie ekspansji, a niższa stopa procentowa raczej spowodowałaby inflację niż zwiększyłaby kapitał fizyczny. Istnieją lepsze sposoby stymulowania wzrostu gospodarczego. W dużej mierze wzrost zależy od jakości siły roboczej. Polityka rządu powinna wspierać edukację i szkolenia. Zapewnienie dobrej opieki zdrowotnej ludności i promowanie zdrowego stylu życia to również składniki. Ulepszenia technologii - nowe towary, poprawa jakości istniejących towarów oraz lepsze i tańsze sposoby produkcji towarów - są bardzo ważne dla zapewnienia wzrostu gospodarczego. System wolnej przedsiębiorczości, w którym wynalazcy i innowatorzy (zwani "przedsiębiorcami") utrzymują zyski ze swoich osiągnięć, zachęca przedsiębiorców do rozwijania i wykorzystywania ulepszeń technologicznych. Nie należy zapominać o infrastrukturze. Jedną z kluczowych funkcji rządów jest utrzymanie i ulepszanie infrastruktury gospodarczej. Oznacza to zarówno rzeczy fizyczne (drogi, mosty, lotniska, porty, systemy kanalizacyjne), jak i ludzkie (edukacja i zdrowie publiczne, jak wspomniano powyżej). Bez solidnej infrastruktury gospodarczej polityka wzrostu nie zadziała. Na koniec należy podkreślić, że wzrost może mieć negatywną cechę. Cena do zapłacenia jest wtedy, gdy gospodarka przestawia zasoby z produkcji na teraźniejszość (dobra i usługi konsumpcyjne) na produkcję na przyszłość (infrastruktura i kapitał fizyczny). Jeśli nie ma znacznego bezrobocia, nie można jednocześnie zwiększać zarówno towarów konsumpcyjnych, jak i kapitału fizycznego. Przynajmniej na krótką metę trzeba poświęcić konsumpcję, aby było więcej inwestycji. Najpoważniejszymi tego przykładami są stary Związek Radziecki i byłe komunistyczne Chiny. Dzięki bezpośredniej kontroli rządy tych krajów głodowały konsumpcję (w rzeczywistości czasami dosłownie głodują ludzi na śmierć), aby przenieść zasoby z produkcji dóbr konsumpcyjnych i usług na produkcję kapitału fizycznego. Nie oznacza to, że wzrost jest szkodliwy. Można raczej powiedzieć o tym, że rynek determinuje tempo wzrostu gospodarczego. Zadaniem rządu jest utrzymanie i ulepszanie infrastruktury fizycznej i ludzkiej. Jeśli ludzie chcą zabezpieczyć swoją przyszłą emeryturę, teraz zaoszczędzą więcej. Oznacza to, że więcej środków trafia na rynki finansowe, co obniża stopy procentowe. Niższe stopy procentowe stymulują inwestycje przedsiębiorstw. W konsekwencji gospodarka rozwija się szybciej iw przyszłości produkuje dodatkowe dobra i usługi konsumpcyjne, których pragną emeryci. Taka jest logika, zgodnie z którą stopy procentowe dla wzrostu są określane przez rynek, a nie przez rząd, który może ustalać stopy procentowe zbyt wysokie lub zbyt niskie. Ten argument pozostawia bankowi centralnemu miejsce na ustalenie stóp procentowych z punktu widzenia walki z recesją i inflacją, obniżania stóp w okresie recesji i zwiększania ich inflacji. Ale miałoby to miejsce tylko przez stosunkowo krótkie okresy czasu.

Czy Stany Zjednoczone mogą dalej się rozwijać? W którym momencie wzrost jest niezrównoważony?

Zacznijmy od zdefiniowania wzrostu. Wzrost to trend wzrostu realnego PKB per capita (produktu krajowego brutto skorygowanego o inflację). Jest to całkowita produkcja na osobę, skorygowana o inflację. Należy pamiętać, że PKB należy skorygować o inflację; w przeciwnym razie wzrost nie jest fizyczny, tylko nominalny lub pieniężny. Na przykład, jeśli PKB pieniądza wzrośnie o 5 procent, ale inflacja wynosi 3 procent, to realny PKB wzrośnie o około 2 procent. Pojęcie realnego PKB używane do wzrostu to per capita, ale w przypadku cykli jest to samo PKB. Cykl koniunkturalny gospodarki, który obejmuje recesje i ekspansje, jest mierzony zgodnie z ruchem realnego PKB wokół trendu realnego PKB. Wzrost gospodarki mierzy się za pomocą trendu realnego PKB na mieszkańca (PKB na mieszkańca). Należy zauważyć, że PKB dla wzrostu (PKB na mieszkańca [realny]) nie jest PKB na pracownika; jest to raczej PKB na mieszkańca, niezależnie od tego, czy mieszkaniec pracuje. Teraz możesz odpowiedzieć na twoje pytanie. Tak w pierwszej części; Stany Zjednoczone mogą i najprawdopodobniej będą się dalej rozwijać. Cykl koniunkturalny będzie nadal utrzymywał się, ale tendencja w zakresie [realnego] PKB na mieszkańca będzie najprawdopodobniej rosnąć, tak jak to miało miejsce od wielu lat. Niepewna jest odpowiedź na drugą część. Zasadniczo wiele rzeczy może spowodować, że wzrost będzie niezrównoważony. Źródła wzrostu (omówione poniżej) mogą wyschnąć; szkody w środowisku mogą być tak wielkie, że nie da się ich przezwyciężyć; struktura demograficzna może obejmować coraz większy odsetek emerytów lub innych osób niepracujących; lub może dojść do katastrofy naturalnej (masywnego lądowania meteorytu na kontynencie amerykańskim lub w jego pobliżu) lub katastrofy spowodowanej przez człowieka (wojna nuklearna, powszechny terroryzm lub konflikty społeczne). Większość ludzi uważa, że te niekorzystne wydarzenia nie przydarzą się Stanom Zjednoczonym w dającej się przewidzieć przyszłości, ale tak naprawdę nie wiemy. Wróćmy więc do zbadania źródeł wzrostu w USA i rozważmy politykę rządu, która będzie wspierać te źródła, a tym samym pomagać w utrzymaniu wzrostu gospodarczego w USA. Siła robocza (praca) ma kluczowe znaczenie. Narodziny naturalne i imigracja razem zapewniają rosnącą populację, a tym samym rosnącą siłę roboczą. Niebezpieczeństwo polega na tym, że struktura demograficzna może przesunąć się w kierunku starzejącej się, niepracującej populacji. Czasami zmiany w kulturze mają na celu zwiększenie siły roboczej. Na przykład dramatyczny wzrost liczby zamężnych pracownic ogromnie zwiększył siłę roboczą. Innym źródłem zwiększonej podaży pracy byłoby więcej osób decydujących się na późniejszą emeryturę. Kapitał fizyczny - fabryki, budynki biurowe, maszyny i sprzęt - który jest bezpośrednio wykorzystywany przez firmy do produkcji towarów, rośnie dzięki inwestycjom biznesowym w te pozycje. Inwestycje biznesowe są finansowane z krajowych oszczędności prywatnych i napływu kapitału netto (obcokrajowcy inwestujący w tym kraju w większych kwotach niż my inwestujemy za granicą). Zwiększenie krajowych oszczędności prywatnych jest sprawą najwyższej wagi, ponieważ nie ma gwarancji, że przepływ kapitału netto będzie napływał do Stanów Zjednoczonych w nieskończoność. Jest też kapitał ludzki, czyli edukacja, szkolenie i zdrowie zawarte w pracy. Poszerzanie i ulepszanie edukacji na wszystkich poziomach oraz powszechna opieka medyczna to polityki publiczne, które zapewniłyby wzrost kapitału ludzkiego. Dla wzrostu gospodarczego jednym z najważniejszych zadań rządu jest utrzymanie infrastruktury zarówno fizycznej (obiekty transportowe i komunikacyjne - drogi, mosty, kanały, lotniska, częstotliwości komórkowe i radiowe, Internet itd.), Jak i ludzkiej (edukacja zdrowia publicznego). Postęp technologiczny skutkuje powstaniem nowych towarów, lepszą jakością istniejących towarów oraz tańszymi sposobami ich wytwarzania. Dobre środowisko dla wynalazków (tworzenia czegoś nowego) i innowacji (instalowania tego nowego w procesie produkcyjnym) ma kluczowe znaczenie. Oznacza to system prawny, który zapewnia wystarczającą ochronę własności intelektualnej aby zachęcać do wynalazków i innowacji (na przykład poprzez prawa patentowe), ale nie są one przesadnie wystarczające, aby innowacje rozprzestrzeniły się poza posiadaczy patentów zbyt długo. Zasoby naturalne są składnikiem wzrostu gospodarczego. Są ustalone ilościowo, ale na szczęście można je importować W rzeczywistości handel międzynarodowy jest dobrą polityką wzrostu, ponieważ zapewnia efektywną mieszankę produkcji krajowej (PKB): kraj eksportuje to, co może wyprodukować taniej i wydajniej niż inne kraje oraz importuje to, co mógłby wyprodukować drożej i mniej wydajnie. Efektywność procesu produkcyjnego zwiększa produktywność wszystkich składników wzrostu. Ponadto pracownicy "uczą się przez działanie" - doświadczenie zwiększa wydajność pracy. Podsumowując, jest powód do optymizmu. Stany Zjednoczone nadal posiadają składniki do trwałego wzrostu gospodarczego. Rozsądna polityka rządu ukierunkowana na wzrost pomaga utrzymać proces wzrostu

Co to są pieniądze?

Można powiedzieć, że przynajmniej w gospodarce Stanów Zjednoczonych pieniądz to "dolar". Ale co to znaczy? Tradycyjnie ekonomiści postrzegają pieniądz jako mający trzy funkcje: jednostkę rozliczeniową, środek wymiany i magazyn wartości. Jednostką rozliczeniową jest jednostka, w której wyrażane są ceny, dokonywane są zapisy transakcji oraz prowadzone są wyceny aktywów i pasywów. Bez wspólnej jednostki rozliczeniowej zapisy byłyby niespójne i nieporównywalne. Środek wymiany ułatwia transakcje. Bez pieniędzy jako pośrednika ludzie i firmy musieliby uciekać się do barteru, z wszystkimi jego niedogodnościami i nieefektywnością. Magazyn wartości jest aktywem, który umożliwia przenoszenie siły nabywczej z jednego okresu do drugiego - z teraźniejszości do przyszłości, w najprostszej formie. Chociaż pieniądz jest zarówno jedyną jednostką rozliczeniową, jak i zdecydowanie najważniejszym środkiem wymiany, istnieje wiele innych środków przechowywania wartości (na przykład akcje, obligacje i nieruchomości) i w rzeczywistości pieniądze nie są szczególnie ważnym magazynem wartości (głównie dlatego, że pieniądze mają niski oczekiwany zwrot w porównaniu z innymi aktywami). Na szczęście we współczesnej gospodarce nie mamy komplikacji związanych z różnymi pieniędzmi na różne funkcje pieniądza. Nie żyjemy już w czasach kolonialnych, kiedy jednostką rozliczeniową były funty, szylingi i pensy (jak w starym systemie angielskim), podczas gdy głównym środkiem wymiany był dolar hiszpański (właściwie moneta i prekursor dolara amerykańskiego) . Pieniądz ma dwie ogólne właściwości, które nie są unikalne dla pieniędzy. Po pierwsze, pieniądze są raczej zasobem niż przepływem. Innymi słowy, pieniądze istnieją w danym momencie. Oficjalne statystyki, jak również zapisy ekonomiczne, odnoszą się do "zasobów pieniądza" lub "zasobów pieniądza"; choć często używa się terminu "podaż pieniądza". Podczas gdy zmiany w zasobach pieniądza są przepływami, poziom zasobu pieniądza jest (jak sam termin wskazuje) zasobem. Po drugie, pieniądze są aktywami (czyli czymś, co jest własnością) posiadacza pieniędzy. Jest to również odpowiadające zobowiązanie (czyli coś, co jest dłużne: dług lub zobowiązanie) wobec emitenta pieniędzy. Wynika z tego, że zasobu pieniądza nie można zmierzyć, uwzględniając wszystkich posiadaczy i wszystkich emitentów. Dzieje się tak dlatego, że jeśli anulujesz aktywa i pasywa, wynikiem będzie zerowy zapas pieniędzy. Istnieją dwie oficjalne definicje amerykańskich zasobów pieniężnych, zwane M1 i M2. M1 opiera się na ścisłej definicji pieniądza jako środka wymiany. W szczególności M1 obejmuje publiczne zasoby (1) waluty, co oznacza monety i banknoty; (2) czeki podróżne; oraz (3) depozyty weryfikowalne w instytucjach finansowych, takich jak banki, kasy oszczędnościowo-pożyczkowe i spółdzielcze kasy pożyczkowe. "Społeczeństwo" oznacza osoby i instytucje niefinansowe, takie jak firmy i organizacje non-profit. Z braku odrębnych danych do "opinii publicznej" w przypadku waluty zalicza się cudzoziemców. Emitentami M1 są Skarb Państwa (w przypadku monet), Rezerwa Federalna (w przypadku waluty) i instytucje finansowe (w przypadku czeków podróżnych i depozytów czekowych). Podmioty te nie są uważane za część społeczeństwa, więc ich zasoby pieniężne są wyłączone z M1. M2 dodaje kilka innych wartości do M1: depozyty oszczędnościowe, depozyty terminowe (takie jak "certyfikaty depozytowe" lub płyty CD) poniżej 100 000 USD, rachunki depozytów rynku pieniężnego i salda w detalicznych funduszach inwestycyjnych rynku pieniężnego. Oczywiście wiele środków przechowywania wartości (takich jak akcje, obligacje i nieruchomości) pozostaje wyłączonych z M2. Czeki i karty debetowe to nie pieniądze. Są to raczej instrumenty, które przekazują pieniądze od jednego posiadacza do drugiego. Ponadto salda na karcie kredytowej nie są pieniędzmi. Są to pożyczki, które udzielają nam firmy obsługujące karty kredytowe. Oczywiście pieniądze służą do spłaty zadłużenia na karcie kredytowej. Ludzie często pytają: "Co decyduje o wartości pieniądza?" Ekonomiści zadają sobie to samo pytanie. Odpowiedź często udzielana przez ekonomistów brzmi: "ogólna akceptacja". Ale co sprawia, że pieniądze mają właściwość "ogólnej akceptacji"? Kiedyś papierowa waluta i banki nie istniały. Złoto i srebro, które są dobrami materialnymi, stanowiły pieniądz. Papierosy były pieniądzem dla jeńców alianckich przebywających w niemieckich obozach jenieckich podczas II wojny światowej. Łatwo zauważyć, że te "środki pieniężne towarowe" miały przynajmniej część swojej wartości opartej na ich niepieniężnej użyteczności. Pieniądze to dziś pieniądz i depozyty, które ekonomiści nazywają "pieniądzem fiducjarnym", czyli czymś, co zostało zarobione na mocy dekretu władz. Gotówka i depozyty to pieniądz, ponieważ w rzeczywistości rząd deklaruje, że są to pieniądze. Tak więc "ogólna akceptacja" jest wzmacniana przez rząd. Jednak "ogólna akceptacja" pieniądza jest w dużej mierze zjawiskiem cyrkularnym: akceptujemy pieniądze, ponieważ mamy pewność, że inne podmioty gospodarcze (ludzie, instytucje finansowe, inne przedsiębiorstwa, rząd) zaakceptują te pieniądze. Innymi słowy, pieniądze są powszechnie akceptowane, ponieważ są powszechnie akceptowane! Jeśli wydaje Ci się to dziwne, być może zainteresuje Cię, że jest to również dziwne dla wielu ekonomistów.

Co to jest "płynność"? A co to znaczy, że rynek jest "płynny" lub "niepłynny"?

"Płynność" składnika aktywów odnosi się do szybkości, wygody i kosztu przekształcenia tego składnika aktywów w natychmiastową siłę nabywczą towarów, usług, papierów wartościowych itp. Lub tak zwanej "uogólnionej siły nabywczej". Najbardziej płynnym aktywem ze wszystkich jest pieniądz i depozyty bankowe, na których można zapisywać czeki - ponieważ sam pieniądz ma ogólną siłę nabywczą. Jeśli masz pieniądze, możesz je natychmiast wydać na wszystko, co jest dostępne do zakupu, i nie musisz ich zamieniać na to, czym już są (ogólna siła nabywcza). Oczywiście zakładamy, że pieniądze, które musisz wydać, są prawdziwe. Sprzedawca wszystkiego, co kupujesz, jest przekonany, że waluta nie jest fałszywa i że pieniądze na Twoim koncie depozytowym mają pokryć kwotę wypisanego czeku. Inne aktywa są mniej płynne. Muszą zostać zamienione na pieniądze, zanim zostaną wydane. Co więcej, ta konwersja może wiązać się z twoim czasem, kosztami i ryzykiem. Jeśli masz świadectwo depozytowe (CD) w banku i spieniężasz je przed terminem zapadalności, musisz zapłacić karę, w tym utratę odsetek. Jeśli masz obligację (nawet obligację rządową) i sprzedajesz ją przed terminem zapadalności (możesz ją sprzedać na rynku, ale nie z powrotem do emitenta), istnieje ryzyko, że cena sprzedaży obligacji jest niższa niż cena, cena, za jaką kupiłeś obligację. Oczywiście ryzyko może być na twoją korzyść: cena sprzedaży obligacji może być wyższa niż cena zakupu. Jeśli jesteś właścicielem akcji i chcesz zamienić część z nich na pieniądze, sytuacja jest jeszcze bardziej niepewna. Akcje, w przeciwieństwie do CD i obligacji, nie mają terminu zapadalności. Dopóki istnieje firma emitująca, akcje również są kontynuowane. Zatem bez względu na to, kiedy sprzedajesz akcje, możesz albo osiągnąć zysk (sprzedaż po cenie wyższej niż cena zakupu), albo ponieść stratę (sprzedaż po cenie niższej niż cena zakupu). Ponadto istnieje prowizja, którą płacisz brokerowi za przeprowadzenie transakcji. Zamiast (lub nawet oprócz) prowizji występuje "spread bid-ask". Bez względu na to, jaka jest "cena rynkowa" obligacji lub akcji, musisz zapłacić nieco wyższą cenę, aby je kupić i możesz sprzedać tylko po nieco niższej cenie. Musisz także poczekać, aż transakcja zostanie zakończona, zanim otrzymasz pieniądze. Sytuacja jest jeszcze gorsza w przypadku środków trwałych. Jeśli chcesz sprzedać swój samochód lub dom, to cena jest jeszcze bardziej niepewna niż w przypadku obligacji lub akcji, a ponadto cena jest uzależniona od negocjacji, przy wszystkich jej kłopotach. Co więcej, w przypadku czegoś takiego jak dom, może wystąpić znaczne opóźnienie od momentu podjęcia decyzji o sprzedaży do momentu otrzymania pieniędzy. Po co w ogóle trzymać te mniej płynne lub "niepłynne" (wcale nie płynne) aktywa? Powodem jest to, że mogą one zapewnić wysoki zwrot (odsetki, dywidendy lub zyski) - znacznie wyższy niż zwrot z pieniędzy, który dla waluty wynosi zero, a dla depozytów możliwych do sprawdzenia jest niski w porównaniu z oczekiwanym zwrotem z obligacji, akcji i realnych osiedle. Oczywiście zwrot z tych mniej płynnych aktywów nie jest pewny; dlatego jest to tylko "oczekiwany" zwrot. Możesz nawet ponieść stratę, sprzedając składnik aktywów. Ta strata jest niemożliwa w przypadku pieniędzy, ale oczekiwany zwrot z pieniędzy jest mniejszy niż w przypadku mniej płynnych aktywów. A co z płynnością całego rynku aktywów lub grupy aktywów? Tutaj płynność oznacza, że rynek może doświadczyć dużej liczby transakcji z niewielkim wpływem na cenę rynkową. W przeciwieństwie do "niepłynnego rynku" (zwanego także "cienkim rynkiem") występują duże zmiany cen przy niewielkiej liczbie transakcji. Jedną z zalet rynków akcji i obligacji, którą lubią rządy i którymi chwalą się instytucje finansowe, jest to, że typowy inwestor może kupić lub sprzedać znaczną ilość określonej akcji lub obligacji bez "poruszania rynku" (zmiany ceny rynkowej). Innymi słowy, rynek jest płynny. Nawiasem mówiąc, płynny rynek nie jest również nazywany "grubym rynkiem", mimo że "niepłynny rynek" jest określany jako "cienki rynek". Nie pytaj mnie, dlaczego nie ma symetrii słownictwa, ponieważ nie wiem.

Czym jest polityka pieniężna i jak działa?

Polityka pieniężna polega na wykorzystywaniu przez bank centralny instrumentów do kontrolowania podaży pieniądza (zasobu pieniądza), na który składają się pieniądze i depozyty bankowe posiadane przez społeczeństwo. "Społeczeństwo" wyklucza system bankowy, czyli nie tylko banki, ale wszystkie instytucje finansowe, które mają zobowiązania depozytowe. Podaż pieniądza jest kontrolowana nie bezpośrednio, ale tylko pośrednio. System bankowy ma rezerwy, składające się z waluty w swoich skarbcach (nie stanowiącej części podaży pieniądza) oraz depozytów w banku centralnym. Rezerwy te są aktywami banków; są źródłem gotówki na realizację wniosków deponentów o wycofanie całości lub części depozytów. Zwróć uwagę, że depozyty to aktywa posiadaczy depozytów, ale zobowiązania banku. Fundamentalnym faktem jest to, że banki utrzymują rezerwy, które stanowią tylko jeden ułamek ich zobowiązań depozytowych. Ma to znaczenie dla ich zysków, ponieważ udzielone pożyczki i kupione papiery wartościowe są aktywami dochodowymi (odpowiednikiem depozytów), a rezerwy nie są oprocentowane. Na początku swojej historii banki odkryły, że tylko część ich depozytów zostanie spieniężona (lub utracona w wyniku rozliczenia czeku z innymi bankami); dlatego też posiadanie rezerw w mniejszych kwotach niż zobowiązań depozytowych miało sens. Banki centralne udoskonalają praktyki bankowe poprzez ustalanie minimalnych wymogów rezerwowych jako odsetka zobowiązań depozytowych banków. Ta wartość procentowa (która może wynosić zero) może się różnić w zależności od rodzaju, wielkości i lokalizacji instytucji finansowej, a także rodzaju i kwoty depozytu. Dlatego depozyty systemu bankowego są wielokrotnością jego rezerw. Jednym ze sposobów zwiększenia (lub zmniejszenia) podaży pieniądza przez bank centralny jest zmniejszenie (lub zwiększenie) rezerw obowiązkowych. Innym sposobem jest udzielanie pożyczek bankom, zwiększając w ten sposób depozyty systemu bankowego w banku centralnym i potencjalnie zwiększając podaż pieniądza (jeśli banki pożyczają więcej osobom fizycznym i przedsiębiorstwom). Pogarszając warunki kredytowania (zwiększając oprocentowanie banków) lub nawet racjonując zaciąganie kredytów (odmawiając udzielania kredytów bankom), bank centralny może zmniejszyć podaż pieniądza. Trzeci sposób wpływania na podaż pieniądza to zwykle wybierany instrument: operacje otwartego rynku. Bank centralny kupuje papiery wartościowe od samych banków lub od klientów banków. Płaci za papiery wartościowe, zwiększając depozyty banków w banku centralnym. Dzieje się tak bezpośrednio, jeśli zakupy są dokonywane od banków, pośrednio, jeśli są to zakupy publiczne. W tym drugim przypadku bank centralny wypisuje na sobie czek, który odbiorca deponuje w swojej instytucji finansowej, która następnie wysyła czek do banku centralnego i otrzymuje odpowiedni wzrost depozytów w banku centralnym. Tak czy inaczej, rezerwy systemu bankowego idą w górę, pozwalając na wzrost kredytów bankowych i podaży pieniądza. Oczywiście, jeśli bank centralny sprzedaje papiery wartościowe, wszystko się odwraca i podaż pieniądza zostaje zmniejszona. W polityce pieniężnej jest wiele kwestii. Trzy są tu wymienione. Pierwsza kwestia dotyczy tego, jak działa polityka pieniężna, aby zwiększyć produkcję gospodarczą (w czasie recesji) lub zmniejszyć presję inflacyjną (w przypadku nadmiernej ekspansji gospodarki). Wielu ekonomistów uważa, że zwiększenie podaży pieniądza lub jego stopy wzrostu zmniejsza stopy procentowe, co stymuluje zaciąganie pożyczek, a co za tym idzie, wydawanie przez osoby fizyczne i przedsiębiorstwa. Ta sama linia lub rozumowanie ma zastosowanie w odwrotnej kolejności do zmniejszenia podaży pieniądza. Niektórzy ekonomiści, zwani "monetarystami", mają inny pogląd. Uważają, że zwiększone pieniądze bezpośrednio zwiększają wydatki, ponieważ "wypalają dziurę w kieszeni", jeśli nie zostaną wydane; więc nie jest konieczne obniżenie stopy procentowej. Podobnie mniej pieniędzy oznacza mniej wydatków, znowu bezpośrednio, a nie poprzez stopy procentowe. Druga kwestia dotyczy tego, czy bank centralny powinien mieć docelową stopę wzrostu podaży pieniądza, czy docelową stopę procentową dla gospodarki. Monetaryści opowiadają się za tym pierwszym, ale banki centralne wybrały drugie. Na przykład Rezerwa Federalna (bank centralny USA) ma docelową stopę procentową funduszy federalnych. Stopa funduszy federalnych to stopa procentowa, według której banki pożyczają sobie i od siebie nawzajem depozyty, które mają w Fed. Wraz ze stopą funduszy federalnych zmieniają się inne stopy procentowe w gospodarce. Trzecią kwestią jest to, że bank centralny za pomocą swoich trzech instrumentów może zmusić system bankowy do zaciągnięcia depozytów, zmniejszając w ten sposób podaż pieniądza lub jego tempo wzrostu. Ale nie może zmusić systemu bankowego do zwiększenia podaży lub tempa wzrostu. Ale nie może zmusić systemu bankowego do rozszerzenia depozytów; więc podaż pieniądza lub jego tempo wzrostu niekoniecznie muszą wzrosnąć. ankowi centralnemu łatwiej jest walczyć z inflacją niż recesją! Dlaczego banki nie miałyby chcieć powiększać swoich depozytów, nawet mając więcej rezerw? Ponieważ mogli się bać, że pożyczki nie zostaną spłacone. Recesja może być spowodowana pesymizmem co do przyszłości gospodarki, a sama w sobie może wywołać pesymizm co do przyszłości gospodarki.

Co robi prezes Fed? Czym to się różni od Departamentu Skarbu?

Oficjalne nazwiska to "Przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej" (w skrócie "Przewodniczący Fed" lub "Przewodniczący Fed") i "Sekretarz Skarbu" (w skrócie "Sekretarz Skarbu"). Najpierw zastanów się, w jaki sposób zajmują swoje pozycje. Obaj są powoływani przez prezydenta i zatwierdzani przez Senat. Prezes Fed musi najpierw zostać mianowany członkiem Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej (jest ich siedmiu), a także musi zostać zatwierdzony. Tak więc prezes Fed doświadcza dwóch nominacji i dwóch potwierdzeń w Senacie. Powołanie do Rady Gubernatorów odbywa się na nieodnawialną 14-letnią kadencję; mianowanie na stanowisko przewodniczącego odbywa się na czteroletnią kadencję z możliwością przedłużenia. Sekretarz skarbu służy przyjemności prezydenta i można go w każdej chwili opuścić. Prezydent natomiast nie może tego zrobić szefowi Fed. Rezerwa Federalna w ogóle, a przewodniczący Fed w szczególności, jest zasadniczo niezależna od prezydenta, poza procedurą nominacji. Ostatecznie Rezerwa Federalna zawdzięcza swoją odpowiedzialność tylko Kongresowi, który w każdej chwili może zmienić ustawodawstwo, na podstawie którego działa Rezerwa Federalna. Można powiedzieć, że prezes Fed ma większy wpływ na gospodarkę niż sekretarz skarbu i ma bardziej prestiżowe stanowisko. W rzeczywistości prezes Fed jest czasami opisywany jako druga najpotężniejsza osoba w Stanach Zjednoczonych! Nikt nie powiedziałby tego o sekretarzu skarbu, który zajmuje dopiero piąte miejsce w kolejności sukcesji prezydenta. Prawdą jest, że przewodniczący Fed nie jest członkiem gabinetu i nie jest w linii sukcesji prezydenckiej; ale bez względu na to, nie ma to wpływu na jego wpływ i prestiż. Co oni robią? Przewodniczący Fed stoi na czele Rezerwy Federalnej, która jest odpowiedzialna za politykę monetarną kraju. Czyni to głównie poprzez operacje otwartego rynku, kupując i sprzedając istniejące obligacje rządowe. Załóżmy, że Fed kupuje obligacje. Czyni to poprzez wypisywanie czeków sprzedawcom obligacji, którzy deponują czeki w swoich bankach. Banki przedstawiają czeki Fed, co zwiększa depozyty banków w Fed. Te depozyty są rezerwami systemu bankowego. (Proces jest prostszy, jeśli Fed kupuje obligacje od samych banków. Wówczas Fed płaci bezpośrednio, zwiększając depozyty banków w Fed.) Tak więc rezerwy bankowe rosną, a banki przystępują do rozszerzania akcji kredytowej, tworząc depozyty w proces. Odwrotnie jest w przypadku sprzedaży papierów wartościowych przez Fed. Tak więc operacje otwartego rynku zmieniają tempo wzrostu podaży pieniądza. Fed nadzoruje również i reguluje banki, zapewniając bezpieczeństwo systemu finansowego i chroniąc prawa kredytowe konsumentów. Sekretarz skarbu kieruje Departamentem Skarbu, który jest odpowiedzialny za finanse rządu federalnego, w szczególności za pobieranie podatków i opłacanie rachunków. Zarządza również długiem publicznym rządu. Sekretarz skarbu doradza prezydentowi w sprawach polityki gospodarczej, ale nie jest jedynym doradcą. Skarb emituje (tworzy) obligacje rządowe i sprzedaje je na rynku, zwykle podmiotom prywatnym. Zwróć uwagę, że Fed nie emituje obligacji; zajmuje się tylko istniejącymi obligacjami.

Czym Fed różni się od innych zagranicznych instytucji monetarnych?

Być może najważniejsza różnica polega na tym, że w porównaniu z prawie wszystkimi innymi bankami centralnymi Fed ma większą niezależność w polityce pieniężnej. A polityka pieniężna jest najważniejszym zadaniem banku centralnego. Ekonomiści identyfikują dwa aspekty niezależności banku centralnego: niezależność w wyznaczaniu celów (celów polityki pieniężnej) i niezależność w operacjach politycznych służących do realizacji celów. Niezależność oznacza niezależność od rządu, władzy politycznej. W praktyce rząd jest reprezentowany przez Skarb Państwa lub Departament Finansów. Fed jest niezależny od Departamentu Skarbu USA w obu aspektach. Uważa się, że Narodowy Bank Szwajcarii ma jeszcze większą niezależność niż Fed. Europejski Bank Centralny (EBC) ma zasadniczo niezależność porównywalną do Fed. Chociaż traktat ustanawia stabilność cen (brak inflacji lub w praktyce niską inflację) jako główny cel EBC, cel ten może być dowolnie interpretowany. Pomimo swojej długiej historii w porównaniu z innymi bankami centralnymi, Bank of England jest niezależny jedynie w polityce stosowanej do realizacji celów; jej cel polityczny (dokładny cel inflacyjny) wyznacza brytyjski Departament Skarbu. Banki centralne o niskiej niezależności to banki niektórych krajów rozwijających się i / lub krajów o rządach autorytarnych. Jest mało prawdopodobne, aby Ludowy Bank Chin nie zastosował się do instrukcji rządu chińskiego. Niebezpieczeństwo braku niezależności w tych krajach (ale nie w Chinach) polega na tym, że rząd nakazuje bankowi centralnemu zakup długu publicznego w dużych kwotach i niezgodny z celem niskiej inflacji. W niektórych krajach, a czasami bank centralny dosłownie "drukuje pieniądze" (drukuje walutę) w fenomenalnych ilościach w celu sfinansowania wydatków rządowych. Nie trzeba dodawać, że konsekwencje dla inflacji i zaufania do waluty tego kraju mogą być naprawdę poważne. Ponieważ chiński rząd tradycyjnie nalega, aby Ludowy Bank Chin prowadził konserwatywną politykę monetarną, takie wydarzenia raczej nie będą miały miejsca w tym kraju. Fed i banki centralne innych dużych krajów rozwiniętych mają przewagę w postaci dużego rynku kapitałowego, który ułatwia instrument polityczny ."Operacje otwartego rynku". Oznacza to kupno i sprzedaż krajowych obligacji rządowych w celu zmiany rezerw sektora bankowego, a tym samym zmiany tempa wzrostu podaży pieniądza. W krajach bez takiego rynku polityka pieniężna jest trudniejsza. Operacje otwartego rynku to najbardziej precyzyjny rodzaj polityki pieniężnej; można je skalibrować w precyzyjnym stopniu. Nie wszystko jest stracone dla krajów, którym brakuje znacznego rynku kapitałowego. Banki centralne kupujące (sprzedające) cokolwiek zwiększają (zmniejszają) rezerwy systemu bankowego. Nie muszą to być krajowe obligacje rządowe. W szczególności bank centralny może zamiast obligacji kupować i sprzedawać waluty obce (np. Dolara lub euro). Ale wtedy kurs walutowy może ulec zmianie w sposób, którego kraj i jego bank centralny nie chcą. Bank centralny kupujący walutę podwyższa cenę waluty obcej w przeliczeniu na walutę krajową. Innymi słowy, obniża cenę waluty krajowej w przeliczeniu na walutę obcą. Bank centralny sprzedający walutę ma odwrotny skutek. Bankowi centralnemu może nie spodobać się wynikająca z tego zmiana kursu walutowego. Następnie pojawia się konflikt między efektem wewnętrznym polityki pieniężnej (zmiana podaży pieniądza w pożądanym kierunku) a efektem zagranicznym (zmiana kursu w niepożądanym kierunku).

Co by się stało, gdyby klasa średnia zniknęła?

Zniknięcie klasy średniej miałoby poważne konsekwencje społeczne, polityczne i gospodarcze. Klasa średnia ma wartości kulturowe i etyczne, które nadają ton społeczny w nowoczesnych krajach. "Etyka pracy", wolontariat na rzecz organizacji charytatywnych (w odróżnieniu od dużych indywidualnych datków) i przywiązanie do dzielnic należą do wartości kojarzonych z klasą średnią. Oczywiście niektórzy biedni i niektórzy bogaci również mają te wartości. Nie jest więc pewne, czy te wartości zniknęłyby całkowicie bez klasy średniej; ale bezsporne jest, że istnienie dużej klasy średniej w populacji sprzyja tym wartościom. Politycznie klasa średnia jest związana z demokracją. Kiedy ludność składała się głównie z bardzo bogatych (szlachta) i skrajnie biednych (chłopów i chłopów pańszczyźnianych) z bardzo małą klasą średnią, demokracja nie panowała. Czy rozwój klasy średniej w Chinach niesie ze sobą demokrację zastępującą autorytarny rząd, dopiero się okaże - ale historia jest po stronie demokracji, która została wzmocniona przez wschodzącą klasę średnią. Z ekonomicznego punktu widzenia "klasa średnia" jest definiowana jako grupa ludzi, którzy nie są ani bogaci, ani biedni. Uczeni mogą spierać się, która miara klasy średniej jest najlepsza. Innymi słowy, nie ma zgody co do tego, jak wysoki musi być twój dochód lub bogactwo, aby zaklasyfikować cię jako bogatego, ani co do tego, jak nisko cię zaklasyfikować jako biednego. Ale prawie każdy wie, gdzie zostałby sklasyfikowany według jakiejkolwiek rozsądnej definicji. Gdyby klasa średnia zniknęła, szereg gałęzi przemysłu zorientowanych na towary i usługi konsumowane przez klasę średnią drastycznie się skurczył - od publicznych uniwersytetów po sprawną, ale stylistyczną odzież, od komputerów osobistych po niedrogie domy jednorodzinne. Produkcja w tych i innych branżach, które nadal istnieją, miałaby ogromne trudności ze znalezieniem wyszkolonych pracowników wykonujących "prace klasy średniej". Gospodarka składająca się tylko z bogatych i biednych prawdopodobnie powróciłaby do znacznie zmniejszonej całkowitej produkcji (realny PKB lub produkt krajowy brutto w ujęciu "realnym", skorygowany o inflację lub deflację). Spadłby również realny PKB na mieszkańca, chociaż pojęcie to miałoby niewielkie znaczenie w gospodarce składającej się wyłącznie z bogatych (wysoki realny dochód na mieszkańca) i biednych (niski realny dochód na mieszkańca). Zniknięcie klasy średniej jest wydarzeniem niezwykle nieprawdopodobnym. Podczas wielkich wojen istniała obawa, że zawody wojskowe narażone na wysokie wskaźniki wypadków składały się głównie z klasy średniej, co może znacznie zmniejszyć populację klasy średniej. Niektórzy obawiają się dziś, że klasa średnia może zniknąć z powodu polityki podatkowej, to znaczy rząd nadmiernie opodatkuje przedziały o średnich dochodach, podczas gdy biedni otrzymują dotacje (zasiłki) zamiast płacić podatki, a bogaci mają znaczne ulgi podatkowe, aby zrekompensować wysokie stawki podatkowe . Wysoko wykształcony i najciężej pracujący składnik klasy średniej przesunąłby się do grupy bogatej; mniej wykształcony i mniej zmotywowany składnik ubogich. Moim zdaniem klasa średnia zostanie tu przynajmniej przez kilka następnych pokoleń. Niemniej jednak istnieje zrozumiała frustracja klasy średniej eople z polityką rządu, która jest nadmiernie zorientowana na biednych i bogate segmenty populacji. Klasa średnia ogólnie czuje się zaniedbana lub porzucona - z wyjątkiem kampanii politycznych, kiedy politycy rywalizują ze sobą, aby pokazać, że interesy klasy średniej są najważniejsze w ich umysłach i polityce.

Co to jest nacjonalizacja i jak wpływa na wzrost gospodarczy?

Nacjonalizacja oznacza firmy będące własnością rządu, a nie osoby prywatne, spółki czy korporacje. Ściśle mówiąc, nacjonalizacja jest aktem zmiany własności firm z sektora prywatnego na rząd. Ale pytanie to jest logicznie interpretowane jako odnoszące się do firm już znacjonalizowanych. Ostatecznym elementem nacjonalizacji (a dokładniej znacjonalizowanego przemysłu) jest socjalizm, w ramach którego rząd jest właścicielem wszystkich lub prawie wszystkich firm w gospodarce. Powstaje zatem pytanie: czy rządowa własność przemysłu jest dobra dla wzrostu gospodarczego? Niektórzy ekonomiści uważają, że w idealnych warunkach własność rządowa byłaby lepsza dla wzrostu gospodarczego niż własność prywatna. Uważają, że w każdej branży rząd mógłby zachowywać się jak życzliwy monopolista i ustalać politykę cenową i produkcyjną, która zapewni największą efektywność ekonomiczną. Prywatny monopolista nie zrobiłby tego, ponieważ byłoby to szkodliwe dla własnych zysków monopolisty. Problem w tym, że idealne warunki nie mają zastosowania. Rząd może twierdzić, że kieruje znacjonalizowanym przemysłem, mając na celu efektywność ekonomiczną, ale najprawdopodobniej brakuje mu informacji i zdolności do tego. Znacjonalizowany przemysł nie ma motywacji do zysku, która sprawia, że firmy sprzyjają wydajności. Jest to jasne, gdy alternatywą dla własności rządowej jest wiele firm (prawdziwa konkurencja) w branży. Ale nawet gdy alternatywa jest tylko pojedynczym przedsiębiorstwem (monopol prywatny), przynajmniej monopolista zwiększa swoje zyski, zawsze produkując dowolną ilość po najniższych kosztach. Nie ma zachęty do zysku dla monopolu rządowego. Wszelkie zyski trafiają do państwa, całego rządu. Ponadto menedżer, nawet odpowiednik dyrektora generalnego (jakkolwiek główny menedżer zostanie nazwany w ramach nacjonalizacji), ma motywację tylko do utrzymania swojej pracy i nie wywoływania fal poprzez angażowanie się w działalność przedsiębiorczą. Tworzenie nowych produktów i tworzenie tańszych sposobów wytwarzania istniejących produktów będzie przebiegać wolniej niż w przypadku własności prywatnej. Prawdą jest, że dawna gospodarka radziecka, kiedy był to Związek Radziecki i przyjęła socjalizm, przeżywała czasami gwałtowny wzrost gospodarczy. Ale wzrost ten koncentrował się na przemyśle ciężkim, w tym wojsku. Nie był to rodzaj wzrostu, którego chciała większość populacji. W rzeczywistości standard życia konsumentów został obniżony, a w skrajnych okolicznościach dosłownie głodowali, aby gospodarka (zwłaszcza przemysł ciężki i wojskowy) mogła się rozwijać. To, co szło w parze z socjalizmem, było gospodarką nakazową. Zamiast wolnorynkowego systemu cen były ceny kontrolowane przez rząd i rząd nakazuje firmom, co i ile mają produkować. Ekonomiczna nieefektywność socjalizmu i gospodarki nakazowej stała się widoczna w przejściu gospodarki radzieckiej, wschodnioeuropejskiej i chińskiej od socjalizmu i gospodarki nakazowej do kapitalizmu (prywatna własność przemysłu) i systemu cen na wolnym rynku. W systemie cen wolnorynkowych (nasz system) ceny rynkowe kierują decyzjami konsumentów i przedsiębiorstw. W Stanach Zjednoczonych istnieją pewne znacjonalizowane gałęzie przemysłu, takie jak poczta w USA (dostawa do skrzynek pocztowych) i Amtrak (obsługa pociągów pasażerskich międzymiastowych). Nie jest to również model efektywności ekonomicznej. Oprócz braku zachęty do prywatnego zysku istnieje polityczny element rządu zapewniający wyższe wynagrodzenia i świadczenia, które nie byłyby do zaakceptowania przez firmę prywatną. Rząd jest zazwyczaj słabszy w negocjacjach pracowniczych niż przemysł prywatny, chociaż czasami zdarzają się wyjątki ze względu na szczególne okoliczności. Kontrolerzy ruchu lotniczego są najlepszym przykładem twardej postawy rządu USA wobec siły roboczej, zapoczątkowanej za prezydenta Reagana. Przeciwieństwem nacjonalizacji jest prywatyzacja; przekształcenie własności rządowej na własność prywatną. Wówczas można by zrealizować zalety własności prywatnej dla efektywności ekonomicznej i wzrostu gospodarczego, chociaż może to zająć trochę czasu.

Pod jakim względem gospodarka amerykańska różni się od gospodarek innych bogatych krajów zachodnich, takich jak Kanada, Wielka Brytania, Francja i Niemcy?

Podobieństwa między Stanami Zjednoczonymi a czterema wymienionymi krajami są znacznie ważniejsze niż różnice. Wszystkie pięć krajów to rozwinięte kraje uprzemysłowione i mają wysoki dochód na mieszkańca (wyrażając ich PKB we wspólnej walucie, takiej jak dolary amerykańskie, i z podziałem na populację) i są gospodarkami rynkowymi. Z politycznego punktu widzenia te kraje są prawdziwymi demokracjami, z rządami, które nie są autorytarne. Są sojusznikami, wszyscy członkami NATO. Między krajami istnieją pewne znaczące różnice, ale nie w sensie Stanów Zjednoczonych w porównaniu z pozostałymi czterema. Niemcy, Francja i Wielka Brytania są członkami Unii Europejskiej (UE). Mają wolny handel towarami i usługami, a także swobodny przepływ osób i kapitału - nie tylko między sobą, ale także między innymi członkami UE. Ponadto UE ma wspólną politykę handlową (cła i inne ograniczenia handlowe) w stosunku do reszty świata, w tym Kanady i Stanów Zjednoczonych. Naturalnie, bezpłatna imigracja w UE nie obejmuje osób spoza tej organizacji. Stany Zjednoczone i Kanada wraz z Meksykiem są członkami północnoamerykańskiej umowy o wolnym handlu (NAFTA). Te trzy kraje mają między sobą swobodny przepływ towarów i usług, ale zdecydowanie nie swobodna imigracja. Zatem pozostaje kwestia nielegalnych (nieudokumentowanych) meksykańskich pracowników w Stanach Zjednoczonych. W przeciwieństwie do członków UE Stany Zjednoczone, Kanada i Meksyk mają własną politykę handlową w stosunku do reszty świata. Francja i Niemcy to kraje strefy euro. Ich waluty narodowe są nieczynne, podobnie jak ich krajowa polityka pieniężna. Europejski Bank Centralny jest odpowiedzialny za politykę pieniężną dla całej strefy euro. Z kolei Stany Zjednoczone, Kanada i Wielka Brytania zachowują własne waluty i własną politykę pieniężną. Jedną z ważnych różnic między Stanami Zjednoczonymi a pozostałymi czterema krajami jako grupą jest stopień, w jakim przyjęto "państwo opiekuńcze". Kanada, Wielka Brytania, Francja i Niemcy mają szerszą "siatkę bezpieczeństwa" dla ludzi w zakresie opieki zdrowotnej, warunków mieszkaniowych, opieki społecznej, emerytur i tak dalej. To, czy jest to dobre, czy złe dla wydajności gospodarczej i wzrostu, jest przedmiotem debaty. Silne państwo opiekuńcze poprawia fizyczne i psychiczne samopoczucie pracowników, prawdopodobnie czyniąc ich bardziej produktywnymi. Jednak silne państwo opiekuńcze usuwa część zachęt do pracy, ponieważ podstawowe potrzeby ludzi są w każdym przypadku zaspokajane. Ma również wysokie stawki podatkowe, co ponownie zniechęca do podejmowania pracy.

Jaka jest największa różnica między kapitalistą a socjalistą a komunistyczną gospodarką?

Największą różnicą jest kwestia tego, kto jest właścicielem przedsiębiorstw, a zwłaszcza kapitału fizycznego (fabryki, maszyny, sprzęt). W kapitalizmie to osoby są właścicielami przedsiębiorstw i kapitału fizycznego. Mogą to być osoby fizyczne, wspólnicy lub korporacje (osoby prawne, choć są własnością wielu osób fizycznych - akcjonariuszy). W socjalizmie państwo jest właścicielem przedsiębiorstw i kapitału fizycznego. Zgodnie z teorią marksistowską w warunkach czystego komunizmu (który nigdy nie istniał w żadnym kraju) nie ma państwa; więc podmiot lub podmioty, które miałyby być właścicielami firm i kapitału fizycznego, są niejasne. Czasami określenia "socjalizm" i "komunizm" są używane zamiennie. Oczywiście wszystkie gospodarki są mieszanką kapitalizmu i socjalizmu, chociaż istnieją różne mieszanki dla różnych krajów. Stany Zjednoczone są prawdopodobnie krajem uprzemysłowionym z najmocniejszym składnikiem kapitalistycznym. Bez wątpienia przejście skrajnych krajów socjalistycznych - byłego Związku Radzieckiego (podzielonego na wiele krajów), krajów Europy Wschodniej pod wpływami ZSRR i Chin - od socjalizmu do kapitalizmu jest fascynującym wydarzeniem gospodarczym. Zwykle kapitalizm kojarzy się z gospodarką rynkową, a socjalizm z gospodarką nakazową. W gospodarce rynkowej działalność gospodarcza (produkcja, konsumpcja i handel) jest koordynowana przez działania poszczególnych decydentów, działających zgodnie z sygnałami cenowymi. W gospodarce nakazowej działalność gospodarcza jest koordynowana przez centralne planowanie i dekret. Ponownie, wszystkie gospodarki są połączeniem interwencji rynkowej i rządowej, z różnymi zestawami dla różnych krajów. To logiczne, że te same kraje, które przechodzą od socjalizmu do kapitalizmu, przechodzą również od gospodarki nakazowej do wolnego rynku.

Czy nie ma przewagi komunizmu nad kapitalizmem, że komunizm ma pracę dla każdego? Czy "suwerenność konsumentów" jest zaletą kapitalizmu?

Kiedy istniały "komunistyczne" gospodarki Chin, starego Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej, zapewniały pracę prawie każdemu. Zazwyczaj ludzie nie mieli pełnej swobody podróżowania, więc nie mogli zmieniać lokalizacji, aby znaleźć nową pracę. Również w przypadku "gospodarki nakazowej" możliwości przedsiębiorczości i gromadzenia bogactwa były ograniczone. Gospodarka była zarządzana przez rząd i zorientowana na przemysł ciężki. Konsument był uważany za ostatni. Ilość, jakość i różnorodność dostępnych dóbr i usług konsumpcyjnych były znacznie bardziej ograniczone niż w zachodnich kapitalistycznych gospodarkach rynkowych. Nie było motywacji do ciężkiej pracy, zarówno dlatego, że ludzie mieli już pracę, jak i dlatego, że nie mogli wiele kupić za swoje zarobki. Powszechne powiedzenie wśród pracowników w krajach komunistycznych brzmiało: "Udają, że nam płacą, a my udajemy, że pracujemy". Kapitalistyczna gospodarka rynkowa ma "suwerenność konsumentów". Oznacza to, że towary są produkowane zgodnie z potrzebami konsumentów, a nie według instrukcji dyktatora lub centralnego organu planistycznego. Suwerenność konsumenta niekoniecznie jest sprawiedliwa. Możesz pomyśleć, że twoje pragnienia towarów dają ci "głos" na to, co i ile dóbr i usług konsumpcyjnych ma być produkowanych. Ale to głosowanie "liczy się" tylko wtedy, gdy niesie za sobą zdolność i chęć zapłaty za dobra i usługi. To "jeden dolar, jeden głos", a nie "jedna osoba, jeden głos". Wpływ osoby bogatej na rynki dóbr i usług konsumpcyjnych liczy się znacznie bardziej niż wpływ osoby biednej. Możesz rozsądnie ocenić tę sytuację jako "niesprawiedliwą". Suwerenność konsumenta można również postrzegać jako prowadzącą do niemoralnych skutków. Rozważmy niektóre rodzaje towarów, które są produkowane w kapitalistycznych gospodarkach rynkowych: literatura i filmy pornograficzne, ubrania projektantów, kamienie dla zwierząt domowych, wirtualne zwierzęta domowe, gry elektroniczne z przemocą. Niektórzy obserwatorzy oceniają ten asortyment dóbr jako niemoralny i woleliby, aby został on zastąpiony większą produkcją literatury religijnej, skromną odzieżą i pokojowymi grami elektronicznymi. Znowu poglądowi temu nie można zaprzeczyć ze względów moralnych. Można jednak zapytać, kto lepiej niż konsument decyduje o tym, jakie towary i usługi konsumuje? Jeśli niektórzy konsumenci mają większe bogactwo, mają większy wpływ na te decyzje. Możemy spierać się o redystrybucję dochodów od bogatych do biednych, ale jest to kwestia odrębna od suwerenności konsumentów. Jeśli chodzi o sądy na temat rodzajów produkowanych towarów, nieuchronnie niektóre towary będą uważane za nieodpowiednie lub niemoralne przez niektórych ludzi. Ci ludzie nie muszą kupować towarów, a także mogą próbować uczyć innych, aby unikali towarów. Jeśli ich argumenty się sprawdzą, wówczas konsumenci ogólnie ograniczą popyt na te towary i zmniejszy się ich produkcja.

Czy gospodarki krajowe mogą osiągnąć właściwą równowagę między interwencją gospodarczą rządu a wolnością rynkową?

W zasadzie tak. Z punktu widzenia efektywności ekonomicznej rząd powinien interweniować w gospodarce tylko pod pewnymi warunkami. Po pierwsze, rząd powinien zapewnić "dobra publiczne", takie jak obrona narodowa, policja i ochrona przeciwpożarowa, odśnieżanie i zdrowie publiczne. Nie można polegać na prywatnym biznesie, jeśli chodzi o produkcję tych produktów, ponieważ nie mogą one uniemożliwić osobom, które nie kupują, korzystania z tych "towarów" i dlatego nikt nie zapłaciłby za nie dobrowolnie. Po drugie, rząd powinien interweniować w działalność gospodarczą ze skutkami ubocznymi: powinien opodatkować działania, które generują złe konsekwencje dla osób, które nie prowadzą takiej działalności, takie jak produkcja chemiczna powodująca zanieczyszczenie, oraz powinien dotować działania, które mają dobre konsekwencje dla tych, którzy nie prowadzą działalności, takiej jak podstawowe badania naukowe. Po trzecie, rząd powinien zapewnić infrastrukturę (drogi, mosty, edukację). Po czwarte, musi istnieć system prawny do stanowienia prawa i rozstrzygania sporów. Niestety rzeczywistość wkracza. Dopóki nie przeprowadzi się wyrafinowanego badania ludzi (czego się nie robi), niemożliwe jest skuteczne określenie, ile z każdego "dobra publicznego" ma wyprodukować. Oprócz "dóbr publicznych" rząd produkuje także "dobra prywatne", które lepiej pozostawić całkowicie prywatnemu biznesowi. Poczta USA jest dobrym przykładem. Działania przynoszące skutki uboczne mogą być opodatkowane lub dotowane, ale często trudno jest zmierzyć faktyczną kwotę dobrych lub złych skutków ubocznych i określić odpowiednią stawkę podatkową lub stawkę dotacji. Infrastruktura i system prawny wydają się jasne, ale tak nie jest. Łatwo może być za mało lub za dużo wydatków na infrastrukturę, a system prawny jest pełen problemów, częściowo dlatego, że przepisy mogą mieć dobre intencje, ale mogą mieć niepożądane skutki uboczne. Tak, rynek może "zawieść" w prawidłowym wykonywaniu swojej pracy, ale to samo może zrobić rząd, gdy próbuje skorygować rynek. Zatem w praktyce jest mało prawdopodobne, aby można było osiągnąć właściwą równowagę między interwencjami rządu a wolnością rynku. Inną komplikacją jest to, że wiele interwencji rządu ma na celu dotowanie ludzi lub organizacji (zwłaszcza przedsiębiorstw) bez motywacji do zwiększania wydajności ekonomicznej. Niektóre dotacje powodują redystrybucję dochodów od bogatszych do biedniejszych; inne dotacje powodują redystrybucję dochodu od podatników do przedsiębiorstw. Te akty rządu są politycznymi faktami z życia, ale szkodzą wydajności gospodarczej. Niestety, nasz bardzo demokratyczny system rządów stwarza okazję do działań rządu, które szkodzą wydajności gospodarczej.

Zdefiniuj wolny handel. Czy to naprawdę jest darmowe?

"Wolny handel" oznacza międzynarodowe transakcje dotyczące towarów i usług, które odbywają się ściśle według uwarunkowań rynkowych. Nie ma ceł, które są podatkami od importu, ale nie od krajowej produkcji tych samych lub podobnych towarów. Nie ma innych ingerencji rządu w handel, takich jak kwoty, które ograniczają ilość towarów, które można importować. Mimo to handel nie byłby tak naprawdę wolny w tym sensie, że jest naprawdę nieobciążony, z następujących powodów.

1. Występują tarcia w handlu międzynarodowym, których nie narzuca rząd: w szczególności koszty transportu i koszty transakcji. Zwykle prawdą jest, że koszty te są większe w handlu międzynarodowym niż krajowym z powodu elementów większej odległości, różnych systemów prawnych i różnych kultur. Ale są wyjątki. Na przykład handel między Michigan i Ontario może z łatwością pociągać za sobą niższe koszty niż handel między Maine a Teksasem.
2. Nawet jeśli nie ma żadnych taryf celnych i żadnych innych barier handlowych między grupą krajów, w rzeczywistości handel ten nie jest wolny. Weź pod uwagę Unię Europejską (UE). Usuwając między sobą bariery handlowe, ale zachowując bariery handlowe przeciwko krajom zewnętrznym, każdy kraj UE daje przewagę konkurencyjną innym przemysłom UE w porównaniu z branżami z innych krajów. Na przykład Francja może importować towar z Włoch, mimo że Stany Zjednoczone mogłyby zapewnić towar po niższej cenie. Powodem jest to, że amerykański eksporter ma do pokonania cło lub inną barierę handlową, podczas gdy włoski eksporter nie ma takiej przeszkody.
3. Nawet jeśli handel jest prawnie wolny, rządy mogą ingerować w inny sposób w swobodny przepływ towarów i usług między krajami. Na przykład import może być zniechęcany przez przepisy administracyjne sprzyjające producentom krajowym. Przykładem są zasady bezpieczeństwa i ochrony środowiska, które można by ustanowić, aby ułatwić firmom krajowym przestrzeganie, a firmom zagranicznym trudniej. Czasami nie jest jasne, czy przepisy dotyczące bezpieczeństwa, wprowadzone rzekomo w celu zapobieżenia sprzedaży produktów niebezpiecznych, mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa, czy też mają na celu powstrzymanie importu.
4. Prawa własności intelektualnej nie mogą być przestrzegane na arenie międzynarodowej. Rząd Stanów Zjednoczonych i korporacje amerykańskie wielokrotnie narzekały, że patenty i znaki towarowe firm amerykańskich nie są przestrzegane w niektórych innych krajach, takich jak Indie i Chiny. Na przykład indyjskie firmy produkują wersje leków, które są nadal objęte patentem przez amerykańskie firmy farmaceutyczne, podczas gdy chińskie firmy kopiują hollywoodzkie filmy i książki napisane przez wydawców w Stanach Zjednoczonych i innych krajach. Często robią to bez zgody właściciela patentu lub praw autorskich. Znaki towarowe są również naruszane. Marka amerykańska może być dołączona do produktu wyprodukowanego w Indiach lub Chinach przez firmy, które nie mają powiązań z firmą amerykańską. Te shenanigans mogą mieć miejsce całkowicie zgodnie z obcym prawem, a nawet być może wbrew prawu, ale przy biernej zgodzie obcego rządu. Z pewnością eksport z USA jest mniejszy z powodu takich naruszeń praw własności intelektualnej.
5. Wolny handel nie obejmuje nadmiernego wspierania handlu przez rząd. Zbyt duży handel nie jest bardziej zgodny z wolnym rynkiem niż zbyt mały handel. Dotacje rządowe dla eksporterów towarów - nawet jeśli nie są bezpośrednio związane z eksportem - stanowią taką samą ingerencję w wolny handel, jak cła. Produkty rolne i statki powietrzne to dwie klasy towarów, w przypadku których przeważają dotacje.
W rzeczywistości, z wyjątkiem organizacji regionalnych, takich jak UE, handel nadal podlega barierom taryfowym i pozataryfowym (zwłaszcza kontyngentom ograniczającym ilość towarów zagranicznych, które można importować). To prawda, że bariery te zostały z czasem zmniejszone, a nawet usunięte w przypadku niektórych klas towarów, ale nadal istnieją. Ekonomiści i urzędnicy państwowi zdają sobie sprawę, że tekstylia i produkty rolne to dwie klasy towarów, którym daleki jest dostęp do wolnego handlu.

Co naprawdę oznacza import i eksport i jak statystyki, które o nich słyszymy, wpływają na poszczególne gospodarki?

Bilans płatniczy Stanów Zjednoczonych jest zapisem wszystkich transakcji gospodarczych między mieszkańcami Stanów Zjednoczonych a mieszkańcami innych krajów. "Mieszkańcy" obejmują osoby fizyczne, gospodarstwa domowe, firmy i rządy (lokalne, stanowe i federalne). Bilans płatniczy prowadzony jest kwartalnie, poza tym, że rachunek towarów i usług jest dostępny co miesiąc. Co miesiąc rząd dostarcza dane o eksporcie towarów i usług, imporcie towarów i usług oraz deficycie towarów i usług. Wartość eksportu (lub importu) to wartość w dolarach wszystkich towarów i usług, które mieszkańcy USA sprzedają (lub kupują) do reszty świata. Saldo towarów i usług to wielkość eksportu pomniejszona o wielkość importu i nazywane jest również eksportem netto towarów i usług lub wpływami netto z towarów i usług. Na tym rachunku towarów i usług występuje nadwyżka lub deficyt w zależności od tego, czy eksport jest większy, czy mniejszy niż import towarów i usług. Eksport dóbr i usług jest pożądany, ponieważ wiąże się z popytem na produkcję i zatrudnienie (w celu wytworzenia produkcji), a zatem zwiększa. Import towarów i usług jest korzystny, ponieważ poprawia standard życia kraju (więcej towarów i usług do konsumpcji i inwestycji). Bilans dóbr i usług jest ważny w tym sensie, że nadwyżka dodaje, a deficyt odejmuje całkowitą produkcję towarów i usług w USA (PKB lub produkt krajowy brutto). W tym sensie można argumentować, że nadwyżka zwiększa, a deficyt zmniejsza zatrudnienie w USA. Jednak ważniejszy od salda towarów i usług jest fakt, że oba kraje zyskują na eksporcie towarów i usług, które produkujemy taniej niż za granicą oraz na imporcie towarów i usług wyprodukowanych taniej za granicą. W szczególności zyskują mieszkańcy USA. Zyskujemy ogólną produktywność naszych pracowników i efektywność ekonomiczną. Pozostałe pozycje bilansu płatniczego są dostępne tylko kwartalnie. Rachunek dochodów składa się z dwóch głównych elementów: dochodu z inwestycji i kosztów związanych z zatrudnieniem. Dochody z inwestycji składają się z odsetek i dywidend uzyskanych przez rezydentów USA z aktywów (akcji, obligacji, przedsiębiorstw i rachunków bankowych) za granicą. Wpływy z odszkodowań dla pracowników obejmują pensje, pensje i świadczenia zarobione przez mieszkańców USA pracujących w innych krajach. Wpłaty na rachunki dochodów idą w przeciwnym kierunku. Dochody netto to wpływy pomniejszone o płatności. Jednostronne transfery netto to kwota prezentów otrzymanych przez rezydentów USA od mieszkańców innych krajów pomniejszona o ilość prezentów przekazanych przez rezydentów USA obcokrajowcom. Teraz dodaj saldo towarów i usług, przychody z dochodów netto i jednostronne transfery netto. To ogólne saldo nazywa się saldem na rachunku bieżącym. Zwróć uwagę na skład tego salda: są to wpływy pomniejszone o płatności pochodzące z przepływów towarów i usług, dochody z inwestycji, dochody pracowników i prezenty. Saldo na rachunku bieżącym ma ogromne znaczenie. Załóżmy, że Stany Zjednoczone mają deficyt na rachunku bieżącym. Z tego faktu możemy powiedzieć, że Stany Zjednoczone żyją ponad swoje możliwości. Nasze bieżące (czyli oczekiwane, regularne) płatności na rzecz cudzoziemców przewyższają nasze obecne (oczekiwane, regularne) wpływy od cudzoziemców. Płacimy więcej w dolarach niż otrzymujemy w dolarach. Dlatego zagraniczne przedsiębiorstwa, gospodarstwa domowe, rządy i banki centralne w końcu zwiększają swoje zasoby dolarowe. Co obcokrajowcy robią ze zwiększonymi dolarami? Inwestują je w Stanach Zjednoczonych. Zatem w ujęciu netto (ponieważ zazwyczaj występuje również pewien wzrost inwestycji amerykańskich za granicą), nasze zadłużenie wobec obcokrajowców wzrosło. Cudzoziemcy posiadają teraz więcej akcji, obligacji, firm i rachunków bankowych w Stanach Zjednoczonych. Czy to problem? Jest przynajmniej jedna zaleta. Inwestycje zagraniczne netto w tym kraju oznaczają zwiększony napływ środków do naszych instytucji finansowych, co obniża stopy procentowe, skutkując lepszymi warunkami kredytowania (niższymi stopami procentowymi) dla pożyczkobiorców. Jednak konsekwencją dalszego życia poza naszymi możliwościami jest to, że cudzoziemcy posiadają coraz więcej aktywów zlokalizowanych w Stanach Zjednoczonych. Nasze saldo inwestycyjne będzie się nadal pogarszać, ponieważ nasze odsetki i dywidendy dla obcokrajowców wzrosną z powodu ich zwiększonego stanu posiadania amerykańskich aktywów przynoszących dochód. Czy inwestycja zagraniczna może trwać długo? Być może, jeśli obcokrajowcy rzeczywiście chcą posiadać w tym kraju coraz więcej aktywów. Ale ostatecznie obcokrajowcy mogą poczuć się przeciążeni aktywami w dolarach, sprzedać je i zabrać swoje fundusze gdzie indziej. Może to zakłócić rynki finansowe w USA, powodując znaczne obniżenie cen akcji i obligacji oraz ogromną podwyżkę stóp procentowych. Jest też kwestia suwerenności narodowej. O ile zwiększone inwestycje zagraniczne w tym kraju przybierają formę własności firm, cudzoziemcy zwiększają swoją bezpośrednią kontrolę nad produkcją w USA. Może to nie stanowić problemu, jeśli zagraniczni właściciele zachowują się nie inaczej niż amerykańscy właściciele tak. Ale co, jeśli zagraniczni właściciele przyjmą rozkazy od swoich rządów, które nie są sojusznikami USA? To właśnie ten strach powstrzymuje rząd USA przed zatwierdzaniem inwestycji zagranicznych w niektórych kluczowych sektorach gospodarki.

Czy przeniesienie produkcji ze Stanów Zjednoczonych do Chin i Indii nie jest spowodowane "nieuczciwym handlem"? W końcu amerykańska technologia produkcyjna jest tak samo dobra jak w tych krajach, ale zagraniczne firmy nie płacą amerykańskich podatków ani płac.

Zmiana miejsca, w którym kraj koncentruje się na produkcji, od podstawowej produkcji do zaawansowanej technologicznie produkcji i usług, jest kontynuacją postępu, który rozpoczął się wraz z przejściem z rolnictwa na produkcję podstawową. Kraje rozwinięte, takie jak Stany Zjednoczone, przechodzą te zmiany. Podstawowa, a nawet zaawansowana technologicznie produkcja przenosi się gdzieś, a rosnące gospodarki Chin i Indii są naturalnymi lokalizacjami. Można przewidzieć, że ostatecznie Chiny i Indie stracą produkcję na rzecz innych krajów rozwijających się. Ten proces mógł się już rozpocząć. To powiedziawszy, musi istnieć logiczna ekonomiczna przyczyna strat w USA i chińskiego lub indyjskiego wzrostu przemysłu wytwórczego. Prawdą jest, że płace w USA są wysokie w porównaniu z płacami w Chinach czy Indiach (przeliczone na dolary amerykańskie) - ale jest to prawda jako średnia dla całej gospodarki. Wszystkie firmy w USA, nie tylko z branży produkcyjnej w USA, płacą amerykańskie pensje i amerykańskie podatki. Jednak wiele amerykańskich firm skutecznie konkuruje z zagranicznymi firmami, a nawet eksportuje towary do Chin i Indii. Jak to możliwe? Odpowiedź jest taka, że produktywność pracowników w USA (głównie ze względu na większy kapitał fizyczny i lepszą technologię) jest wyższa niż produktywność pracowników za granicą. Załóżmy, że płace w USA są na ogół trzy razy wyższe niż w Chinach i Indiach. Zatem każda branża, w której produktywność pracowników w USA jest ponad trzykrotnie wyższa niż w Chinach czy Indiach, jest dobrym kandydatem do rozwoju na rynku krajowym i eksportu (nawet do Chin i Indii). Dlaczego więc Stany Zjednoczone mają deficyt towarów i usług, importując więcej dóbr i usług w dolarach niż eksportując? Jednym z powodów jest to, że zagraniczne kraje i zagraniczni rezydenci chcą inwestować swój kapitał finansowy (kupować więcej aktywów) w Stanach Zjednoczonych bardziej niż mieszkańcy amerykańscy chcą inwestować za granicą. Aby to zrekompensować, mieszkańcy USA kupują więcej zagranicznych towarów i usług niż obcokrajowcy kupują towary i usługi w USA. Innym powodem, dla którego Stany Zjednoczone więcej importują niż eksportują, jest kurs walutowy. Rozważmy przypadek Chin. Chiński bank centralny utrzymuje juana na sztucznie zaniżonej wartości w porównaniu do dolara amerykańskiego. Załóżmy, że rzeczywisty kurs wymiany wynosi 8 juanów za dolara, podczas gdy rynkowy kurs prawdziwej równowagi to 6 juanów za dolara. Wtedy potrzeba 25 procent mniej dolarów, aby kupić juana, lub 33 procent więcej, aby kupić dolara, niż przy kursie wolnorynkowym. Ta rozbieżność sprawia, że chińskie towary są znacznie tańsze dla mieszkańców USA niż byłyby w ramach wolnorynkowego kursu walutowego. Ponadto towary w USA są znacznie droższe dla mieszkańców Chin. Sytuacja ta zwiększa wartość dolara importu towarów i usług do USA i zmniejsza wartość amerykańskiego eksportu towarów i usług. Gdyby kurs juana do dolara był zbliżony do kursu wolnorynkowego, część przemysłu wytwórczego w USA zostałaby przywrócona, a część istniejącego przemysłu wytwórczego by się rozwijała. Oczywiście rząd USA wywiera okresową presję na Chińczyków, aby całkowicie lub częściowo uwolnili kurs juana do dolara, tak aby osiągnął lub zbliżył się do kursu wolnorynkowego. To wzmocniłoby juana (w skrajnym przypadku tylko 6 zamiast 8 juanów za dolara). Chiński rząd niechętnie się do tego dostosowuje, ponieważ podoba mu się pomysł eksportowania o wiele bardziej niż importu. Aby uspokoić Stany Zjednoczone - to znaczy dla dobrych stosunków politycznych - Chiny pozwalają od czasu do czasu nieco wzmocnić juana.

Rozumiem, że Stany Zjednoczone ograniczają import cukru. Czy to dobra czy zła polityka?

Czasami rząd przyjmuje politykę gospodarczą z zamiarem pomocy tylko niewielkiej grupie w gospodarce. Przykładem są ograniczenia w imporcie niektórych towarów. System taryfowy (podatkowy) i kwotowy (ograniczenia importu) na import cukru ma na celu wyłącznie utrzymanie wysokiego poziomu zysków przemysłu cukrowniczego w USA. Cukier jest produkowany w Stanach Zjednoczonych, ale bardzo nieefektywnie (to znaczy przy wysokich kosztach) w porównaniu z produkcją w innych częściach świata. Kto zyskuje na polityce cukrowej USA? Krajowi producenci cukru, którzy uzyskują wyższą cenę za swój produkt. Kto przegrywa? Dwie grupy: branże (słodycze, napoje bezalkoholowe, lody itp.), W których stosowane są słodziki i konsumenci. Dlaczego konsumenci tracą? Albo płacą więcej za te cukierki i napoje, albo płacą tę samą cenę za gorszy produkt. Produkt jest gorszy, ponieważ przemysł używa więcej słodzika kukurydzianego (który jest teraz tańszy w porównaniu do cukru) i mniej cukru. Jeśli uważasz, że to nie robi różnicy, wykonaj test smaku lodów. Spróbuj lodów ze słodzikiem kukurydzianym, a następnie lodów z cukrem. Jeśli chodzi o "czekoladę" wytwarzaną ze słodzika kukurydzianego zamiast cukru - na przykład nie wypróbowałbym tego produktu, nawet gdyby był on bezpłatny.

Kiedy cła zostały zniesione w telewizorach, amerykański przemysł telewizyjny został zniszczony przez tani import. Czy nie oznacza to, że zniesienie ceł na wszystkie towary zniszczyłoby cały przemysł w USA?

Argument jest całkowicie błędny. Niektóre gałęzie przemysłu w USA są nieefektywne w porównaniu z przemysłem zagranicznym. Te branże zostałyby poszkodowane i prawdopodobnie zmuszone do bankructwa w wyniku poważnej konkurencji importowej. Jednak inne gałęzie przemysłu w USA nie tylko przetrwają, ale również kwitną, gdy cła są usuwane wzajemnie przez Stany Zjednoczone i ich partnerów handlowych. To są wydajne branże. Rozszerzanie produkcji w wydajnych gałęziach przemysłu i pozbycie się nieefektywnych gałęzi przemysłu zwiększa efektywność ekonomiczną (ekonomiści nazywają to "specjalizacją w wydajnych gałęziach przemysłu"). Zniesienie ceł powoduje również spadek cen dla konsumentów oraz wzrost różnorodności i jakości towarów i usług, o ile rośnie import. Prawdą jest, że zniesienie ceł szkodzi właścicielom nieefektywnych gałęzi przemysłu i pracownikom tych branż - ci ludzie cierpieliby, ale tylko oni są poszkodowani. Poprawa efektywności ekonomicznej z definicji jest dobra dla całej gospodarki, a także dla wielu ludzi, ale rzadko jest dobra dla wszystkich. Niefortunne, ale fakt życia gospodarczego i być może samego życia! Każda zmiana, bez względu na to, jak dobra dla całej gospodarki i całego społeczeństwa, zwykle szkodzi niektórym ludziom. Na przykład przejście na edytor tekstu, a następnie na komputer osobisty, przyniosło ogromne korzyści konsumentom i firmom. Nie przestajemy myśleć, że w trakcie tego procesu zniszczyło to źródła utrzymania producentów maszyn do pisania i pracowników w tej branży, a także osoby zajmujące się naprawami maszyn do pisania.

Jak ustalane są kursy wymiany walut? Czy jest jakiś organ centralny, który decyduje o tym codziennie, czy jest to po prostu raportowana średnia tego, co handlowcy robią w danym dniu?

Kurs wymiany to cena jednej waluty wyrażona w innej walucie. Na przykład wymiana jena na dolara to liczba jenów na dolara. Zwykle kurs walutowy zależy od popytu i podaży. Amerykański eksport towarów i usług do Japonii oraz japońskie inwestycje w Stanach Zjednoczonych powodują popyt na dolary lub podaż jena. Japończycy potrzebują dolarów, aby zapłacić za amerykańskie towary, albo Amerykanie otrzymują zapłatę w jenach i chcą dolarów. Import towarów i usług z USA oraz Amerykanie inwestujący w Japonii oznaczają podaż dolarów lub popyt na jeny. Amerykanie potrzebują jenów do płacenia za japońskie towary, a Japończycy otrzymują dolary i chcą mieć własną walutę. Im wyższy popyt na jena (podaż dolarów), tym bardziej "niekorzystny" jest kurs wymiany dla Amerykanów (czyli mniej jena potrzeba, żeby kupić dolara, lub więcej dolarów, żeby kupić jena). Im wyższa podaż jena (popyt na dolary), tym bardziej "korzystny" kurs wymiany (więcej jenów potrzeba, żeby kupić dolara, lub mniej dolarów, żeby kupić jena). Zatem wzrost kursu wymiany (np. Z 200 do 225 jenów za dolara) oznacza, że dolar jest wart więcej w przeliczeniu na jena. Normalna i idealna sytuacja to sytuacja, w której kurs walutowy "płynie swobodnie" na rynku walutowym. Ponieważ jest tak wielu kupujących i sprzedających walutę, konkurencja skutkuje ceną wolnorynkową za kurs wymiany. Jednak jeden lub oba banki centralne krajów (Rezerwa Federalna i Bank Japonii) mogły zdecydować, że nie pozwolą działać rynkowi bezpłatnej wymiany walut. W skrajnym przypadku bank centralny mógłby ustalić kurs wymiany na pewnym poziomie (na przykład 150 jenów za dolara) i go tam utrzymać. Nazywa się to kołkiem kursowym. Lub bank centralny mógłby utrzymać kurs wymiany w pewnym przedziale (na przykład między 125 a 175 jenów) i pozwolić mu swobodnie poruszać się tylko w tym przedziale. Ponadto bank centralny mógłby wygładzić kurs wymiany (kupując lub sprzedając jena za dolary) w tym przedziale lub nawet jeśli nie ma przedziału. Rzeczywisty podawany kurs wymiany zwykle odnosi się do transakcji między bankami w Nowym Jorku w południe dnia handlowego. Istnieje zmienna różnica między kursami kupna i sprzedaży dealerów. Rozprzestrzenianie się jest największe w punktach wymiany walut na lotniskach. Dlatego jest to ostatnie miejsce, w którym warto kupić lub sprzedać walutę obcą. Chcesz również uniknąć kupowania lub sprzedawania waluty obcej w lokalnym banku. Jeśli bank jest mały i ma niewiele transakcji walutowych, cena, którą podaje, prawdopodobnie będzie skandalicznie poza granicami, a nawet możliwe, że bank w ogóle odmówi transakcji w obcej walucie. Najlepszym miejscem do zakupu obcej waluty jest prawdopodobnie duży bank w obcym kraju, pod warunkiem, że jest to bank przyzwyczajony do znacznych transakcji walutowych (którym jest oczywiście Twoja waluta krajowa, dolar). Należy pamiętać, że spread istnieje niezależnie od tego, czy waluta płynie swobodnie, jest ustalona na stałym poziomie lub czy kurs został wyrównany przez bank centralny. Zawsze uważaj na kurs wymiany, decydując się na konwersję waluty krajowej na obcą lub odwrotnie.

Co wzmacnia lub osłabia waluty?

Waluty mogą się umacniać lub osłabiać na dwa sposoby: krajowy i międzynarodowy - i są ze sobą powiązane. Na rynku krajowym waluta staje się silniejsza, jeśli za określoną ilość waluty można kupić więcej towarów; słabszy, jeśli może kupować mniej towarów. Dolar jest słabszy, jeśli występuje inflacja (ogólnie rzecz biorąc, ceny surowców rosną); jest silniejszy, jeśli występuje deflacja (ogólnie spadają ceny towarów). Najważniejszy wpływ na krajową siłę dolara ma podaż pieniądza. Im szybciej rośnie pieniądz, tym większa jest inflacja i tym bardziej dolar traci na wartości. Był taki czas, kiedy dziesięć centów było ceną za filiżankę kawy. W młodości ludzie często używali tego faktu, aby okazać pogardę dla śmiesznych stwierdzeń lub śmiesznych sugestii. Wyrażenie brzmiało: "To i dziesięć centów daje ci filiżankę kawy". Zwykłem odpowiadać: "Dwanaście centów w Chicago". Zrozum: Fakt, że dolar jest wart znacznie mniej pod względem towarowym niż kiedyś, nie oznacza, powtarzam, nie oznacza, że poziom twojego życia spadł. W końcu płace i pensje są również znacznie wyższe niż w przeszłości. Ogólnie rzecz biorąc, wraz ze wzrostem produktywności gospodarki USA wzrosły wynagrodzenia pracowników. Przeciętnie w stosunku do wszystkich pracowników (w tym kadry kierowniczej, menadżerów i innych wysoko opłacanych specjalistów) wynagrodzenia (a dokładniej dochód w ogóle, w tym odsetki, dywidendy, czynsz itd.) Muszą wzrosnąć bardziej niż ceny towarów. Poprawa produktywności gwarantuje taki wynik. Jednak w niektórych krajach i czasami rząd lub bank centralny drukuje pieniądze tak szybko, że inflacja staje się coraz większa (nazywana "hiperinflacją"), w wyniku czego pieniądz praktycznie nie ma wartości, a gospodarka realna praktycznie postój. W takich okolicznościach są zdjęcia ludzi przewożących miliony jednostek waluty na taczkach do piekarni, aby zapłacić za jeden bochenek chleba! Na arenie międzynarodowej waluta jest uważana za silniejszą lub słabszą, ponieważ jej wartość wymienna w stosunku do innych walut rośnie lub spada. Dolar jest silniejszy w stosunku do euro, jeśli potrzeba więcej euro, aby kupić dolara (lub, odpowiednio, mniej dolarów, aby kupić euro). Oznacza to oczywiście, że euro jest słabsze w stosunku do dolara. Ciekawe, że dolar może umocnić się w stosunku do niektórych walut obcych i osłabić w stosunku do innych. W takiej sytuacji obliczane są indeksy kursu dolara do różnych walut obcych - podobnie jak indeksy cen, które są miarami inflacji. Na kurs wymiany danego kraju wpływa wiele czynników, tj. Wartość wymiany jego waluty lub cena waluty wyrażona w walucie obcej. Najważniejszym czynnikiem może być ten sam duży wpływ na krajową wartość waluty: jak szybko rośnie podaż pieniądza w kraju w porównaniu z podażą pieniądza w innym kraju. Kraj o wolniejszym wzroście podaży pieniądza miałby silniejszą walutę, ponieważ miałby mniejszą inflację, a zatem jego towary byłyby bardziej konkurencyjne. Krajowe towary i usługi byłyby tańsze dla obcokrajowców, a zagraniczne towary i usługi byłyby droższe dla kraju. Uważa się, że recesja wzmacnia walutę danego kraju, ponieważ kraj importuje mniej towarów i usług, co skutkuje niższym popytem na walutę obcego kraju. Wyższe oprocentowanie w kraju niż za granicą oznacza, że więcej funduszy zagranicznych zostanie zainwestowanych w kraju. Zwiększyłby się popyt zagraniczny na krajową walutę w celu zakupu papierów wartościowych, a wartość waluty krajowej ponownie wzrosłaby. Ważne są również oczekiwania. Jeśli ogólnie uważa się, że polityka robienie w tym kraju będzie nieodpowiedzialne (na przykład rząd drukuje pieniądze jak szalony lub konfiskuje firmy), wtedy waluta tego kraju może stracić na wartości nawet przed wprowadzeniem tej polityki! Czemu? Ponieważ osoby i firmy są racjonalne. Zachowują się na podstawie wszystkich dostępnych informacji, nawet jeśli dotyczą one przyszłości, a nie teraźniejszości.

Dlaczego rząd USA miałby kiedykolwiek chcieć słabego dolara?

Słaby dolar oznacza niezwykle niską wartość wymiany dolara: na przykład 80 jenów za dolara, gdy kurs wymiany wynosił wcześniej 120 jenów za dolara. Oznacza to, że aby dostać dolara potrzeba 33 procent mniej jenów niż przy wcześniejszym kursie wymiany. Tak więc amerykańskie towary i usługi kosztują Japończyków znacznie mniej jenów niż przy wcześniejszym kursie wymiany. Oczywiście spowodowałoby to wzrost eksportu amerykańskich towarów i usług do Japonii. Zgodnie z tym samym argumentem, przy nowym kursie wymiany jen kosztuje 1?80 dolara, podczas gdy wcześniej jen wynosił 1?120 dolara. Tak więc zakup jena zajmuje 50 procent więcej dolarów niż przy poprzednim kursie wymiany. W konsekwencji japońskie towary i usługi byłyby znacznie droższe dla Amerykanów, co zmniejszyłoby import towarów i usług z Japonii. Można przyjąć, że niska wartość wymiany dolara dotyczy nie tylko jena, ale także walut najważniejszych partnerów handlowych Stanów Zjednoczonych. Następnie, ogólnie rzecz biorąc, słaby dolar zwiększa konkurencyjność amerykańskiego biznesu. Towary z USA są tańsze w porównaniu z towarami zagranicznymi, zarówno w kraju, jak i za granicą. Amerykański eksport rośnie, a import maleje. Rezultatem jest zmniejszony deficyt towarów i usług, co zwiększa produkcję (PKB) i zatrudnienie w celu wytworzenia wyższej produkcji. Kolejną zaletą słabszego dolara jest to, że oznacza to mniejszy wzrost, a nawet spadek zadłużenia, jakie mieszkańcy USA są winni obcokrajowcom. Długofalowe konsekwencje deficytu towarów i usług nie są rekompensowane przez wystarczająco wysoką nadwyżkę dochodów (odsetki i dywidendy oraz wpływy z wynagrodzenia pracowników przekraczające płatności) oraz z jednostronnych transferów (więcej prezentów i pomocy przychodzących od cudzoziemców niż wychodzących ). Deficyt zwiększa zadłużenie USA wobec obcokrajowców. W efekcie obcokrajowcy pożyczają Stanom Zjednoczonym pieniądze na sfinansowanie amerykańskiego deficytu towarów i usług, dochodów i jednostronnych transferów. Zadłużenie musi zostać spłacone wraz z odsetkami. Tak więc sposobem na zmniejszenie zadłużenia zagranicznego USA jest posiadanie nadwyżki na towarach i usługach, dochodzie i jednostronnych transferach. Wystarczająco słaby dolar przyniósłby nadwyżkę towarów i usług, a prawdopodobnie także nadwyżkę uwzględniającą dochody i jednostronne transfery. Jednak słabszy dolar ma swoje wady. Po pierwsze, sprawia, że amerykańskie aktywa realne i finansowe (takie jak firmy, akcje i obligacje) są tańsze dla obcokrajowców, a więc dług USA wobec obcokrajowców może faktycznie wzrosnąć. Ale stanie się to tylko wtedy, gdy obcokrajowcy uwierzą, że ceny aktywów są tylko tymczasowo niskie. Jeśli uważają, że niskie ceny są mniej więcej trwałe lub prawdopodobnie spadną lub wzrosną w przyszłości, to niskie ceny nie skłonią ich do zakupu aktywów z USA. Nie byliby w stanie osiągnąć zysku, odsprzedając aktywa w przyszłości. Po drugie, słabszy dolar obniża standard życia mieszkańców USA jako grupy. Importowane towary i usługi oraz towary z nich wykonane są droższe, a w konsekwencji mniej towarów jest importowanych. To nie wszystko jest złe, ponieważ zbliża Amerykanów do życia w granicach ich możliwości. Cudzoziemcy finansujący Stany Zjednoczone, cieszący się większą ilością towarów i usług niż Stany Zjednoczone, nie mogą trwać wiecznie. Słabszy dolar rozpoczyna nieunikniony proces życia w ramach naszych środków, co oznacza, że ostatecznie suma dolara naszego eksportu towarów usług, wpływów z dochodu (odsetki, dywidendy i odszkodowania dla pracowników) oraz otrzymanych prezentów nie jest już niższa niż suma dolara. naszego importu, wypłaty dochodu i darowizn.

Co to jest Międzynarodowy Fundusz Walutowy i czym się zajmuje?

Międzynarodowy Fundusz Walutowy, potocznie zwany "MFW" lub "Funduszem", to międzynarodowa organizacja zajmująca się stosunkami walutowymi między krajami. Oznacza to, że monitoruje (zwany "nadzorem") kursy walutowe krajów, a także dokonuje przeglądu ich polityki pieniężnej i fiskalnej. Można powiedzieć, że za globalny system finansowania odpowiada Fundusz, ale Fundusz nie jest agencją rządu światowego - ponieważ nie ma rządu światowego. Dlatego jedyne, co może zrobić Fundusz, to wydawać zalecenia swoim krajom członkowskim, a nie wydawać polecenia do nich. Jest wyjątek. Jak można podejrzewać po pełnej nazwie, Fundusz kontroluje fundusz walutowy. Waluty są dostarczane przez kraje członkowskie do Funduszu w momencie przystąpienia, a następnie okresowo. Fundusz pożycza te waluty krajom, które potrzebują ich do finansowania swoich deficytów bilansu płatniczego. W umowach pożyczkowych zaangażowana jest również waluta międzynarodowa zwana "Specjalnymi Prawami Ciągnienia" (SDR). Kraje wpłacają waluty do Funduszu i otrzymują prawa do pożyczania tych walut proporcjonalnie do miary Funduszu dotyczącej wielkości ekonomicznej krajów, która jest okresowo zmieniana w czasie. Prawa głosu w Funduszu są również proporcjonalne do miary wielkości ekonomicznej Funduszu. Oznacza to, że funduszem zarządzają wielkie mocarstwa, zwłaszcza Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Europa (kraje UE), Japonia i Chiny. Formalnie Fundusz jest prowadzony przez międzynarodowych urzędników służby cywilnej. W rzeczywistości każdy zdaje sobie sprawę, że wielkie mocarstwa mają skuteczną kontrolę, choćby w tle. Tylko część praw do pożyczki jest automatyczna. Większość pożyczek wymaga zezwolenia Funduszu, a to oznacza zezwolenie od tych krajów, które zasadniczo zarządzają Funduszem. Tak więc kraje należące do grupy mocarstw lub kraje sprzymierzone z tymi krajami zwykle chętniej otrzymują pożyczki niż małe, niezaangażowane kraje rozwijające się. Te ostatnie kraje na ogół poddają swoje wnioski pożyczkowe gruntownej analizie i muszą zobowiązać się do przestrzegania ścisłych warunków otrzymywania pożyczek. W rzeczywistości język Funduszu zawiera w tym kontekście termin "warunkowość". W Funduszu pracuje wielu ekonomistów, którzy prowadzą dobre badania ekonomiczne, które publikuje. Fundusz gromadzi także wiele dobrych danych ekonomicznych dotyczących krajów członkowskich i gospodarki światowej. Możesz uzyskać dane w witrynie internetowej Funduszu, ale - ku przerażeniu osób prowadzących badania ekonomiczne - musisz zapłacić za najlepsze rzeczy.

Jaka jest różnica między Międzynarodowym Funduszem Walutowym a Bankiem Światowym?

Bank Światowy zajmuje się pomocą krajom rozwijającym się. Międzynarodowy Fundusz Walutowy jest zorientowany na międzynarodowy system finansowy. Tak więc Bank udziela pożyczek tylko krajom rozwijającym się, podczas gdy Fundusz udziela pożyczek zarówno krajom rozwiniętym, jak i rozwijającym się. Fundusz pozyskuje środki z "subskrypcji" krajów członkowskich zgodnie z wielkością ekonomiczną kraju określoną przez Fundusz. Bank Światowy pozyskuje większość swoich środków poprzez pożyczki - i ma świetną zdolność kredytową. Dlatego Bank płaci niskie oprocentowanie i pożycza fundusze krajom rozwijającym się na korzystnych warunkach. Fundusze na pomoc dla najbiedniejszych krajów pochodzą głównie z darowizn z krajów bogatszych, a kraje najbiedniejsze oprócz pożyczek otrzymują dotacje, te ostatnie na bardzo korzystnych warunkach. Słuszne jest stwierdzenie, że jeśli nie jesteś krajem rozwijającym się o średnich dochodach lub biednym kraju, Fundusz jest dla ciebie o wiele ważniejszy niż Bank.

Skoro światowa gospodarka wydaje się być tak powiązana, czy powinien istnieć globalny organ nadzoru gospodarczego, który mógłby interweniować, gdy na przykład chińskie lub amerykańskie nadużycia gospodarcze wpływają na gospodarkę Niemiec, Nigerii lub Singapuru?

Istnieją organizacje międzynarodowe, które robią lub mogłyby zrobić coś takiego, jak sugerujesz, ale tylko w ograniczonym zakresie. Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), a zwłaszcza jej Rada Bezpieczeństwa, jest organem zajmującym się pokojowymi i opartymi na współpracy stosunkami między krajami. Kraje mogą złożyć skargę do ONZ, jeśli uważają, że zostały skrzywdzone przez inne kraje. Jednak ONZ jest skuteczna tylko wtedy, gdy chcą tego wielkie mocarstwa. Jeśli wielkie mocarstwa - zwłaszcza pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa (Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja, Rosja i Chiny), które mają prawo weta - nie zgodzą się na merytoryczne działania w celu rozstrzygnięcia skargi, ONZ nie rób nic konkretnego. Inną organizacją międzynarodową jest Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). MFW ma monitorować kurs walutowy i politykę makroekonomiczną krajów członkowskich. W zasadzie obejmuje to wpływ kursu walutowego lub polityki makroekonomicznej jednego kraju na dobrobyt gospodarczy innego kraju. W praktyce tak się nie dzieje. Na przykład kraj mógłby zarządzać wartością wymienną swojej waluty, aby mieć przewagę konkurencyjną w handlu. Im mniej dolarów amerykańskich potrzeba, aby kupić jednego chińskiego juana (im więcej juana potrzeba, aby kupić dolara), tym tańszy chiński eksport do Amerykanów i droższy amerykański eksport do Chin. Zatem utrzymując niską wartość swojej waluty w stosunku do dolara, Chiny zachęcają do eksportu do Stanów Zjednoczonych i zniechęcają do importu ze Stanów Zjednoczonych. To pogarsza deficyt handlowy USA z Chinami. Nawet gdyby Stany Zjednoczone skarżyły się MFW na zaniżenie wartości juana, nie jest jasne, czy MFW mógłby podjąć działania na swoich zasadach i jest mało prawdopodobne, by w ogóle wypowiedział się w tej sprawie. Prawdą jest, że kiedy MFW udziela pożyczek innym krajom, może ustalać warunki, które obejmują zmiany kursu walutowego i polityki makroekonomicznej tego kraju. Jednak warunki te dotyczą wyłącznie dobrobytu gospodarczego kraju pożyczkobiorcy. Nie mają one żadnego związku z wpływem polityki tego kraju na dobrobyt gospodarczy innych krajów. Światowa Organizacja Handlu (WTO) jest bardziej nastawiona na to, co sugerujesz. WTO jest powołana do przyjmowania i rozstrzygania skarg dotyczących naruszeń umów handlowych, takich jak nakładanie dyskryminujących taryf na kraj członkowski lub ustanawianie kontyngentów ograniczających wielkość importu określonych towarów z kraju członkowskiego. Jednak WTO nie ma możliwości wyegzekwowania swoich orzeczeń. Kraj, w przypadku którego stwierdzono naruszenie reguły WTO lub umowy handlowej WTO, może odmówić dokonania niezbędnej korekty (na przykład zniesienia dyskryminującej taryfy lub kontyngentu). W tym momencie WTO zachęca kraj skarżący i kraj naruszający do wynegocjowania ugody. W przeciwnym razie państwo skarżące może podjąć działania odwetowe na kraju, który dopuścił się naruszenia, na przykład poprzez nałożenie własnej dyskryminującej taryfy lub kontyngentu na ważny eksport z kraju, który został naruszony. Naprawdę, wszystko, co robi WTO w odniesieniu do skarg jednego kraju przeciwko drugiemu, to zapewnienie wygodnego forum, na którym zainteresowane kraje mogą robić to, co prawdopodobnie zrobiłyby, gdyby nie było WTO! Podsumowując, światowi daleki jest od posiadania "globalnego strażnika gospodarczego". Skuteczny strażnik prawdopodobnie wymagałby stojącego za nim rządu światowego - a my również tego nie mamy. Pytacie jednak nie, czy mamy globalny organ nadzorujący gospodarkę, ale czy posiadanie go byłoby dobrym pomysłem. Odpowiedź niekoniecznie brzmi "tak". Nie wszystkie decyzje gospodarcze rządów krajowych są rozsądne. Czasami takie decyzje są sprzeczne z systemem rynkowym i obniżają efektywność ekonomiczną. Nie jest oczywiste, że globalny organ nadzoru gospodarczego zachowałby się w tym względzie inaczej niż rządy krajowe.

Co jest po globalizacji?

Globalizacja oznacza wiele rzeczy. Pierwszy jest bardziej wolny i międzynarodowy handel towarami i usługami. Drugi to swobodniejszy przepływ kapitału między krajami. Logicznie rzecz biorąc, wraz z kapitałem powinna istnieć swobodniejsza migracja ludzi, zwłaszcza pracowników, z jednego kraju do drugiego. Tak się nie stało; ale marsz globalizacji pod innymi względami nie został spowolniony. Trzeci to swobodniejszy transfer technologii między krajami. Czwarty to rozprzestrzenianie się kapitalizmu i systemu rynkowego na kraje, które wcześniej były tylko marginalnie w międzynarodowym systemie handlowym: Rosję, inne kraje byłego Związku Radzieckiego, kraje Europy Wschodniej, Chiny i - w mniejszym, ale niezwykle ważnym stopniu - Indie. Piąty to włączenie tych krajów do międzynarodowej gospodarki. Szóste znaczenie globalizacji to ogromny wzrost firm krajowych, które importują części do swoich produktów z zagranicy i / lub montują produkty za granicą i / lub serwisują produkty za granicą. Jeśli firma zagraniczna wykonująca te czynności jest prawnie częścią firmy krajowej (spółki zależnej lub stowarzyszonej), wówczas przeniesienie pracy za granicę nazywa się "offshoringiem". Jeśli firma zagraniczna nie jest prawnie powiązana z firmą krajową, wówczas przekazanie pracy określa się jako "outsourcing". Oczywiście offshoring i outsourcing mają swoje krajowe odpowiedniki. Całkowicie krajowa firma zintegrowana pionowo (to znaczy firma produkująca własne części do swojego produktu przeznaczonego do sprzedaży, montująca sam produkt i posiadająca własny marketing, prawo i księgowość departamentów) odpowiada sytuacji offshoringu. Sformułowanie "outsourcing" jest krajowym odpowiednikiem outsourcingu. Mam znajomego, który był właścicielem firmy zajmującej się sprzedażą dywanów. Był też jedynym pracownikiem firmy. Jego majątek fizyczny (kapitał) składał się z telefonu (w tym czasie nie było telefonów komórkowych), furgonetki i wielu książek z próbnymi dywanami. Kiedy doszło do sprzedaży, zlecił produkcję i montaż dywanu. Następnie pojechał do kolejnego potencjalnego klienta i, jeśli doszło do sprzedaży, powtórzył procedurę. Czy globalizacja kiedykolwiek się skończy? Jedna realistyczna możliwość jest taka, że proces narastania sześciu wspomnianych wyżej zjawisk zostaje zatrzymany: zatrzymuje się globalizacja. Oznaczałoby to koniec globalizacji definiowanej jako nasilenie zjawisk, ale nie oznaczałoby odwrócenia globalizacji, która miała miejsce do tej pory. Nawet jeśli globalizacja się odwróci, dopóki odwrócenie jest niewielkie, fakt globalizacji pozostaje. Jednym ze sposobów prawdziwego zakończenia globalizacji byłyby politycznie skuteczne ruchy protekcjonistyczne w krajach kluczowych dla funkcjonowania globalnej gospodarki. Przede wszystkim wśród tych krajów są Stany Zjednoczone. Inne to Wielka Brytania, Unia Europejska (UE), Kanada, Szwajcaria i Japonia. Są to główne kraje uprzemysłowione świata (przy czym UE składa się z grupy takich krajów). Można sobie wyobrazić, że niektóre z tych krajów mogłyby wycofać się, nawet częściowo, z międzynarodowej gospodarki światowej poprzez systematyczne zaprzestanie wypełniania zobowiązań Światowej Organizacji Handlu (WTO) lub systematyczne wykorzystywanie luk w przepisach WTO. Szkody dla światowej gospodarki byłyby katastrofalne. Rezultatem tego wycofania byłyby wysokie cła i wysokie bariery niezwiązane z handlem (takie jak kwoty i kłopoty administracyjne związane z importem) oraz ograniczenia w przepływie kapitału i transferze technologii, poczynając od krajów, które rozpoczęły ten proces, a następnie rozprzestrzeniając się na cały świat. W rezultacie przejście Rosji, Chin i Indii do kapitalizmu i systemu rynkowego mogłoby zostać odwrócone, ponieważ rządy tych krajów mogłyby próbować zachować wzrost gospodarczy, powracając do poprzedniego systemu gospodarczego. Dlaczego miałby się rozpocząć ten proces dezintegracji światowej gospodarki? Ponieważ globalizacja szkodzi niektórym branżom i grupom pracowników w krajach uprzemysłowionych. Ogólnie swobodniejszy handel towarami i usługami, zwłaszcza w formie offshoringu i outsourcingu, odciąga biznes od firm krajowych, a miejsca pracy od siły roboczej. Prawdą jest, że inne firmy krajowe zyskują biznes i zyski, a inne grupy pracowników w gospodarce krajowej mają więcej miejsc pracy i wyższe płace. Zyskuje również cała gospodarka, ponieważ globalizacja zwiększa efektywność ekonomiczną. Jednak rzucający się w oczy charakter biznesu i grup zawodowych, którym zaszkodziła globalizacja, może przecinać się z ich wpływami politycznymi. Może to spowodować przejście od globalizacji do protekcjonizmu. Alternatywnym sposobem zakończenia globalizacji mógłby być regionalizm. Nawet w warunkach globalizacji wzrosła liczba grup regionalnych, których przykładem jest umowa o wolnym handlu UE i Ameryki Północnej (NAFTA), a także różne podobne organizacje w krajach rozwijających się. UE jest przykładem unii celnej, w ramach której kraje członkowskie usuwają wszelkie bariery w przepływie towarów, usług, kapitału i osób między sobą. Wydaje się, że to globalizacja; ale to tylko "regionalizm" (słowo "regionalizacja" nie jest używane). Unia celna ustanawia wspólną politykę handlową - wspólne taryfy celne i bariery niehandlowe przeciwko importowi ze świata zewnętrznego. Swobodny przepływ osób nie obowiązuje poza zakresem unii celnej. Strefa wolnego handlu, taka jak NAFTA, obejmuje kraje członkowskie, które mają wzajemny wolny handel tylko towarami i usługami. Członkowie zachowują własne ograniczenia handlowe wobec innych krajów. Nie ma również swobodnego przepływu osób, a nawet pracowników, między państwami członkowskimi. Strefa wolnego handlu to także regionalizm, choć w pewnym sensie w porównaniu do unii celnej. Ważne jest to, że w każdej z form regionalizmu import towarów i usług z reszty świata jest dyskryminowany. Wolny handel towarami i usługami - a nawet swobodny przepływ osób - między ograniczoną grupą krajów niekoniecznie jest krokiem w kierunku globalizacji. Czy nadejdzie era postglobalizacyjna? Jeśli tak, jaką to przybierze formę? Nie wiem. Jednak jednym ze sposobów zapobiegania zakończeniu globalizacji byłoby podjęcie przez rządy kroków w celu stworzenia "siatki bezpieczeństwa" dla pracowników, którzy tracą pracę w wyniku globalizacji. W idealnym przypadku przyjąłoby to formę przekwalifikowania się z pracy w branżach, które są szkodliwe dla globalizacji, i podjęcia pracy w branżach produkujących dla gospodarki światowej. Taka polityka sama w sobie pomogłaby uczynić gospodarkę bardziej wydajną i przyspieszyć wzrost gospodarczy. Natomiast ja osobiście nie opowiadam się za pomocą ("bailouts") dla firm, które tracą klientów, przychody i zyski, ponieważ nie mogą konkurować w globalnej gospodarce - a nawet z jakiegokolwiek innego powodu. Do kierownictwa i akcjonariuszy należy umiejętność przewidywania przestawienia firmy na wydajną produkcję dóbr, na które jest popyt w gospodarce światowej, a także sprzedaży aktywów firmy lub fuzji z inną firmą. Jeśli żadne z tych wydarzeń się nie wydarzy i firma zbankrutuje lub zostanie przejęta przez inną firmę, jest to zasłużone - przynajmniej z punktu widzenia efektywności ekonomicznej.





[ 206 ]