SŁOWNIK SIECI - C



|Strona Główna | A |B |C |D |E |F |G |H |I |J | K |L |M |N |O |P |Q | R |S |T |U | V |W |X |Z |

Cable [Kabel] : Trwało około 100 lat zanim kabel zastąpił ogon latawca jako nośnik energii elektrycznej; ale zmiana została przyjęta serdecznie, zwłaszcza przez naukowców. Kable są najpopularniejszym nośnikiem dla przenoszenia informacji między węzłami sieci, choć coraz częściej są stosowane systemy transmisji bezprzewodowej.
Układ okablowania sieci W sieci, układ okablowania łączy węzły (lub stacje) i również nadaje sieci jej charakterystyczny kształt (topologię) i funkcje. Układ okablowania sieci rozróżnia między kablami głównym a pomocniczym. Kabel główny dostarcza ścieżek dostępu i definiuje kształt dla sieci; kable pomocnicze łączą węzły z główną ścieżką lub z centrami okablowania, które są połączone z głównymi ścieżkami. W zależności do architektury , terminologia dla takich kabli różni się
Kabel dalekosiężny i przyłączeniowy EthernetW sieciach Ethernet, kabel główny jest traktowany jako kabel dalekosiężny a kable pomocnicze są nazywane są nazywane kablami przyłączeniowymi. Kable dalekosiężne formują szkielet, lub główny układ okablowania sieci Ethernet. Z powodu swojej roli i położenia, kabel dalekosiężny czasami jest nazywany kablem szkieletowym. Kable przyłączeniowe mogą być użyte dla dołączania pojedynczych węzłów do kabla dalekosiężnego. Węzły mogą być również dołączane do kabla pośrednio przez złącze lub aparat nadawczo – odbiorczy zamiast kablem przyłączeniowym
IBM Token RingIBM Tokne Ring rozróżnia między ścieżką głównego pierścienia a ścieżką kabla. W tym kontekście, ścieżka kabli dołącza węzły do centrum okablowania. Centra okablowania są nazywane Multiststation Attachement Units (MAU) w takich sieciach. Ścieżki kabli mogą również dołączać do ścieżki paneli, które są podłączane do MAU.
Typy kabli W sieci używane są cztery rodzaje kabli
*Kabel koncentryczny, który może być cienki lub gruby
*Kabel dwuparowy (skrętka), który może być ekranowany (STP) lub nie (UTP)
*Kabel IBM, który jest szczególną skrętką, ale stworzoną z myślą o nieco bardziej surowych wymaganiach IBM.
*Światłowód, który może być jednomodowy, wielomodowy lub gradientowy
Kable koncentryczne, IBM i skrętka przesyłają elektryczność. Światłowód przenosi sygnał świetlny. Każdy z tych typów kabli jest podzielony na bardziej specjalizowane kategorie i ma swoją własną specyfikację, standardy, zalety i wady. Różnią się ceną, szybkością transmisji i zalecaną odległością transmisji. Na przykład, skrętka jest aktualnie najtańsza (i najbardziej ograniczona w wydajności). Światłowód jest droższy ale szybszy. Kabel koncentryczny leży między tymi dwoma typami
Komponenty kabla Różne typy kabli mają następujące elementy wspólne:
*Przewód dla dostarczania nośnika dla sygnału. Przewód może być miedziany lub szklany.
*Izolacja wokół przewodu, aby pomóc utrzymać sygnał w środku a zakłócenia na zewnątrz.
*Osłona zewnętrzna dla pokrycia elementów kabla. Utrzymuje razem elementy kabla i może pomóc również chronić te elementy przed wodą, ciśnieniem lub innego typu uszkodzeniami.
Dodatkowo do tych cech wspólnych, określony typ kabla ma swoje własne elementy. Kabel koncentryczny ,a jedną lub więcej osłon między izolacją a osłoną. Skrętka ma dwa przewody skręcone wokół siebie. Światłowód może zawierać materiały chroniące włókno przed ciśnieniem.
Przewód Może składać się albo z drutu albo linki. Drut jest to pojedyncza cienka nitka z materiału przewodzącego, zwykle miedzi. Linka składa się z wielu cienkich nitek materiału przewodzącego. Przewód sygnałowy jest opisany poniższymi terminami:
*Materiałem przewodzącym przewodu (na przykład miedź)
*Czy kabel jest linką czy drutem
*Średnica przewodu przewodzącego , wyrażone bezpośrednio (np. w calach ,centymetrach lub milimetrach)
Całkowita średnica linki określa jej właściwości, takie jak opór i impedancja. Te właściwości pozwalają określić wydajność kabla. Dla światłowodu, przewód jest znany jako rdzeń . Rdzeniem jest szklana lub plastykowa tuba , która przebiega przez cały kabel. Średnica tego rdzenia jest wyrażona w mikronach
Izolacja międzywarstwowa Warstwa międzywarstwowa zabezpiecza sygnał transmitowany przed ucieczką, a także pomaga chronić przed ingerencją zewnętrzna. Dla przewodów elektrycznych, izolacja jest zwykle wykonana z dielektryka (nieprzewodnika), takiego jak polietylen. Niektóre typy kabla koncentrycznego mają wiele warstw ochronnych wokół przewodu sygnałowego. Dla kabla światłowodowego, izolacja jest znana jako okładzina i jest wykonana z materiału z niższym współczynnikiem załamania niż materiał rdzenia. Współczynniki załamania jest miara , która wskazuje sposób w jaki materiał będzie odbijał promienie świetlne. Niższy współczynnik załamania zapewnia ,że światło się odbija od okładziny i pozostaje w rdzeniu.
Osłona kabla plenumPancerz lub osłona przewodu dostarcza powłoki, która utrzymuje razem wszystkie elementy kabla. Dwie główne klasy osłony to plenum i nonplenum. Dla pewnych środowisk, kabel plenum jest wymagany przez prawo. Musi być używany kiedy będzie ciągnięty „nagi” kabel (bez prowadzenie w kanale kablowym) w ścianie, i powinien być używany jeśli to możliwe. Osłona plenum jest tworzona z niepalnych fluoropolimerów (takich jak Teflon czy Kynar). Są one ognioodporne i nie dają toksycznych oparów podczas spalania. Są również znacznie droższe ( o współczynnik 1,5 do 3) niż kable z osłona nonplenum. Badania wykazały ,że kable z plenum mają mniejsze straty sygnały niż kable nonplenum. Kabel plenum używany w sieci powinien spełniać specyfikacje NEC CMP (National Electric Code) lub CL2P (Class 2 Plenum Cable)
Osłona kabla Nonplenum Kabel nonplenum używa tańszych materiałów dla osłony, więc jest tańszy niż kable plenum, ale mogą być używane tylko pod ograniczonymi warunkami. Kable nonplenum są zrobione z polietylenu lub polichlorku winylu (PVC), które się palą i dają toksyczne opary. Kable PVC używane dla sieci powinny spełniać specyfikacje NEC CMR lub CL2R.
Upakowanie kabli Kable mogą być upakowane na różne sposoby w zależności od tego do czego będą używane i gdzie umieszczone. Na przykład, topologia kabli IBM określa kabel płaski dla użycia pod podłogami. Pewne światłowody zawierają tysiące włókien ,każdy z nich może przenosić wiele komunikatów. Poniższe typy upakowania kabli są dostępne:
*Kabel sympleksowy: jeden kabel wewnątrz jednej osłony, który jest domyślnie skonfigurowany. Ten termin jestużywany głównie dla kabli światłowodowych dla wskazania ,że osłona zawiera tylko pojedyncze włókno
*Kabel dupleksowy : Dwa kable, lub włókna, wewnątrz pojedynczej osłony. W kablu światłowodowym, jest to wspólny układ, Jedno włókno jest używane do przesyłania w każdym kierunku
*Kabel wielowłóknowy: Wiele kabli lub włókien, wewnątrz pojedynczej osłony. Dla kabla światłowodowego, pojedyncza osłona może zawierać tysiące włókien; dla kabla elektrycznego, osłona będzie zawierała co najwyżej kilkadziesiąt kabli.
Właściwości kabli Kabel jest opisany w odniesieniu do rozmiaru i charakteru swoich składowych, jak również w odniesieniu do jego wydajności. Na przykład, specyfikacja kabla elektrycznego obejmują przekrój lub średnicę przewodu sygnałowego. Właściwości elektryczne i fizyczne kabla określają wydajność jakiej możesz oczekiwać i zakres warunków pod jakimi możesz użyć tego kabla. Kable różnią się właściwościami elektrycznymi jakie oferują.
Czynniki wpływające na wydajność kabla Kable są dobrymi nośnikami sygnałów ale nie są doskonałe. Idealnie, sygnał na końcowym odcinku powinien być silny i wyraźny jak na początku. Niestety nie jest to prawda, Każda transmisja składa się ze składowej sygnału i hałasu. Nawet sygnał cyfrowy degraduje się kiedy jest przesyłany przez przewód lub przez otwarty nośnik. Jest tak ponieważ informacje binarne muszą być konwertowane do postaci elektrycznej dla transmisji, a kształt sygnału elektrycznego zmienia się wraz z odległością. Jakość sygnału degraduje się z kilku powodów, w tym tłumienie, przesłuch i impedancja.
Tłumienie Tłumienie jest zmniejszaniem siły sygnału , mierzoną w decybelach (dB) na kilometr. Takie starty zdarzają się jeśli sygnał przesyłany jest przez przewód. Tłumienie występuje szybciej przy wyższych częstotliwościach i kiedy oporność kabla jest wyższa. W środowiskach sieciowych, wzmacniacze są odpowiedzialne na czyszczenie i zwiększanie sygnały przed jego przekazaniem. Wiele urządzeń jest wzmacniaczami nie mówiąc o tym. Na przykład, każdy węzeł w sieci Token Ring działa jak wzmacniacz. Ponieważ tłumienie jest wrażliwe na częstotliwość, niektóre sytuacje wymagają stosowania różnych korektorów w celu zwiększenia częstotliwości sygnałów.
Przesłuch Przesłuch jest zakłóceniem w postaci sygnału z sąsiedniego kabla lub obwodu; na przykład, sygnały na różnych parach skrętek w skrętce mogą kolidować ze sobą. Powszechną miarą tego zakłócenia w skrętce jest przesłuch NEXT, który jest przedstawiany w decybelach. Im większa wartość decybela, tym mniejszy przesłuch i lepszy kabel. Dodatkowe ekranowanie między przewodem przenoszącym a światem zewnętrznym jest powszechnie stosowanym sposobem na zmniejszenie wpływu przesłuchu.
Impedancja Impedancja która jest miara oporności elektrycznej, nie jest bezpośrednim czynnikiem wpływającym na wydajność kabla. Jednakże, impedancja może stać się takim czynnikiem jeśli ma różne poziomy przy różnych położeniach w sieci. Aby zminimalizować wpływ destrukcji różnych impedancji w sieci, specjalne urządzenia zwane przejściówkami, są używane do korekcji impedancji przy połączeniu (w położeniu przejściówki). Impedancja odzwierciedla wydajność pośrednio, generalnie, wyższa impedancja, wyższa oporność, a wyższa oporność to wyższe tłumienie przy wyższej częstotliwości
Wybór kabli Kable są używane do celów różnego rodzaju zasilania i wymagań sygnalizacyjnych. Wymagania stawiane kablom zależą od miejsca w którym wykorzystywany jest kabel i funkcji do jakiej został przeznaczony. Te wymagania , z kolei, określają cechy jakie powinien mieć kabel.
Funkcje i położenie Tu mamy kilka przykładów funkcji i położenia kabli:
*Kable przeznaczone do pracy na długich odległościach, takich jak między piętrami czy budynkami, powinny być odporne na czynniki środowiskowe (wilgotność, zmiany temperatury itd.), Można wymagać dodatkowej osłony ze specjalnego materiału. Światłowód sprawdza się dobrze, nawet przy odległościach większych niż piętra czy budynki.
*Kabel, który musi pracować w narożnikach, powinien być łatwo zginalny, a właściwości i wydajność nie powinny być zakłócane przez zginanie. Z kilku powodów, skrętka jest prawdopodobnie najlepszym kablem w takich sytuacjach (zakładając, że ma to sens w pozostałej części okablowania) Oczywiście, innym sposobem poruszania się po rogu jest użycie złącza, jednak złącza mogą wprowadzić problem straty sygnału
*Kabel ,który musi przebiegać przez obszary w którym pracują potężne silniki (lub co gorsza, są włączane i wyłączane w losowych odstępach czasu) muszą być w stanie wytrzymać zakłócenia magnetyczne. Duży sprzęt wydziela silne pole magnetyczne,które może zakłócać sygnały. Ponieważ nie jest uzależniony od wahań elektrycznych lub magnetycznych, światłowód jest najlepszym wyborem w środowisku intensywnie działających maszyn
*Jeśli chcesz wiele kabli w ograniczonym obszarze, waga kabla może stać się takim czynnikiem, szczególnie jeśli wszystko te kable znajdują się w suficie, nad tobą. Generalnie, światłowód i skrętka zwykle są najlżejsze
*Kable zainstalowane w miejscu w ledwie dostępnym miejscu muszą być szczególnie niezawodne i powinny być położone z kopią zapasową kabla podczas instalacji
*Kable ,które wymagają połączenia ze światem (np. mainframe firmowym) mogą wymagać specjalnych właściwości lub elementu pośredniczącego). Na przykład kabel UTP w sieci Token Ring potrzebuje filtra nośnika między kablem a MAU do którego kabel jest podłączony .Rodzaj kabla będzie zależał do szczegółów środowiska i przejścia między nimi
Czynniki wyboru kabla głównego Oprócz rozpatrywania funkcji i położenia , wybór kabla jest określana przez kombinację czynników, w tym:
*Typ sieci jaki planujesz stworzyć (Ethernet, Token Ring lub inny typ).Chociaż możliwe jest użycie wszelkiego rodzaju typów kabli z poszczególnymi rodzajami sieci. Na przykład, sieci Token Ring używają skrętki
*Ilość pieniędzy które są dostępne w sieci. Należy pamiętać ,że instalacja kablowa może być kosztowną częścią kosztów sieci.
*Niezależność od zasobów okablowania są już dostępne (i przydatne). Prawie na pewno jest dostępne okablowanie, które można potencjalnie wykorzystać w sieci. Jest niemal równie pewne, że przynajmniej niektóre z tych przewodów są uszkodzone lub niedopasowane do sieci.
Cena kabli Cena kabli zależy od czynników takich jak:
*Typ kabla (koncentryczny, skrętka, światłowód). Generalnie światłowód jest najdroższy ale ceny szybko spadają. Za światłowodem jest gruby kabel koncentryczny. STP i cienki koncentryk są mniej więcej w tej samej kolejności, i pokrywają się cenowo. UTP jest najtańszym typem kabla
*Czy kabel jest luzem czy ze złączami na obu końcach.
*Czy kabel jest plenum czy nonplenum. Wersja plenum kosztuje 1,5 d o3 raza więcej od nonplenum.

Cable adapter : Kabel umożliwiający połączenie karty NIC Token Ring do huba lub MAU. Do tego celu można używać kabli IBM Type1 i Type 6. Kabel IBM ma złącze DB-9 lub DB-25 na końcu NIC a złącze danych IBM na końcu MAU

Cable backbone [kabel szkieletowy] : Kabel który formuje główne łącze komunikacyjne , lub szkielet, sieci, szczególnie sieci Ethernet. Pojedyncze węzły i inne urządzenia mogą być podłączone do tego kabla przy użyciu specjalnych urządzeń pośredniczących oddzielających odcinki kabla (zwane przyłączem kablowym w sieci Ethernet) do węzła. Generalnie kabel szkieletowy jest definiowany przez komitet EIA/TIA-568 jako kabel „niewidoczny”, za ścianami, w szybach lub pod ziemią – to znaczy, nie klasyfikowane jako kable poziome (Kabel poziomy jest definiowany przez komitet EIA/TIA-568 , jako kabel ,który wychodzi z szafy sterowniczej do gniazdka w miejscu pracy) Obejmuje to kabel który służy do podłączenia krosownicy i pomieszczeń technicznych

Cable broadcast-oriented [kabel do transmisji] : Kabel stworzony do przenoszenia sygnałów wideo wysyłanych z jednej lokacji w sieci, znanej jako stacja centralna. Ten typ kabla jest stworzony dla komunikacji jednokierunkowej, co czyni go mniej wartościowym do wykorzystania jako kabel sieciowy

Cable category x [kategoria kabla] : Pięciopoziomowy system oceny dla okablowania telekomunikacyjnego, określonego w dokumentach EIA/TIA-568. Opsiują minimalną wydajność możliwości dla skrętki nieekranowanej.

Cable CATV [Community Antenna Televison, kable telewizjo kablowej] : Okablowanie służące do transmisji sygnałów telewizyjnych. CATV jest szerokopasmowym kablem koncentrycznym i generalnie dla transmisji jendokierunkowej; to znaczy od stacji do konsumenta. Jeśli kabel CATV nie jest jednokierunkowy, możliwe jest użycie go dla okablowania sieciowego

Cable coaxial [kabel koncentryczny] : Często nazywany coax, jest stosowany do transmisji danych. Kabel ten ma stabilne właściwości elektryczne w zakresie częstotliwości poniżej 1 GHz, sprawiając ,że kable są popularne dla transmisji telewizji kablowej (CATV) i dla tworzenia sici LAN. Firmy telekomunikacyjne również używają kabla koncentrycznego dla połączeń długodystansowych.
Składowe kabla koncentrycznego Kabel koncentryczny składa się z następujących warstw (posuwając się od środka)
*Przewód nośny: Przewód przewodzący jest w centru. Jest zrobiony z miedzi. Istnieją ograniczenia co do składu przewodu dla pewnych konfiguracji sieci. Średnica przewodu sygnałowego jest czynnikiem decydującym o tłumieniu (stracie) sygnału na odległości. Liczba splotów w wielowiązkowym przewodniku również wpływa na tłumienie
*Izolacja: Warstwa izolacyjna składa się z dielektryka (nieprzewodnika) wokół przewodu nośnego. Zwykle taki dieletryk jest zrobiony z jakiejś postaci polietylenu lub Teflonu
*Ekran foliowy: Cienki ekran foliowy wokół dielektryka. Ekran ten zazwyczaj składa się z aluminium połączonego z obu stron taśmą Nie wszystkie kable koncentryczne mają ekranowanie foliowe; niektóre mają dwie warstwy ekranu folii, przeplatane z oplotem warstw ekranu.
*Ekran (plecionka): Ekran, siatka, przewodnik z miedzi lub aluminium otaczający izolację i ekran foliowy, Ten przewodnik może służyć jako podstawa dla przewodu nośnego. Razem z izolacją oraz ekranu foliowego, plecionka chroni przewód nośny przed zakłóceniami elektromagnetycznymi (EMI) i zakłóceniami częstotliwości radiowych (RFI). Plecionka i ekran foliowy zapewniają dobrą ochronę przed zakłóceniami ale tylko umiarkowaną ochronę przed zakłóceniami magnetycznymi.
*Osłona zewnętrzna: Zewnętrzne zabezpieczenie , którym może być plenum (wykonane z teflonu lub Kynaru) lub nonplenum (z polietylenu lub polichlorku winylu) Warstwy wokół przewodu nośnego również pomaga zapobiec stracie sygnału z powodu promieniowania z przewodu nośnego. Przewód sygnałowy i ekranowany są koncentryczne, lub współosiowe, stąd nazwa
Wydajność kabla koncentrycznego Głównymi czynnikami który wpływają na wydajność kabla koncentrycznego są jego składowe, szerokość i impedancja. Przewód nośny określa jak dobrym przewodnikiem będzie kabel. Miedź jest najlepszym materiałem do tego celu. Szerokość kabla pozwala określić wymagania elektryczne, dla kabla. Generalnie , gruby koncentryk może obsługiwać o wiele wyższy poziom aktywności elektrycznej niż cienki koncentryk. Impedancja jest miernikiem oporu przepływu prądu zmiennego. Właściwości dielektryczne między przewodem nośnym a plecionką pomaga określić impedancję kabla. Każdy typ architektury sieci wykorzystuje kabel o charakterystycznej impedancji. Impedancja pozwala określić elektryczne właściwości kabla, a także ogranicza kontekst w jakim kabel będzie używany. Na przykład, Ethernet i ARCnet, mogą zarówno używać cienkiego kabla koncentrycznego, ale mają różne impedancje; dlatego też kable Ethernetowe i ARCnet nie są kompatybilne.. W sieciach, zakres impedancji od 50 Ohm (dla Ethernetu) do 93 Ohm (ARCnet)
Złącza kabla koncentrycznego Segment kabla koncentrycznego ma końcowe złącza na każdym końcu. Kabel jest dołączany przez te końcowe złącza do T-złącza, złącza tulejowego, innego złącza końcowego lub do ogranicznika. Przez te złącza inne kable lub urządzenia są dołączane do kabla koncentrycznego. Oprócz swoich funkcji, złącza różnią się mechanizmami dołączania i elementami. Na przykład, złącza BNC łącza dwa elementy przez podłączenie ich razem a potem włączyć te elementy klikając połączenie na miejsce. Różne rozmiary kabla koncentrycznego wymagają różnej wielkości złącza. Dla kabla koncentrycznego, dostępne są następujące złącza:
*BNC (bayonet nut connector) jest stosowany z cienkim kablem koncentrycznym
*Złącza serii N są używane z grubym kablem koncentrycznym
*TNC (threaded nut connector) może być używany w pewnych sytuacjach jako BNC, albo TNC
Złącza dla kabla koncentrycznego powinny być galwanicznie posrebrzane a nie cynowane. Dzięki temu poprawia się kontakt i trwałość złącza.
Cienki kontra gruby koncentryk Kable koncentryczny jest grupowany głównie jako odmiany cienka i gruba. Cienki kabel koncentryczny ma 3/16 cala średnicy i jest używany dla różnych architektur sieci, w tym cienkiego Ethernetu (znanego również 10Base2 lub CheaperNet) i ARCnet. Podczas korzystania z tej konfiguracji, kable dołączeniowe nie są dozwolone. Zamiast tego , T-złącza muszą być podłączone bezpośrednio do karty sieciowej (NIC). Oznacza to ,że NIC musi mieć trnasceiver, znany jako MAU w standardzie IEEE 802.3. Gruby kabel koncentryczny ma średnicę 3/8 cala. Jest używany dla grubego Ethernetu (znanego również jako 10Base5 lub ThickNet), telewizji kablowej (CATV) i innych połączeń. Gruby koncentryk jest droższy i jest trudny w instalacji i pracy.
Opis zawartości kabla
*Twinaxial: również znany po prostu jako twinax, ten kabel koncentryczny ma dwa przewody nośne, każdy z własnym diekektrykiem, lub warstwą izolacji. Przewody są zwykle skręcone ze sobą, co pomaga redukować zakłócenia magnetyczne i są otoczone ekranem i osłoną .Ten typ kabla jest stosowany w sieciach IBM i AppleTalk. Na przykład, kabel twinax służy do podłączenia terminali IBM 5250 do System/36 lub AS/400
*Triaxial: Zwany również po prostu jako triax, ten kabel koncentryczny ma dodatkowe ekranowanie: oplot wewnętrzny otoczony przez wewnętrzną (nonplenum) osłonę, otoczoną przez zewnętrzny oplot z miedzi. Ten zewnętrzny oplot jest z kolei otoczony przez zewnętrzną osłonę. Dodatkowy ekran robi wielką różnicę z powodu uziemienia i poprawnej ochronny
*Quadrax: Kabel jest hybrydą triaxa i twinaxa. Quadrax ma dodatkowy przewód nośny z dielektrykiem, i również ma dodatkowe ekranowanie triaxa.
*Quad shield: Ten kabel a cztery warstwy ekranowania: na przemian warstwy folii i plecionki ekranowej. Kabel ten jest używany w sytuacjach, w których mogą wystąpić ciężkie zakłócenia elektryczne, na przykład w otoczeniu przemysłowym
Kable pasma kontra szerokopasmowe Funkcjonalnie , kabel koncentryczny jest pogrupowany w odmiany pasmowe i szerokopasmowe. Kabel koncentryczny pasma ma jedne kanał przez który może być wysyłana pojedyncza cyfrowa wiadomość, przy szybkości do 80 Mbps. Cienki koncentryk służy jako kabel pasma. Kabel koncentryczny szerokopasmowy może przenosić równocześnie kilka sygnałów analogowych (przy różnych częstotliwościach). Każdy z tych sygnałów może być innym komunikatem lub innym typem informacji. Gruby kabel koncentryczny może być używany do transmisji szerokopasmowej w sieci. Koncentryczne kable szerokopasmowe mogą używać jednego lub kilku kabli. W pojedynczym kablu szerokopasmowym, częstotliwości są podzielone; na przykład, na 6 MHz kanały dla każdej stacji. Niektóre kanały są przeznaczone na komunikację dwukierunkową. Kabel dualny używa jednego kabla dla wysyłania a drugiego dla odbierania danych; każdy kabel ma wiele kanałów. Zauważmy ,że kabel szerokopasmowy wymaga o wiele więcej planowania niż kabel pasmowy, Na przykład, ustawienia szerokopasmowe będą musiały korzystać ze wzmacniaczy działającymi z różnymi sygnałami szerokopasmowymi.
Oznaczenia kabla koncentrycznego Poniższe oznaczenia kabli koncentrycznych są stosowane w sieci. Jest kilka typów dostępnych kabli koncentrycznych
*RG-6: Używany jako kabel przyłączeniowy dla transmisji CATV. Ma 75 Ohm impedancji, jest kablem szerokopasmowym i często ekranowany czterowarstwowo.
*RG-8 : Używany dla grubego Ethernetu. Ma impedancję 50 Ohm. Konfiguracja grubego Ethernetu wymaga innego kabla i MAU. Innym kablem wymaganym jest skrętka przyłączeniowa dla NIC. Kabel przyłączeniowy RG-8 używa 15-pinowego złącza DIX (lub AUI). RG-8 jest również znany jako kabel N-Seriers Ethernet
*RG-11: Używany dla głównego łącza CATV. Ma 75 Ohm impedancji i jest kablem szerokopasmowym. Kabel ten jest często ekranowany czterowarstwowo (folia/oplot/folia/oplot wokół przewodu sygnałowego i dieletryka) dla ochrony przewodu sygnałowego przed gorszymi warunkami działania.
*RG-58 : Używany dla cienkiego Ethernetu. Ma impedancję 50 Ohm i używa złącza BNC
*RG-59: Używany dla ARCNet Ma 75 oh impedancji i używa złącz BNC. Ten typ kabla jest używana dla połączeń szerokopasmowych i również przez firmy dla podłączania kabli sieciowych dla indywidualnych użytkowników
*RG-62: Używany dla ARCNet. Ma impedancję 93 Ohm i używa złącz BNC.
Zalety kabla koncentrycznego Kable koncentryczny a następujące zalety nad innymi typami kabli jakie mogą być używane w sieciach .Zalety są ogólne i mogą ie być stosowane w określonych sytuacjach.
*Kabel szerokopasmowy może być używany do transmisji głosu, danych a nawet video
*Kabel jest relatywnie łatwy do instalacji.
*Kabel jest interesujący cenowo w porównaniu z innymi typami kabla
Wady kabla koncentrycznego
*Łatwy do uszkodzenia i czasami trudny do pracy, szczególni przypadku grubego kabla koncentrycznego
*Kabel koncentryczny jest trudniejszy w pracy niż skrętka
*Ten typ kabla nie może być używany w architekturze sieci token ring
*Gruby kabel koncentryczny może być droższy do instalacji, szczególnie jeśli musi zostać umieszczony w kanale kablowym
*Złącza mogą być droższe
*Kabel szerokopasmowy nie może przenosić zintegrowanego głosu, danych i sygnałów wideo

Cable Data-Grade [kable do przenoszenia danych] : Skrętka o wyjątkowo wysokiej jakości do użycia dla transmisji danych. W przeciwieństwie do kabla przenoszącego głosu jest bardziej podatny na zakłócenia i zniekształcenia sygnału. W specyfikacji EIA/TIA-568 kategorie 2 do 5 są kablami przenoszenia danych.

Cable distribution [kabel dystrybucji] : W sieci szerokopasmowej, termin dla kabla używanego na średnich dystansach (do kilkuset metrów) i dla rozgałęzienia pnia sieci lub szkieletu

Cabl drop [przyłącze kablowe] : Kabel używany do połączenia kart sieciowej (NIC) do transceivera w grubym Ethernecie, Przyłącze kablowe, zwane również kablem AUI lub kablem transceivera ma 15-pinowe złącze AUI lub DIX do końcowego NIC i złącze N-series na końcu transceivera.

Cable Feeder : 25 parowy kabel, który może być używany do przenoszenia sygnałów głosu i danych

Cable fiber-optic [Światłowód] : Światłowód dostarcza nośnika do przenoszenia sygnałów świetlnych a nie elektrycznych. Kable tego typu różnią się pod względem wymiarów fizycznych , budowy i długości fali (fal) jaka transmitują. Ponieważ komunikacja światłowodowa używa sygnałów świetlnych, nie jest objęta zakłóceniami elektromagnetycznymi. To oraz gfak ,że sygnał świetlny napotyka niewielki opór na swoje drodze(w stosunku do sygnału elektrycznego podróżującego przewodem miedzianym) oznacza ,że światłowód może być używany na znacznie większych odległościach, zanim sygnał zostanie oczyszczony i wzmocniony. Niektóre segmenty światłowodów mogą mięć kilku kilometrów zanim wzmocnienie będzie koniczne. W rzeczywistości naukowcy wysyłali sygnały przez światłowód na tysiące kilometrów bez wzmacniania. W 1990 roku naukowcy wysłali sygnał 1 Gigabajtów na sekundę prawie na odległość 8 000 kilometrów bez wzmacniania! Z kablem światłowodowym możliwa jest prędkość ponad 10 Gbps. W praktyce jednak ta przewaga jest bardziej obietnicą niż rzeczywistością. Niemniej jednak połączenia światłowodowe dostarczają bardziej wiarygodnej transmisji na większe odległości, chociaż przy większych kosztach.
Zastosowanie światłowodu Aktualnie kabel światłowodowy jest rzadziej stosowany do stworzenia sieci niż do połączenia dwóch sieci lub segmentów sieci. Na przykład, kabel ,który musi działać między piętrami jest często światłowodem,najczęściej 62.5/125 z diodami LED jako źródłami światła. Odporny na zakłócenia elektromagnetyczne włókno jest idealne do takiego zastosowania, ponieważ kabel często jest prowadzony szybem windy,a silnik windy daje silne zakłócenia. Jednym z powodów słabego rozwoju sieci światłowodowych jest cena. Karty sieciowe (NIC) dla węzłów światłowodowych mogą kosztować kilka tysięcy dolarów, w porównaniu do cen detalicznych około 100 dolarów dla kart Ethernet i ARCNet. Jednakże, kiedy wybieramy światłowód nie zawsze jest konieczne stosowanie bardzo drogich złaczy światłowodowych. NA krótkich dystansach i wolniejszej przepustowości, tani kabel jest lepszy. Ogólne, kabel światłowodowy pozwala na dłuższą drgoę transmisji niż kable miedziany
Składowe kabla światłowodowego Głównym składowymi światłowodu są rdzeń, płaszcz, bufor i osłona. Pewne typy światłowodów zawierają przewodzący przewód miedziany. Może być to używane dla dostarczania zasilania, na przykład do wzmacniacza.
*Rdzeń i płaszcz światłowodu : Rdzeń światłowodu składa się z jednego lub więcej szklanych lub plastykowych włókien przez które porusza się światło. Plastyk jest łatwiejszy do wytworzenia i zastosowania ale działa na krótszych odległościach niż szkło. Rdzeń może być od 2 od kilkuset mikronów. (Mikron, znany również jako mikrometr jest milionową częścią metra) .W kontekście sieci, najpopularniejsze rozmiary rdzenia to 60,62.5 i 100 mikronów. Większość kabli światłowodowych używanych w sieci ma dwa włókna rdzenia: po jednym do komunikacji w każdym kierunku. Rdzeń i płaszcz są produkowane jako jedna jednostka. Płaszcz jest warstwą ochronną (zwykle plastykową) o niższym współczynniku załamania niż rdzeń, Niższy wskaźnik oznacza ,że światło uderzające w ścianki rdzenia będzie przekierowywane dla kontynuowania jego ścieżki. Płaszcz będzie miał od stu mikronów do milimetra (1000 mikronów).
Bufor światłowodu Bufor jest jedną lub więc warstwą plastyku otaczająca płaszcz. Bufor pomaga wzmocnić kabel, zmniejszając prawdopodobieństwo mikropęknięć,które mogą ostatecznie przekształcić się w większą przerwę w kablu. Bufor chroni również rdzeń i płaszcz przed potencjalną korozją w wodzie lub innych materiałach w środowisku działania. Bufor jest sztywną rurką plastykową. Bufor może podwoić średnicę kabla. Bufor może być luźny lub ciasny. Luźny bufor jest sztywną rurką z tworzywa sztucznego z jednym lub więcej włóknami.(składające się z rdzenia i płaszcza)/ Rurka przejmuje wszystkie naprężenia w kablu, buforują włókna od tych naprężę,n, Ciasny bufor jest dobrze dopasowany wokół włókna(włókien). Ciasny bufor może chronić włókna przed naprężeniami z powodu ciśnienia i wstrząsów ale nie przed zmianami temperatury.
Wzmocnienie Kabel światłowodowy również ma elementy wzmacniające, które są zrobione z twardego materiału (takiego jak stal , włókno szklane czy kevlar), zapewniając dodatkową wytrzymałość kablowi. Każdy z tych materiałów ma swoje wady i zalety. Na przykład stal przyciąga piorun ale nie zakłóca sygnału optycznego,ale może poważnie zaszkodzić ludziom i urządzeniom wysyłającym lub odbierającym taki sygnał
Osłona światłowodu Osłona światłowodu jest zewnętrzną ochroną , która może być plenum lub nonplenum, jak w kablu elektrycznym. W kablu używanym w sieci, osłona zazwyczaj mieści co najmniej dwie włókna /płaszcz: po jednym dla każdego kierunku.
Kable jednomodowe kontra wielomodowe Kable światłowodowe mogą być jednomodowe lub wielomodowe (Mody są możliwymi ścieżkami dla światła w kablu)
Kable jednomodowy W kablu jednomodowym, rdzeń jest tak wąski (zazwyczaj mniej niż 10 mikronów), że światło może przyjąć tylko jedną drogę przez niego. Włókno jednomodowe ma najmniejsze tłumienie, zwykle mniejsze nić 2 decybele na kilometr. Ten typ kabla jest najtrudniejszy do zainstalowania, ponieważ wymaga największej precyzji i jest najdroższym z głównych typów światłowodów. Jednak szybkość transmisji jest możliwa 50 Gbps i większą. Aby uzyskać taką wielkość, należy pamiętać ,że linia 10 Gbps może przenieść 130 000 kanałów głosowych. Mimo ,że rdzeń kabla jednomodowego kurczy się do rozmiarów bardzo małych, płaszcz nie jest odpowiednio mniejszy ani też nie powinien być. Dla włókien jednomodowych, średnica płaszcz powinna być około dziesięć razy większa od średnicy rdzenia. Wskaźnik ten pozwala na rozmiar płaszcza jka przy popularnych kablach wielomodowych. To pomaga to stworzyć de fakto standard rozmiaru . Utrzymywanie dużego płaszcza również sprawia ,że włókno i kabel również są łatwiejsze w obsłudze i bardziej odporne na uszkodzenia.
Kabel wieolodowy Wielomodowy światłowód ma szerszy rdzeń, tak ,że promień światła ma miejsce na wiele ,ścieżek poprzez rdzeń. Wiele modów (ścieżek światła) w transmisji może powodować zakłócenia sygnału po stronie odbiorczej. Jedną z miar zniekształcenia jest dyspersja modalna, przedstawiana w nanosekundach (miliardowa część sekundy) na kilometr. (ns/km), Wartość ta przedstawia różnicę czasu między najszybszą a najwolniejszą alternatywną ścieżką światła. Wartość ta również nakłada górny limit przepustowości, ponieważ czas trwania sygnału musi być większa niż wartość nanosekundowa. Przy włóknie szkła kwarcowego, oczekujemy od 15 do 30 ns/km. Należy pamiętać ,że dyspersja modalna 20 ns/km daje przepustowość mniejszą niż 50 Mbps
Stopnie refrakcji: Kabel światłowodowy z indeksem kroku kontra światłowód gradientowy.Jednym z powodów ,że światłowód jest tak dobrym medium transmisyjnym jest to ,że różne wskaźniki refrakcji dla płaszcza i rdzenia pomagają ograniczyć sygnał świetlny wewnątrz rdzenia. Kabel może być skonstruowany dla nagłej zmiany współczynnika załamania od rdzenia do płaszcza lub zmiana ta może dokonywać się stopniowo. Dwa główne typy światłowodów wielolodowych różnią się w tej funkcji
Kabel z indeksem kroku Kabel z nagłą zmianą współczynnika refrakcji nazywa się kablem z indeksem kroku. Zmiana dokonywana jest wykonywana w jednym kroku. Jednokrokowy kabel wielomodowy używa tej metody, i jest to najprostszy i najtańszy typ kabla światłowodowego. Jest równie łatwiejszy do instalacji. Rdzeń jest zazwyczaj o średnicy między 50 a 125 mikronów; płaszcz ma co najmniej 140 mikronów. Szerokość rdzenia daje światłu całkiem sporo miejsca na poruszanie, a tłumienie jest wysokie (co najmniej dla kabla światłowodowego): między 10 a 50 dB/km. Prędkość transmisji jest możliwa między 20 Mbps a 3 Gbps, ale aktualne prędkości są znacznie niższe.
Kabel gradientowy Kabel ze stopniową zmianą współczynnika załamania nazywa się kablem gradientowym , lub gradientem wielomodowym. Ten typ światłowodu ma stosunkowo szeroki rdzeń, jak kabel jednokrokowy wielomodowy. Zmiany zachodzą stopniowo i obejmują kilka warstw, każda i nieco niższym współczynniku refrakcji. Gradacja wskaźnika refrakcji kontroluje sygnał świetlny lepiej niż metoda jednokrokowa. W rezultacie, tłumienie jest mniejsze, zwykle mniej niż 15dB/km. Podobnie dyspersja modowa może być 1 ns/km i niższa, co pozwala na więcej niż dziesięć razy większą przepustowość kabla z indeksem kroku. Kabel wielomodowy gradientowy jest najpowszechniej stosowanym typem okablowania sieci.
Składowe włókna światłowodowego Rdzeń i płaszcz mogą być zrobione z plastyku lub szkła. Poniższa lista podsumowuje kombinacje składowych od najwyższej jakości do najniższej:
Jednomodowy światłowód szklany : Ma wąski rdzeń więc tylko jeden sygnał może się nim poruszać
Światłowód gradientowy szklany: Niewystarczająco ciasny jednomodowy, ale stopniowa zmiana współczynnika refrakcji pozwala dać większą kontrolę nad sygnałem świetlnym
Szklany światłowód jednokrokowy : Nagła zmiana współczynnika refrakcji od rdzenia do płaszcza oznacza ,że sygnał jest mniej kontrolowalny
Pokryty plastikiem silica (PCS): Ma relatywnie szeroki rdzeń (200 mikonów) i relatywnie niską przepustowść (20 Mhz)
Plastic Powienn być używany tylko na bardzo krótkim dystansie.
Podsumowując, kable światłowodowe mogą składać się z rdzenia szklanego i szklanego płaszcza. Szkło daje dużo wyższą wydajność, w postaci wyższą przepustowość nad dłuższych dystansach. Szklany jednokrokowy kabel z małym rdzeniem jest najwyższej jakości. Kabel mogą również składać się ze szklanego rdzenia i plastykowego płaszcza. W końcu, najniższego stopnia klasa światłowodu to plastykowy rdzeń i plastykowy płaszcz. Plastykowy kabel jednokrokowy jest na samym dole wydajności
Oznaczenie kabli światłowodowego Kable światłowodowe są określane w odniesieniu do średnicy rdzenia i płaszcza. Na przykład, kabel 62.5/125 ma rdzeń o średnicy 62.5 mikrona i płaszcz o średnicy dwukrotnie większej. Oto kilka konfiguracji światłowodów:
8/125: Kabel jednokrokowy z rdzeniem 8 mikronów i płaszczem 125 mikronów. Ten typ kabla jest drogi i aktualnie używany tylko w kontekście ,kiedy jest potrzebna duża przelotowość (takich jak aplikacje czasu rzeczywistego) lub na długich odległościach. Konfiguracja kabla 8/125 jest podobna do kabla transmisyjnego o długości fali świetlnej 1,300 lub 1,5000 nm.
62.5/125:Najpopularniejszy typ kabla światłowodowego używanego w większości zastosowań sieciowych. W tego typu kabli można używać długości fali 850 i 1,300 nm.
100/140: Konfiguracja jaką IBM najpierw określił dla okablowania światłowodowego w sieci Token Ring. Ze względu na ogromną popularność konfiguracji 62.5/125, IBM wspiera obie konfiguracje.
Składowe połączenia światłowodowego Dodatkowo do samego kabla, połączenie światłowodowe potrzebuje źródła światła dla wygenerowania sygnału, jak również złącz, wzmacniaczy i łączników dla trasy i dostarczania sygnału.
NadajnikNadajniki światłowodowe konwertują sygnał elektroniczny na światło i wysyła sygnał świetlny do rdzenia . Źródło światła i moc optyczna nadajnika są kluczowymi elementami określającymi wydajność nadajnika. Moc optyczna nadajnika zależy od kilku czynników, w tym rozmiar włókna i płaszcza i apertury numerycznej (NA) włókna. NA jest miarą zdolności włókna do gromadzenia światła i jest określana przez kąt przy którym światło trafiające do włókien będzie przez nie przechodzić. Wartość mocy wyjściowej w zakresie od mniej więcej 50 do 200 mikrowatów. Mniejsze rdzenie generalnie mają niższą moc ale również mniejsze tłumienie sygnału i większą przepustowość. Wartość mocy wyjściowej nie powinna być zbyt duża, ponieważ zwiększa to zapotrzebowanie na moc a także ryzyk uszkodzenia elementów w punkcie odbioru. Nadajniki używają modulacji albo cyfrowej albo analogowej. Modulacja analogowa jest używana dla głosu, wideo, a nawet sygnału radaru, które wymagają pasma od kilkudziesięciu kHz do kilkuset MHz, a nawet tak wysokie jak gigaherców, Modulacja cyfrowa jest stosowana w sieciach komputerowych i długodystansowych systemów telefonicznych, co wymaga szybkości transmisji w zakresie od kilkudziesięciu kilobitów do więcej niż gigabitu na sekundę. Nadajniki różnią się prędkością,.
Źródło światła Źródłem światła będzie laser lub diody LED. Dobre źródło światła w połączeniach światłowodowych powinno mieć następujące charakterystyki:
*Szybki czas narastania i opadania. Czas narastania jest czasem potrzebnym dla źródła światła, aby przejść od 10 do 90 procent żądanego poziomu. Czas ten ogranicza maksymalną szybkość transmisji, więc powinien być jak najkrótszy. Lasery mają czas narastania poniżej nanosekundy; czas narastania dla diod LED wynosi od kilku do kilkuset nanosekund
*Wąska szerokość widma. Szerokość widma odnosi się do zakresu długości fal emitowanych przez źródło światła, i powinno być jak najwęższe. Szerokości widm dla laserów są od 1 do 3 nm; dla LED jest to 30 do 50 nm.
*Emisja światła przy środkowej długości fali z minimalną szerokością widma. Środkowa długość fali jest podstawową długością fali emitowanego światła. Z różnych powodów, są wykorzystywane długości flai 820,850,1300 i 1550 nm. Diody LED są wykorzystywane dla pierwszych trzech długości fal, ale rzadko dla 1550 nm. Lasery mogą być używane przy wszystkich tych długościach fal, a lasery o pojedynczej częstotliwości (dostępne w dwóch najwyższych długościach fal) pozwalają na emisję określonej długości fali z minimalną długością fali.
*Dobre związki między obszarem emitującym a kątem akceptacji. Obszar emisyjny jest otworem przez który nadajnik emituje światło. Powinien być mały w stosunku do kąta akceptacji rdzenia światłowodu, tak więc całe światło emitowane przez nadajnik będzie wchodzić do rdzenia. Lasery mają dużo mniejszy obszar emisyjny niż LED.
*Stała, silna moc wyjściowa. Im większa moc, tym silniejszy sygnał i może być transmitowany dalej bez osłabiania. Wyjście lasera może być 1000 razy mniejsze niż LED
*Długa żywotność. Czas życia źródła światła jest to ilość czasu zanim źródło osiągnie połowę swojej mocy szczytowej. Generalnie liczone w milionach godzin i jest zazwyczaj dłuższy dla LED niż laserów.
Mimo ,że lasery są wyraźnym wyborem źródła światła, generalnie LED′ są źródłami światła. Najbardziej prawdopodobnym powodem jest cena; nadajniki , które używają LED są zwykle dużo tańsze. Nie jest to problem dla celów sieciowych, jednakże, ponieważ LED działa przy 820 lub 850 nm są dobre na krótkie odległości. Pomimo swoich wad wydajności w porównaniu z laserami, LED′y są bardziej wiarygodne i mniej narażone na awarie.
Odbiornik Odbiorniki światłowodowe działają przeciwnie do nadajników: przyjmują synał świetlny i konwertuje na sygnał elektryczny, reprezentując informacje w formie analogowej lub cyfrowej. Wydajność odbiorników zależy od tego jak działają jego trzy główne składowe. Oto główne elementy odbiornika światłowodowego :
*Fotodetektor, który „widzi” sygnał optyczny i konwertuje go na postać elektryczną. Daje to prą, który jest proporcjonalny do wykrytego natężenia światła
*Wzmacniacz , który wzmacnia sygnał i daje go w postaci gotowej do przetwarzania
*Procesor ,który stara się odtworzyć oryginalny sygnał
Odbiornik zawiera także interfejsy dla kabla przenoszącej sygnał świetlny i urządzenie do którego sygnał elektryczny jest przekazywany. Fotodetektor i wzmacniacz procesu są zasadniczo identyczne dla sygnałów analogowych i cyfrowych. Główne różnice są procesorach. Jest kilka różnych klas fotodetektorów, z których każdy nadaje się do różnych prędkości i odległości. Czułość odbiornika określa najsłabszy sygnał jaki fotodetektor może wybrać. Informacja ta może być wyrażona jako wartość bezwzględna. np. 10 mikrowatów, lub poziom mikrowata potrzebny dla współczynnika błędnych bitów (BER)
Cykl pracy Cykl pracy określa stosunek wysokiej do niskiej wartości sygnału w transmisji cyfrowej. Nie jest to koniecznie równe do proporcji 0 i 1 wartości bitu w wiadomości, ponieważ niektóre metody kodowania sygnału będą 1 jako wysoki w pewnym punkcie w transmisji i jako niski w innym punkcie. Idealny cykl pracy wynosi 50 procent,. Wartość cyklu pracy jest ważna ponieważ odbiornik używa poziomu odniesiona jako progu między wysokimi a niskimi wartościami. Niektóre odbiorniki dostosowują to odniesienie podczas transmisji. Jeśli wartość cyklu pracy odbiega od 50 procent,zmieniony poziom progu może prowadzić do błędnych wartości. Na przykład, jeśli ten próg jest korygowany w dół z powodu 20 procentowego cyklu pracy, niskie sygnały, które są marginalne ale nieznacznie wyższe niż normalnie może być mylnie interpretowane jako wartości wysokie. Istnieją dwie strategie zajmowania się problemem potencjalnego błędu: kodowanie sygnału i poziom odniesienia. Pewne metody kodowania sygnały, takie jak Manchester czy Manchester różnicowy stosowane w sieciach Ethernet i Token Ring, zawsze mają 50 procentowe cykle życia. Wadą tego miłego zachowania jest to ,że te metody kodowania wymagają zegara ,który pracuje dwa razy szybciej niż danych (ponieważ każdy przedział jest związany z dwoma poziomami elektrycznymi). Jest możliwe zbudowanie odbiornika, który ma bezwzględny poziom odniesienia; to znaczy, który będzie odpowiadał poziomowi 50 procentowego cyklu życia. Osiąga się to przez połączenie odbiornika ze źródłem prądu stałego. Wadą jest to ,że odbiornik ma wyższe wymagania mocy; wymaga sygnału od 6 do 8 dB(około cztery do ośmiu razy) silniejszego niż zwykły odbiornik.
Transceiver Transceiver światłowodowy zawiera zarówno nadajnik jak i odbiornik w tym samym elemencie. Są on ułożone równolegle tak ,że mogą działać niezależnie od siebie. Zarówno nadajnik jak i odbiornik mają swoje obwody, więc komponent obsługuje transmisję w obu kierunkach
Repeater Podobnie jak transceiver, repeater światłowodowy obejmuje zarówno nadajnik jak i odbiornik w tym samym elemencie. Jednakże, w repeaterze, te składowe są ułożone szeregowo. Oddzielne obwody do oczyszczania i wzmacniania sygnału. Odbiornik pobiera sygnał i przekazuje go przez wzmacniacz do nadajnika.
Złącza i sklejenia Złącza służą do łączenia dwóch segmentów kabla lub kabla i urządzenia. Złącze jest używane do czasowego połączenia. Aby połączyć dwie sekcje kabla, używamy sklejenia. Dla połączenia więcej niż dwóch sekcji kabla używamy sprzęgu. Generalnie używamy sklejania kiedy to możliwe; używamy złącza kiedy to konieczne. Dobre złącze lub sklejenie powinno mieć następujące właściwości:
*Niską stratność mocy. Powinien być minimalna strata mocy sygnału przechodzącego przez złącze lub sklejenie. Dla sieci i połączeń krótko dystansowych, strata powinna być mniejsza niż 1dB; dla połączeń długodystansowych, powinna być mniejsza niż 0,2 dB
*Żywotność, Złącze powinno być zdolne do wielokrotnego połączenia bez zerwania lub stania się niepewnym. Żywotność zazwyczaj ma wartości około 250 do 1000 połączeń,
*Łatwość zastosowania. Złącze lub sklejenie powinny być łatwe do instalacji.
*Niska cena. Tańsze, lepsze , dostarczające wszystkich poprzednich funkcji są spełnione
Istnieje wiele rodzajów wzorów złączy używanych w kablu światłowodowym. Niektóre z najczęściej używanych w sieci są złącza SC, ST,SMA i MIC określone dla architektury sieciowej FDDI (Fiber Distributed Data Interface). Jeśli połączenie światłowodowe jest mniej lub bardziej trwałe, może bardziej sensowne jest sklejenie razem segmentów kabla. Techniki klejenia są bardzie wiarygodne i precyzyjniejsze niż złącza. Z tego powodu, straty sygnału przy sklejeniu są znacznie niższe (prawie zawsze mniejsze niż 1dB, a często mniejsze niż 0,25dB) niż przy złączach. Sklejanie jest prawie zawsze stosowane przy kablu światłowodowym długodystansowym. Stapianie i mechaniczne sklejanie są dwoma najpopularniejszymi metodami sklejania. Z tych dwóch, stapianie daje lepsze klejenie.
Sprzęgi Sprzęgi światłowodowe kierują sygnały przychodzące do dwóch lub więcej ścieżek wychodzących. Sprzęgi są potrzebne w sieciach światłowodowych. Kiedy sygnał elektryczny jest podzielony i wysyłany równoległymi ścieżkami, każda sygnał jest tej samej mocy. Nie jest tak w przypadku sygnałów świetlnych. Po podziale sygnału, sygnały optyczne są słabsze od oryginału. Na przykład, jeśli sprzęg światłowodowy dzieli sygnał na dwa równe sygnały, każdy z nich traci 3 dB względem sygnału oryginalnego. Sprzęgu mogą być przeznaczone do podziału sygnału równo lub nierówno.
Przełączniki optyczne Sprzęgi używane w sieci potrzebują pewnego typu mechanizmu obejścia, tak,że sprzęgi mogą być odłączone jeśli węzeł docelowy sprzęgu nie jest w sieci. Ta możliwość rozłączania jest osiągana przełącznikami optycznymi, które pozwalają światłu na pominięcie węzła i kontynuowanie w sieci.

Straty sygnału na kablu światłowodowym Jak wspomniano wcześniej, sygnały świetlne mogą być zmniejszane przez sprzęganie. Ponadto czynniki które przyczyniają się do utraty sygnału na odcinku kabla są następujące:
*Dyspersja impulsu: Jeśli szerokość rdzenia kabla jest duża w porównaniu z długością fali świetlnej, światło wchodzi do rdzenia pod różnymi kątami i będzie przebywać różne odległości do miejsca przeznaczenia. Jak wyjaśniano wcześniej, różnica czasu przybycia między najszybszym a najwolniejszym sygnałem w grupie jest mierzona w nanosekundach na odległości jaką musi przebyć światło. Wartość ta ogranicza maksymalną szybkość transmisji, ponieważ impulsy sygnału muszą być oddzielone co najmniej nanosekundami
*Tłumienie: Strata mocy sygnału która wystąpiła ponieważ światło jest absorbowane przez płaszcz, a inne światło jest rozpraszane jako wynik niedoskonałości włókna
*Zaginanie światłowodu: Strata sygnału może wystąpić ponieważ światłowód jest zagięty w szczególny sposób. Wiele wstęg światła (znanych jako mody) wchodzi do rdzenia, każdy przy nieco innym kącie. Zagięcie światłowodu może umożliwić pewnym modom opuszczenie rdzenia .Ponieważ mody które opuszczają nie będą losowe, zagięcie światłowodu może wprowadzić symetryczne straty pewnych komponentów sygnału. Po prostu toczenie światłowodu na szpuli może wprowadzić zagięcie światłowodu
*Mikrozagięcia: Są to małe załamania, które mogą powstać na kablu w wyniku różnych nacisków (na przykład, dołączanie złącza na końcu kabla). Mikrozagięcia we włóknie mogą się kumulować, a obecność wielu zagięć może znacznie zwiększyć tłumienie sygnału.
*Owalność światłowodu: Jeśli rdzeń i płaszcz światłowodu nie są okrągłe, nierównomierny kształt będzie zakłócać sygnał. Może się to zdarzyć , na przykład, kiedy kabel został zgnieciony tak ,że rdzeń i płaszcz są częściowo spłaszczone
Zalety światłowodu
*Sygnały świetlne są odporne na zakłócenia Emi lub elektryczne przesłuchy. Sygnały świetlne nie interferują z innymi sygnałami. W rezultacie światłowodowe połączenia mogą być stosowane w bardzo niekorzystnych warunkach takich jak szyby wind gdzie silnik generują wiele szumu elektrycznego.
*Linie światłowodowe są trudniejsze do podsłuchiwania, więc są dużo bezpieczniejsze dla linii prywatnych
*Światło ma dużo wyższą przepustowość, lub współczynnik maksymalnego transferu danych, niż połączenia elektryczne.
*Sygnał ma dużo mniejszy współczynnik strat, więc może być transmitowany dużo dalej niż za pomocą kabla koncentrycznego lub skrętki bez konieczności wzmacniania.
*Światłowód jest dużo bezpieczniejszy ponieważ nie ma elektryczności a więc nie ma niebezpieczeństwa szoku elektrycznego.
*Kabel światłowodowy jest generalnie cieńszy i lżejszy od kabli elektrycznych, a więc może być zainstalowany dyskretniej.
Wady światłowodu *Kabel światłowodowy jest droższy niż inne typy kabli
*Inne składowe, szczególnie karty sieciowe NIC są bardzo drogie
*Pewne składowe, szczególnie sprzęgi są podlegają przesłuchom optycznym.
*Złącza światłowodowe nie są stworzone do użycia tak często jak byśmy chcieli. Generalnie, są zaprojektowane do mniej niż tysiąca połączeń.Potem złącza mogą stać się luźne, niestabilne.
*Wiele innych części może spowodować uszkodzenia w połączeniu światłowodowym niż w elektrycznym.

Cable horizontal [kabel poziomy] : Kabel poziomy jest definiowany przez komitet EIA/TIA 568 jako kabel który idzie z krosownicy lub szafy sterowniczej do gniazdka w miejscu pracy. Szafy sterownicze z podłogi lub budynku są podłączone do innych szaf przy użyciu kabla szkieletowego. W pewnym sensie, kabel poziomy jest najważniejszy z całej strukturze okablowania całej sieci. Ponieważ jest instalowany w ścianach, podłogach, sufitach lub ziemi, proces instalacji może być trudny i drogi. Co więcej, kabel powinien móc obsłużyć przyszłe standardy i technologie. EIA/TIA-568 identyfikuje cztery główne typy kabla horyzontalnego, i klika wariantów opcjonalnych.

Cable IBM [kable IBM] : IBM Cable System (ICS) został stworzony przez IBM do stosowania w sieciach Token Ring. IBM określił dziewięć typów kabli, głównie skrętki ,ale z bardziej rygorystycznymi specyfikacjami niż w ogólnym okablowaniu skrętki. Typ taksonomiczny również zawiera światłowód, ale wyklucza kabel koncentryczny. Wersje skrętki różnią się w następujący sposób:
*Czy jest ekranowana czy nie
*Czy przewód nośny jest drutem czy wiązką
*Średnicą przewodu nośnego
*Liczbą skrętek
Specyfikacje stworzono dla siedmiu z dziewięciu typów. Typy 4 i 7 są niezdefiniowane, zarezerwowane dla przyszłego zastosowania
Typ 1 :Kabel Typu I jest skrętką ekranowaną (STP), z dwoma parami drutu grubości 22. Jest używany dla transmisji danych w sieci Token Ring IBM. Może być używany dl głównego pierścienia lub podłączenia węzłów do MAU, które są centrami okablowania. Chociaż nie wymagane przez specyfikację, wersja plenum jest również dostępna.
Typ 2 Typ 2 jest hybrydą składającą si z czterech par nieekranowego drutu grubości 22 (dla transmisji głosu) i dwóch par ekranowego drutu o grubości 22. Jest również dostępna wersja plenum
Typ 3 Typ 3 jest skrętką nieekranowaną (UTP) z dwoma, trzema lub czterema parami przewodów o grubości 22 lub 24. Te pary mają co najmniej dwie skrętki na stopę. Ta kategoria wymaga tylko możliwości głosowych, a więc mogą być stosowane jako przewody telefoniczne do transmisji głosu. Typ 3 nie jest zalecany do 16 Mbps sieci Token Ring. Typ 3 staje się coraz bardziej popularny jako kabel , który służy do podłączenie węzła do MAU. Musisz użyć filtru medium w przypadku korzystania z Typu 3 do podłączenia węzła MAU lub jeśli trzeba przełączać między UTP a STP w sieci Token Ring. Jednak nie należy mieszać kabli Typu 1 i Typu 3 w tym samym pierścieniu. Mieszanie typów kabli sprawia ,że występują pewne trudności. Niektórzy producenci oferują kable typu 3 wysokiej jakości o większej niezawodności. Taki kabel ma więcej skręceń na stopę, dla większej ochrony przed zakłóceniami.
Typ 5 Typ 5 jest kablem światłowodowym, z dwoma szklanymi rdzeniami, każdy o średnicy 100 mikronów i 140 mikronową średnicą płaszcza. (IBM używa szeroko światłowodu 62.5/125 mikronów) Ten typ jest używany dla głównego pierścienia w sieci Token Ring do podłączania MAU na większych dystansach lub połączenie segmentów sieci między budynkami.
Typ 6 Jest to kabel STP, z dwoma wiązkami przewodów o przekroju 26. Jest powszechnie używany jako kabel do połączenia węzła z MAU. W tego typu połączeniu, koniec kabla PC ma męskie złącze DB-9 lub DB-25, a MAU ma specjalnie stworzone przez IBM złącze danych. Typ 6 jest używany jako kabel ścieżki na przykład do podłączenia MAU. Przy takim zastosowaniu ,kabel ma złącze danych IBM na obu końcach.
Typ 8 Jest to kabel STP, z dwoma param płaskich przewodów o przekroju 26, Ten typ jest specjalnie stworzony dla uruchamiania pod dywanem więc przewody są spłaszczone. To sprawia ,że kabel jest bardziej podatny na strat sygnału niż Typ 1 lub Typ 2; jednak wydajność Typu 8 jest adekwatna dla krótkich odległości
Typ 9 Ten typ jest kablem STP, z dwoma parami przewodów lub wiązek o przekroju 26 .ten typ jest pokryty osłoną plenum
.

Cable patch [kabel krosowy] : Kabel używany do połączenia dwóch hubów lub MAU. W sieci Token Ring można używać kabli krosowych Typu 1 lub 6.

Cable pelnum : Kabel mający osłonę ognioodporną która jest niepalna, i niewydzielająca toksycznych oparów pod wpływem ciepła.

Cable Quadrax : Typ kabla koncentrycznego. Zwany czasami po prost quadraxm, jest hybryda kabli triaxial i twinaxial. Podobnie jak twinaxial, quadrax ma doatkowy przewód nośny z dielektrykiem; podobnie jak traixial quadrax ma dodatkowe ekranowanie

Cable quad shield : Typ kabla koncentrycznego z czterema warstwami ekranowym: folia i plecionka. Jest używany w sytuacjach gdzie występują ciężkie elektryczne zakłócenia

Cable riser [przewód pionowy] : Kabel montowany pionowo; na przykład między piętrami w budynku. Kable pionowe często przebiegają przez dostępne szyby (takie jak windy). W niektórych przypadkach, takie obszaru mogą być źródłami elektrycznych zakłóceń. W konsekwencji tego światłowód (jako odporny na zakłócenia elektromagnetyczne) jest generalnie używany jako kabel pionowy

Cable tester [tester kabli] : Instrument do testowania integralności i wydajności odcinka kabla. Testery kabli dokonują różnych testów dla określenia tłumienia kabla, oporności,charakterystycznej impedancji itd. Testery kabli mogą sprawdzi kabel co do zgodności z różnymi specyfikacjami architektury sieci. A czasami mogą nawet określić konkretny rodzaj kabla

Cable transceiver [kabel transceivera] : Kabel używany do podłączenia karty sieciowej do transceivera, głównie w architekturze Ethernet. Kabel transceivra zazwyczaj mają złącze AUI na jednym końcu i N-series lub innego typu złącze na drugim końcu. Kabel koncentryczny transceivera są w wersji grubej i cieńkiej

Cable Triaxial : Typ kabla koncentrycznego. Zwany również traix,ten kable ma wewnętrzną plecionkę otoczoną przez wewnętrzną (nonplenum) osłonę, otoczoną przez zewnętrzną miedziana plecionkę. Dodatkowe ekranowanie czyni wielką różnicę z powodu uiemienia i poprawionej ochrony

Canble Twinaxial : Typ kabla koncentrycznego, zwany również twinax. Ten kabel ma dwa izolowane przewody nośne, generalnie skręcone wokół siebie co pomaga obniżyć znacznie zakłócenia magnetyczne Kable dwuosiowe są używane w sieciach IBM i AppleTalk

Cable twistded-pair [kabel dwuparowy] : Kabel dwuparowy jest bardzo szeroko używany, niedrogi i łatwy do instalacji. Może transmitować dane przy akceptowanej szybkości (do 100 Mbps w pewnych architekturach sieciowych). Najlepszym przykładem okablowania dwuparowego jest kabel telefoniczny, który jest nieekranowany i zwykle głosowym, niż wysokiej jakości kable do przenoszenia danych w sieciach. W kablu dwuparowym, dwa przewodzące przewody są zawinięte wokół siebie. Sygnał jest transmitowany jako różnicę między przewodami przewodzącymi. Ten typ sygnału jest mniej podatny na zakłócenia i tłumienia , ponieważ za pomocą różnicy zasadniczo daje podwójny sygnał ,ale eliminuje zakłócenia na każdym przewodzie. Skręcenie wewnątrz pary minimalizuje przesłuch między parami. Skrętki pozwalają również uporać się z zakłóceniami elektromagnetycznymi (EMI) i radiowymi (RFI) jak również utratę sygnału ze względu na pojemność elektryczną (tendencję nieprzewodnika do gromadzenia ładunku elektrycznego). Wydajność skrętki mogą mieć wpływ na zmianę liczby skręceń na stopę w parze przwodów. IBM zaprojektował własny system kategoryzacji dla skrętki , głównie do opisania kabla stosowanego w architekturze sieciowej Token Ring. Składowe skrętki
*Żyła przewodząca: Przewody sygnałowe dla tego kabla przychodzą w parach, które są owinięte wokół siebie. Żyły przewodzące zazwyczaj są robione z miedzi. Mogą być stałe (składające się z pojedynczego przewodu) lub linki (składająca się z wielu cienkich drutów ciasno owiniętych). Skrętka zazwyczaj składa się wielu skręconych par, 2,3,6,8,25,50 lub 100 wspólnych wiązek skrętki. Dla zastosowań sieciowych najczęściej są używane kable z 2 lub 4 parami.
*Ekran: Kabel STP obejmuje ekran foliowy wokół każdej pary przewodników
*Osłona : Wiązki przewodów są otoczone osłoną wykonaną z polichlorku winylu (PVC) lub w kablach plenum, odpornego na ogień materiału , takiego jak teflon lub kynar.
Kabel dwuparowy występuje w dwóch wariantach: ekranowanej (STP) i nieekranowanej(UTP). STP zawiera dodatkowe ekranowanie lub ekran ochronny wokół każdej pary przewodów w celu zmniejszenia zewnętrznych sygnałów. To dodatkowe zabezpieczenia sprawia ,że STP jest droższe niż UTP.
Skrętka ekranowana (STP): Ma parę przewodzących przewodów wzajemnie skręconych. Każda para jest pokryta ekranem foliowym dla zredukowania zakłóceń i zminimalizowania przesłuchów między parą przewodów. STP może obsługiwać szybkie transmisje, ale sam kabel jest relatywnie drogie, może być całkiem opasły i ciężki , i trudno z nim pracować. STP jest używany w sieciach ARCNet i Token Ring, chociaż specjalne wersje kabla stworzone przez IBM są prawdopodobnie używane w sieciach Token Ring.
Skrętka nieekranowana (UTP) UTP nie zawiera dodatkowego ekranowania wokół pary przewodów. Ten typ kabla jest używany w pewnych sieciach Token Ring, zazwyczaj tych działających z wolniejszymi prędkościami. UTP może być również używane w architekturach Ethernet i ARCNet. UTP nie jest podstawowym wyborem dla dowolnej architektury sieciowej , ale IEEE wprowadził standard 10BaseT sieci Ethernet , która używa okablowania UTP przy 10 Mbps. Ze względu na brak ekranowania, UTP nie jest tak dobry w blokowaniu szumów i zakłóceń, jak STP lub kabel koncentryczny. W związku z tym , segmenty kabla UTP muszą być krótsze niż kiedy używamy innych typów kabli .w przypadku standardowych UTP, długość odcinaka nie powinna przekraczać 100 metrów. Z drugiej strony, UTP jest dość tanie i jest bardzo łatwe w instalacji i zastosowaniu.
Cechy wydajności Kabel koncentryczny jest opisany w odniesieniu do jego właściwości elektrycznych i wydajności. Cechy ,które charakteryzują kable UTP i STP są następujące:
*Tłumienie: Wartość ta wskazuje ile mocy sygnał stracił i jest zależna od częstotliwości transmisji., Tłumienie jest mierzone w relacji do określonej odległości.
*Pojemność elektryczna: Wartość ta wskazuje w jakim stopniu kabel przechowuje ładunek (który może zakłócić sygnał). Pojemność jest mierzona w pikofaradach (pF) na stopę, niższe wartości wskazują lepszą wydajność. Typowe wartości są między 15 i 25 pF
*Impedancja: Wszystkie kable UTP powinny mieć impedancję 100 +/- 15 ohmów
*Przesłuch NEXT: Wskazuje stopień zakłóceń z sąsiedniej pary przewodów. Również jest mierzona w decybelach na jednostkę odległości, ale ze względu za zapis i wyrażenie konwencji, wyższa wartość jest lepsza dla tej funkcji. NEXT zależy od częstotliwości sygnału i kategorii kabla .Wydajność jest lepsza przy niższych częstotliwościach i kablach z wyższych kategorii
Zalety kabla dwuparowego
*Łatwe podłączania urządzeń do kabla dwuparowego
*Jeśli zainstalowany system kablowy taki jak kable telefoniczne, ma dodatkowe nieużywane przewody, można będzie móc użyć pary przewodów z tego systemu. Na przykład, aby użyć telefonicznego systemu kablowego, potrzebujemy kabla telefonicznego , która ma cztery pary przewodów i nie może być domofonem lub drugą linią używająca dwóch par , nie jest potrzebna dla połączenia telefonicznego.
*STP wykonuje dobrą pracę blokując zakłócenia
*UTP jest całkiem niedrogi
*UTP jest bardzo łatwy w instalacji
*UTP może już być zainstalowany (ale upewnij się ,że wszystko działa właściwie)
Wady kabla dwuparowego
*STP jest opasły i trudny do pracy
*UTP jest bardziej czuły na hałas i zakłócenia niż kabel koncentryczny lub światłowód
*Sygnały UTP nie mogą pójść tak daleko jak jak inne typy kabli bez konieczności oczyszczania i wzmacniania.
*Efekt powierzchniowy może zwiększyć tłumienie. Zjawisko to występuje podczas transmisji danych w szybkim tempie przez kabel dwuparowy, W tych warunkacj, prąd ma tendencję do przepływu głównie na zewnętrznej powierzchni przewodu. To znacznie zmniejsza przekrój przewodu będącego używanym do przemieszczania elektronów, a tym samym zwiększa oporność. To z kolei zwiększa tłumienie sygnału lub jego utratę.

Cable voice-grade [kable kanału głosowego] : Dawny , nieekranowana skrętka kabla telefonicznego; kategorii 1 w specyfikacji EIA/TIA=568. Ten kabel stworzono do transmisji sygnałów głosowych .Oficjalnie taki kabel nie nadaje się do transmisji danych. W praktyce, na ogół działa dobrze przy niskich prędkościach, na krótkich dystansach, w normalnych warunkach pracy.

Cache : Jako rzeczownik, cache, znany również jako pamięć podręczna dysku ,jest obszarem RAM przeznaczonym dla przechowywania danych, które mogą być użyte ponownie. Przez utrzymywanie często używanych danych w RAM, zamiast na dysku twardym, wydajność systemu może być zdecydowani lepsza. Jako czasownik, cache odnosi się do procesu wstawiania informacji do pamięci podręcznej dla szybszego pobierania. Informacje katalogowe i zawartość dysku twardego są przykładami buforowania danych.

Cache buffer pool : W NetWare Novell, jest to ilość pamięci dostępnej dla sieciowego systemu operacyjnego (NOS) po załadowaniu kilku modułów do pamięci. Pamięć w tej puli może być alokowana dla różnych celów:
*Buforowanie tablicy FAT dla każdego wolumenu NetWare
*Stworzenie tablicy haszowania zawierającej informacje katalogowe
*Dostarczanie pamięci dla NetWare Loadable Modules (NLM), które są konieczne

Call [wywołanie] : Żądanie z jednego programu lub węzła dla rozpoczęcia komunikacji z innym węzłem. Ten termin jest również używany w odniesieniu do wyniku sesji łączności.

Caller ID [Identyfikator nadawcy] : W ISDN i pewnych innych środowiskach telekomunikacyjnych, k=cecha ,która obejmuje numer identyfikacyjny nadawcy (takich jak numer telefonu) w transmisji tak ,ze odbiorca wie kto dzwoni. Identyfukato nadawcy jest również znany jako ANI (automatyczny numer identyfikacyjny) i CLID (identyfikacja rozmów przychodzących)

Call Setup Time [Czas ustanowienia wywołania] : Ilość czasu konieczna do ustanowienia połączenia między dwoma węzłami taka by mogły się komunikować między sobą

Campus Area Network [Sieć uczelniana] : Sieć która łączy węzły (ludz działy sieci LAN) z wielu miejsc, które mogą być rozdzielone za znaczną odległość. W przeciwieństwie do sieci rozległych jednak, sieci uczelniane nie wymagają zdalnej komunikacji takiej jak modmy i teelfony

Capacitance [pojemność elektryczna] : Pojemność to zdolność materiału dielektryka (nieprzewodzącego) do przechowywania energii elektrycznej i oporu przy zmianie napięcia. W obecności sygnału (zmiana napięci), dielektryk będzie przechowywał pewien ładunek. Pojemność elektryczna jest zazwyczaj mierzona w mikrofaradach lub pikofaradach. Niższa pojemność , lepszy kabel. Wyższa pojemność oznacza ,że więcej ładunku może być przechowywane w dielektryku między dwoma przewodnikami, co oznacza większą oporność. Przy wyższych częstotliwościach wysoka pojemność kończy się wyższym tłumieniem sygnału.

capacitor [kondensator] : Pomaga oczyścić zasilanie elektryczne przez pochłanianie przepięć , zakłóceń elektromagnetycznych i zakłóceń radiowych.

Carrier band [pasmo nośne] : System komunikacyjny w którym całe pasmo jest używane dla pojedynczej transmisji i w którym sygnał jest modulowany przed rozpoczęciem transmisji. Jest to przeciwieństwo systemów jednopasmowych, które nie modulują sygnału, i systemu szerokopasmowego, który dzieli całkowite pasmo na wiele kanałów

carrier frequency [częstotliwość nośnej] : Szybkość przy której sygnał nośny powtarza się , mierzoną w cyklach na sekundę, lub hercach. W komunikacji, sygnał nośny jest modulowany, lub zmieniany, który reprezentuje przesyłaną informację. W sygnale akustycznym, reprezentuje poziom sygnału

Carrier On : Sygnał wskazując że sieć jest używana dla transmisji. Kiedy węzeł wykrywa ten sygnał, węzeł czeka losową ilość czasu przed próbą ponownego dostępu do sieci.

Carrier pulse [podnośna impulsowa] : Sygnał składający się szeregu szybkich, stałych impulsów, używanych jako podstawa dla modulacji impulsowej; na przykład kiedy konwertujemy sygnał analogowy do sygnału cyfrowego

Carrier signal [sygnał nośnej] : Sygnał elektryczny, który jest używany jako podstawa transmisji. Sygnał ten ma dobrze zdefiniowane właściwości, ale nie oddaje informacji (zawartości). Informacja jest wysyłana przez modyfikację (modulowanie) pewnej funkcji sygnału nośnej, taką jak amplituda, częstotliwość dla reprezentowania wartość przesyłanej.

Carrier wire [przewód nośny] : Przewód przewodzący (możliwość przenoszenia sygnału elektrycznego); na przykład, centralny przewód w kablu koncentrycznym, który służy jako nośnik dla sygnału elektrycznego.

CAS (Communicating Application Specification) : Standardowy interfejs dla fax modemów opracowany przez Intel i DCA.

CAT (Common Authentication Technology) : W społeczności internetowej, CAT jest specyfikacją dla rozproszonej weryfikacji w fazie rozwoju. CAT wspiera środki uwierzytelniania w oparciu o strategie albo publicznego lub prywatnego klucza szyfrowania. Przy CAT, zarówno program klienta i serwera muszą używać usługi wspólnego interfejsu, który będzie dostarczał usług uwierzytelniania. Interfejs będzie się łączył albo z DASS (Distributed Authentication Security Services), która używa szyfrowania kluczem publicznym, lub Kerberos, który używa szyfrowania kluczem publicznym

CAU (Controlled Access Unit) : W sieciach IBM Token Ring, termin dla inteligentnego huba. CAU mogą określa czy węzły działają, łączą i rozłączają węzły, monitorują aktywność węzłów i przekazują dane do programu LAN Network Manager

CAU/LAM (Controlled Access Unit/Lobe Attachment Module) : W sieciach IBM Token Rings, hub (CAU) zawierający jeden lub więcej pól (LAM) z wieloma portami do których mogą być dołączane nowe węzły.

CBC (Cipher Block Chaining)[wiązanie bloków zaszyfrowanych] : Tryb pracy DES

CBEMA (Computr Business Manufacturers Assiociation) : Organizacja, która zapewnia komitety techniczne dla prac prowadzonych przez inne organizacje, np. komitet ds. standardu FDDI, opublikowany przez ANSI

CBMS (Computer-Based Messaging System) : Starsze określenie dla Message Handling System (MHS) lub poczty elektronicznej

CBR (Constant Bit Rate) [stała szybkość transmisji] : Połączenie ATM , które używa usługi Klasy A, która jest stworzona dla głosu lub innych danych, które s,a transmitowane przy stałej szybkości. Porownywane z VBR (zmienna szybkość transmisji_

CC (Clearing Center) [ośrodek oczyszczania komunikatu] : W EDI, element przełączający komunikaty, przez który dokumenty są przekazywane do miejsca docelowego

CCIS (Common Chanel Interoffice Signaling) : W komunikacji telefonicznej, metoda transmisji , która używa różnych kanałów dla głosu i sygnałów kontrolnych. Sygnały kontrolne są wysyłane przez szybką , metodą komutacji, która czyni możliwym dołączenie dodatkowych informacji (takich jak identyfikator nadawcy) w kanale kontrolnym

CCITT (Consultative Committee for International Telegraphy and Telephony) : CCITT jest stałą podkomisją ITU (International Telecommunications Union), która działa pod auspicjami ONZ, składającą się z przedstawicieli 160 państw członkowskich. CCITT jest odpowiedzialny za dziesiątki standardów stosowanych w komunikacji, telekomunikacji i sieci, w tym X.25 i X.400, standardy V.42 i V42bis dla modemów i serię dokumentów I.xxx w ISDN (Integrated Services Digital Network). CCITT ściśle współpracuje blisko ,z ISO (International Standardization Organization), tak ,ze wiele standardów i rekomendacji pojawia się w dokumentach z obu organizacji. Zalecenia CCITT pojawiając się co cztery lata. .W marcu 1993 roku. CCITT został przemianowany na International Telecommunication Unionb – Telecommunication Standarization Sector (ITU-T).

CCRSE (Commitment, Concurrency and Recovery Service Element : W Modelu Referencyjnym OSI, usługa warstwy aplikacji ktróra jest używana do implementacji transakcji rozproszonych wśród wielu aplikacji.

CCS (Common Channel Signaling) :Metoda sygnalizowania w której sygnały sterujące są wysyłane przez różne kanały niż sygnały głosu i danych. Czyni to możliwym dołączanie różnych typów dodatkowych informacji w sygnale kontrolnym

CCS (Sommon Communication Support) : Jedna z podstaw specyfikacji SAA IBM. Zawiera obsługę łącza danych, usługi aplikacji, usługi sesyjne i strumienie danych.

CCS (Continous Composite Servo) : Technika nagrywania płyt kompaktowych ,w której zawartość jest przechowywana w oddzielnych ścieżkach określonych w koncentrycznych okręgach.

CCS (Hundres of Call Seconds) [setka wywołań na sekundę] : W komunikacji telefoniczne, miara aktywności linii. Jedne CCS jest odpowiednikiem 100 sekund rozmowy na linii, tak więc godzina zawiera 36 CCS; 36 CCS jest równy jednemu Erlangowi, i wskazuje ciągłe użycie linii

CCS 7 (Common Chanel Signaling 7) : Wersja Signaling System 7 CCITT; metody transmisji w ISDN, który tworzy specjalne usługi dowolne gdziekolwiek w sieci. CSCS 7 jest rozwinięciem metody CCIS dla transmisji informacji kontrolnej

Carrier Detect [wykrywanie nośnej] : Sygnał wysyłany z modemu do PC,wskazującu ,że modem jest on line i gotowy do pracy

CD (Compact Disk) : Płyty kompaktowe są technologią do nagrywania i przechowywania, umożliwiająca umieszczanie gigabajty danych na dysku. Nagrywanie odbywa się metodami optycznymi. Dla stworzenia płyty-matki dla komercyjnych płyt CD , laser dosłownie wypala informacje na dysku, tworząc małe rowki na powierzchni. To zmienia właściwości odblaskowe dysku w stosunku do otoczenia powierzchni. Informacja jest odczytywana za pomocą lasera więc nie ma fizycznego kontaktu podczas procesu odczytywania. Informacje na CD są w rzeczywistości zawarte w przejściach między obszarami rowków i nie – rowków. Warianty CD
Poniższe standardy i warianty stworzono i używano przez lata. Większość z tych standardów jest jeszcze w użyciu, a wiele napędów CD może odczytywać kilka z tych standardów. Poza tym, nowsze standardy są często kompatybilne wstecznie z wcześniejszymi. Standardy CD są rozróżniane po kolorze lasera używanego w określonej technologii – na przykład, czerwony ,żółty i zielony.
*CD-DA (Digital Audio): Był to pierwszy standard płyty kompaktowej, i został zaprojektowany dla nagrywania dysków muzycznych. Dyski CD-DA mogą przechowywać około 74 minut nagranej muzyki przy próbce 44 100 na sekundę (znanej jako skanowanie częstotliwości), używając PCM (modulacja impulsowo-kodowa) jako metoda digitalizacji, i alokowania 16 bitów dla każdej próbki. (Przy 16 bitach, każda próbka może przyjąć dowolną z 65 536 lub 216 wartości) Bity te mogą być alokowane w sposób w jaki się chce, pod warunkiem ,że wynikowy podział ma znaczenie. Na przykład przez zaalokowanie 8 bitów dla każdego kanału, można używać stereo. CD-DA nie zostało stworzone do nagrywania danych. CD-DA jest tym , czym wszyscy myślą jako audi CD
*CD-ROM (Read Only Memory) :Standard ten został zaprojektowany, aby umożliwić technologii CD na stosowanie z komputerami – i dla przechowywania ogromnych ilości danych. Ponieważ wymagania poziomu błędów w danych są znacznie bardziej rygorystyczne niż dla muzyki, bity w sektorze CD-ROM są podzielone inaczej niż muzyczne. Podczas gdy sektor CD-DA ma 2352 bajtów dostępnych dla przechowywania muzyki w każdym sektorze, CD-ROM ma tylko 2048 ponieważ 280 dodatkowych bitów musi być zaalokowane dla wykrywania błędów i korekcji. CD-ROM rzeczywiście ma mniej rygorystyczny tryb, zwany trybem 2 (w przeciwieństwie do trybu 1 używanego do danych). To tworzy 2336 bajtów na sektor dostępnych do użycia (kosztem znacznej ilości korekcji błędów
*CD-ROM/XA (Extended Architecture): Ten standard został opracowany dla dostarczania bardziej wydajnej i elastycznej metody przechowywania, ale która może być kompatybilna wstecznie z wcześniejszymi standardami. Oprócz dostarczenia nowego, bardziej elastycznego formatu sektora, CD-ROM/XA używa innej metody digitalizacji i kompresowania danych audio – dekompresja audio w locie jeśli audio jest konieczne. Przy niskiej częstotliwości skanowania i wysokiej kompresji, dysk CD-ROM/XA może pomieścić do 9 godzin muzyki stereo – w porównaniu do 1,25 godziny dla CD-DA. Dodatkowo CD-ROM/XA używa nowego formatu sektora, który pozwala plikowi na zagnieżdżenie wewnątrz innego. Mimo używania specjalnego sprzętu, technologia CD-ROM/XA jest kompatybilna wstecznie z CD-DA i CD-ROM.
*Photo-CD: Ten format dysku został stworzony przez Kodaka dla dostarczenia sposobu na digitalizowania zdjęć. Technologia Photo-CD łączy standard XA z technologią multisesyjną. Sesja jest okresem nagrywania. Pierwotnie , CD mogły nagrywać tylko raz, co oznaczało ,że wszystkie dane lub zdjęcia musiały być nagrane w pojedynczej sesji. Przy dyskach wielosesyjnych, z drugie strony, użytkownik może mieć zdjęcia nagrane kilkakrotnie na dysku.
*CD-WO (Write Once) i CDMO(Magento-optical): Są to specyfikacje dla nagrywalnych CD. CD-WO – również znany jako CD-WORM (Write once, read many) – jest starszym standardem. Może stworzyć dyski o pojemności 128 MB, 650 MB lub 6,5 GB, w zależności od pojemności dysku. Dyski CD-WO wymagają napędu magnetooptycznego i nie są kompatybilne z technologią CD-ROM. Dyski CD-MO mogą przechowywać 128-, 230-, 600-, 650- lub 1300 MB, i muszą również być czytelne dla specjalnego napędu magnetooptycznego. W przeciwieństwie do CD-WO, dyski CD-MO mogą być nagrywane wielokrotnie. Z tego powodu ,dyski MO są znane jako dyski EO (erasable optical)
*CD-R(Recordable) : Jest to wariant standardu WO. W przeciwieństwie jednak do CD- WO, dyski nagrane przy użyciu technologii CD-R mogą być odczytane na dowolnym napędzie CD-ROM.
*CD-I (Interactive) : Ten standard pozwala na rozgałęzienia na podstawie interakcji między użytkownikiem a materiałem. Napędy CD-I podłączane są do telewizora. Wszystkie możliwości obliczeniowe wymagane do uruchomienia oprogramowania są wbudowane w napęd. Nie możesz używać ani odczytywać dysków CD-I na napędach CD-ROM
*CD o wysokiej gęstości : Ta technologia pozwala na zwiększenie pojemności dysków do około 6,5 GB
*Standardy hybrydowe: Kilka wariantów stworzono do celów specjalnych lub używając szczególnych technologii. Generalnie takie dyski wymagają specjalnego sprzętu. Hybrydy obejmują CD+G, CD-MIDI, CD-EB i CD-V. CD+G (dla grafiki) to zasadniczo audio CD z dodatkowymi informacjami takimi jak tekst lub grafika. CD-MIDI (Musical Instrument Digital Interface) jest dyskiem audio z informacjami MIDI. CD-EB (Electronic Book) jest specjalnego rozmiaru i formatu, który jest używany głównie do przechowywania materiałów. CD-V (video) jest dyskiem audio z informacjami video zapisanymi w postaci analogowej.

CDDI (Copper Distributed Data Interface) : Konfiguracja sieciowa, która implementuje architekturę FDDI i protokoły na kablu UTP – to znaczy na kablu elektrycznym (a nie optycznym) Powiązaną implementacją jest SDDI (Shielded Distributed Data Interface), która używa kabla STP. Znane również jako copper-stranded distributed data interface i jako TPDDI (twisted-pair DDI)

CDFS (CD-ROM File System) : Struktura plików używana dla przechowywania informacji na płycie kompaktowej. System FAT może nie być wydajny lub nawet słaby dla takich dysków z powodu dużej liczby plików jakie dysk może zawierać

CDMA (Code Division Multiple Access) : W komunikacji komórkowej, CDMA jest proponowaną metodą transmisji, która używa specjalnych kodów w celu dopasowania do dziesięciu razy więcej informacji w kanale. Każdy sygnał przychodzący na danej częstotliwości jest „rozpinane” przy użyciu innego kodu. Kiedy odbiornik dekoduje odebrany sygnał, tylko sygnał z odpowiednią rozpiętością będą znaczące; pozostałe sygnały będą traktowane jako hałas. CDMA używa miękkiego przełączania podczas przełączana transmisji z jednej komórki do drugiej, aby zapewnić ,że żaden bit nie zostanie utracony w transmisji. W tego typu przełączaniu, obie komórki transmitują bity przejściowe w tym samym czasie i na tej samej częstotliwości. W ten sposób jedna z transmisji będzie wewnątrz zakresu odbiornika. Ta metoda nie jest kompatybilna z metodą TDMA (time division multiple access) , która została przyjęta jako standard w 1989 roku

CDPD (Cellular Digital Packet Data) : Technologia komunikacji komórkowej, która wysyła dane cyfrowe przez niewykorzystywane kanały komórkowe (głosowe). Dane CDPD mogą być przekazywane z 19,2 kbps, ale tylko w obszarze usług, które wspierają CDPD. CDPD może być używane jako mobilna strategi obliczeniowa, pozostać w kontakcie z siecią firmową w biurze. Szczególnie użytkownicy mobilni potrzebują specjalnego modemu CDPD i właściwego oprogramowania. Użytkownik otrzymuje adres IP, który umożliwia komunikację, jak również, korzystania z usług internetowych. Mobilni użytkownicy mogą pozostać połączeni nawet kiedy nie używają swoich komputerów a nawet kiedy są poza zakresem komórki która obsługuje CDPD . Specyfikacja CDPD wspiera tryb „uśpienia” dla komputera. Sygnały sieciowe okresowo wysyłane są do śpiących urządzeń, a urządzenie będzie „budzone” jeśli sygnał zawiera nazwę urządzenia lub adres. Monitorowanie każdego urządzenia jest wykonywane przez MDIS (mobile data intermediate system) Podobnie MDIS pozwala użytkownikowi pozostać połączonym nawet poza obszarem, który obsługuje CDPD przez technologię znaną jako komutowane CDPD. Jeśli użytkownik jest poza obszarem usługi z możliwościami CDPD, MDIS otwiera połączenie komutacyjne przez kanał. Połączenie jest komutowane tak długo jak sieć komórkowa jest zainteresowana, ale zasadniczo jest tak długo komutowana jak zainteresowane jest urządzenie. Jest tak, ponieważ MDIS zamyka połączenie kiedy jest cisza i otwiera ponownie kiedy występuje aktywność. CDPD obsługuje kompresję danych i szyfrowanie. To skraca czas transmisji (i koszty) jak również pomaga utrzymać szpiegujących przed uzyskaniem dostępu do danych. W specyfikacji CDPD, dane są najpierw kompresowane a potem szyfrowane.

CD-ROM Drive [napęd CD-ROM] : Napęd CD-ROM jest urządzeniem peryferyjnym dla odczytywania płyt CD, które maja dużą pojemność. Kilka cech odróżnia napędy CD-ROM od innych
*Szybkość transferu, która przedstawia ilość danych , które napęd może odczytać z dysku w sekundę. Szybkości są oparte o szybkość bazową 150 Kb na sekundę, która jest znana jako napęd szybkości pojedynczej. Napędy o podwójnej i poczwórnej prędkości mogą transferować 300 i 600 kbps, odpowiednio.
*Czas dostępu, który przedstawia średni czas potrzebny dla znalezienia określonej pozycji informacji na dysku.
*Kompatybilność z różnymi standardami CD, która wskazuje typy CD jakie napęd może odczytać. Napędy powinny móc odczytać dyski CD-XA i obsłużyć formaty wielosesyjne.
*Liczba dysków jakie napęd może obsłużyć. Systemy wielodyskowe mogą obsłużyć 3,6 lub nawet 18 dysków, i mogą przełączać między nimi w kilka sekund
Napęd CD może być podłączony do sieci, czyniąc dostępnymi zasoby. Przy właściwym serwerze i napędach, użytkownik może udostępnić dostęp do dysku aktualnie umieszczonego w napędzie. Podobnie jak inny typ sprzętu, napędy CD-ROM wymagają sterowników sprzętowych dla komunikacji. Dodatkowo jest wymagany specjalny sterownik zawierający rozszerzenia. Te rozszerzenia są określone dla systemów operacyjnych, takich jak DOS, OS.2 czy NT

Cell [komórka] : W komunikacji lub sieci, pakiet lub ramka, o stałym rozmiarze. Generalnie, technologie szybkiego komutowania, takie jak ATM(Asynchronous Transfer Mode i SDMS (Switched Multimegabit Digital Service – używają komórek. Technologie takie jak X.25 używają pakietów o zmiennym rozmiarze. W komunikacji komórkowej, komórka odnosi się do obszaru geograficznego. Każda komórka ma swój nadajnik i odbiornik, przez które sygnał może być dystrybuowany w całej komórce. Transmisja musi być „przekazana” z jednej komórki do innej, kiedy rozmówca przenosi się z jednej komórki do drugiej

Cell ATM [komórka ATM] : W szerokopasmowej architekturze sieci ATM , komórka odnosi się do pakietu, Komóki ATM mają 53 oktety, z których pięć oktetów jesy nagłówkiem, a 48 danymi.

Cell Loss Priority [priorytet utraty komórek] : W sieci ATM, wartość bitu określająca czy komórka może być odrzucona jeśli jest wskazana; na przykład, jeśli sieć jst zbyt zajęta. Wartość 1 wskazuje zbędne komórki

Cellular communications [komunikacja komórkowa] : Komunikacja komórkowa jest technologią komunikacji bezprzewodowej. Obszar komunikacyjny jest podzielony na mniejsze obszary, zwane komórkami, a transmisja jest przekazywana z komórki do komórki dopóki nie osiągnie swojego miejsca przeznaczenia. Każda komórka zawiera antenę i urządzenie transmisyjne do odbioru sygnału z innej komórki lub od dzwoniącego i przekazania go do sąsiednich komórek lub do wywołania wewnątrz komórek. Komórki mogą być w dowolnym miejscu od kilku kilometrów do 32 kilometrów średnicy. Metoda komunikacji komórkowe nazwana CDPD (Cellular Digital Packet) transmituje dane przez dowolny kanał komórkowy, który nie jest używany. CDPD używa kanałów telefonu (głosu), ale można się przełączyć do nowej częstotliwości jeśli to konieczne, kiedy transmisja zaczyna się w używanej komórce. CDPD opracowano z myślą o transmisji komunikacji danych w zakresie częstotliwości bez zakłócania połączeń głosowych

CELP (Code Excited Linear Predictive Coding) : Wariant algorytmu kodowania głosu. CELP może stworzyć cyfrowy głos wyjściowy przy 4 800 bitach na sekundę.

Central pprocessing [przetwarzanie scentralizowane] :Jest to konfiguracja sieciowa, w której pojedynczy serwer przetwarza zadania dla wielu stacji, wszystkich które mogą komunikować się z serwerem. W takiej konfiguracji węzły muszą udostępniać moc obliczeniową centralnemu procesorowi. Jedną z konsekwencji jest to ,że im więcej zadań, tym wolniej się wykonują. Przetwarzanie centralne może być porównane z przetwarzaniem rozproszonym, w którym zadania są wykonywane przez wyspecjalizowane węzły gdzieś w sieci. Stacja , która potrzebuje coś zrobić wysyła żądanie do sieci. Serwer odpowiedzialny za usługę bierze na siebie Zadanie, i zwraca wynik do stacji. Stacja kliencka nie musi wiedzieć kto w rzeczywistości to wykonuje.

CERT (Computer Emergency Response Team) : W społeczności internetowej, CERT jest grupą stworzoną w 1988 (przez DARPA) aby pomóc w problemach bezpieczeństwa, które mogą powstawać w Internecie. Grupa dostarcza również administratorom Internetu informacji i pomocy aby unikną problemów bezpieczeństwa. Narzędzia i dokumenty związane z bezpieczeństwem są dostępne z anonimowego FTP z bazy danych CERT w cert.org.

CFB (Cipher feeedback) [sprzężenie zwrotne tekstu zaszyfrowanego] : Tryb działania dla DES

CGI (Common Gateway Interface) : Specyfikacja interfejsu , który definiuje zasady komunikacji między serwerami informacji, takimi jak serwery HTTP(Hypertext Transport Protocol) w WWW i programy bram. CGI jest używane kiedy taki serwer musi przekazać żądanie użytkownika do programu bramy. Program bramy jest zazwyczaj przeznaczony dla dostarczania mechanizmu dla pobierania danych od użytkownika – na przykład, uprawniony użytkownik może wypełnić formularz uwierzytelnienia w celu uzyskania dostępu do zastrzeżonych obszarów. Między innymi, specyfikacja CGI definiuje mechanizm przez który informacja może być przekazywana od serwera do programu bramy i z powrotem. Specyfikacja CGI wraz z wieloma innymi specyfikacjami powiązanymi ze środowiskiem HTTP,są jeszcze w trakcie zmian.

Channel [kanał] : Kanał jest fizyczną lub logiczną ścieżką dla transmisji sygnału. Dwa szczególnie ważne kanały w sieci to kanał komunikacyjny i kanał dyskowy. Kanał komunikacyjny jest ścieżką przez którą dane lub głoś może być transmitowany; na przykład, w sieci lub telefonii komórkowej. W telekomunikacji , pojedynczy kabel może móc dostarczyć wielu kanałów. Kanał dyskowy, w konfiguracji dysku twardego, składa się z komponentów, które łączą napęd dysku twardego do środowiska operacyjnego, takiego jak DOS, OS.2 ,NetWare czy VINES. Składowe t obejmują kable i adapter/złącze dysku twardego. Pojedynczy kanał może pomieścić wiele dysków twardych. Komputery mogą mieć wiele kanałów dyskowych

Bank kanałów :Urządzenie , które multipleksuje sygnały o niskiej szybkości na sygnały o wysokiej szybkości.

Character [znak] : Bajt z tożsamością. Grupa bitów, zwykle siedem lub osiem bitów, która przedstawia pojedyncza literę, cyfrę, symbol specjalny lub kod kontrolny w schemacie kodowania, takim jak ASCII czy EBCDIC

Checksum [suma kontrolna] : Suma kontrolna jest prostą strategią wykrywania błędów , która oblicza całość w oparciu od wartości bajtu transmitowanego w pakiecie, a potem stosuje prostą operację do obliczania wartości sumy kontrolnej. Sumy kontrolne są bardzo szybkie i łatwe do implementacji, i mogą wykryć do 99,6 procent błędów w pakiecie. Ten poziom niezawodności jest do przyjęcia dla większości prostych sytuacji komunikacyjnych, ale jest mniej niezawodne niż obliczanie CRC (cykliczna kontrola nadmiarowa), która ma dokładność ponad 99,9 procent. Odbiornik porównuje sumy kontrolne wyliczone przez nadawcę i przez odbiornik. Jeśli pasują , odbiornik zakłada ,że transmisja była wolna od błędów. Jeśli nie są dopasowane , był błąd

Chromatic dipersion [dyspersja chromatyczna] : W transmisji światłowodowej, dyspersja sygnału światła z powodu różnej propagacji szybkości światła przy różnej długości fali; znana równie jakow dyspersja materiałowa. Długość fali przy której dyspersja jest minimalna, taką jak te wokół 1300 lub 830 nanometrów, są powszechnie używane do sygnalizowania. >

CHRP (Common Hardware Refernce Platform) : Zbiór specyfikacji dla systemów PowerPC. CHRP stworzyły Apple, IBM i Motorola, i została stworzona aby umozliwiała takim maszynom uruchamiania wielu systemów operacyjnych i aplikacji międzyplatformowych

CICS (Customer Information Control System) : Terminal , który dostarcza przetwarzania transakcji dla mainframe′ów. CICS wspiera SNA (System Network Architecture)

CIDR (Classless Interdomain Routing) : CIDR jest strategią routingu , która została zaprojektowana jako częściowe rozwiązanie dla dwóch problemów, które rozwinęły się jako liczba sieci podłączonych do Internetu. Jednym z problemów było to ,że routery miały do czynienia ze zbyt wielu adresami sieciowymi które dławiły tablice routingu. Drugi problem był taki ,że z adresy sieciowe klasy B były używane zbyt szybko .Sieci klasy B mają do 65 536 hostów, ale może być tylko 16 384 adresów sieciowych klasy B. Ta klasa adresów jest przydatna dla firm lub organizacji, które mają duże siei z tysiącami hostów dla każdej sieci. Chociaż istnieje wiele firm, z kilkoma tysiącami komputerów w sieci, istnieje kilka, które mają blisko 65 000. Ze względu na sposób definiowania klas adresów, ta sytuacja prowadzi do marnowania wielu potencjalnych adresów. Kolejna klasa adresów – C – obsługuje sieci z 256 lub mniej hostami. Może być więcej niż 2 miliony adresów klasy C. Tak więc przestrzeń adresowa klasy B jest również zbyt dużą, natomiast klasy C jest czasami za mała dla wielu przedsiębiorstw i organizacji. Kiedy średnia firma prosi o adres internetowy, musi dostać albo adresy klasy B lub kilka (kilkanaście) klasy C. na przykład, firma z ponad 8 000 hostami potrzebowałaby 32 adresów klasy C. W przeciwieństwie biorąc adresy klasy B, marnuje się więcej niż 55 000 potencjalnych adresów. CIDR jest stworzony dla złotego środka dla przypisywania kolejnych adresów klasy C dla organizacji lub przedsiębiorstw ,które mają więcej niż 256 maszyn, ale to nie może być na tyle duże aby zasłużyć an adresy klasy B. CIDR wykorzystuje schemat przypisania i traktuje klastry sieci klasy C ,należących do tej samej „supersieci” - jak wskazują ich wspólnych wartości w wyższych bitach adresu .Aby CIDR zakończył się sukcesem, kilka rzeczy jest wymagane:
*Zewnętrzne i wewnętrzne protokoły bramy muszą móc przedstawiać grupowanie „klastrów supersieci”. Wcześniejsze protokoły bramy (takie jak BGP-3, IGRP i RIP-1) nie mogą tego robić; nowsze wersje (takie jak BGP-4,EIGRO,IS-IS, OSPF i RIP-2) mogą.
*Adresy klasy C muszą być przypisywane kolejno, jak założono w strategi CIDR. Kiedy można to zrobić łatwo w pewnych obszarach, trudniej jest w innych. Jednym z ważniejszych tematów jest to jak radzić sobie z właścicielami adresów, którzy się przemieszczają.
*Skuteczna strategia musi zostać wypracowana dla przypisanych adresów. Dwa możliwe podejścia są oparte o providera i obszar geograficzny.

Cipher Block Chaining (CBC) [wiązanie bloków zaszyfrowanych] : Tryb działania dla DES

Cipher Feedback (CFB) [sprzężenie zwrotne tekstu zaszyfrowanego] : Tryb działania dla DES

Ciphertext [tekst zaszyfrowany] : Tekst, który został zaszyfrowany aby uczynić go niezrozumiałym dla kogoś kto nie ma istotnych informacji i systemie szyfrowania. Wymagane informacje są zwykle określonej wartością, znaną jako klucz szyfrowania (deszyfrowania). Do stworzenia tekstu zaszyfrowanego można użyć strategi szyfrowania konwencjonalnym, prywatnym lub publicznym kluczem.

CIR (Committed Information Rate) : W sieciach frame-relay, przepustowość lub wskaźnik informacji, który reprezentuje średni poziom dla użytkownika. Jeśli aktywność użytkownika sieci przekroczy ten wskaźnik, kontroler frame-relay oznaczy dodatkowe pakiety użytkownika aby wskazać ,że mogą być odrzucone w razie potrzeby.

Circuit [obwody] : Zamknięta ścieżka przez którą może płynąć elektryczność. Termin jest również używany dla odniesienia do możliwości komponentów (takich jaj chip) tworzenia takich ścieżek.

CISC (Comple Instruction Set Computing) : CISC to strategia projektowania procesorów, który zapewnia procesor o stosunkowo dużej liczbie podstawowych instrukcji, z których wiele jest złożonych ale bardzo silnych. Te złożone instrukcje mogą wymagać kilku cykli zegarowych do zakończenia, co może spowalniać przetwarzanie CISC, w przeciwieństwie do strategi projekotwania RISC (reduced instruction set computing). Chip RISC używa małej liczby prostych operacji dla wykonania swojej pracy. Te proste operacje są zoptymalizowane pod kątem szybkości, a większość wymaga tylko pojedynczego cyklu dla zakończenia.

CIX (Commercial Internet Exchange) : CIX jest stowarzyszeniem krajowych dostawców Internetu, zapewniających połączenia punktów między ruchem komercyjnym a Internetem.

Cladding [warstwa ochronna] : W kablu światłowodowym, materiał (zazwyczaj plastik lub szkło) otaczającym rdzeń włókna. Warstwa ochronna ma niższy wskaźnik refrakcji niż rdzeń, co oznacza ,że światło uderzające w osłonę będzie odbijane z powrotem do rdzenia aby kontynuować swoją podróż kablem.

Clamping Time :

Class A cerification [certyfikacja klasy A] : Certyfikacja FCC dla komputerów lub innego wyposażenia przeznaczonego dla użycia przemysłowego, komercyjnego lub biurowego, zamiast do użycia osobistego w domu. Komercyjna certyfikacja klasy A jest mniej restrykcyjna niż certyfikacja klasy B

Certification klasy B : Certyfikacja FCC dla wyposażenia komputerowego, w tym PC, laptopy i urządzeń przenośnych przeznaczone do zastosowania domowego

CLID (Calling Line Identification) : W ISDN i innych środowiskach telekomunikacyjnych, funkcja, która obejmuje numer identyfikacyjny nadawcy (taki jak numer telefonu) w transmisji tak aby odbiorca wiedział kto dzwoni. Znane również jako ANI (automatic number identification) i caller ID

Client [klient] : Klient jest maszyną która tworzy żądania do innych maszyn (serwerów) w sieci lub która używa zasobów dostępnych przez serwery. Na przykład, stacje robocze są klientami sieciowymi, ponieważ używają usług z serwera. Innym przykładem jest aplikacja kliencka, która jest aplikacją tworzącą żądania do innych aplikacji, na tej samej lub innych maszynach, dla usług, informacji lub dostępu do zasobów

Client-based application [aplikacja kliencka] : Aplikacja która wykonuje się na maszynie klienckiej (stacji roboczej) w sieci

Client/Server : Klient /serwer jest układem sieci o następujących cechach:
*Inteligencja, określana jako możliwości przetwarzania lub dostępne informacje są rozproszone na wielu maszynach
*Pewne maszyny – klienci – mogą żądać usług lub informacji z innych maszyn – serwerów. Na przykład serwer może mieć szybki dostęp do dużej bazy danych, które mogą być przeszukiwane w imieniu klienta
*Serwer wykonuje pewne przetwarzania dal klienta
Aplikacje mające możliwość uruchamiania w środowisku klient/serwer mogą być podzielone na czołowe, uruchamiane na kliencie i tylne, uruchamiane na serwerze. Aplikacja czołowa zapewnia użytkownikowi interfejs do wydawania poleceń i żądań. Aplikacje w świecie rzeczywisty są wykonywane w tyle, które przetwarzają i wykonują polecenia użytkownika. Klient /serwer pozwala na kilka typów relacji między serwerem a klientem:
*Autonomiczne (niesieciowe) aplikacje klienckie, które nie wymagają dostępu do zasobów serwera. Na przykład,lokalny procesor tekstu może być autonomiczną aplikacją kliencką
*Aplikacje działające po stronie klienta ale żąda danych z serwera. Na przykład, arkusz kalkulacyjny może działać na stacji roboczej ale używać plików przechowywanych na serwerze
*Programy gdzie fizyczne wyszukiwanie ma miejsce na serwerze , podczas gdy mniejszy program uruchomiony na kliencie obsługuje wszystkie funkcje interfejsu użytkownika., Na przykład, aplikacja bazodanowa może działać w ten sposób po stronie serwera i klienta
*Programy, które wykorzystują możliwości serwera dla wymiany informacji między siecią użytkowników. Na przykład, system poczty elektronicznej może korzystać z serwera w ten sposób

CLNS (Conectionless Mode Netowrk Service) : W Modelu Referencyjnym OSI, CLNS jest usługą warstwy sieciowej w której transmisja danych może mieć miejsce bez stałego połączenia między źródłem a miejscem przeznaczenia, Pojedyncze pakiety są niezależne, a mogą osiągać miejsce przeznaczenia różnymi ścieżkami w mieszanym porządku. W tego typu usłudze transmisji, każdy pakiet musi przesłać swój własny adres przeznaczenia i informację o relatywnej pozycji pakietu w komunikacie. CLNS jest najczęstszym trybem działania dla LAN. Dla WAN, popularniejszym jest CONS (connection-oriented network service)

Clock speed [szybkość zegara] : Działanie prowadzone przez i dla procesora powinno być dokładnie określone w czasie i skoordynowane. Aby to było możliwe, każdy procesor ma zegar z nim związany. Ten zegar służy jako wzorzec czasu przez pocięcie czasu na bardzo krótkie odstępy czasu. Częstotliwość taktowania jest zdefiniowana jako liczba takich kawałków na sekundę. Szybkość zegara jest wyrażona w milionach cykli na sekundę (MHz).

CLP (Cell Loss Priority) : W sieci ATM, wartość bitu, która określa czy komórka może być odrzucona; na przykład, jeśli sieć jest zbyt zajęta. Wartość 1 wskazuje na zbędną komórkę

CLTS (Connectionless Transport Service) : W Modelu Referencyjnym OSI, usługa warstwy transportowej, która nie gwarantuje dostawy, ale czyni starania, sprawdzenie błędów i używa adresowania end-to-end.

CLU (Command Line Utility) : W NetWare Novell i innych operacyjnych i sieciowych środowiskach, program który może być wykonywany we właściwym wierszu poleceń,. Przykłady narzędzi linii poleceń w NetWare obejmuje NCOPY i FLAG dla manipulowania plikami i atrybutami plików, odpowiednio.

clsuter [klaster] : W sieciach, szczególnie w sieciach opartych o mainframe, grupa urządzeń I/O, takich jak terminale, komputery lub drukarki, które współdzielą wspólną ścieżkę komunikacyjna do maszyny hosta. Komunikacja między urządzeniami w klastrze a hostem są generalnie zarządzany przez sterownik klastra.

Cluster controller [sterownik klastra] : Urządzenie , które służy jako pośredni między hostem takim jak mainframe a grupą (klastrem) urządzeń I/O. IBM 3274 jest przykładem takiego urządzenia.

CMC (Common Mail Calls) : API stworzone przez X.400 API Association (XAPIA) umożliwiające agentom obsługi zdarzeń – na przykład ,w systemie poczty elektronicznej – do komunikacji z odbiorcą wiadomości. Wywołania w API są zaprojektowane jako niezależne od platformy sprzętowej, systemów operacyjnych, systemów email i protokołów komunikatów

CMIP(Common Managemenet Information Protocol) : Protokół zarządzania sieciowego dla Modelu Referencyjnego OSI. CMIP definiuje jak zarządzane informacje mogą być komunikowane między stacjami. CMIP jest funkcjonalnie porównywalny do starszego, szeroko stosowanego SNMP (Simple Network Management Protocol)

CMIPDU (Common Managemet Information Protocol Data Unit) : W modelu zarządzania siecią OSI, pakiet, który zgadza się z CMIP. Zawartość pakietu zależy od żądań z CMISE, który zależy od CMIP dostarczającego żądań użytkownika i zwraca odpowiedź z właściwej aplikacji lub agenta

CMIPM (Common Managemet Information Protocol Machine) : W modelu zarządzania siecią OSI, oprogramowanie, które akceptuje działania z CMISE użytkownika i inicjuje działania konieczne dla odpowiedzi i i wysłania poprawnych CMIPDU (pakiety CMIP) do CMISE użytkownika

CMIS (Common Management Information Service) :W modelu zarządzania siecią OSI, standard dla usługi monitorowania sieci i kontroli. CMIS jest udokumentowany w rekomendacji CCITT X.710 i dokumencie ISO 9595

CMISE (Common Management Information Service Element) : W modelu zarządzania siecią OSI, CMISE jest jednostką , która dostarcza zarządzania siecią i usługi kontroli. Siedem typów CMISE zostało określone:
*Event report
*Get
*Cancel get
*Set
*Action
*Delete
*Create
Usługi świadczone przez CMISE są używane przez funkcje zarządzania systemem (SMF). SMF z kolei używane są do wykonywania zadań określonych w pięciu obszarach zarządzania funkcjonalnego systemem (SMFA) zdefiniowanych w modelu zarządzania siecią OSI.

CMOS (Complementary Metal-Oxide Semiconductor) : CMOS jest rodziną logiczną dla układów cyfrowych. Logika CMOS nie jest wyjątkowo szybka, ale jest relatywnie niskoenergochłona. CMOS jest używane w chipach RAM, który musi zatrzymać informację, taką jak konfiguracja danych lub informacje o dacie i czasie. Wartości przechowywane w tych chipach RAM są zarządzane przez zasilanie bateryjne, i są generalnie nie są dostępne dla systemu operacyjnego

CMS (Conversational Monitor System) : Podsystem SNA w IBM

CN (Common Name) : W NetWare Directory Services (NDS) dla NetWare 4.x Novella, nazwa powiązana z obiektem liścia w drzewie NDS Directory. Dla obiektu użytkownika, będzie to nazwa logowania użytkownika

CNA (Cerified NetWare Administrator) : Tytuł przyznawany osobom, które pomyślnie zakończył autoryzowane kursy Novella w sprawie administrowania sieciami NetWare i/lub przeszły kompleksowy egzamin z tego tematu. Program CNA jest stworzony dla ludzi którzy są odpowiedzialni za operacje z dnia na dzień i wysoki poziom ich utrzymania. CNA musi wiedzieć jak dodawać i usuwać użytkowników, nadawać prawa, ładować aplikacje, wykonywać kopie zapasowe inne zadania związane z obsługą i utrzymaniem bezpieczeństwa sieci

CNE (Cerified NetWare Engineer) : Tytuł nadawany ludziom ,którzy z powodzeniem zakończyli cały szereg autoryzowanych szkoleń Novella na techników lub konsultantów sieci NetWare i/lub przeszli egzamin w tym temacie, Program CNE jest przeznaczony dla osób które są odpowiedzialne za projektowanie i instalację sieci NetWare, i również dla niskopoziomowych zadań konserwacyjnych, jak diagnostyka sprzętu, rozwiązywanie problemów

CNI (Certified NetWare Instructor) :

Coasx Booster [wzmacniacz sygnały w kablu koncentrycznym] : Urządzenie wzmacniające sygnał w kablu koncentrycznym, a tym samym możliwe jest wykorzystanie kabla na dłuższym dystansie

COCF (Connection-Oriented Convergence Function) : W architekturze sieciowej DQDB (Distributed Queue Dual Bus), funkcja ,która przygotowuje dane przychodzą lub wychodzące do usługi połączeniowej. Usługa ta najpierw ustanawia stałe, ale czasowe, połączenie,potem transmituje dam a w końcu przerywa połączenie

codec [kodek] : Jest to urządzenie dla konwertowania sygnałów analogowych do postaci cyfrowej. Na przykład, kodeki są używane w systemach telefonii cyfrowej, takich jak ISDN (Integrated Services Digital Network), tak więc sygnały głosowe mogą być transmitowane przez linie cyfrowe. Nazwa jest zbitką słów koder/dekoder. Dla dokonania konwersji, kodek musi użyć pewnej techniki próbkowania sygnału. Próbki te są konwertowane na sygnały dyskretne możliwe do transmisji przez linię cyfrową. Najpopularniejszą metodą konwersji jest PAM (modulacja amplitudy impulsu) , w której próbki amplitudy sygnału analogowego są konwertowane do sygnału dyskretnego, których amplitudy odpowiadają amplitudom sygnału analogowego w czasie próbkowania. Aby odtworzyć pierwotny sygnał, urządzenia PAM muszą próbkować sygnał analogowy przy współczynniku co najmniej dwukrotnej częstotliwości sygnału. Na przykład, dla sygnałów głosowych, które mają 4 kHz pasmo, urządzenia PAM muszą próbkować co najmniej 8 000 razy. Wartość amplitudy dyskretnej jest modulowana jeszcze raz aby zapewnić kompatybilność z układami cyfrowymi. PCM (modulacja impulsowo – kodowa) konwertuje sygnały PAM na strumień wartości binarnych. Aby dokonać takiej konwersji, zakres amplitud w sygnale PAM jest dzielony na 128 dyskretnych kwantyzowanych poziomów. Aby przedstawić 128 możliwych wartości amplitud, siedem bitów jest koniecznych dla każdego sygnału PAM. Oznacza to, że PCM musi działać przy 56 kbps lub szybszych.

coding [kodowanie] : Kodowanie jest ogólnym terminem dla reprezentacji ,zwykle za pomocą predefiniowanej składni lub języka. Na przykład, w Modelu Referencyjnym OSI ,pakiet warstwy aplikacji, lub protokół jednostki danych (APDU), będą miały kodowanie ,które zależy od zaangażowanej aplikacji .ASCII i EBCDIC są dwoma szeroko stosowanymi metodami kodowania. Kodowanie Abstarct Syntax Notattion One (ASN.1) jest używane w wilu kontekstach, które przylegają do modelu Referencyjnego OSI, takich jak zadania zarządzania siecią. W komunikacji, rozróżnia się kilka typów kodowania, a każdy typ może wystąpić dizesiątki razy:
*Źródło: Kodowanie użyte przez aplikację która inicjuje transmisję. Ta aplikacja musi być uruchomiona na końcu systemu – to znaczy, w węźle sieici pozwalającym na korzystanie z wszystkich siedmiu warstw w Modelu Referencyjnym OSI
*Cel: Kodowanie używane przez aplikację odbierająca transmisje. Aplikacja odbierającą musi być uruchomiona w systemie końcowym
*Transfer: Kodowanie używana przez aplikacje na obu końcach połączenia lub program tłumaczący. Kodowanie transferu jest konieczne jeśli kodowania źródła i celu są różne.

Cold Boot Loader : W NetWare Novell , program na serwerze plików dysku twardego, który będzie automatycznie ładował NetWare po zimnym restarcie.

Wykrywanie i unikanie kolizji : W sieci Ethernet, kolizja jest równoczesną obecnością sygnałów z dwóch węzłów w sieci, Kolizja może wystąpić kiedy dwa węzły myślą ,że sieć jest bezczynna i oba zaczynają transmitować w tym samym czasie. Oba pakiety biorące udział w kolizji są dzielone na fragmenty i muszą być retransmitowane
Wykrywanie kolizji Aby wykryć kolizję, węzeł sprawdza poziom napięcia stałego na linii. Poziom napięcia dwu lub więcej wyższy od poziomu oczekiwanego wskazuj kolizję, ponieważ oznacza to ,że jest wiele sygnałów wędrujących w przewodach w tym samym czasie. Wykrywanie kolizji w sieci szerokopasmowej obejmuje oddzielne pasmo dla wykrywania kolizji i jest nieco bardziej złożone, ponieważ nie może być żadnych stałych napięć do testowania. W metodzie dostępu do mediów CSMA/CD, na przykład, wykrywanie kolizji obejmuje monitorowanie linii przesyłowych dla sygnałów specjalnych , które wskazuje ,że dwa pakiety zostały wysłane do sieci w tym samym czasie i kolidują. Kiedy się to wydarzy, jest uruchamiana specjalna akcja.
Unikanie kolizji Aby unikną kolizji, węzły mogą wysłać specjalne sygnały które wskazują ,że linia będzie używana do transmisji. Na przykład, metoda dostępu do mediów CSMA/CD używa sygnałów RTS (Ready To Send) i CTS (Clear To Send) przed wysłaniem ramki do sieci. Węzeł transmituje tylko po węźle mający dostęp do linii i przyznany dostęp. Inne węzły będą zdawać sobie sprawę z transmisji RTS/CTS i nie będą próbowały transmitować w tym samym czasie.

COM (Common Object Model) : COM jest zorientowaną obiektowo, otwartą architekturą , która jest stworzona aby pozwolić aplikacjom klient/serwer do komunikowania się ze sobą w przejrzysty sposób, nawet jeśli te aplikacje działają na różnych platformach. Obiekty mogą być również rozproszone na różne platformy. Model COM jest wspólnym projektem Microsoft i Digital Ewuipment Corporation (DEC) Ich bezpośrednim celem jest umożliwieniem sieciom lub komputerom, które wykorzystują technologię OLE do komunikowania się w sposób przejrzysty z sieciami lub komputerami , które wykorzystują technologię DEC, ObjectBroker .W celu zapewnienia możliwości wieloplatformowości, COM wykorzystuje OLE COM protokół oparty na protokole DCE.RPC (Distributed Computing Environment/Remote Procedure Call). Po wdrożeniu , COM będzie pozwalał komputerom z Windows i środowiska Macintosh, komunikować się z sposób przejrzysty komputerami z systemem operacyjnym OpenVMS DEZ, lub jednej z kilku implementacji UNIX

COM1,COM2,COMx : Na PC, nazwa powiązana z kolejnymi portami szeregowymi. Urządzenia któe mogą być podłączone do takich portów obejmują modemy, drukarki.

Combiner : Jest to światłowodowym łącznikiem (rozdzielacz sygnału optycznego i przekierowania), który łączy wiele sygnałów wejściowych w jeden sygnał wychodzący. Szczególny typ combinera jest istotnym elementem dla WDM (multipleksowanie z podziałem długości fali), w któym sygnały wielu kanałów są wysyłane tym samym kanałem wyjściowym. Kanały wejściowe transmitują przy różnych długościach fal, a pracą łącznika jest połączenie sygnałów w odpowiedni sposób.

Communication, asynchronous [komunikacja asynchroniczna] : Komunikacja asynchroniczna to taka ,w której transmisja może odbywać się według zmiennego współczynnika, i w której granice bajtu są wskazywane przez połączenie bajtu startu i stopu. Elementy transmisji są wyróżniane przez specjalne bity. Jest to przeciwieństwo komunikacji synchronicznej, w której elementy transmisji są identyfikowane przez odniesienie do zegara lub inny mechanizm czasowy. Przykłady procesów asynchronicznych obejmuje transmisję głosu lub danych (za pomocą zwykłych modemów), komunikacji terminal-host, i transfer plików. Modemy, terminale, urządzenia wskazujące i drukarki ,wszystkie są urządzeniami używającymi komunikacji asynchronicznej. W komunikacji asynchronicznej, wystąpienie specjalnego bitu startu wskzuje ,że bajt ma być przekazany. Czas trwania bitu startu wskazuje długość przedziału bitu (czas trwania pojedynczej wartości sygnału), która przedstawia szybkość przy której ten bajt będzie transmitowany. W pewnym sensie transmisja asynchroniczna synchronizuje każdy bajt. W odniesieniu do komunikacji, zarówno nadajnik i odbiornik muszą uzgodnić liczbę bitów startu i stopu, i również czy bit parzystości został użyty. Ta informacja jest konieczna do identyfikacji elementów transmisji. Jeśli użyty jest bit parzystości jest użyty, wiedza jakiego rodzaju parzystość działa, będzie pomocna przy interpretacji zawartości transmisji. Transmisje asynchroniczne są mniej wydajne niż synchroniczne. Na przykład, bity startu i stopu w każdym bajcie reprezentuje 25 procent bajtu asynchronicznego. Z powodu mniejszej wydajności, komunikacja asynchroniczna nie może osiągnąć przepustowość możliwą przy transmisji synchronicznej .Z drugiej strony, transmisja asynchroniczna jest elastyczna i łatwa do korekcji niż szybsza transmisja synchroniczna

Communication bisynchronous [komunikacja bisynchroniczna] : W komunikacji bisynchronicznej lub bisync, specjalny znak (SYNC) jest używany do ustanowienia synchronizacji dla całego bloku danych. Zarównoi nadajnik jak i odbiornik. Odbiornik musi potwierdzić otrzymanie każdego bloku na przemian ze znakami ACK : ACK0 dla jednego boku, ACK1 dla kolejnego, ACK0 dla kolejnego itd. Dwa kolejne potwierdzenia z tym samym znakiem ACK wskazuje błąd trnasmisji. Znana również jako BSC, komunikacja bisynchroniczna jest używana w środowisku mainframe′ów IBM. Jest ona również podstawowa kiedy transmitujemy dane w formacie EBCDIC

Communication buffer [bufor transmisyjny] : RAM odkłada na serwer plików dla czasowego przechowania pakiety dopóki nie zostaną przetworzone przez serwer lub wysłane do sieci. RAM będzie alokowany jako szereg buforów, każdy z ustaloną wielkością. Bufor transmisyjny jest również znany jak bufor routingu lub bufor odebranych pakietów

Communication medium [medium komunikacyjne] : Fizyczne medium prze który sygnał komunikacyjny podróżuje. Aktualnie, najpopularniejszym jest kabel. Media bezprzewodowe takie jak podczerwień, mikrofale lub fale radiowe, też stają się coraz popularniej stosowanymi.

Communication synchronous [komunikacja synchroniczna] : Komunikacja synchroniczna jest tą która zależy od czasu. W szczególności, transmisje synchroniczne są tymi które kontynuują przy stałym współczynniku, chociaż ten wskaźnik może zmieniać się różnych części komunikacji. W komunikacji synchronicznej, elementy transmisji są identyfikowane przez odniesienie do albo zewnętrznego zegara lub schematu kodowania sygnału. Jest to przeciwne do komunikacji asynchronicznej, w której to transmisji elementy są identyfikowane przez specjalne wartości sygnału (bity startu i stopu). Komunikacja synchroniczna może osiągać bardzo dużą przepustowość, pozwalając na szybkość ponad 100 Mbps. Niestety, w miarę wzrostu szybkości transmisji, zmniejsza się jakość sygnału, ponieważ każdy przedział bitu staje się ekstremalnie krótki
Zegar zewnętrzny : Kiedy używamy zegara zewnętrznego dla komunikacji synchronicznej,czas trwania testu bitów jest zsynchronizowany, a wartości wynikowe są używane jak wartości przedziału bitów. Konieczna jest resynchronizacja transmisji od czasu do czasu aby upewnić się ,że strony nie rozchodzą się w czasie synchronizacji. Jest to realne zagrożenie, ponieważ nawet drobne różnice czasu mogą mieć znaczący wpływ , kiedy miliony bitów są przekazywane co sekundę w komunikacji. Aby uniknąć takiego problemu wioele metod transmisji synchronicznej twierdzi ,że sygnał musi zmienić się co najmniej raz w ciągu określonego czasu lub ramach danego rozmiaru bloku. Na przykład schemat kodowania sygnałuB8ZS (bipolar with 8 zero substitution) jest oparty na wymogu ,że transmisja może nigdy nie zawierać więcej niż siedem bitów o z rzędu. Wcześniej , osiem 0 i 1 bitów będzie wstawionych.
Transmisja samotaktująca Samotaktowanie, schemat kodowania sygnału ma przekształcenie taką jak zmiana napięcia lub prądu, w środku każdego przedziału bitów. Metoda kodowania samo taktującego zamienia wartość sygnału wartość sygnału wewnątrz każdego przedziału bitów dla utrzymania dwóch części w synchronizacji podczas transmisji. Działa to ponieważ każda część może rekalibrować swoje zsynchronizowanie jeśli pojawia się prąd. Metody samotaktujące unikają konieczności wstawiania dodatkowych bitów. Z drugiej strony, maszyna samotaktująca potrzebuje zegara co najmniej dwukrotnie szybszego niżs zybkość transmisji aby osiągnąć zmianę sygnały wewnątrz każdego przedziału bitu. Wyrażone inaczej, oznacza to ,że nie będzie w stanie transmitować szybciej niż połowę szybkości zegara w komputerze. (Można skutecznie zwiększyć szybkość przez skompresowanie plików przed wysłaniem, dając tym samym więcej informacji niż wskazywałaby szybkość transmisji bitów.

Compatibility [kompatybilność] : Kompatybilność jest to możliwość jednego urządzenia lub programu do pracy z innym. Kompatybilność jest czasami wbudowana w produkt; innych przypadkach, kompatybilność jest osiągana za pomocą sterowników lub filtrów. Na przykład, aby zapewnić ,że karta sieciowa będzie działać z pakietem oprogramowania sieciowego używane są sterowniki. Zamiast tworzenia sterowników dla każdego adaptera, powszechną strategią jest tworzenie bardziej lub mniej ogólne interfejsy sterowników, a potem próbujemy namówić projektantów aby zaadaptowali ten interfejs w swoich produktach do tego interfejsu ogólnego. Sprzedawcy mogą również adaptować ogólne sterowniki do obsługi specjalnych funkcji określonych produktów.

Computer [komputer] : Sieci składają się z komputerów,wraz z jakimiś środkami dla połączenia komputerów i włączenie ich do komunikowania się ze sobą. Pojedynczy komputer w sieci nazywa się węzłem lub stacją. Węzłami mogą być PC′ty, minikomputery, a nawet mainframe′y. Termin PC może odnosić się do komputera osobistego,ale są różnice między ,na przykład sieciami używającymi IBM PC i komputerami kompatybilnymi a używającymi Macintoshy. Prawie wszystkie maszyn klasy PC są oparte na procesorach Intela rodziny 80x86, Motoroli z rodziny 680x0 (używanych w Macintoshach) i chipach RISC (reduced instruction set computing).
PC: PC mogą być serwerami, stacjami roboczymi lub łączami między sieciami. Cała gama PC′tów może być używana w sieci. Możesz nawet dołączyć palmtop do sieci , Nie wszystkie PC mogą służyć wszystkimi funkcjami w sieci jednak. Aby pracować w sieci , PC potrzebuje specjalnej karty sieciowej (NIC) lub adaptera. Ten komponent dostarcza właściwych chipów i układów dla tłumaczenia poleceń i danych na pakiety a potem na sygnały elektryczne będące wysłanymi do sieci. W punkcie odbiorczym, NIC przechwytuje transmisję, i ponownie tłumaczy ,a le tym razem z formy elektrycznej używanej w sieci do formatu zrozumiałego przez oprogramowanie sieciowe. Węzły mogą funkcjonować stacje robocze, serwery lub łącza między sieciami (które służą do połączenia dwóch lub więcej sieci). W pewnych połączeniach , komputer może obsługiwać więcej niż jedną z tych funkcji naraz.
*Serwer: Serwer dostarcza dostępu do zasobów lub usług, takich jak pliki, drukarki, faks, poczta elektroniczna itd. Serwery mogą być rozróżniane przez elementy do których kontrolują dostęp. Na przykład, widać odniesienia do serwera plików, serwera wydruku, serwera faksów, serwera komunikacyjnego. Serwer plików na ogół uruchamia się w sieci, dostarczając dostępu do programów i danych, a czasami także do urządzeń peryferyjnych. Sieci nie potrzebują serwera. Jeśli każdy węzeł jest stacją roboczą, wtedy każdy węzeł jest dostępny do innych węzłów. Sieci w których wszystkie węzły są stacjami roboczymi są znane jako rozproszone , peer-to-peer lub po prostu peer. LANtastic, NetWare Lite i Windows for Workgroup są przykładami pakietów sieciowych peer-to-peer. Jeśli jest serwerem, może być dedykowany lub niededykowany. Serwer dedykowany nie może być używany jako stacja robocza. Sieci , z serwerami dedykowanymi są znane jako sieci scentralizowane lub sieci oparte o serwer.
*Stacja robocza: Stacje robocze żądają dostępu do plików, drukarek itd., z serwera. Właściwie, użytkownik po prostu żąda takich usług jak gdyby były dostępne na samej stacji roboczej. Specjalne oprogramowanie powłoki i przekierowania poprowadzi żądanie do serwera. Użytkownicy mogą również użyć stacji roboczych dla aktywności nie sieciowej Nie ma nieodłącznych różnic sprzętowych między serwerem a stacją roboczą. Praktyczne zagadnienia wydajności jednak stanowią ,że serwery powinny być szybszymi, bardziej wydajnymi maszynami. W praktyce, stacje robocze mogą być dowolnym PC. W sieci ,jako stacje robocze, mogą być używane maszyny nazywane bezdyskowymi stacjami roboczymi. Te stacje robocze mają instrukcje uruchamiania w ROM, uruchamiane w sieci, i mogą być używane tylko do pracy w sieci. Ponieważ nie mają napędów dyskowych, nie można pobrać żądnych danych do stacji roboczej ani wysłać danych do sieci
*Łącza między sieciami: Łącza między sieciami służą do połączenia dwóch sieci między sobą. PC może służyć jako łącze między sieciami i jako serwer lub stacja robocza w tym samym czasie. Przykładami mogą być mostki, routery, broutery i bramy.
Nie-PC : Sieci mogą obejmować minikomputery takie jak DEC VAX czy serii IBM AS/400 lub mainframe′y takie jak IBM System/370 i System/390. Wiele sieci, szczególnie tych w dużych organizacjach, obejmuje minikomputery i mainframe′y. Sieci oparte o mainframe′y i PC są bardzo różnymi światami dla siebie, z różnymi kodami znaków, protokołami, formatami ramek i środowiska operacyjnego.

Computer-Based Message System (CBMS) : Starszy termin dla systemu obsługi komunikatów lub poczty elektronicznej

Concentrator [koncentrator] : W obszarze komunikacji, koncentrator jest urządzeniem, które może wziąć wiele kanałów wejściowych i wysłać ich zawartość do mniejszej ilości kanałów wyjściowych. Oprócz tych możliwości multipleksowania, koncentrator może przechowywać dane dopóki kanał wyjściowy nie stanie się dostępny. W sprzęcie sieciowym, koncentrator jest hubem z wyższej półki. Termin hub i koncentrator są często używane zamiennie, a termin centrum okablowania jest często używany w odniesieniu albo do huba albo koncentratora. Jak w przypadku huba, główną funkcją koncentratora jest służenie jako punkt końcowy dla kabla biegnącego od pojedynczego węzła (stacji) w sieci. Kabel podłączony jest do sieci lub innego centrum okablowania. Działania koncentratora Koncentratory mogą być znacznie bardziej uniwersalne niż hubydo których mogą się łączyć. Na przykład, koncentrator może łączyć elementy sieci z różnym okablowaniem i być może nawet z różnymi architekturami. Zauważmy ,że koncentrator może nie koniecznie być połączeniem tych różnych architektur ze sobą. Raczej, koncentrator może służyć jako kanał kablowy dla wielu (niezależnych) sieci równocześnie; np. dla sieci działających w różnych działach firmy. Możliwe jest dołączenie możliwości mostkowania lub routingu w koncentratorze. Przy mostkowaniu lub routingu, koncentrator może łączyć różne architektury ze sobą. Koncentratory są generalnie umieszczone w krosownicach, które służą jako miejsce zbirou przewodów dla określonego obszaru. W szafie, koncentrator może być podłączony do innego koncentratora, pośredniego punktu dystrybucyjnego (IDF), głównego punktu dystrybucyjnego (MDF) lub być może do linii telefonicznej. IDF zbiera kable z ograniczonego obszaru (takiego jak podłoga) i wprowadza to do MDF dla budynku. MDF łączy budynek z zewnętrznym światem elektrycznym.
Funkcje koncentratora Wszystkie koncentratory zapewniają łączność, służą jako centra okablowania. Wiele koncentratorów również ma swoje własne procesory i może służyć jako monitory aktywności sieciowej. Koncentratory z procesorami zapisują wydajności i inne dane w bazie zarządzania informacją (MIB). Ta informacja może być użyta przez oprogramowanie zarządzania siecią dla dostrojenia sieci. Płyty w koncentratorach mogą mieć własne procesory dla wykonania swojej pracy. W takich przypadkach, płyta używa koncentratora jako dogodnej lokalizacji do stosowania jako bazy wypadowej.

Conductor [przewodnik] : Dowolny materiał (np. przewód miedziany) który może przenosić prąd elektryczny.

CONFIG.SYS : W środowisku DOD i OS/2, CONFIG.SYS jest plikiem, który zawiera informacje o różnych typach konfiguracji i ustawieniach sterowników. Może obejmować informacje o sterownikach i menadżerach pamięci, które są ładowane do pamięci. Konfiguracja pliku w OS/2 może być całkiem długa i złożona

Configuration management [zarządzanie konfiguracją] : Zarządzanie konfiguracją jest jedną z pięciu dziedzin zarządzania siecią OSI określoną prze ISO i CCITT. Zarządzanie konfiguracją skupia się na :
*Określaniu i identyfikowaniu obiektów w sieci i ich atrybutów
*Określaniu stanów , ustawień i innych informacji o tych obiektach
*Przechowywaniu tych informacji dla późniejszego odzyskania lub modyfikacji
*Raportowaniu tej informacji jeśli jest wymagana przez właściwy i autoryzowany proces lub użytkownika
*Modyfikowaniu ustawień dla obiektów jeśli to konieczne
*Zarządzaniu topologią, która obejmuje zarządzanie połączeniami i związkami między obiektami
*Rozpoczynaniu i zamykaniu operacji sieciowych
Identyfikacja obiektów i określanie ustawień: Pierwszym zadaniem dla zarządzania konfiguracją jest identyfikacja obiektów takich jak stacje, mostki, routery a nawet układy. W zależności od wyrafinowania zarządzanego pakietu, proces ten może być automatyczny lub może być dokonywany ręcznie. Każdy obiekt będzie miała stan konfiguracji i inne informacje z nim powiązane. Np. węzeł może mieć następujące ustawienia:
*Ustawienia interfejsu takie jak szybkość, parzystość, ustawienia zworek itd
*Informacje o modelu lub sprzedawcy, w tym numer seryjny, system operacyjny , pamięć, adrs sprzętowy itd.
*Różne szczegóły takie jak zainstalowane sterowniki i urządzenia peryferyjne, harmonogramy utrzymania i testowania itd
Stany operacyjne dla obiektu: Wewnątrz modelu OSI, dla obiektu zdefiniowano cztery stany operacyjne:
*Aktywny: Obiekt jest dostępny i używany ale ma zdolność do akceptowania usług lub żądań
*Zajęty: Obiekt jest dostępny i używany ale aktualnie nie może działać z żądaniami
*Wyłączony : Obiekt nie jest dostępny
*Włączony: Obiekt jest gotowy do działania i dostępny ale aktualnie nie używany
Takie wartości muszą być określone – ręcznie lub automatycznie – i przechowywane dla łatwego dostępu i aktualizacji (na przykład w relacyjnej bazie danych). Jeśli są przechowywane w bazie danych, informacja będzie dostępna przy użyciu języka zapytań. SQL (Structured Query Langage) stał się standardowym środkiem dla dostępu do informacji o stanie operacyjnym obiektu.
Modyfikowanie ustawień i stanów Wartości i stany powiązane z obiektami sieciowymi mogą być zmieniane. Np. będą się zmieniać kiedy spróbujemy skomunikować się z obiektem sieciowym, poprawić błąd lub poprawić wydajność. Pewne wartości (np. informacja o stanie) mogą być zmieniane automatycznie kiedy działanie zacznie się w sieci. Inne wartości muszą być zmienione przez administratora systemu.

Configuration network [konfiguracja sieci] : Konfiguracja sieci składa się z wyposażenia, połączenia i ustawienia mocy w sieci w określonym czasie, Wyposażenie generalnie odnosi się do sprzętu (komputerów, urządzeń peryferyjnych, płyt kabli i złączy), ale może również obejmować oprogramowanie w pewnych okolicznościach. Ponieważ zgodność i współdziałanie mogą być czasami nieosiągalne w świecie sieci, administratorzy systemu muszą wiedzieć dość szczegółowo o wyposażeniu sieci. Te informacje muszą obejmować szczegółowe m=numery modeli, specyfikacje pamięci, rozszerzenia itd. Informacje te muszą być aktualizowane lub mogą wystąpić konflikty. Na szczęście większość systemów sieciowych zawiera narzędzia do zapisu informacji o konfiguracji i aktualizacji zmian w sieci. Bieżące ustawienia dla każdego fragmentu wyposażenia powinny być również zapisane jako część informacji konfiguracyjnej. Decydując się na określone ustawienia, ważne jest aby uniknąć konfliktów. Konflikt może się pojawić, na przykład, ponieważ dwie płyty chcą użyć tej samej komórki pamięci lub przerwania. Ponownie, większość systemów operacyjnych zawiera narzędzia aby pomóc zachować te informacje i zlokalizować potencjalne miejsca konfliktów zanim wystąpią.

Conformance Requirements [wymagania zgodności] : Zbiór wymagań jakie urządzenie lub implementacja muszą spełniać aby być uznanymi za zgodne z daną specyfikacją lub zaleceniem

Congestion [przeciążenie] : W transmisji danych, stan w którym ruch danych zbliża się lub przekracza pojemność kanału, powodując poważna degradację wydajności lub utratę danych

Connectionless Service [usługa bez stałego połączenia] : W działaniach sieciowych, usługa bezpołączeniowa jest usługą w której transmisja odbywa się bez wcześniej ustanowionej ścieżki między źródłem a miejscem docelowym. Oznacza to ,że pakiety mogą obierać różne trasy między źródłem a przeznaczeniem. Usługi bezpołączeniowe są definiowane w warstwie sieci i transportu ze specyfikacjami w CLNS (Connectionless Mode Network Service) i CLTS (Connectionless Transport Service), odpowiednio. Ponieważ pakiety mogą docierać różnymi ścieżkami i w losowych sekwencjach, nie ma sposobu zagwarantowania dostawy w usłudze bezpołączeniowej. Zamiast tego, wyższe warstwy, szczególnie warstwa transportu, pozostaje praca aby upewnić się że pakiety dotarły do miejsc przeznaczenia bez błędu. CLNP (Conectionless Network Protocol), CLTP ( Connectionless Transport Protocol), IP (Internet Protocol) i UDP (User Datagram Protocol) są przykładami protokołów , które wspierają usługi bezpołączeniowe

Connecrion network [połączenia sieciowe] : Połączenie sieciowe jest to łączenie między elementami sieci. Połączenia sieciowe istnieją na dwóch różnych poziomach:
*Połączenia fizyczne: Zawierają kable i złącza (używane do tworzenia topologii sieci) i połączenia maszynowe. Kiedy budujemy sieć, musimy najpierw ustanowić połączenia fizyczne
*Połączenia logiczne: Zawieraj sposób w jaki węzły sieci komunikują się wzajemnie, Na przykład, sekwencja w której token jest przekazywany w sieci ARCNet lub Token Ring, zależy od topologii logicznej sieci, a nie od układu fizycznego. Zatem węzeł c może komunikować się z węzłem y w sieci, chociaż te dwa węzły nie są przyległymi maszynami w sieci fizycznej.

Connection number [numer połączenia] : Numer przypisany do dowolnego węzła ,który dołącza do serwera plików. Sieciowy system operacyjny na serwerze plików używa numeru połączenia do kontroli jak węzły komunikują się wzajemnie Węzeł nie będzie koniecznie przypisywany do tego samego numeru połączenia za każdy razem kiedy dołącza do sieci.

Connection-oriented service [usługi połączeniowe] : W działaniach sieciowych, usługi połączeniowe jest usługą w której połączenie (ścieżka) musi być ustanowiona między źródłem a przeznaczeniem przed transmisją danych. W tej usłudze pakiety będą docierały do miejsca przeznaczenia w kolejności wysyłania, ponieważ pakiety podróżują wzdłuż tej samej ścieżki. Przy tego typu połączeniu, warstwa łączenia danych OSI, np. ,sprawdza błędy, kontroluje przepływ i wymaga potwierdzenia dotarcia pakietów. X.25 i TCP (Transmission Control Protocol) są dwoma protokołami, które obsługują usługi połączeniowe. Usługi połaczeniowe ą definiowane w warstwach sieciowej (CONS) i transportowej (COTS)

Connectivity [dołączalność] : Możliwość sprzętu i/lub oprogramowania do pracy razem, jeśli to konieczne.

Connector [złącze] : Złącze zapewnia fizyczne połączenie między dwoma komponentami. Na przykład ,złącze może łączyć kable i kartę sieciową, kabel i transceiver, lub dwa segmenty kabla. Dla kabla elektrycznego , połączenie jest ustanawiane,gdy przewody prowadzące (lub rozszerzenia) z dwóch złącz nawiązują i utrzymują kontakt. Sygnał może po prostu przenosić się przez kontakt. Dla światłowodu, dobre połączenie wymaga więcej pracy, ponieważ stopień dopasowania między dwoma rdzeniami decyduje o jakości połączenia. To dopasowanie nie może być brane za pewnik ponieważ średnice są mniejsze niż ludzki włos. Złącza różnią się kształtem, rozmiarem i,płcią mechanizmem połączenia i funkcją. Te cechy wpływają, a czasami określają , gdzie złącze może być. W razie potrzeby można stosować specjalne adaptery dla połączenia różnych kombinacji złączy. Na przykład, adaptery BNC dla N-series umożliwiają połączenie grubych i cienkich kabli koncentrycznych. Złącza również różnią się tym jak są mocne, jak łatwo i jak często mogą być dołączane i rozłączane,i ile strat sygnału występuje w miejscu połączenia. Typ złącza potrzebnego w danej sytuacji zależy od składników uczestniczących dla sieci, typu kabla i użytej architektury. Na przykład sieci Ethernet używają kabla koncentrycznego będą musiały rozróżniać złącz między kablem a NIC niż sieć Token Ring używając kabla STP. Świat złącz obejmuje ich własny miniświat akronimów : N,BNC,DB,DIN,RJ, SC ,SMA, ST, TNC, V.32 itd. Aby sprawy jeszcze bardziej skomplikować, niektóre złącza mają więcej niż jedną nazwę. Funkcje złącza : Złącza mogą przekazywać sygnał lub go absorbować. Złącza które przekazują sygnał mogą przesyłać go niezmodyfikowanym lub wyczyszczonym i wzmocnionym. Złącza mogą służyć różnym celom:
*Połączeniu równych komponentów, takich ja dwa segmenty cienkiego kabla koncentrycznego
*Połączenie prawie równych komponentów takich jak cienki i gruby kabel koncentryczny
*Połączenie nierównych komponentów , takich jak kabel koncentryczny i skrętka
*Połączenie komplementarnych komponentów takich jak NIC i sieć
*Zakończenie segmentu; to znaczy, podłączenie segmentu do niczego
*Uziemienie segmentu; to znaczy połączenie segmentu z ziemią
Kształty złącza : W tym kontekście, termin kształty odnosi się do komponentu a nie do połączenia. Specjalne kształty złącz są używane dla określonych typów połączeń lub połączeń w określonej lokalizacji. Na przykład T-connector dołącza urządzenia do segmentu kabla.
Płeć złącza : Płeć złącza zasadniczo odnosi się do tego czy złącze ma wtyczkę czy gniazdko. Płeć jest ważna ponieważ elementy łączone muszą mieć płcie komplementarne. Złącze męskie jest znane jako wtyczka; złącze żeńskie jako gniazdko
Mechanizmy połączenia: Mechanizm połączenia definiuje jak jest tworzony kontakt fizyczny,pozwalając na przekazywanie sygnału z jednej strony połączenia do drugiej. Mechanizmy połączenia różnią się znacząco pod względem stabilności. Np. połączenie pin-and-socket przy porcie szeregowym może być chwiejne, bez dodatkowych mocujących śrub. Z drugiej strony złącza światłowodowe muszą być przycięte w dokładnych proporcjach, i nie mogą odgrywać roli w połączeniu, ponieważ kable cieńszy od ludzkiego włosa nie potrzebuje wiele miejsca.
Łączenie w pary i straty z powodu włączenia: Dołączenie dwóch złącz między sobą jest znane jako łączenie w pary. Ponieważ obejmują one fizyczne części , złącza stają się mniej wydajne , ponieważ sygnał przechodzi przez więcej złącz. Prowadzi to do zwiększenia degradacji sygnału, a wybór złącza może zależeć od tego jak często oczekujesz włączania i odłączania segmentów sieci. Innym czynnikiem są straty z powodu włączania. Sygnał przejdzie pewną ilośćstart i zniekształceń w punkcie połączenia. Ta utrata z powodu włączenia będzie wyrażona w decybelach. Dla połączeń elektrycznych, wartość ta może wynosić 15 dB i więcej; dla światłowodu, wartość ta jest zazwyczaj mniejsza niż 1 dB.

Connector AUI (Attachment Unit Interface) [złącze AUI] : Złącze AUI jest 15-pinowym złączem typu D używanym w połaczeniach Ethernet. Zwykle jest używany dod połączenia przyłącza kablowego z kartą sieciową. Znany jest również jako złącze DIX (Digital, Intel,Xerox) .Mechanizm połaczenia typu D to pin and socket, podobnie jak dla RS-232, znajdowanego w większości komputerów. Dodatkowo złącze AUI zawiera (czasami niestabilny) mechanizm , który utrzymuje połączenie w miejscu.

Connector barrel [złącze beczkowe] : Złącze używane do połączenia dwóch identycznych kabli, takich jak cienki czy gruby kabel koncentryczny. Nazwa pochodzi od kształtu złącza. Złącze beczkowe BNC łączy cienkie kable koncentryczne; złącza N-series łączą grube kable koncentryczne.

Connector BNC [złącze BNC] : Jest używane z kablem koncentrycznym w sieciach Ethernet, w pewnych sieciach ARCNet, i pewnymi monitorami wideo. Aby połączyć złącze BNC, włóż wtyczkę do gniazdka, a potem zabokuj połączenie obracając złącze. Blokada powoduje ,że złącze jest stabilne. Złącza BNC są w następujących wersjach i kształtach:
*Złącze beczkowe: Łączy dwa fragmenty cienkiego kabla koncentrycznego. Każdy koniec złącza jest zazwyczaj żeński, co oznacza ,że fragmenty kabla muszą mieć męskie złącza BNC na końcach
*Złącze kolankowe: Złącze BNC z kątem prostym do stosowania w narożnikach i innych lokacjach gdzie okablowanie musi zmienić kierunek
*T-connector: Łączy węzły sieci z segmentem kabla, Zazwyczaj ma żeńskie połączenia na każdym końcu, a męskie BNC tworzy kształt T. maszyny sieciowe są dołączane do złącza męskiego, pozostałe dwa końce są podłączane do segmentu kabla dalekosiężnego dla sieci
*Terminator: Zabezpiecza sygnał przed odbijaniem się od końca kabla sieciowego i zakłóceniami z innymi sygnałami. Terminator łączy się ze złączem BNC na końcowym odcinku segmentu kabla.
*Terminator z uziemieniem. Uziemia i kończy cienki ethernetowy segment. Łączy złącze BNC na końcu segmentu kabla ,ale obejmuje kabel uziemienia na końcu terminatora. Jedne z końców segmentu kabla musi być uziemiony.

Connector D-4 [złącze D-4] : Złącze światłowodowe, które korzysta z gwintowanej nakrętki do podłączenia.

Connector D-type [złącze typu D] :Kategoria złącz typu D jest jednaz trzech klas złącz, które używają pinów i gniazd do ustanawiania kontaktu między elementami. Są tak nazwane ponieważ ramka wokół inów i gniazd tworzy połączenie podobne do D. Złącza dla portów szeregowych i równoległych na większości PC używają złącz typu D. Złącza typu D rozróżnia się po liczbie i ułożeniu pinów (i/lub wtyków) i rozmiarze ramki. Nazwy takie jak DB-9,DB-25 czy DB-37 odnoszą się do ,odpowiednio, do złącz z 9 .25 i 37 pinami/wtykami. Powszechne typy złącz D obejmują
*DB-9, które jest używane dla pewnych szeregowych (RS-232) interfejsów i również dla interfejsów wideo. Przypisanie pinów jest inne dla tych dwóch zastosowań, więc złącza nie są zamienne.
*DB-15,które jest używane dla interfejsów wideo
*DB-25, które jest używane dla pewnych szeregowych (RS-232) interfejsów i dla interfejsów drukarek równoległych
*DB-37, które jest używane dla interfejsu RS-422.
Warianty do celów specjalnych w mechanizmie pin and socket (i ramki D) mają specjalne nazwy .Złącza DIX (dla Digital, Intel, i Xerox), lub AUI (dlaattachment unit interface) są używane w sieci Ethernet.

Connector elbow [złącze kolankowe] : Złącze z kątem prostym, stworzonym dla łączenia przewodów na rogach lub kiedy konieczna jest zmiana kierunku

Connector ESCON (Enterprise System Connection Achitecture) [złącze ESCON] : Złącze światłowodowe do zastosowania z wielomodowym światłowodem w kanale ESCON IBM

Connector F [złącze F] : Złącze używane w sieciach 10Broad36 (szerokopasmowy Ethernet) i w szerokopasmowej wersji (IEEE 802.4) architektury token-bus

Connector FC [złącze FC] : Złącze używane w kablu światłowodowym, który używa gwintowanej nakrętki dla dołączenia 2,5 milimetrowej ceramicznej nasadki podtrzymującej włókno.

Connector fiber-optic [złącze światłowodowe] : Złącze światłowodowe musi ustanawiać łącze między dwoma segmentami rdzenia optycznego, które mają tylko kilka nanometrów średnicy. Zakresy zakładek między segmentami rdzenia określają jakość połączenia ponieważ zakładki kontrolują ile światła jest gubione lub zniekształcane w przejściu z jednego włókna do drugiego. Połączenie światłowodowe musi być nie tylko precyzyjne i wygładzone ale musi być również nieruchome jak to możliwe. Nawet najmniejszy ruch może spowodować niedopuszczalne straty sygnału. Aby zapewnić mocowania na dłuższy czas sklejenia są często stosowane do tworzenia połączeń światłowodowych (sklejenie jest stałym połączeniem między dwoma segmentami światłowodu .Dla ustanowienia czasowego ale trwałego połączenia światłowodowego, są konieczne poniższe zadania:
*Unieruchomienie każdego włókna całkowicie jak to możliwe
*Wygładzenie tej sekcji, która czyni kontakt ,tak gładko jak to możliwe
*Doprowadzenie segmentów włókna do maksymalnego kontaktu
*Unieruchomienie połączenia
Cechy efektywnego złącza światłowodowego: Złącze efektywne to takie złącze które ma bardzo niskie straty przy włączeniu (strata sygnału która występuje przy przekazaniu sygnału przez złącze) i bardzo niskie straty odbicia (sygnał , który jest odbity z powrotem przez włókno z którego przyszedł sygnał). Strata przy włączeniu mniejsza niż 1decybel a zwykle mniejsza niż 0,5 dB jest normą dla złączy światłowodowych. Oznacza to ,że prawie 80% sygnału (prawie 90% przy 0,5 dB) przechodzi przez złącze. W przeciwieństwie, 90% sygnału elektrycznego może być utracone przy złączu. Straty odbicia wskazują ilość sygnału która jest odbijana z powrotem; to znaczy, ilość utraconą przy odbiciu, Duża ujemna wartość decybeli oznacza ,że było mało strat odbicia. Na przykład, -40dB oznacza ,że 0,01 procenta sygnału zostało odbite. Zgodnie z konwencją, znak minus jest usuwany kiedy mówimy o stracie; -40dB to po prostu 40 dB, W tym przypadku, i kilku innych obejmujących sygnały, dużą decybelowa wartość dodatnia jest lepsza, mimo ,że omawiamy straty. Kilka elementów i kroków jest ważnych dla utworzenie zadowalającego połączenia światłowodowego. Tulejki pomagają unieruchomić włókno. Dla dobrego połączenia, końce włókien powinny być właściwie i równomiernie wypolerowane
Tulejki : Tulejki zgarniają włókno i kanały do punktu gdzie mogą być połączone z innym włóknem. Tulejka jest cienką tubą, do której jest wstawiany segment włókna. Włókno będzie przycinane i wygładzane na końcu tulejki . Najlepszymi (i najdroższymi) tulejkami są te ceramiczne. Ceramika jest wyjątkowo stabilna i zachowuje się dobrze w zakresie temperatur w jakich działa złącze w normalnych warunkach. Plastyk jest groszy (i tańszy) dla tulejek. Stal nierdzewna mieści się między tymi dwoma skrajnościami pod względem jakości i ceny,Nawet jeśli tulejka jest zaprojektowana tak ,że jak najściślej przylegała wokół włókien, nadal mogą się poruszać ze względu na zmiany temperatury i wilgotności w obszarze wokół kabla. Aby to zminimalizować, włókna mogą być przyklejone do tulejki lub zaklinowane przez lekkie zaciśnięcie końcówek tulejki
Wygładzanie: Włókna będą przycięte na końcach tulejki. W skali włókna, takie przycięcia będą wyglądały na bardzo poszarpane i szorstkie – nie do przyjęcia dla nawiązania połączenia. Aby wygładzić to, końce muszą być starannie i dokładnie wypolerowane. Próby polerowania końców włókna do całkowicie płaskiej powierzchni nie zawsze są najlepszym sposobem utworzenia czystego połączenia. Jest praktycznie niemożliwe aby uzyskać oba końce włókna dość gładkimi i kątowymi w tym samym kierunku. W praktyce zawsze będą różnice między dwoma gładkimi i płaskimi powierzchniami. Różnice między końcami włókna nie tylko wpływają na utratę sygnału, powodują też ,że więcej oryginalnego sygnału będzie się odbijać wzdłuż światłowodu. Strata odbicia jest jedną z wartości, która powinna być najwyższa jak to możliwe. Straty 30 do 40 dB są uważane za dobre dla tej zmiennej.
Typy złącz światłowodowych: Podobnie jak złącza kabli elektrycznych, różne typy złączy światłowodowych mają różne rodzaje mechanizmów dołączania. Oprócz mechanizmów dołączania, złącza światłowodowe różnią się w następujący sposób:
*Rozmiarem tulejki
*Czy złącze może być kluczowane. Kluczowanie jest techniką dla uczynienia złączy asymetrycznymi, zwykle przez dodatnie wcięcia lub wtyku .Asymetria uniemożliwia niepoprawne podłączenie złącza, Zapewnia również ,że włókna na końcach złącza zawsze napotykają tą samą orientację
*Liczba dopasowań jakie złącze może znieść bez tworzenia nieakceptowalnej straty sygnału
*Czy włókno musi być skręcone dla utworzenia połączenia
Złącza również różnią się sposobem w jaki włókno jest dołączane do samego złącza. Można użyć eposkydu do przyklejenia włókna do złącza, albo można zacisnąć złącze i tulejkę razem używając specjalnych narzędzi. Generalnie, włókno które jest dołączone do złącza używające klejenia epoksydowego jest bardziej wytrzymałe i mniej podatne na uszkodzenia niż dołączanie przez zaciskanie, Złącza światłowodowe mogą być źródłem znaczącej utraty sygnału, więc ważne jest aby starannie wybierać złącza. Upewnij się ,że wszystkie złącza w sieci są kompatybilne. Unikaj rozmiarów rdzenia lub płaszcza wymieszanych jeśli jest to możliwe. Najpowszechniejsze typy złączy są opisane poniżej:
*Złącze ST : Złącze ST (straight tip) , zaprojektowane przez AT&T, jest najszerzej używanym typem złącza światłowodowego. Ten typ jest używany w okablowaniu budynku i w sieciach. Złącza używają mechanizmu dołączania BNC, 2,5 mm tulejek (ceramicznych, stalowych lub plastykowych) a albo jednomodowego albo wielomodowego włókna. Złącze ST wytrzymuje około 1000 dopasowań, z wyjątkiem kiedy są używane plastykowe tulejki. W tym przypadku jest to 250 dopasowań.. Tłumienność to 0,3 dB dla tulejek ceramicznych, ale może być dwukrotnie większa dla tulejek plastykowych. Strata odbicia 40 dB jest typowa dla kabla jednomodowego.
Złące FC :Pierwotnie stworzone w Japonii dla używania w telekomunikacji, złącze FC używa gwintowanej nakrętki dla dołączenia 2.5 milimetrowej ceramicznej tulejki dla utrzymania kabla. Złącze FC działą albo z jednomodowym, albo wielomodowym włóknem, i wytrzymuje do 1000 dopasowań. Złącza te powoli są zastępowane złączami SC i MIC
Złącze SC Złącze SC (subscriber connector) łączy dwa komponenty przez wetknięcie jednego złącza do drugiego. Kiedy dwa złącza są zablokowane razem, nie mogą być rozerwane przez ciśnienie, Zamiast tego połączenie musi zostać przerwane (np. przez naciśnięcie przycisku, aby zwolnić zatrzask) .ZłączeSC działa zarówno w trybie jednomodowym jak i wielomodowym. Ma tłumienność 0,3 dB i straty odbicia około 40 dB, Złącza SC zastąpiły starsze złącza FC i D-4 w telekomunikacji z udziałem kabla światłowodowego. Złącza SC są również coraz popularniejsze w kontekście sieci, chociaż nie są tak popularne jak złącza ST dla tych zastosowań.
Złącze MC: MIC (medium interface connector) znane również jako złącze FDDI, jest złączem podwójnego włókna stworzonym przez komitet ANSI dla stosowania z kablem światłowodowym w architekturze sieci FDDI (Fiber Distributed Data Interface). Złącze dołącza dwa włókna pozwalające utworzyć dwa pierścienie określone w architekturze FDDI. Złącza MIC używają mechanizmu zatrzasku podobnego do używanego w złączach SC. Złącze SC działa włóknem jedno lub wielomodowym i ma do 500 dopasowań. Jego tłumienność to 0,3 dB dla włókna jednomodowego i około 0,5 dla włókna wielomodowego. Strata odbicia to 35 dB lub wyższa, nie tak dobra jak złączy SC. Złącze jest elastyczne i może być dołączone do innego złącza MIC albo do dwóch złączy ST lub transceivera.
Złącze SMA: Złącze SMA używa mechanizmu nakrętki dla stworzenia połączenia. Ten typ złącza został stworzony w latach 70-tych XX wieku w Amphelon Corporation dla stosowania w światłowodach wielomodowych; jednakże złącza SMA mogą być również używane z kablami jednomodowymi. Mają około 200 dopasowań i stosunkowo wysoką tłumienność 1,5 dB (co oznacza około 30% stratę sygnału). Złącza SMA mają dwie postacie : SMA-905 i SMA-906
Złącze D-4 : Złącze D-4 jest jak złącze FC , z wyjątkiem tego ,że tulejka D-4 (utrzymująca kabel w miejscu) ma tylko 2 mm. Złącza D-4 mogą być stosowane z kablem jedno lub wielomodowym i wytrzymują do 1000 dopasowań.
Złącze ESCON : Złącze ESCON jest podobne do złącza MIC stworzonego dla FDDI , z wyjątkiem tego ,że złącze ESCON używa wysuwanej pokrywy aby uczynić łatwiejszym podłączenie transceivera/ Wadą jest to ,że połączenie jest mniej wytrzymałe. Złącze ESCON miało do 500 dopoasowań, tłumienność 0,5 dB a straty odbicia co najmniej 35 dB.

Connector IBM Data [złącze IBM] : Złącze danych IBM jest typem stworzonym przez IBM dla stosowania w sieciach Token Ring. Złącza te są używane do dołączania wężła do MAU (multistation access unit). MAU grupują kilka węzłów w pierścień i mogą podłączyć do innych MAU.
,

Connector ISO 8877 [złącze ISO 8877] : Wariant złącza RJ-45 , które jest kompatybilne ze standardem międzynarodowym

Connector MMJ (Modified Modular Jack) [złącze MMJ] : Specjalny typ złącza modularnego (RJ-xx) stworzonego przez DEC dla stosowania w jego schematach okablowania. Złącze MMJ używa tego samego mechanizmu dołączania co złącze RJ-xx, ale wtyczki i gniazdka są asymetryczne

Connector N-series [złącze N-series] : Złącze N-series, N-type jest używane z grubym kablem koncentrycznym, takim jak w grubych sieciach Ethernet. Złącza N-series są w wersji męskiej i żeńskiej. Mechanizm połączenia używa gwintowanej nakrętki dla kilku złączy. Złącza N-series mają klika wersji i kształtów :
*Złącze beczkowe: Łączy dwa fragmenty grubego kabla koncentrycznego. Każdy koniec złącza beczkowego jest zazwyczaj żeński. Co oznacza .że fragment kabla musi mieć męskie złącze N-series na końcu będącym dołączanym
*Złącze kolankowe : Złącze o kącie prostym, do stosowania w narożnikach lub innych położeniach gdzie kabel musi zmienić kierunek.
*Terminator: Zabezpiecza sygnał przed odbiciem powrotnym z końca kabla sieciowego i zakłóceniami z innymi sygnałami.
*Uziemiony terminator: Uziemia i kończy gruby komunikacyjny Ethernet. Obejmuje kabel uziemiający na końcu terminatora. Jeden koniec segmentu kabla komunikacyjnego musi być uziemiony

Connector RJ-xx [złącze RJ-xx] : Złącze RJ-xx, zwane również złączem modularnym , ,jest w plastikowej zaślepce, wskakującej do odpowiedniego gniazda lub wtyczki. Złącza RJ-xx są używane ze skrętką, taką jak kable telefoniczne. Mechanizm dołączania obejmuje wciskanie wtyczki do gniazdka do momentu aż ząbki nie zaskoczą. Dostępnych jest kilka wersji RJ-xx. Najpopularniejsze typy to RJ-11,RJ-12 i RJ-45. RJ-11 i RJ-12 są używane w kablach dwu, lub trzyparowych (cztery lub sześć przewodów). Złącze RJ-45 używane jest wzkablami czteroparowymi (osiem przewodów) Ponieważ ma osiem przewodów, złącze to jest większe niż złącza RJ-11 i RJ-12. MMJ (modified modular jakck) jest specjalnym typm złącza RJ-xx stworzonego przez DEC dla stosowanie z jego własnym schematem okablowania. Złącze ISO 8877 jest wariantem złącza RJ-45.

Złącze T : Złącze , które generalnie łączy trzy fragmenty kabla. Szczególnie, złącze T , łączy urządzenie lub kabel z innym kablem

Złącze TNC (threaded nut connector [złącze TNC] : Złącze podobne do złącza BNC, z wyjątkiem tego ,że złącze TNC jest gwintowane i przykręcane do gniazdka aby stworzyć połączenie.

CONS (Connection-Mode Network Service) : W Modelu Referencyjnym OSI, usługa warstwy sieciowej która żąda ustanowienia połączenia między źródłem a przeznaczeniem przed rozpoczęciem transmisji danych. Podwarstwy sterowania łączem logicznym i sterowanie dostępem do mediów mogą wykonywać wykrywanie błędóa, kontrolę przepływu i potwierdzanie pakietów, CONS jest popularne w sieciach WAN i jest przeciwne do CLNS (connectionless-mode network service) z sieci LAN

Console [konsola] : W środowisku NetWare Novella monitor i klawiatura z której administrator siecie może kontrolować aktywność serwera , są nazywane konsolą. Administrator (lub inny użytkownik, jeśli ma odpowiedni stopień bezpieczeństwa) może wydawać polecenia do kontroli drukarek i usług dyskowych, wysyłania komunikatów itd. Dla zabezpieczenia się przed nieautoryzowanym użyciem konsoli, możliwe jest kilka kroków:
*Zablokowanie konsoli przed fizycznym dostępem do niej
*Użycie funkcji lockup w Moonitorze NLM (NetWare Loadable Module) dla wyłączenia klawiatury dopóki użytkownik nie wprowadzi poprawnego hasła administratora
*Użycie polecenia Secure Console dla zabezpieczenia konsoli jak również zabezpieczenie dostępu do debuggera (który może być użyty do ominięcia zabezpieczeń)
*Bycie na straży nieautoryzowanej aktywności katalogu SYS:SYSTEM
*Przed załadowanie NLM, sprawdzić aby upewnić się ,że wszystko jest właściwe,

Container [kontener] : Kontener, jest elementem drzewa katalogów NetWare Novella i NetWare Diorectory Services (NDS). Drzewo katalogów zawiera informacje o wszystkich obiektach podłączonych do wszystkich serwerów siec NetWare. Kontenr pozwala pogrupować te obiekty w struktur hierarchiczną. Kontener jest obiektem ,który może zawierać inne kontenery lub liście obiektów, lub oba. Wewnątrz drzewa katalogów, kontener jest dostępny tylko poniżej katalogu głównego lub powyżej innego kontenera. W rzeczywistych sieciach, kontener generalnie odpowiada pewnemu poziomowi organizacji lub administracji wewnątrz świata łączonego przez sieć, takiego jak działy lub departamenty firmy. Obiekt liścia odpowiada informacji o określonym elemencie sieci (węzeł , urządzenie peryferyjne, użytkownik itd.). Typy kontenerów:
*O (Organizacja) : Pomaga zorganizować i pogrupować obiekty na drzewie. Musi być co najmniej jedna organizacja na drzewie katalogów. Wszystkie organizacje na drzewie muszą być na tym samym poziomie; bezpośrednio pod katalogiem głównym
*OU (Jednostka Organizacyjna) : Pomaga organizować podzbiory obiektów liścia na drzewie. Poziomu OU nie są wymagane na drzewie katalogów

Contention [współzawodnictwo] : Podstawa dla metody dostępu do mediów pierwszy przychodzi pierwszy obsłużony .W tej metodzie, pierwszy węzeł ubiega się o dostęp keidy sieć jest w stanie jałowym .współzawodnictwo jest sercem metody dostępu CSMA/CD używanej w sieciach Ethernet

Context [kontekst] :W modelu CCITT X.500 Directory Services (DS), część Directory Information Tree (DIT) , który zawiera informacje o wszystkich obiektach katalogu.

Control Char [znak sterujący] : Znak sterujący jest dowolnym, z kilku wartości znaku które zarezerwowano dla transmisji i innych funkcji kontrolnych, takie jak poruszanie kursora. Na przykład, w zbiorze znaków ASCII, znaki z kodami poniżej 32 są znakami sterującymi.

Cotroller [kontroler] : W środowisku mainframe′ów, kontroler jest urządzeniem , które komunikuje się z hostem i pośredniczy między tym hostem a terminalami dostępnymi do hosta. W środowisku P{C, kontroler jest urządzeniem, zazwyczaj płytą, która jest odpowiedzialna za dostęp do innych urządzeń i dla zapisania i pobierania materiałów na to urządzenie, Na przykład, kontroler dysku twardego ma dostęp do dysku twardego. Kontrolery, zwane również nazywane płytami kontrolera, pośrednicza między komputerem a CD_ROM, lub napędem taśmowym. Płyta kontrolera generalnie zarządza podłączonymi urządzeniami, w tym wejściem i wyjściem. System operacyjny używa adresu kontrolera dla zlokalizowania kontrolera dyskowego. Wartość ta jest zazwyczaj ustawiana bezpośrednio na płycie kontrolera, przez ustawienie zworek lub przełączników DIP.

Convergence [konwergencja] : Proces w którym aktywność sieci jest resynchronizowana po zmianach w routingu; na przykład z powodu dodania węzła lub jego opuszczenia

Cooperative processing [przetwarzanie kolektywne] :Technologia wykonywania programu pozwalająca różnym zadaniom w programie realizowanym na różnych maszynach. Przetwarzanie to jest ważne w architekturze klient/serwer, gdzie aplikacja główna jest wykonywana u klienta (stacja robocza) a aplikacja tylna wykonywana na serwerze.

Coprocessor [koprocesor] : Chip mikroprocesorowy, który wykonuje pewną klasę zadań w imieniu innego procesora, aby zwolnić go dla innej pracy. Powszechnie używane koprocesory wykonują arytmetykę zmiennoprzecinkową.

CORBA (Common Object Request Broker Architecture) : Specyfikacja stworzona przez Object Managemet Group (OMG) dostarczająca sposobu dla aplikacji działania w środowisku obiektowym dla komunikowania się i wymiany informacji, nawet jeśli te aplikacje są uruchomione na różnych platformach. Przechodząc przez ORB (Object Request Broker) aplikacje mogą zwracać się d o obiektów lub innych aplikacji, nie wiedząc nic o strukturze wywoływanej jednostki. ORB umożliwia aplikacjom komunikowanie się przez obiektowy front-end, co czynik zbędnym stosowanie określonej aplikacji lub platformy RPC (remote procedure xcall) dla złożenia żądania lub trasy i dostarczenia odpowiedzi. Oprócz klientów i serwerów ORB , specyfikacja CORBA zawiera IDL (interface definition language) i APO (application program interface). IDL dostarcza klienta ORB ze sposobem określania każdej żądanej operacji i wymaganych parametrach. CORBA dostarcza dwóch klas API:
*Statyczne wywołanie API, które mogą być używane do określania żądania i parametrów z góry, tak ,że mogą być kompilowane bezpośrednio w aplikacji
*Dynamiczne wywołanie API, które musi być używane do określenia żądania i parametrów , które nie były znane podczas uruchamiania.

Core [rdzeń] : W światłowodzie,przejrzyste włókno centralne (zwykle szkło, ale czasami plastik) przez które porusza się światło. Rdzeń jest otoczony płaszczem , który ma niski współczynnik refrakcji niż rdzeń, więc światło jest odbijane do rdzenia kiedy uderza w płaszcz

Core gateway [brama administrowana centralnie] : W Internecie, jeden z kluczowych routerów (bram) Wszystkie sieci w Internecie muszą dostarczyć ścieżki z bramy centralnej do sieci.

Corporation for Open Systems (COS) : Grupa zajmująca się testowaniem i promowaniem produktów, które wspierają Model Referencyjny OSI

Count to Infinty [zliczanie do nieskończoności] : W strategi routingu odległości wektora, zliczanie do nieskończoności jest artefaktem, w którym niektóre sieci mogą być klasyfikowane jako nieosiągalne ponieważ routery polegają na błędnych wzajemnie informacjach. Nieskończoność w tym przypadku odnosi się do odległości do sieci. W praktyce, wartość ta będzie o jedne większą niż maksymalna liczba przeskoków dozwolonych na trasie.. W Sieci NetWrae, 16 przeskoków (kroki do miejsca przeznaczenia) będzie nieskończonością , a co najmniej 15 przskoków jest dozwolone.

Sprzęg światłowodowy : Najogólniej, sprzęg jest urządzenie do przenoszenia energii między dwoma lub więcej kanałami. W sieciach światłowodowych, sprzęg jest urządzeniem trasującym sygnał przychodzący do dwóch lub więcej ścieżek wychodzących, lub urządzeniem trasującym wiele sygnałów przychodzących do pojedynczej ścieżki wychodzącej. Sprzęgi są ważne w sieciach światłowodowych. Kiedy sygnał elektryczny jest dzielony i wysyłany równoległymi trajektoriami, każdy sygnał pochodny jest tej samej mocy. Nie ma tak w przypadku sygnałów świetlnych. Po podzieleniu sygnału , pochodne sygnałów optycznych są słabsze od sygnału oryginalnego. Na przykład, jeśli sprzęg światłowodowy rozdziela sygnał na dwa równe sygnały, każdy z tych sygnałów pochodnych jest w połowie tak silny; traci 3 dB względem sygnału oryginalnego. Sprzęgi mogą być przeznaczone do podziału sygnałów na równe i nierówne. Sprzęgi są często opisywane pod względem liczby sygnałów wejściowych i wyjściowych. Na przykład sprzęg 3x5 ma trzy kanały wejściowe i pięć kanałów wyjściowych. Jeśli sprzęg jest dwukierunkowy , można go również opisać 5x3. W pewnych warunkach, szczególnie kiedy długość fali jest podstawą podziału lub ,multipleksowania sygnałów, sprzęgi podlegają optycznym przesłuchom. To może się wydarzyć ,na przykład jeśli długości fal są zbyt podobne, więc są w podobnie przetwarzane przez sprzęg. Generalnie długości używanych fal będą celowo różne, dla zminimalizowania przesłuchów. Sprzęgi światłowodowe mogą być pogrupowane na kilka sposobów w oparciu o ich formy i funkcji:
*Czy sprzęg jest tworzony przy użyciu odbicia (CSR) czy przez włókna z bezpiecznikiem
*Czy sprzęg dzieli sygnał czy łączy wiele sygnałów do pojedynczego
*Czy sprzęg ma swoje własne zasilanie dla wzmacniania sygnałów (aktywny) czy po prostu dzieli sygnały (pasywny)
*Czy sprzęg wysyła sygnały w jednym kierunku (kierunkowy) lub obu kierunkach (dwukierunkowy)
*Czy sprzęg dzieli sygnał na dwa lub więcej części
CSR kontra sprzęgi z bezpiecznikiem Sprzęg CSR (centro-symmetrical reflective) używa wklęsłego lustra, które odbija światło z włókna przychodzącego do wychodzącego. Przez modyfikację lustra, można kontrolować rozproszenie światła. W sprzęgach z bezpiecznikiem włókna przychodzące i wychodzące są gromadzone w centralnym punkcie i zawijane wokół siebie
Sprzęg rozdzielający kontra łączące Sprzęg rozdzielający dzieli sygnał na wiele sygnałów pochodnych. Ważnym typem rozdzielacza jest sprzęg selektywny, który dzieli sygnał przychodzący na sygnały wychodzące w oparciu o długość fali. W przeciwieństwie, sprzęg łączący, znany również jako połączeniowym, łączy wiele sygnałów przychodzących w pojedynczy sygnał wychodzący. Szczególny typ połączeniowy jest niezbędnym elementem dla WDM (wavelength division multiplexing), w którym sygnały z wielu kanałów są wysyłane tym samym kanałem wyjściowym. Kanały wejściowe wszystkie transmitują różne długości fal, a pracą sprzęgu jest połączenie sygnałów we właściwy sposób
Sprzęg aktywny kontra pasywny: Sprzęg aktywny ma swoje własne zasilanie, które pozwala sprzęgowi wzmacniać każdy z sygnałów pochodnych przed ich wysłaniem. Aktywny sprzęg obejmuje komponenty elektryczne : odbiornik, który konwertuje sygnał wejściowy na postać elektryczną, możliwości wzmacniające i transmiter do konwersji sygnału elektrycznego na optyczny przed jego wysłaniem. Aktywny sprzęg może również wysyłać sygnał , zazwyczaj w postaci elektrycznej, do węzła w sieci.. Sprzęg pasywny po prostu dzieli sygnał i przekazuje słabnące sygnały na wszystkich włóknach. Zawsze mamy starty sygnału przy sprzęgu pasywnym.
Sprzęg kierunkowy kontra dwukierunkowy: Sprzęg kierunkowy może wysyłać podzielony sygnał tylko w jednym kierunku. Sprzęg dwukierunkowy może wysyłać sygnał w obu kierunkach
Sprzęg teowy kontra gwiazda: Sprzęg teowy dzieli sygnał przychodzący na dwa sygnały wychodzące. Ten typ sprzęgu ma trzy porty i jest używany w topologii szyby. Sprzęg gwiazdowy dzieli sygnał na więcej niż dwa sygnały pochodne. Są one używane w topologii gwiazdy.
Sprzęg pasywny gwiazdowy : Jest optycznym przekierowaniem sygnału stworzonym przez połączenie kilku włókien razie na ich styku. Ten typ sprzęgu służy jako centrum konfiguracji gwiazdy. Ponieważ włókna są skondensowane, sygnał przekazywany z jednego węzła będą przekazywane do wszystkich węzłów dołączonych kiedy sygnał dociera do sprzęgu . Sprzęg gwiazdy pasywnej jest używany dla optycznych siecie token-bus (IEEE 802.4), które mają topologię gwiazdy pasywnej.

COW (Character-Oriented Windows) Interface [interfejs COW] : W OS/2 , kompatybilny interfejst SAA (System Application Architecture)

CPE (Customer Premises Equipment) :

CPI (Computer-to-PBX Interface) : W teleokomunikacji cyfrowej, interfejs przez który komputer komunikuje się z PBX (private branch exchange)

CPIC (Common Programming Interface for Communicatios) : API dla komunikacji program-do-programu w środowisku SAA IBM. API CPIC są zaprojektowane do protokołów LU 6.2; to znaczy dla interakcji w której programy są równe

CPU (Central Processing Unit) [procesor] : Główny procesor w komputerze.

Cracker : Ktoś kto próbuje uzyskać dostęp do komputerów lub sieci bez autoryzacji – generalnie w złych zamiarach. W przeciwieństwie, termin hacker, jet używany w odniesieniu do kogoś kto próbuje uzyskać dostęp do systemu z ciekawości. Ostatni termin jest używany generalnie jako określenie kogoś kto próbuje uzyskać dostęp do systemu bez autoryzcacji.

CRC (Cyclic Redundancy Check) : Metoda wykrywania łędów oparta na transformacji wartości bitu w pakiecie danych lub ramce

CREN (Corporation for Reasearch and Educational Networking) : Część Internetu wraz z ARPAnet, MILnet, i kilkoma innymi sieciami badawczymi i rządowymi

CRF (Cable Retransmision Facility) : W sieci szerokopasmowej, punkt startowy dla transmisji do użytkownika końcowego. Na przykład, CRF może być kablem stacji szerokopasmowej sieci. Stacja użytkownika końcowego może generalnie transmitować informacje kontrolne i błędu, ale nie dane do CRF

Crimper [zaciskarka] : Narzędzie dla zaciskania końcowego fragmentu kabla aby dołączyć złącze do kabla.

Cross-Connect Device [urządzenie połączenia krosowego] : Urządzenie połączenia krosowego jest blokiem zaciskowym. Połączenie krosowe jest połączeniem między dwom blokami zaciskowymi. Urządzenie to jest używane do ustanawiania połączeni fizycznego między kable poziomym wychodzącym z maszyny a kablem w centrum okablowania lub hubie. Urządzenie jest używane do zakończenia przychodzących par przewodów w sposób uporządkowany i udostępnia te przewody odbiorcom kocowym lub centrom okablowani/ Przez podłączenie urządzenia, takiego jak węzeł w sieci do bardziej dostępnych bloków zaciskowych, zamiast bezpośrednio do centrum okablowania lub huba, może przełączać połączenia łatwiej,; na przykład dla testowania różnych konfiguracji okablowania.

Crosstalk [przesłuch] : Przesłuch jest zakłóceniem generowanym kiedy pole magnetyczne lub prąd z sąsiednich przewodów przerywają elektryczny prąd w przewodzie. Prąd płynący w przewodzie wytwarza pole magnetyczne. Pola magnetyczne z przewodów , które są blisko siebie, mogą zakłócać prąd w przewodzie. Przesłuch prowadzi do drgań lub zakłócenia sygnału. Ekranowanie przewodu i skręcanie wzajemne przewodów pomagają zmniejszyć przesłuch. Jeśli przewody są umieszczone właściwie, pola magnetyczne w przewodach wzajemnie się znoszą. Jednak przesłuch może być również wywołany , gdy skręty w przewodzie są źle rozmieszczone.

Cross Wye [trójnik krosowy] : Kable używany do przełączania układu przewodów z jednej sekwencji do innej; na przykłąd z USOC do EIA-568B. Ten typ przełącznika skutecznie zmienia przypisanie pinów kabla przychodzącego

CSFS (Cable Signal Fault Signature) : W pomiarach linii elektrycznej, unikalny sygnał odbijający się kiedy używamy reflektometru (TDR) dla testowania aktywności elektrycznej na linii. W oparciu o CSFS, można zidentyfikować źródło i położenie problemu

CSMA/CA (Carrier Sense Multiple Access/Collision Avoidance) : CSMA/CA jest metodą dostępu do medium używaną w sieciach LoaclaTalk Apple. CSMA/CA działa na podwarstwie MAC (media-access-control), zdefiniowaną przez IEEE, warstwie łączneia danych w Modelu Referencyjnym OSI.
Proces CSMA/CA: Kiedy węzeł chce transmitować w sieci, węzeł nasłuchuje aktywności, CS lub carrier sense)> Aktywność jest wskazywana przez przenoszony sygnał. Jeśli jest aktywność, węzeł czeka czas i potem próbuje ponownie uzyskać dostęp do sieci. To oczekiwanie, zwane czasem opóźnienia zależy od:
*Poziomu aktywności sieci. Czas opóźnienia jest dłuższy jeśli jest wiele sieciowej ; krótszy kiedy jest mniejsza aktywność.
*Wartości losowej dodanej do czasu opóźnienia. To zapewnia ,że dwa węzły które opóźniają się w tym samym czasie nie próbują retransmitować w tym samym czasie. Jeśli sieć jest aktualnie bezczynna, węzeł wysyła sygnał Request To Send (RTS). Sygnał ten jest wysyłany bez względu na to czy węzeł chce wysyłać transmisję bezpośrednią lub transmisję rozgłoszeniową
Transmisja bezpośrednia kontra rozgłoszeniowa: W transmisji bezpśredniej, RTS jest adresowany do określonego węzła , a węzeł wysyłający czeka na sygnał Clear To Send CTS) w odpowiedzi z tego węzła. RTS i CTS muszą być wysłane wewnątrz predefinowanej ilości czasu;; w przeciwnym razie, węzeł wysyłający zakłada ,że wystąpiła kolizja. W architekturze sieciowej LoclaTalk Apple, minimalny odstęp międzyramkowy (IFG) - czas między kolejnymi ramkami (takimi jak RTS i CTS lub między CTS a transmisją danych) to 200 mikrosekund. W transmisji rozgłoszeniowej, RTS jest adresowany do predefiniowanego adresu (255), który wskazuje rozgłoszenie, Węzeł wysyłający nie czeka na CTS; zamiast tego, węzeł zaczyna transmisję . W transmisji rozgłoszeniowej, RTS służy bardziej jako deklaracja intencji niż jako żądanie.
Typ metod dostępu: CSMA/CA jest probabilistyczną i kontrowersyjną metodą dostępu,. Jest przeciwieństwem metod przekazywani znacznika i polling.

CSMA/CD (Carrier Sense Multiple Access/Collision Detect) : Jest to metoda dostępu do mediów w sieciach Ethernet i w sieciach dostosowanych do standardu IEEE 802.3. CSMA/CD działa na podwarstwie MAC , zdefiniowanej przez IEEE, warstwie łączenia danych w Modelu Referencyjnym OSI. Poniżswze architektury sieciowe używają tej metody:
*Ethernet (i warianty dosotowane do 802.3)
*EtherTalk, implementacja Apple standardu Ethernet
*G-Net z Gateway Communications
*StarLAN AT&T
Proces CSMA/CD: W CSMA/CD, węzeł który chce transmitować w sieci, najpierw nasłuchuje ruchu (aktywność elektryczna) w sieci. Aktywność jest wskazywana przez obecność przenoszenia sygnału w linii. Jeśli linia jest zajęta, węzeł oczekuje trochę, potem sprawdza ponownie linię. Jeśli nie ma aktywności, węzeł zaczyna transmitować swój pakiet, który zaczyna wędrować w obu kierunkach w kablach sieci . Węzeł kontynuuje monitorowanie sieci,. Jednakże, możliwe jest dla dwóch węzłów wykrycie braku aktywności na linii i rozpoczęcie transmisji w tym samym czasie. Wtedy wystąpi kolizja. Kiedy kolizja zostanie wykryta, węzeł postępuje wedle tej procedury:
*Anuluje swoja transmisję przez wysłanie sygnału jam (wskazującego kolizję)
*Odczekuje losową ilość czasu (czas opóźnienia), określoną przez algorytm rezygnacji z transmisji
*Próbuje ponownie uzyskać dostęp do sieci.
Wewnętrznie , węzły śledzą liczbę nieudanych prób transmisji dla każdego pakietu. Jeśli ta liczba przewyższa kilka predefiniowanych wartości, węzeł decyduje ,że sieć jest zbyt zajęta i wstrzymuje próby. Każdy węzeł w sieci ,która używa CSMA/CD nasłuchuje każdego trasmitowanego pakietu. Nasłuchujący najpierw sprawdza czy pakiet jest fragmentem z kolizji. Jeśli tak, węzeł go ignoruje i nasłuchuje kolejnego pakietu, Jeśli pakiet nie jest fragmentem , węzeł sprawdza adres przeznaczenia. Węzeł będzie dalej przetwarzał pakiet w poniższych przypadkach:
*Adres przeznaczenia jest adresem węzła
*Pakiet jest częścią rozgłoszenia (które jest wysyłane do każdego węzła)
*Pakiet jest częścią multiemisji a węzeł jest jednym z adresatów
Jako dalsza część przetwarzania, węzeł przeznaczenia sprawdza czy pakiet jest poprawny.

CS-MUX (Carrier -Switched Multiplexer) : W architekturze FDDI II, CS-MUX jest komponentem, który przekazuje dane zależne od czasu, takie jak głos lub wideo do warstwy MAC architektury, Przy tej warstwie , dana jest obsługiwana przez izochroniczną kontrolę dostępu do mediów (IMAC). CS-MUX nie jest częścią definicji FDDI II. Raczej dostarcza pewnego typu danych dla FDDI. Funkcjonalnie CSMUX działa na poziomie porównywalnym z podwarstwą sterowania łączem logicznym (LLC) warstwy łącza danych modelu ISO

CTI (Computer-Telephone Integration) : Strategia łączenia samodzielnego lub sieciowego komputera do przełączników telefonicznych w taki sposób ,że komputer może odbierać, inicjować i trasować połączenia za pomocą przełącznika. Istnieją różne strategie dla osiągnięcia tego. Na przykład, specjalne połączenie – łącze CTI, które może być użyte dla dostarczenia pojedynczego łącza między siecią a przełącznikiem. Cały ruch przekazywane jest przez łącze CTI, które może mieć tabelę, lub inny sposób określania, który klient jest odbiorcą lub inicjatorem połączenia. Standardy dla CTI muszą być opracowane na dwóch poziomach : fizycznym i API, lub poziomie programowania *Na poziomie fizycznym , muszą być określone zasady dla podstawowych połączeń między komputerami a przełącznikami. Na przykład, standard musi określać charakterystykę elektryczną takiego połączenia. Standard CSTA (computer-supported telecommunication applications) został stworzony przez ECMA (European Computer Manufacturer′s Association)
*Poziom API dostarcza funkcji ,które umożliwiają programistom uzyskanie dostępu do i używanie możliwości protokołów niskopoziomowych. Szeroko stosowanym API jest TAPI (Telephony Application Programming Interface )Microsoftu i TSAPI (Telephony Services API).

CTS (Clear To Send) : CTS jest sygnałem sprzętowym wysyłanym z odbiornika do nadajnika dla wskazania ,że można nadawać. CTS jst wysyłany w odpowiedzi na sygnał Request To Send z nadajnika. Sygnał CTS jest wysyłany przez zmianę napięcia na określonym pinie. CTS jest najpopularniejszy w komunikacji szeregowej i jest wysyłany z pinu 5 w RS-232. Kombinacja RTS/CTS jest używana w metodzie dostępu CSMA/CA w architekturze sieciowej LoclaTalk Apple.

CTS (Conformance Testing Service) : Szereg programów zaprojektowanych dla tworzenia metod testowych określających jak produkt implementuje określony właściwy protokół. Projekt CTS stworzono dla protokołów LAN (CST-LAN),WAN (CTS-WAN) i takie standardu ISO lub ITU jak FTAM(File Transfer, Access ans Management), X.400 (obsługa komunikatów) i X.500 (usługi katalogowe0

CUA (Common User Access) : W środowisku SAA IBM, specyfikacja dla interfejsów użytkownika, które mają na celu zapewnienie spójnego wyglądu aplikacjom i platformom.

CUT (Control Unit Terminal) : Tryb działania terminala, który zezwala tylko na jdną sesję, taką jak uruchomienie aplikacji przez terminal

Cut-Off wavelength [długość odcięcia] : W pojedynczym światłowodzie, najkrótsza długość fali pry której sygnał przybiera pojedynczą ścieżkę przez rdzeń

Cycle,periodic analaog signal [cykl, okresowy sygnał analogowy] : Jedno pełne powtórzenie okresowego sygnału analogowego. Cykl przechodzi przez najwyższy punkt (szczyt) poziomu sygnału do najniższego punktu (spód) i z powrotem do szczytu. Wartość cyklu na sekundę określa częstotliwość sygnału okresowego. Częstotliwość mierzona jest w hercach (Hz)